Morgunblaðið - 05.07.2005, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. JÚLÍ 2005 41
AKUREYRI
KRINGLAN
KEFLAVÍK


THE WAR OF THE WORLDS kl. 3.20 - 5.40 - 8 - 10.30 B.i. 14
THE WAR OF THE WORLDS VIP kl. 3.20 - 5.40 - 8 - 10.30
BATMAN BEGINS
kl. 3.30 -4.30 -5 - 6.30 -7.30 -8 -9.30 -10.30 -10.50 B.i. 12
A LOT LIKE LOVE kl. 6 - 8.15 - 10.30
SVAMPUR SVEINSSON m/ísl.tali. kl. 4
BATMAN BEGINS kl. 5.10 - 6.30 - 8.10 - 10 B.i. 12
HOUSE OF WAX kl. 10 B.i. 16 ára.
THE WEDDING DATE kl. 8
HITCHHIKER´S GUIDE... kl. 5.50
BATMAN BEGINS kl. 8 - 10
CRASH kl. 8
WAR OF THE WORLDS kl. 8 og 10.30
BATMAN BEGINS kl. 8 og 10.30
ÁLFABAKKI
A F I N !
i s e
Gleymið öllum hinum
Batman myndunum.
Þessi er málið
Andri Capone / X-FM 91,9
Þórarinn Þ / FBL

D.Ö.J. / Kvikmyndir.com
“Einn af stærstu
smellum ársins.”

B.B. Blaðið
H.B. / SIRKUS
Nýr og miklu betri
leðurblökumaður.
H.L. / Mbl.
Loksins, Loksins

M.M.M / Xfm 91,9

Kvikmyndir.is
Gleymdu hinum.
Þetta er alvöru Batman
Ó.Ö.H / DV
BATMAN EINS OG ÞÚ HEFUR ALDREI SÉÐ HANN ÁÐUR !
„Innrásin er
girnileg
sumarskemmtun,
poppkornsmynd
af bestu gerð!“
-S.V, MBL








