Morgunblaðið - 31.03.2005, Síða 32

32 FIMMTUDAGUR 31. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Unnur Frí-mannsdóttir
fæddist á Akureyri
23. maí 1910. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Víðinesi
22. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Anna
María Ísleifsdóttir,
f. 12. júlí 1883, d. 26.
desember 1953, og
Frímann Frímanns-
son kaupmaður, f. 3.
október 1871, d. 8.
mars 1920. Börn
Önnu Maríu og Frí-
manns, auk Unnar, eru: Anna, f.
15. des. 1908, d. 5. des. 1930,
Ingunn, f. 30. ágúst 1913, d. 16.
apríl 1996, og Frímann, f. 27.
apríl 1919, d. 14. mars 1987.
Hinn 17. júní 1939 giftist Unn-
ur Einari Sveinbjörnssyni frá
Heiðarbæ í Þingvallasveit, f. 10.
september 1917, d. 14. nóvember
1974. Börn þeirra eru: 1) Svein-
björn Jón, f. 24. október 1939, d.
4. desember 1939, Anna María, f.
5. febrúar 1941, gift Kjartani
Gunnarssyni, f. 17. janúar 1940,
eiga þau þrjú börn og sex barna-
börn, búa í Kópavogi. 2) Ásta
Sigrún, f. 26. maí
1943, gift Hreiðari
Grímssyni, f. 9. des-
ember 1936, eiga
þau fjögur börn og
níu barnabörn, búa
þau á Grímsstöðum
í Kjós. 3) Sveinbjörn
Frímann, f. 22. apríl
1948, kvæntur Ingi-
björgu Jónu Stein-
dórsdóttur, f. 30.
september 1943,
eiga þau fjögur
börn og þrjú barna-
börn. Sveinbjörn er
bóndi á Heiðarbæ II
í Þingvallasveit.
Unnur vann ýmis störf, áður
en hún gifti sig, en frá 1939 til
1974 bjuggu þau Einar á Heið-
arbæ í Þingvallasveit. Eftir lát
hans bjó hún ásamt Sveinbirni
syni sínum áfram á Heiðarbæ
allnokkur ár. Unnur bjó í mörg
ár í Reykjavík, fyrst á Lindar-
götu 57, en eftir að heilsan tók
að bila flutti hún á hjúkrunar-
heimilið í Víðinesi og bjó þar sl.
fimm ár.
Útför Unnar verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Máninn af bláum boga
blikar á vatnið rótt,
og sendir öllum sem unna
andvökulanga nótt.
Ég slekk á lampanum litla
og legg aftur hurðarvæng;
svo kinka ég kolli til mánans
og kúri mig undir sæng.
Það var sannarlega ekki alltaf
auðvelt lífið hjá henni mömmu. Lífið
gekk þó vel hjá fjölskyldunni á
Strandgötu 13 þar til afi lést þegar
mamma var tíu ára. Amma gat þá
ekki haldið öllum börnunum og kom
þá vinafólk hennar Ingunn og Björn
á Kornsá í Húnavatnssýslu henni til
hjálpar og tók að sér eitt barnið,
Ingunni. Þannig gat amma bjargað
sér með hin þrjú börnin. Þrátt fyrir
þetta var alltaf bjart yfir bernsku-
minningum mömmu og margar frá-
sagnir af atburðum og fólki standa
mér ljóslifandi fyrir sjónum. Annað
áfall varð hjá fjölskyldunni er Anna
eldri systir mömmu fékk berkla og
lést 1930. Mamma fór ung að vinna,
vann við að breiða fisk, í heimavist
Menntaskólans á Akureyri, í mötu-
neyti á Kristneshæli og síðan fór
hún suður og vann á Vífilsstöðum.
Þaðan fór hún suður með sjó til Ytri
Njarðvíkur og vann í Höskuldarkoti.
Þar var mikið af ungu fólki víðs veg-
ar að af landinu, þar á meðal var
ungur maður dökkhærður með brún
augu. Hún færði honum kaffi í beitn-
ingaskúrinn. Eftir það voru ekki
aðrir í hennar huga. Þau unnu sam-
an í Höskuldarkoti tvær til þrjár
vertíðar og eitt sumarið fóru þau á
síld á Siglufirði. Lífið var bjart og
þau voru ástfangin, það voru þau
síðan alla tíð.
