Morgunblaðið - 08.07.2005, Side 40

40 FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Pála SigurrósÁstvaldardóttir
fæddist á Sauðár-
króki 27. september
1921. Hún andaðist
á hjúkrunarheimil-
inu Sunnuhlíð í
Kópavogi 1. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ást-
valdur Einarsson, f.
7.8. 1889, d. 23.8.
1955, og Sigurbjörg
Pálsdóttir, f. 12.5.
1894, d. 24.8. 1949.
Systur Pálu eru
Ingibjörg Kristín, f. 18. 9. 1916, d.
14.2. 1933, Álfheiður, f. 30.5.
1918, og Stefanía Björg, f. 11.9.
1926.
Pála hóf sambúð
1938 með eftirlif-
andi manni sínum,
Hálfdáni Sveins-
syni, f. 13.6. 1914.
Dóttir þeirra er Sig-
urbjörg Ásta, f.
22.7. 1939, maki
Sigurjón B.
Ámundason, f. 12.5.
1939. Synir þeirra
eru Hálfdán, f. 21. 4.
1964, og Páll, f.
26.11. 1969, kvænt-
ur Chomyong
Yongngam, f. 31.12.
1979.
Pála Sigurrós verður jarðsung-
in frá Digraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku mamma mín.
Ég kveð þig með söknuði.
Þú varst góð mamma. Besta
mamma í heimi mundi lítill krakki
segja. Þú kenndir mér að taka tillit
til annarra, og gefast ekki upp.
Á unglingsárum mínum vorum
við eins og vinkonur frekar en
mæðgur, og fórum oft að skemmta
okkur saman. Enda varst þú ung
þegar þú fæddir mig. Seinna á æv-
inni er ég átti erfið ár hélst þú í mér
lífinu, því þú varst alltaf hress og
kát.
Þú varst ung að árum er þú
greindist með erfiðan sjúkdóm, síð-
ar bættust fleiri við. En þú tókst því
eins og öðru, gafst ekki upp, varst
alltaf hress og kát og alltaf glæsi-
leg.
Þú áttir svör við öllu og gast gert
allt ein og vildir öllum hjálpa. Þann-
ig mun ég muna þig.
Við áttum margt sameiginlegt, til
dæmis áhuga á dansi og söng. Síð-
asta árið náði ég helst til þín með
söngnum, og við pabbi sungum með
þér nærri daglega.
Ég ætla að enda þetta með erindi
úr uppáhalds kvæðinu þínu, sem við
sungum saman á hverjum degi.
Lífið allt má léttar falla,
ljósið vaka í hugsun minni,
ef ég má þig aðeins kalla
yndið mitt í fjarlægðinni.
(Friðrik Hansen.)
Guð blessi þig, elsku mamma, um
alla eilífð.
Þín
Ásta.
Okkur bræður langar að minnast
hennar ömmu, Pálu Sigurrósar ,
nokkrum orðum.
Nokkur orð eru kannski ekki nóg
þegar maður fer að hugsa til baka
en þau verða þó að duga í þetta
sinn.
Hún amma naut sín best í góðra
vina hópi og var, eins og aðrir af
hennar kynslóð í þessari ætt, hrók-
ur alls fagnaðar.
Við minnumst sérstaklega þess
þegar hún fékk systur sínar í heim-
sókn frá Sauðárkróki, þær Álfheiði
og Stefaníu, þá var glatt á hjalla og
ekki viðlit að koma orði að þar sem
þær höfðu svo mikið að segja hver
annarri og síðan heyrðust hláturs-
gusur þannig að undir tók í öllu.
Þá var nú ekki síður skemmtilegt
að fara til Sauðárkróks, en það
gerðum við helst á hverju sumri í
fjölmörg ár, og vildi amma þá alltaf
fara „á Skagann“ og heimsækja
„Dúddu“ frænku sem var yfirleitt á
sumrin á bænum Fossi.
Þar héldu þær frænkur síðan sitt
eigið „ættarmót“ og höfðu mikið
gaman af að hittast, spjalla og, já
hlæja mikið eins og þeirra var sið-
ur.
