Sunnudagsblaðið - 22.11.1964, Blaðsíða 8

Smásaga effir Ingibjörgu Jónsdótfur
ÉG hitti hann fyrst, þegar ég
fór í tímakennslu, og ég hef elsk
að hann frá þeim degi. Ég vissi
alltaf, að hann hlyti að endur-
gjalda ást mina.
Ég vissi, frá því að ég man eft-
ir mér, að hann var sá, sem ég
vildi cignast, maðurinn minn.
Hann vissi líka, hvað hann
vildi frá því að hann var eilítill
sveinstauli.
Litabækurnar hans voru með
geimförum í, hann teiknaði geim
för, hann las aðeins bækur um
geimferðir.
Hans draumsýn var framtíðin,
sjaldan nútíðin og aldrei fortíð-
in.
Hann hefur breytzt mikið. Ég
á ekki aðeins við, hve grannur
hann er og fölur. Ég á við minn
ingarnar, sem ofsækja hann og
halda fyrir honum vöku um næt-
ur.
Það gerir mér ekkert til. Ég var
orðin vön því að vera númer tvö.
Fyrst 'hélt ég, að það yrði geim
urinn, sem tæki hann frá mér.
En geimurinn er kaldur og líf-
laus. Eftir að fyrstu ævintýralöng
uninni er svalað, elskar enginn
geiminn.
Þegar við vorum börn elti ég
hann og tilbað hann. Þegar við
urðum stór var ég sú, sem hann
talaði við og dansaði við. Allir
litu á okkur sem elskendur.
Samt fann ég alltaf, að ég var
númer tvö. Það er erfitt að vera
ekki allt í lífi mannsins, sem mað
ur elskar. En hann var eins og
hann var, og ég elskaði hann þann
ig.
Ást mín hafði þroskazt með
mér, og nú var hún sterk og vold
ug. Ég gat afborið að vera aðeins
það næstbezta.
Enda er hann korninn aftur til
mín og geimurinn á hann ekki
lengur. Nú tekur enginn hann
frá mér. Aldrei.
Við opinberuðum trúlofun okk
ar daginn áður en hann fór. Vin-
ir okkar héldu okkur kveðjuhóf
og allir óskuðu okkur til ham-
ingju.
Við ætluðum að gifta okkur,
þegar hann kæmi heim.
Ég vildi giftast honum strax,
en hann vildi það ekki. Hann réði
því sem öðru.
Hann sagði, að ég væri betur
sett ógift, ef hann félli frá. Ég
væri of ung til að verða ekkja.
Ef til vill skildi hann ekki þá,
hve heitt ég elskaði hann. Hann
hélt, að þær hlýju tilfinningar,
sem hann bar til mín, væru ást.
Við — eða réttara sagt ég —
vorum búin að ræða um lífið,
eftir að hann kæmi heim. Um
heia^ilið, sem við ætluðum að
byggja upp saman, um börnin,
sem við myndum eigr(ast|. Við
ætluðum að eignast mörg börn.
Eftir innrásina.
Ég sagði honum, að ég elskaði
hann, og hann sagði mér, að hann
elskaði mig, og börnin okkar
kæmu í heiminn, þegar hann birt
ist sem sigurvegari.
Eftir innrásina.
Þegar við hefðum sigrað.
En eftir innrásina kynntist hann
henni, og hún tók liann frá mér.
Ég hataði hanai fyrst, þegar
hann skrifaði mér um hana. Ég
hata hana ekki lengur. Ég veit,
að hún var kona og elskaði hann,
eins og ég elska hann.
Hún tekur hann ekki frá mér
lcngur. Ég hef ekkert að óttast
Hún or dáin.
Áður en hann fór, leit hann á
þau eins og óæðri verur, nokkurs
konar dýr. Svo sá hann, að þau
voru alveg eins og við, bara öðru
vísi á litinn.
Hann sagði mér, að þau hlægju
og lifðu alveg eins og við, væru
jafn gáfuð og góð og við.
Hann hló með þeim og talaði og
söng og drakk og skemmti sér,
og þau voru vinir hans.
Hann var ekki eingöngu sigur-
vegarinn og þau hinir herteknu.
Ferðin var löng og þeir höfðu
verið í herbúðum áður en þeir
fóru. Þeir þörfnuðust félagsskap-
ar og vináttu kvenna.
Hann segir mér, að hún hafi
minnt hann á mig, fyrst þegar
hann sá hana.
Ég hef aldrei þorað að spyrja
hann, hvort hún hafi verið fegurri
en ég.
Svo átti hún von á barni hans,
og hann giftist henni. Við viður-
kennum ekki þá hjónavígslu hér
heima.
En hann telur hana kónuna
sína, og hann stendur oft við
gluggann á heiðskírum kvöldum
og starir á stjörnuna hennar á
himninum.
Ég hélt, að þeir stæðu okkur
ekki jafnfætist að neinu leyti. En
TVEIR HEIMAR
24 SUNNUDAGSBLAÖ - ALÞÝÐUBLAÐIQ