Morgunblaðið - 05.07.2005, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. JÚLÍ 2005 29
MINNINGAR
værir allt of löt til þess að drepast og
að þú kæmist ekki til himnaríkis. En
ef það er einhver sem kemst í þetta
svokallaða himnaríki þá ert það þú.
Takk fyrir allt saman.
Stefán Guðmundsson.
Það eru mikil viðbrigði að Ásta
tengdamamma skuli vera horfin af
sjónarsviðinu, jafn skyndilega og
raun varð á. Flesta daga hringdi hún
til að fylgjast með, spyrja um veðrið,
sprettuna eða hvort kýrnar væru að
bera.
Það var alltaf gaman að fá hana í
heimsókn, hún lífgaði í kringum sig og
gaman var að hlusta á frásagnir henn-
ar og fólk safnaðist gjarnan að henni
til þess að taka þátt í samræðunni eða
til að hlusta. Hún hafði frá ýmsu að
segja t.d. ýmsum atvikum frá æsku-
árum sínum á Reyni, huldufólkssög-
um þaðan, af samferðafólki og frá
ýmsu sem hana hafði hent á lífsleið-
inni.
Ásta var lág og þétt að vexti með
dökkt hár. Hún var jafnan smekklega
klædd og hugsaði vel um útlit sitt.
Hún hafði ákveðnar skoðanir á mál-
um en var þó alltaf tilbúin að ræða
mál og hlusta á annarra skoðanir.
Ásta bjó lengi á Akranesi, fyrst
með eiginmanni sínum Jóni E. Guð-
mundssyni, þar til þau slitu samvist-
um og síðan með Sigurjóni Þorsteins-
syni. Þau Sigurjón bjuggu svo um
tíma í Reykjavík, en að honum látnum
flutti hún á Akranes og hafði síðast
íbúð í húsi Guðmundar Páls, sonar
síns.
Ásta var alltaf sjálfstæð og sá mikið
um sig sjálf og hélt eigið heimili til síð-
ustu stundar. Var dugleg að bjarga
sér í ellinni, ferðaðist í rútum og ef
hún þurfti að reka erindi í Reykjavík
þá kunni hún á strætisvagnana og
ferðaðist með þeim eða fótgangandi
ef með þurfti. Það var alltaf líf í kring-
um hana og hún var sístarfandi, svo
að segja til hinsta dags.
Að leiðarlokum er manni efst í huga
þakklæti fyrir hlýhug og örlæti.
Blessuð sé minning Ástu Laufeyjar
Haraldsdóttur,
Guðmundur Stefánsson.
Ég kynntist Ástu árið 1990 í
Reykjavík en þá hóf ég sambúð með
Ástþóri dóttursyni hennar. Ástþór
hafði þá búið hjá ömmu sinni í tvö ár.
Mér leist strax mjög vel á Ástu sem
kom mér fyrir sjónir sem fjörug, góð
og sjálfbjarga kona með húmorinn í
lagi. Okkur varð vel til vina frá byrjun
og ég fann alltaf væntumþykju í minn
garð hjá henni. Ég sá líka alltaf mig,
mömmu og ömmu mína dálítið í Ástu
því hún var að svo mörgu leyti lík
móðurfólki mínu.
Þar sem Ástþór hafði búið hjá
ömmu sinni í tvö ár hafði hún kynnst
nokkrum af vinum hans . Mér fannst
gaman að upplifa hvað Ásta var vin-
sæl hjá vinum Ástþórs og þeir höfðu
stundum á orði: „Er amma þín alltaf
jafn hress?“ Og báðu fyrir kveðju til
hennar; „bið að heilsa ömmu þinni“.
Ásta hugsaði alltaf vel um útlit sitt,
var ávallt vel til höfð og lét lita reglu-
lega á sér hárið, þangað til hún varð
áttræð, en hún var staðfastlega búin
að ákveða að hætta að lita á sér hárið
80 ára gömul.