Árið 1939 fara þau að búa á Heið-
arbæ II í Þingvallasveit. Á Heið-
arbæ I bjó Jóhannes bróðir pabba
og Margrét Þórðardóttir kona hans.
Milli bæjanna rennur bæjarlækur-
inn en hann var ekki fyrirstaða því
samgangur var mikill milli heimil-
anna og daglega, stundum oft á dag,
var skroppið yfir lækinn. Mamma og
pabbi urðu fyrir þeirri sorg 1939 að
missa fyrsta barnið, dreng sem varð
aðeins nokkurra vikna. Hann var
skírður Sveinbjörn Jón. Seinna áttu
þau eftir að eignast okkur þrjú,
Önnu Maríu, Ástu Sigrúnu og Svein-
björn Frímann.
Það hafa verið viðbrigði fyrir
mömmu að koma úr kaupstað, þar
sem var rafmagn og ýmis þægindi,
og setjast að í sveit þar sem ljósin
voru olíulampar og eldað á kolavél.
Einnig voru samgöngur erfiðar,
a.m.k. á veturna. En svona var lífið í
þá daga en mamma sagði alltaf að
hún væri ánægð hvar sem hún væri,
bara að hún væri með pabba. Það
var því mikið áfall fyrir hana og okk-
ur öll í fjölskyldunni þegar pabbi
lést skyndilega 1974 aðeins 57 ára
gamall. Þá sýndi mamma hvað hún
var sterk. Sveinbjörn bróðir tók við
búskap með mömmu og saman
bjuggu þau á Heiðarbæ þangað til
hann kvæntist Ingibjörgu Stein-
dórsdóttur og bjó mamma með þeim
áfram í nokkur ár. Seinna flutti hún
til Reykjavíkur og bjó þar á nokkr-
um stöðum þar til hún fékk íbúð á
Lindargötu 57 í þjónustuíbúð aldr-
aðra. Þarna átti hún mjög góð ár.
Hún var í sambandi við vinkonur
sínar, fór mörg sumur á orlofsvikur
húsmæðra og gat svo verið á Heið-
arbæ um jól og páska og hvenær
sem hún vildi. Haustið 2000 fékk
hún pláss á Víðinesi, þá var heilsan
farin að bila. Þar var hún í umsjá
þessa frábæra starfsfólks sem þar
vinnur. Fyrir það erum við systkinin
mjög þakklát. Ég á mömmu mikið
að þakka, minningarnar eru margar
og allar eru þær góðar.
Guð veri með þér, mamma mín.
Þín dóttir
Anna María.
Hið göfugasta í lífi okkar er
ást er móðir ber til sinna barna.
Hún fórnar gefur helft af sjálfri sér
og sækir styrk til lífsins dýpstu kjarna.
Hún veitir ljós sem ljómi bjartra stjarna.
Hún veitir ljós og leysir hverja þraut.
Hún lífið unga styður fyrstu sporin.
Er fræðari á framvindunnar braut
og fyrirmynd sem yljar best á vorin.
Hinn unga stofn sem er til þroska borinn.
Já, móðurást er yndi sérhvers manns
og allra besta stoð á vegi hálum.
Hinn dýrmætasti kjarni kærleikans
sem kallar fram hið besta í vorum sálum.
Hún ætti að ráða í öllum okkar málum.
(Á.B.)
Kær móðir mín hefur nú kvatt
þetta líf og lagst til hinstu hvílu eftir
langt og farsælt ævistarf tæplega 95
ára að aldri. Í Víðinesi naut hún frá-
bærrar umönnunar starfsfólks þar.
Sáum við systkinin það sérstaklega
síðustu þrjá mánuðina þvílíku úr-
valsfólki heimilið hefur á að skipa og
nutum við þess einnig og þökkum
við það af alhug.