02.07. 2005
3
3 7 6 8 1
0 8 2 1 0
26 27 31 34
37
29.06. 2005
11 27 28 40 42 47
1 12 12
VÁKORT
Eftirlýst kort nr.
4539-8618-0017-6940
4741-5200-0012-5404
Afgreiðslufólk, vinsamlegast takið
ofangreind kort úr umferð og
sendið VISA Íslandi sundurklippt.
VERÐLAUN kr. 5000
VISA ÍSLAND
Álfabakka 16,
109 Reykjavík.
Sími 525 2000.
Hróarskelda | Það bar vel í veiði á
föstudeginum en blaðamanni gekk
óvenju vel að flengjast á milli
tjalda og sá fullt af spennandi
hlutum. Segja má að föstudagurinn
sé aðaldagurinn þar sem hátíðin
byrjar rólega á opnunardeginum,
með tiltölulega stuttri dagskrá.
Hins vegar er talið í klukkan 12.00
á föstudeginum og dagskrá síðan
keyrð áfram á sex sviðum næstu
fjórtán tímana. Á laugardeginum
er svipað upp á teningnum en þá
finnur maður að fólk er farið að
þreytast. Sunnudagurinn er síðan
mjög afslappaður, margir hverjir
hreinlega búnir á því, en margir
dvelja á hátíðarsvæðinu í heila
viku enda er allt í fullum gangi á
„camping stage“-sviðinu frá sunnu-
degi til miðvikudags. Með allt
þetta úrval hlaupa margir eins og
hauslausar hænur á milli tjalda og
reyna að drekka sem mest í sig.
Aðrir taka því rólegar, sjá kannski
ekki nema fimm til tíu sveitir.
Sumir sjá ekki neitt en hafa nóg
að gera engu að síður, enda allt-
fullt af alls kyns uppákomum og
listviðburðum. Og allar eru þessar
aðferðir jafngildar.
Svartþungarokk
Ég byrjaði á því að sækja vel
heppnaða tónleika Mugison í Pavil-
ion (eins og greint var frá í gær)
en því næst var stefnan tekin á
Odeonsviðið, þar sem svartþunga-
rokkssveitin Enslaved lék við
hvurn sinn fingur. Enslaved hefur
verið forvígissveit norsks svart-
þungarokks um árabil en síðustu
ár hefur verið boðið upp á minnst
eina slíka sveit á hátíðinni. Þannig
léku hinir ódauðlegu Immortal í
hitteðfyrra og Satyricon var boðið
að spila árið 2002. Enslavedliðar
höfðu á orði við blaðamann eftir
tónleikana að þetta væri í fyrsta
skipti á fjórtán ára löngum ferli
sem þeir hefðu spilað í dagsbirtu!
Enslaved hefur eflst jafnt og þétt
á undanförnum árum og þykir síð-
asta plata, Isa, vera þeirra besta
verk til þessa og er nafni sveit-
arinnar nú hampað í umræðum um
frambærilegasta öfgarokk samtím-
ans. Sveitin var í miklu stuði á
sviðinu og laus við alla þá karl-
mennskustæla sem þessu rokki
fylgir svo oft, eins skringilega og
það kann að hljóma. Sveitin virtist
aftur á móti einlæglega glöð yfir
því að vera að spila á hátíðinni og
lýsti leiðtoginn, Grutle Kjellson,
því yfir að langþráður draumur
hefði nú ræst.
Eftir Enslaved skaust ég yfir í
nærliggjandi tjald, Ballroom-
tjaldið, þar sem heimstónlistin
ræður ríkjum. Þetta var án efa
skemmtilegasta tjaldið, alltaf
dúndrandi stuð og eitthvað áhuga-
vert í gangi. Staðsetningin á því í
ár var líka þessleg að það væri
meira í alfaraleið, þar sem Ball-
room var nú þar sem Pavilion var
áður og öfugt. Í tjaldinu var pólska
þjóðlagarokksveitin Warsaw Vill-
age Band að spila en hún hefur
vakið athygli fyrir tvær síðustu
plötur sínar, þar sem hinu gamla
og nýja er skeytt saman með vel
heppnuðum hætti.
Viðtalsbókanir og þéttskipuð
dagskrá spennandi atriða gerðu að
verkum að það leit út fyrir að ég
myndi missa af Ali Farka Touré,
gítarleikaranum eitursnjalla frá
Malí. Stundum hugsar maður
skipuleggjendum þegjandi þörfina,
slæmt var t.a.m. fyrir greinarhöf-
und er múm og Slayer voru sett á
sama tíma árið 2002. En til allrar
mildi náði ég að sjá Touré sem
hefur hótað því (enn einu sinni) að
nú sé hann hættur í tónlistinni og
muni einbeita sér í framtíðinni að
býli sínu nálægt Niafunké, bænum
í Norður-Malí þar sem hann er
orðinn bæjarstjóri. Mæting á
meistarann var skammarlega lítil
en hann lék í Arena, næststærsta
tjaldinu, og eftir á að hyggja hefði
hann verið betur settur í Ballroom.
Touré var mjög flottur, með sól-
gleraugu og býsna rokkaður,
tyggjandi tyggigúmmí allan tím-
ann að því er virtist. Tónlistinni
vatt fram í mínimalísku grúvi og
lögin teygðust upp í allt að fimm-
tán mínútur. Touré var studdur
ásláttarleikurum, gítar- og bassa-
leikurum og reglulega var stemn-
ingin brotin upp með mögnuðum
sólóum.
Eftir Touré náði ég í skottið á
dómsdagsþungarokksveitinni Sunn
O))) sem lék á Odeonsviðinu. Tón-