Ásta gaf okkur Ástþóri marga fal-
lega hluti í búið og virtist hver hlutur
vera valinn af kostgæfni og alúð.
Mér fannst alltaf gaman að koma í
heimsókn til Ástu, bæði á Kleppsveg-
inn í Reykjavík sem og á Akranes.
Hún tók ávallt vel á móti manni og var
virkilega þakklát fyrir innlitið.
Árið 2004 ættleiddum við hjónin
dóttur frá Kína sem við sóttum í lok
febrúar. Ásta var svo spennt yfir ætt-
leiðingarferlinu og ferðalaginu til
Kína að hún hringdi einu sinni til
tvisvar á dag í mömmu Ástþórs til
þess að spyrja frétta. Að eignast barn
með þessum hætti var alveg nýtt fyrir
Ástu og henni þótti gaman að fylgjast
með.
Síðustu árin var heilsan farin að
gefa sig hjá Ástu. Sjónin var orðin
döpur en þrátt fyrir það reyndi hún
eftir fremsta megni að bjarga sér sjálf
og halda reisn sinni. Ásta var kona
sem gladdi aðra með nærveru sinni
og fyrir það er ég henni þakklát.
Hennar verður sárt saknað.
Sigrún Þorbergsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Ástu
Laufeyju Haraldsdóttur bíða birt-
ingar. Höfundar eru: Jensína
Ragna Ingimarsdóttir, Guðrún
Björg Ingimarsdóttir og fjöl-
skyldur, Haraldur Benediktsson.
✝ Ágúst KolbeinnEyjólfsson fædd-
ist í Reykjavík 29. maí
1951. Hann andaðist á
heimili sínu í Berge í
Þýskalandi 9. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Hulda Snæ-
björnsdóttir, f. 19.
maí 1923, og Eyjólfur
Kolbeinsson, f. 5. des-
ember 1911, d. 22.
janúar 1976. Eyjólfur
átti eina systur, Ragn-
heiði, f. 18. janúar
1954.
Ágúst gekk í Landakotsskóla
og síðar í Verzlunarskóla Íslands
og fór því næst til náms í guðfræði
við prestaskólann í Lamberts-
hofen, nálægt Bonn í Þýskalandi.
Hann var vígður til
prests í dómkirkju
Krists konungs í
Landakoti 22. júlí
1979. Næstu árin
gegndi hann prests-
þjónustu við Krists-
kirkju, á Akureyri og
í Breiðholti en árið
1993 fór hann til
starfa í biskupsdæm-
inu Osnabrück í
Þýskalandi. Síðustu
árin var hann sókn-
arprestur í Sankt-
Servatius prestakall-
inu í Berge og Herz-Jesu presta-
kallinu í Berge-Grafeld.
Útför Ágústs verður gerð frá
Kristskirkju í Landakoti í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Ágúst K. Eyjólfsson var bekkjar-
bróðir minn og sessunautur í barna-
skóla og góður félagi í mörg ár. Nú er
hann fallinn í valinn eins og hendi
væri veifað, maður á miðjum aldri.
Stundum er eins og tilviljunin ein ráði
hvar sláttumaðurinn ber niður hverju
sinni.
Ágúst var einstaklega hrekklaus
drengur, viðkvæmur og heldur
óframfærinn á sínum yngri árum. En
hann hafði ótvíræða hæfileika og þeg-
ar þeir fengu að njóta sín var hann í
essinu sínu. Eitt sinn sem oftar bauð
Ágúst til afmælisveislu heima hjá sér
á skólaárum sínum í Landakoti. Ég
gleymi því ekki hvað við krakkarnir
urðum undrandi þegar hann í miðjum
glaumnum tók fram harmóníku og fór
að leika helstu dægurlög af mikilli
kunnáttu – eða það fannst okkur hin-
um að minnsta kosti. Hvernig hafði
hann Gústi lært að spila á hljóðfærið?