Tíu ára gömul missti mamma föð-
ur sinn og sagði hún mér frá því
þegar hann kallaði hana til sín að
sjúkrabeði sínum. Þá hafði jafnaldri
hennar misst föður sinn nýlega og
skildi mamma það síðar að hann var
að undirbúa hana undir brottför
sína. Það urðu miklar breytingar á
lífi og högum ömmu og barna henn-
ar við lát hans. Ekki talaði mamma
mikið um þennan tíma en mikil raun
hlýtur það að vera svo ungum börn-
um að missa föður sinn. En mamma
átti samt glaðvær og góð æskuár
sem hún talaði oft um og sagði okk-
ur systkinum frá mörgu sem á dag-
ana dreif. Önnu systur sína missti
hún 22 ára gamla úr berklum. Þá
var mamma tvítug. Hún saknaði
hennar alla tíð.
Ung að árum fór mamma að vinna
fyrir sér, vann m.a. á Kristneshæli
og við mötuneyti menntaskólans á
Akureyri. Um 25 ára fer hún suður
og vann þá fyrst á Vífilsstöðum. Síð-
an fór hún suður með sjó og vann í
Höskuldarkoti í Ytri Njarðvík. Þar
kynntist hún pabba og þau unnu við
síldarsöltun á Siglufirði einhver
sumur. Ekki stefndi hugurinn til bú-
skapar til að byrja með og hugðist
pabbi læra netagerð. En þá losnaði
jörðin Heiðarbær II úr ábúð og hófu
þau búskap þar og bjuggu þar í 35
ár eða þar til pabbi dó 1974. Tók þá
Sveinbjörn sonur þeirra við bú-
skapnum og bjó mamma þar all-
nokkur ár með honum. Það var
henni mikið áfall að missa pabba svo
snögglega en hann varð bráðkvadd-
ur 14. nóvember 1974.
Eftir 1985 leigði hún sér íbúð í
Reykjavík. Naut hún þess vel að búa
í höfuðborginni og sveitinni til skipt-
is en alltaf var hugurinn í Þingvalla-
sveitinni. Þá var Sveinbjörn kominn
með fjölskyldu og hændust börnin
mjög að henni. Þar var hennar ann-
að heimili hjá þeim Ingibjörgu og
Sveinbirni.
Oft var erfitt á búskaparárum
mömmu, ekkert rafmagn og engin
þægindi sem hún hafði vanist á Ak-
ureyri en ekki kom rafmagn í Þing-
vallasveit fyrr en 1964–1965. Oft var
snjóþungt á vetrum og var ófært
vikum og stundum mánuðum sam-
an. Þá leið henni oft illa í vondum
veðrum, sérstaklega þegar símalín-
ur slitnuðu í vetrarbyljum sem oft
gerðist. En þó mamma væri ekki
mikið fyrir skepnur þá var hún mjög
kappsöm og ósérhlífin um heyskap-
inn og dró þá ekki af sér. Einnig var
hún mjög áhugasöm um veiði í vatn-
inu, bæði silungsveiði á sumrin og
svo murtuvertíðina á haustin. Mörg
haust sat hún í bílskúrnum og
greiddi murtu úr netum eins og það
er kallað. Það var svo ríkt í henni að
hjálpa til og létta undir með þeim
feðgum. Þetta var alltaf mikill ann-
atími þegar murtuvertíðin stóð yfir.
En alltaf sagði mamma: „Ef maður
er hjá þeim sem maður elskar þá er
maður ánægður,“ og það var hún.
Það var einstök elska og virðing sem
einkenndi hjónaband mömmu og
pabba. Það fundum við börnin
þeirra frá unga aldri. Það sýnir best
hvað við sóttum alltaf stíft að kom-
ast heim allar helgar og í öllum frí-
um eftir að við vorum flutt að heim-
an til vinnu.
En nú er komið að leiðarlokum og
eru þau nú sameinuð á ný. Ég kveð
móður mína með söknuði og þakka
henni allt og allt.
Þín
Ásta Sigrún.
