Sunnudagsblaðið - 22.11.1964, Blaðsíða 18

Maðurinn með demantsaugaff.
Kvöld eitt snæddi stúlka ein úr
„Draugadeildinni” kvöldverð í
næturklúbb í West End með snotr-
um og elsku-legum -manni. Stúlk-
an vissi, að hann var einhver
sjyngasti afbrotamaður borgarinn-
ar; og því vildi hún kynnast hon-
um bétur, og þóttist vera frá
Ástralíu, hefði erft stóra fjárfúlgu,
er hún væri nú að skemmta sér
fyrir áður en hún færi heim aft-
ur til að giftast.
Með þessari bcilu hafði hún
blekkt hann til fylgilags við sig
— og jafnframt veitt upp úr hon-
um ýmsar mikilsverðar upplýs-
ingar, án þcss hann gcrði sér
þess grein.
Þetta kvöld hafði talið að nokkru
leyti snúizt um dýra steina, og
stúlkán hafði, til að halda sam-
talinu gangandi, sagt honum skrök
sögu um erfiðleika, sem kunn-
ingjastúlka hcnnar ein hefði lent
í, við að losna við að borga tolla
af skartgripum sínum.
Maðurinn gaut til hennar horn-
auga og sagði brosandi:
— Eg geri ráð fyrir, að stúlkan
hafi gefið upp allt sem hún átti
í fórum sínum, og þá var ekki
annað að gera fyrir tollheimtu-
mennina en segja, hvað mikinn
toll átti að borga.
Stúlkan kinkaði kolli. Jú, þann-
ig mun það hafa verið. Það cr
víst ekki um annað að ræða fyrir
heiðvirt fólk.
; — Það eru ýmsar Ieiðir til,
sagði maðurinn, þótt almenningur
sé sárasaklaus af þvi að vita um
þær. Það er til dæmis mikið um
demantasmygl, þótt dult fari
auðvitað.
— Eg trúi hreinlcga ekki, að
mikið sé um þess háttar smygl,
sagði stúlkan einbeittlcga. Eg lief
reyndar heyrt eitthvað um þaö
talað, en ég held, að flest af því
séu ýkjur. Eg trúi ekki, að toll-
verðirnir láti lcika svo mjög á
sig.
— Þeir halda kannski sjálfir, að
þeir standi með pálmann í hönd-
unum, sagði maðurinn. En það
skeður sitthvað fyrir frarnan nef-
ið á þeim, sem þeir gætu ekki
látið sér til hugar koma, að ætti
scr stað.
— Eins og hvað? spui'ói stúlkau
sakleysislega.
Hún vissi reyndar, að breliur
þessa manns áttu ekkert skyit y:ö
smygl, og hún gerði ckki ráð fyr-
ir, að hann væri mikið kunnugur
þeirri grein, en hún vildi ræða
um þetta mál við hann eins og
hvað annað.
— Jú, svaraði hann, — um dag-
inn heyrði ég talað um mann
einn, sem hefur smyglað demönt-
um undanfarin tvö til þrjú ár
með góðum ábata. Hann liefur
sínar eigin aðferðir og sver, að
þetta sé mjög einfalt verk. Svo
einfalt, að tollverðirnir mundu
dauðskammast sín niður í tær, ef
þcir vissu hvernig þeir eru blckkt-
ir í hvert skipti scm hann kemur
frá mcginlandinu.
— Hvað gerir hann þá — felur
hann steinana í töskunni sinni
eða sjálfblekungnum?
Maðurinn hristi höfuðið og hló.
Ekkcrt þcss háttar. En í hvert
sinn, sem hann kcmur til Englands
frá mcginlandinu, kemur hann
hingað mcð fallegan gimstein.
— Sannkallaður gimsteina-
smyglari, má víst segja, hálfhló
stúlkan. — Þannig manni hefði
ég gaman af að kynnast. Það væri
sjáifsagt mjög gaman að tala við
hann — og svo ætti hann kannske
eitthvað til að gefa manni.
En maðurinn hristi höfuðið. —
Ifann er ckki maður fyrir þig,
hann er ckki maður, scm gengur
í augun á kvenfólkinu. Enda ckki
von — hann er cineygður.
Eftir þetta féll samtalið í aðra
farvegi, en eftir að stúlkan kom
heim til ibúðar sinnar aftur, ior
hún aö hugleiða það, scm borið
liafði á góma um gimsteinasmygl.
Eineygður gimsteinasmyglari. ..
Verið gat, að tollverðirnir liefðu
gaman af að hcyra hann ncfnd-
an. .. Það var aldrci að vita.
Þcss vcgna lét hún þessar upp-
lýsingar ganga lcngra, — til leyni
þjónustu tollvörzlunnar, sem farin
var að liafa áhyggjur af einhverj-
um snjöllum smyglara, sem lék
lausum hala, án þess nokkur leið
væri að hafa hendur í hári hans.
En undir eins og einn þessara
leyniþjónustumanna heyrði frá-
sögn stúlkunnar gall hann við: —
Nú, auðvitað! Þarna höfum við
manuinu, scm við svo leugi höfum
leitað að! Hvílíkir bjálfar höfuni
við ekki verið! Sjáið þið ekki,
maðurinn er með glerauga!
Þetta reyndist rétt. Vitað var,
að maður þessi ferðaðist mikið
milli Englands og meginlandsins,
og allir vissu, að hann var mcð
glerauga. En enginn hafði nokkru
sinni sett hann í samband við
smygl.
Þegar maður þessi kom næst ur
ferð frá meginlandinu, bað einn
tollvörðurinn hann kurteislega að
tala við sig einslega í sérherbergi
og svara nokkrum spurningum
fyrir siðasakir.
Smylgarinn brosti, fullur sjálfs"
trausts. Þetta hafði oft gerzt áð-
ur, en enginn fundið neitt athuga
vert við hann. Það var ekki nema
sjálfsagt, að hann talaði einslega
við tollvörðinn.
Hann fór inn í lierbergið, og
dyrnar luktust að baki hans. En
þar voru tveir tollverðir fyrir til
viðbótar þessum eina. Hann undr-
aðist þetta tilstand, án þess að
vera beint smeykur.
En í þetta sinn var farangW
hans ekki rannsakaður eins og svo
oft áður, og ekki heldur föt hans.
En hann var kurteislega beðinn
að taka gleraugað úr augnatóftinni-
Sá eineygði lét sér ekki bregða-
En hann neitaði að vcrða við
þessari ósk, taldi það móðgun við
sig og frekju, og krafðist þess, að
þeir tcfðu sig ckki frá að ná lcS^'
inni til London.
En lögreglumennirnir l®tu
hann greinilega skilja, að annað
hvort tæki liann sjálfur úr ser
gerviaugað ellegar það yrði &cií
mcð valdi. Hann gafst þá upP á
að þráast við og losaði augað ui
tóftinni. Skoðun á auganu lciddi
í Ijós, að baka til á því var hólf,
sem hafði að geyma vcrðmætan
gimstcin, cn mörgum slíkum hafði
einmitt verið smyglað til Englands
frá mcginlandinu.
Hcfði stúlkan ekki rætt við
manninn í næturklúbbnum, má vcl
vera, að seint Iiefði tekizt að af'
hjúpa þennan smyglara.
Sakleysi mcðal dýrgripa-
þjófa.
Að undirbúa og framkvæma
skartgriparán cr orðið aö ínik-'u
fyrii-tæki í glæpaheimáuum, enda
234 SUNNUOAGSBLAB - ALÞÝBUBLABIÐ