„Það kom bara af sjálfu sér,“ var
svarið. Eftir þetta lék hann oft á
skólaskemmtunum, ýmist á harmon-
iku eða rafmagnsorgel með leikræn-
um tilþrifum og ýmiss konar uppá-
tækjum í bland.
Gústi var einnig næmur á tungu-
mál, talaði ensku og dönsku og var
orðinn reiprennandi í þýsku löngu áð-
ur en við félagar hans gátum stafað
okkur fram úr því máli. Um árabil var
Ágúst formaður Félags kaþólskra
unglinga, í senn hugkvæmur og skap-
andi leiðtogi. Þá var ekki deyfð yfir
þeim félagsskap enda átti hann sér
sterkan bakhjarl sem var Jósefssyst-
ur eins lengi og þeirra naut við.
Ágúst átti sér snemma þann draum
að verða kaþólskur prestur. Þar hefur
uppeldi hans og náið samneyti við
presta og systur í Landakoti haft sín
áhrif. Leiðin að settu marki var ekki
alltaf greið en hann var trúr köllun
sinni og svo fór um síðir að hann fann
perluna dýrmætu. Það var ánægju-
legt að sjá hvað séra Ágúst blómstr-
aði í hlutverki sínu sem prestur og
sálusorgari, ekki síst eftir að hann var
orðinn sóknarprestur í Þýskalandi og
ekki lengur undir vökulum augum ná-
inna vina og vandamanna hér heima.
Séra Ágúst starfaði mörg ár á er-
lendri grund en var hér árviss og
kærkominn sumargestur og fylgdi
honum þá ævinlega hópur þýskra
ferðamanna á eftirlaunaaldri. Honum
nægði ekki að þjóna þessu fólki á sinn
geistlega hátt heldur vildi hann sýna
því landið sitt, sögueyjuna frægu í
norðri, og ekki sakaði að vita til þess
að drjúgur gjaldeyrir varð þá eftir í
landinu. Þannig var hann, maður at-
hafna en ekki kyrrstöðu og hratt hug-
myndum í framkvæmd. Enda þótt haf
skildi lönd fylgdist hann vel með því
sem gerðist hér heima og brást ekki
vini á raunastund. Ég er viss um að
margir gætu tekið undir þau orð. Best
gæti ég trúað að flestum þeim sem
kynntust honum Gústa – séra Ágústi
– hafi þótt beinlínis vænt um hann.
Það er sárt að sjá á bak svo mætum
manni.
Gunnar F. Guðmundsson.
ÁGÚST K.
EYJÓLFSSON
lega eftir að skipafélagið Hafskip hf.
var stofnað 1959 þar sem hann gegndi
starfi skrifstofustjóra. Þegar ég lít til
baka finnst mér það ákveðin forrétt-
indi að hafa kynnst þessum hjarta-
hlýja öðlingi, sem ætíð lét eitthvað
gott af sér leiða og hugsaði fremur um
velferð annarra en sjálfs sín. Eigin-
girni var ekki til í huga hans. Að sjálf-
sögðu stóð fjölskyldan honum næst
og var það jafnan hans heitasta ósk að
börnum sem barnabörnum farnaðist
sem best í lífinu.
Þau felldu ung hugi saman, Erna
Sveinsbjörnsdóttir og Halldór, og
giftu sig ung að árum. Erna er greind,
glæsileg kona, hörkudugleg og stóð
við hlið manns síns í blíðu og stríðu,
svo aldrei var brugðið út af hjú-
skaparheitinu, svo ekki sé meira sagt.
Hún bjó manni sínum og fjölskyldu
gott og fallegt heimili. Þegar undirrit-
aður kynntist þeim bjuggu þau í Safa-
mýri 11, en síðar, eða 1971, keyptu
þau einbýlishús í Haðalandi 4, þar
sem þau hafa búið síðan.