listin löturhæg og hávaðinn mikill í
tjaldinu. Andrúmsloftið djöfullegt
en meðlimir voru allir í einslags
munkabúningum með hettu á haus.
Gítarar drundu hver ofan í annan
og lögin líkt og þau væru enda-
laust að byrja. Stórgott!
Aðrir meistarar komu svo strax
á eftir Sunn O))), sjálfir ISIS sem
heimsóttu landann fyrir stuttu. Í
millitíðinni tróð svalasti maður í
heimi, Snoop Doog, upp á appels-
ínugula sviðinu og spurði sýknt og
heilagt: „Hvað í fjáranum heiti
ég?“
ISIS klikkuðu að sjálfsögðu
ekki, hófu leik á tveimur fyrstu
lögunum af meistarastykkinu Pan-
opticon, „So Did We“ og „Backlit“,
og svo beint yfir í „The Beginning
and the End“ af Oceanic. „Backlit“
er eitt flottasta lag sem ég hef
lengi heyrt, ISIS er ótrúlega þétt
band og ég er orðin forfallinn
aðdáandi – loksins.
Úr að ofan
Næst var það Ballroom þar sem
ég sá malísku sveitina Tinariwen.
Hana skipar fólk af Tuaregætt-
bálkinum, eyðimerkurbúar sem
dreifast um nokkur lönd Vestur-
Afríku. Hljómsveitin var íklædd
viðeigandi klæðnaði og bauð fólk
reglulega velkomið í „eyðimörk-
ina“. Tónlistin var algjör snilld og
voru þetta örugglega einir af eftir-
minnilegri tónleikum hátíðarinnar.
Lögin löng, mínimalísk og grúv-
andi – nokkuð sem oft var að finna
í Ballroomtjaldinu – og minntu þau
stundum á Tortoise eða Can að
uppbyggingu. Svo virtist sem með-
limir væru hissa á góðum við-
tökum áhorfenda og lifðu þeir sig
því allir sem einn inn í stemn-
inguna af heilum hug. Í Pavilion
tróðu svo The Perceptionists upp,
sveit sem er á mála hjá Def Jux og
inniheldur Mr. Lif, Aktobatik og
DJ Fakts One. Vöktu þeir mikla
lukku og enduðu með því að rappa
af miklum móð með frjálsri aðferð.
Meðan á þessu stóð voru Audios-
lave á appelsínugula sviðinu.
Uss … hversu hátt hafa hinir
miklu fallið! Þetta band er skelfi-
legt og mann svíður að sjá Chris
Cornell, mann sem á að baki
meistaraverk eins og Badmotor-
finger, vera að púkka upp á þetta.
Audioslave tóku svo bæði lög eftir
Soundgarden og Rage Against The
Machine svona til að snúa hnífnum
í sárinu. Ekkert slíkt var þó í
gangi hjá The Tears, nýrri sveit
Bretts Andersons og Bernards
Butlers, sem lék í Arena. Engin
Suedelög þar á dagskrá og þeir
vinir svo greinilega endurhlaðnir.
Anderson var meira að segja kom-
inn úr að ofan undir rest og inn-
koman hjá Tears sterk og sann-
færandi.
Í Pavilion barði ég The Others
lítillega augum áður en ég færði
mig yfir í Oden, þar sem Sonic
Youth spilaði undir heitinu The
Other Sides of Sonic Youth. The
Others er víst eitt helsta Lundúna-
„krakk“-bandið í dag ásamt Baby-
shambles og fljótt á litið virtist
þetta ekkert sérstakt. Sonic Youth
buðu hins vegar upp á eyrna-
hreinsandi spunahátíð, hávaða af
fingrum fram í u.þ.b. klukkutíma
og voru hinn japanski Merzbow og
hinn sænski Mats Gustafsson á
meðal gesta. Þetta var allt í lagi,
ekkert stórkostlegt svosem. Haus-
hreinsunin gerði manni þó gott,
enda mikill þeytingur að baki.
Nú var nokkuð liðið á kvöldið og
Black Sabbath, með öllum upp-
runalegum meðlimum, steig á app-
elsínugula sviðið. Einhverjum
fannst þetta vera skrípasýning en
ég var ánægður með Ozzy og fé-
laga. Aldrei skorti á geðveikislegt
glottið hjá okkar manni og hann
hoppaði og klappaði eins og lítið
og ánægt barn allan tímann. „Iron
Man“ og „Paranoid“ runnu
skammlaust í gegn og að heyra
byrjunina á „Iron Man“ var magn-
að – heilu tónlistarstefnurnar hafa
verið byggðar á þessu eina riffi.
Kanadíski rokkdúettinn Death
from Above 1979 fór síðan á kost-
um í Pavilion með orkumikið og
trukkandi sett en síðasta atriði
fyrir svefninn – hjá mér a.m.k. –
var Femi Kuti & The Positive
Force í Ballroom. Stórsveit Kuti,
sem er sonur hins goðsagnakennda
Fela Kuti, hélt uppi sveittu stuði í
tjaldinu. Dansarar, bakradda-
söngvarar og glás af blæstri, org-
elum og gíturum og Femi sjálfur
hljóp reglulega fram á sviðið með
saxófóninn og hvatti áheyrendur,
sem dönsuðu eins og þeir ættu lífið
að leysa. Fínn og hressandi endir
á ansi pökkuðum föstudegi.
Hróarskelda 2005 | Föstudagur
Á þeytingi
Morgunblaðið/Arnar Eggert
Malísku sveitina Tinariwen skipa fólk af Tuareg-ættbálkinum.
Arnar Eggert Thoroddsen skrifar
arnart@mbl.is
Fréttir á SMS