Elsku mamma, mig langar að
þakka þér allt sem þú varst og munt
verða mér og okkur öllum. Það er
sárt en ljúft að kveðja þig nú eftir
langa ævi. Það var hlýtt í gamla, litla
Heiðarbænum, þar sem þið pabbi
veittuð okkur systkinum innri og
ytri hlýju. Í Þingvallasveitinni okkar
var eins og ætti heima ein samhent
fjölskylda, margt af því góða fólki er
nú gengið. Þú áttir þinn þátt í að
skapa það samfélag. Jákvæðni og
birta voru þér í blóð borin. Verkin
þín hér og náttúran, fjöllin, vatnið,
berjalyngið og sólskinið senda þér yl
og birtu.
Blessuð sé minning þín.
Sveinbjörn Frímann Einarsson.
Við Unnur hittumst fyrir tæplega
30 árum þegar við Sveinbjörn
kynntumst. Þau bjuggu saman á
Heiðarbæ en Unnur hafði misst
mann sinn 1974. Það var henni mikið
áfall eins og öllum er makamissir. Í
samtölum okkar kom fram sú mikla
ást og virðing sem hún bar til Einars
heitins. Ég flutti að Heiðarbæ sum-
arið 1981. Vissi hversu gestkvæmt
heimilið var og margir við vinnu, að-
allega sumar og haust. Þá voru börn
í sumardvöl. Á murtuvertíðum og
við heyskap þurfti mikinn mann-
skap, margir aðstoðuðu. Unnur var
einstaklega iðin við að greiða úr net-
unum og oft greip hún hrífuna. Hún
vann öll sín störf af mikilli natni og
vandvirkni. Það var bæði tilhlökkun
og kvíði í mér er ég flutti að Heið-
arbæ, smeyk við að standa mig ekki
og hélt að erfitt yrði að ganga í
heimili annarrar konu. Það voru
óþarfa áhyggjur, ég hef alla tíð
dáðst að hvernig Unni tókst af sinni
einlægni og alúð að „eftirláta“ mér
heimili sitt. Hún bjó áfram með okk-
ur, við hjálpuðumst að við verkin,
hún kenndi mér margt. Það var
ómetanlegt, ekki síður fyrir börnin,
að hafa ömmu hjá sér, sem alltaf var
tilbúin að tala við þau, hlusta, annast
þau og gæta þeirra.
Við spjölluðum oft um ótrúlegustu
málefni, ekki alltaf sammála en
gagnkvæm virðing og væntum-
þykja. Unnur var jákvæð, glaðlynd,
einlæg og vönduð kona, við erum
ríkari sem þekktum hana.
Við Unnur kunnum báðar vel að
meta kyrrð, einstaka fegurð og gott
mannlíf Þingvallasveitarinnar. Unn-
ur fluttist svo til Reykjavíkur, átti
þar mörg góð ár. Seinustu árin bjó
hún í Víðinesi á Kjalarnesi við góða
umönnun. Saknaði að komast ekki
niður að tjörn og ganga Laugaveg-
inn, eins og hún sagði.
Unnur fylgdist alltaf vel með sínu
fólki og því sem var að gerast, sauð-
burði, heyskap, smalamennskum,
hafði yndi af að tína bláber, fór í
gönguferðir, var létt á fæti alla tíð,
kom oft í heimsókn, alltaf um jól og
páska. Seinni árin kom móðir mín
líka, það var oft gaman, spjallað,
hlegið og kátt í bænum.
Ég þakka samfylgdina og allt það
góða sem þú gafst mér og börnunum
okkar. Hvíldu í friði, Guð veri með
þér.
Samúðarkveðjur til allra ástvina.
Ingibjörg J. Steindórsdóttir.
Eftir langa bið er hún amma
blessunin farin til Einars afa. Unnur
amma bjó hjá okkur í sveitinni. Að
fá að alast upp með ömmu sína hjá
sér er ómetanlegt. Alltaf var hún
tilbúin til að segja okkur sögur eða
syngja með okkur, við sátum inni í
ömmustofu í ruggustólnum og
horfðum út um gluggann á fallega
útsýnið sem við okkur blasti.
Hvert ár þegar hausta tók var far-
ið í berjamó.Þá var mikið gaman,
teknar voru fötur og mackintosh-
dollur og ekki leið á löngu þar til
þær voru orðnar stútfullar. Það var
þó aðallega amma sem tíndi, berin
vildu frekar rata upp í munn en í föt-
una hjá okkur hinum. Oft heyrði
maður þá söguna um Kiddu sem fór
með ömmu í gamla daga í berjamó,
hún var ekki eins iðin og amma, vildi
helst bara sofa.