Árið 1968 fórum við hjónin með
Halldóri og Ernu til Mallorca. Þetta
var á þeim árum, sem sólarlandaferð-
ir Íslendinga voru að hefjast, en áður
hafði það talist til forréttinda að fljúga
til útlanda. Við leigðum okkur bíla-
leigubíl, Seat 600, til þess að hafa
tækifæri til að skoða þessa fallegu
eyju, eða fara til höfuðborgarinnar,
Palma, þegar okkur hentaði. Það var
hreint ótrúlegt hvað við komumst yf-
ir, sólbað fyrri hluta dags og ferðalög
eftir hádegi. Halldór var með hæstu
mönnum og ótrúlegt að hann skyldi
komast fyrir í þessum minnsta bíl
sem framleiddur var. Halldór var
mjög spaugsamur og kom okkur títt
til að hlæja, svo skemmtilegur var
hann og mikill gleðigjafi. Við fórum
árum saman með þeim hjónum til
Mallorca og eru þessi ár einhver þau
ljúfustu í endurminningum okkar
hjóna. Þá spiluðum við ásamt fleiri
vinum badminton tvisvar í viku, lík-
lega í yfir 20 ár.
Þau Halldór og Erna ráku saman
heildverslunina Borgarhellu hf. af
miklum myndugleika í harðnandi
samkeppni, þar sem enginn er annars
bróðir í leik. Þau héldu vel sinni við-
skiptahlutdeild í þeim vöruflokkum
sem þau versluðu með og hefur þjón-
ustulund og ljúfmennska átt drjúgan
þátt í velgengni fyrirtækisins.
Við Halldór gengum í Oddfellow-
regluna á haustdögum 1969 og eign-
uðumst í þeim göfuga félagsskap fjöl-
marga góða vini. Starf og markmið
Reglunnar, að láta gott af sér leiða og
hjálpa bágstöddum, féllu vel að
sjónarmiðum þessa góða drengs,
enda vann hann ötullega að hugsjóna-
og líknarstarfi Oddfellow-reglunnar.
Það er bjargföst trú mín að vel hafi
verið tekið á móti Halldóri Sturlu
Friðrikssyni, þegar hann gekk í gegn
um „Gullna Hliðið“ á leið sinni til
heimkynna himnaföðurins.
Reynir Jónasson.
 Fleiri minningargreinar um Hall-
dór Sturlu Friðriksson bíða birt-
ingar. Höfundar eru: Þorgeirs-
bræður, „Svarthöfðar“ félagar í
Árbæjarlaug.
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista
Kæru ættingjar, vinir og samferðafólk. Við
þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
GUÐLAUGAR HÖLLU JÓNSDÓTTUR,
áður til heimilis
að Skeljatanga 27,
Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir til lækna og alls starfsfólks á
dvalarheimilinu Lundi, á Hellu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón Erling Einarsson,
Elín Björk Einarsdóttir.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við and-
lát og útför ástkærar móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
JÓRUNNAR AXELSDÓTTUR,
Tunguseli 1,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks heimahjúkrunar
Karitas og líknardeildar Landspítalans í Kópa-
vogi.
Jóhanna Gréta Guðmundsdóttir, Atli Sverrisson,
Karen Guðmundsdóttir, Auðunn Örn Jónsson,
Hafdís Guðmundsdóttir, Þorsteinn Kjartansson,
Bryndís Halla Guðmundsdóttir, Óðinn Guðbrandsson,
Guðlaugur Guðmundsson,
Anna Þórdís Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegt þakklæti til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærar móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
GUÐRÚNAR J. MÖLLER,
Dalbraut 14,
Reykjavík.
Jón S. Möller, Helga Hauksdóttir,
Valfríður Möller, Jón Karl Ólafsson,
og barnabörn.
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Sverrir
Einarsson
Bryndís
Valbjarnardóttir
Oddur
Bragason
Guðmundur
Þór Gíslason
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is