Seinna meir flutti amma til
Reykjavíkur. Gott var að geta fengið
gistingu hjá henni þegar á þurfti að
halda. Var þá stundum farið á
skyndibitastaði í grenndinni, geng-
inn Laugavegurinn eða farið niður
að Tjörn. Ég man eftir fyrstu ferð-
inni minni með strætó, þá orðin ansi
gömul, líklega um 11–12 ára. Sú ferð
var farin með ömmu, hún hafði allar
leiðirnar á hreinu, sama hvert þurfti
að fara.
Amma kom alltaf til okkar um jól-
in. Tilhlökkunin sem fylgdi því var
mikil, fullir pokar af gjöfum sem hún
kom með, vandlega valdar fyrir
hvern og einn.
Elsku amma mín, nú er komið að
leiðarlokum. Við hittumst seinna og
förum saman í göngutúr, en þangað
til, guð geymi þig og vaki yfir þér.
Þú lifir áfram í hjörtum okkar
allra.
Hvíl í friði.
Þín
Unnur Anna.
Unnur: Ég man eftir því þegar við
amma og afi sátum oft saman á
kvöldin við eldhúsborðið á Heið-
arbæ. Amma prjónaði bekkinn, afi
bolinn og ég prjónaði húfur. Þegar
þau voru á leið til eða frá Reykjavík
var amma líka alltaf með prjónana.
Það var mikill missir fyrir ömmu og
okkur öll þegar afi dó alltof fljótt.
Eyþór: Ég var ekki kominn inn í
fjölskylduna þá en oft heyrði ég
hversu vænt henni þótti um afa þinn
og saknaði hans mikið.
U: Eftir að amma flutti til
Reykjavíkur fórum við alltaf saman
í bæinn skömmu fyrir jól í jólagjafa-
kaupin og settumst svo iðulega sam-
an inn á kaffihús eins og hefðardöm-
ur.
E: Amma þín var líka alltaf svo fín
í tauinu og vel til höfð. Hún hafði
gaman af því að vera vel klædd og
ég er viss um að hún þekkti allar
tískuvöruverslanir við Laugaveginn
og þótt víðar væri leitað.
U: Stundum hringdi hún líka til að
láta mig vita af einhverju fallegu
sem hún hafði séð sem væri fínt á
mig.
E: Ég man líka eftir því þegar
amma þín og Ella vinkona hennar
frá Kárastöðum komu til okkar á
meðan við bjuggum í Þýskalandi.
Ég var nú hálfkvíðinn fyrir að hafa
þær en svo var það bara mjög gam-
an og sérstaklega hvað þær nutu
þess vel og hvernig þær hafa báðar
oft verið að rifja upp þennan tíma
síðan.
U: Ég held í raun að þær hafi
upplifað þessa ferð margsinnis í
huganum síðan og átt góðar minn-
ingar frá Þýskalandsdvölinni.
Amma kom reyndar tvisvar til okk-
ar til Þýskalands og það var gaman
að því hvað hún var þakklát fyrir
dvölina þar og minntist hennar oft
þegar ég hitti hana, jafnvel allt und-
ir það síðasta.
E: Það er merkilegt að þegar
maður eldist þá minnist maður helst
ungdómsáranna og svo kannski
hluta sem voru sérstaklega ánægju-
legir á efri árum.
U: En nú er komið að kveðjustund
og amma og afi hafa áreiðanlega hist
aftur í himnaríki.
Já, við erum sannarlega þakklát
fyrir að hafa fengið að vera sam-
vistum við ömmu og minnumst með
gleði allra góðu stundanna sem við
áttum saman. Kjartan Már, Ólafur
Hólm og Egill Þór kveðja líka lang-
ömmu sína með söknuði.
Unnur og Eyþór.
UNNUR
FRÍMANNSDÓTTIR
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Sverrir
Olsen
Bryndís
Valbjarnardóttir
Oddur
Bragason
Guðmundur
Þór Gíslason
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Samúðarblóm