Við bræður munum ekki eftir
ömmu öðruvísi en í glímu við lang-
varandi veikindi.
Hún vildi hins vegar ekki að fólk
vissi hversu alvarleg þau voru og
bar hún sig því alltaf mikilli reisn,
var hress í bragði og stutt í hlát-
urinn og húmorinn sem entist með-
an hún hafði heilsu til.
Fyrir fjórum árum fór amma í
sína síðustu heimsókn til Sauðár-
króks og fórum við bræður þá með.
Það var gaman að geta staðið að
því að amma og afi gætu verið í
þessa viku á þeim stað sem þeim
þótti vænst um, áttu margar af sín-
um bestu stundum á, og gátu heim-
sótt gamla vini og ættingja sem
ekki áttu lengur heimangengt.
Þegar hér var komið sögu var
amma farin að finna fyrir þeim vá-
gesti Alsheimersjúkdómnum sem
síðar varð þess valdandi að hún
varð að flytja inn á hjúkrunarheim-
ilið Sunnuhlíð í Kópavogi þar sem
hún naut frábærrar aðhlynningar
hjá frábæru starfsfólki allt þar til
yfir lauk.
Stóðst þú styrkum fótum lengi.
Stolt þú söngst þín fögru ljóð.
Um nótt varst þú sótt og í langferð fengin.
Því eilífðin verður þér alltaf góð.
(HS)
Með þessari litlu vísu langar okk-
ur bræður að kveðja þig, amma, og
þakka þér fyrir öll árin og skemmt-
unina sem við munum muna alla tíð.
Hálfdán og Páll.
Það fóru margar minningar um
huga mér er ég frétti lát móður-
systur minnar Pálu Ástvaldardótt-
ur sl. föstudag. Ég minntist æsku
minnar norður á Sauðárkróki þegar
ég gat hlaupið hvenær sem var til
Pálu frænku, þar sem mér var tekið
með kostum og kynjum og allt gert
til að gera litlum manni til þægðar.
Það kom því eins og reiðarslag er
ég komst að því er vorskólinn var
að byrja á vordögum 1957 að Pála
og Hálfdán væru að flytja til
Reykjavíkur vegna veikinda
frænku minnar. Af þessum veik-
indu náði Pála sér aldrei og þurfti
að berjast við þau alla ævi, en aldrei
lét hún í minni pokann og stóð keik
með þennan erfiða sjúkdóm. Ætíð
var heimili hennar opið fyrir mér og
mínum og var tekið á móti manni
með slíkri hlýju og myndarskap að
af bar. Þær eru ófáar ánægjustund-
irnar sem ég hef átt með Pálu
frænku og fjölskyldu hennar í
gegnum árin og oft hefur verið glatt
á hjalla. Fyrst og síðast var Pála
fjölskyldumóðirin sem sá um að allt
væri í lagi og allir fengju það sem
þeir þyrftu og vildu og að enginn
færi sér að voða og allir hefðu nóg
að bíta og brenna við allar aðstæð-
ur. Minnisstætt er mér er ég var að
fara norður á Krók í leiðindaveðri
um miðjan vetur og kom til Pálu að
kveðja, en þá var gaukað að mér
matarböggli miklum og sagt að það
væri betra að hafa þetta ef illa
gengi. Á leiðinni þegar ég gægðist í
pokann sá ég að sett hafði verið sal-
ernisrúlla í pokann til öryggis.
Þannig var Pála, allt varð að vera
eins í lagi og hægt var og ekki
gleyma neinu.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð Pálu móðursystur mína og
víst er að fyrir mér er slitinn
strengur og heimurinn verður fyrir
mér ekki samur og áður. Víst mátti
maður búast við að maðurinn með
ljáinn færi að vitja einhverra systr-
anna þriggja, en einhvern veginn er
maður aldrei undir komu hans bú-
inn. Ég þakka því í einlægni þeim
sem öllu ræður fyrir að hafa átt svo
góða manneskju að sem Pálu
frænku og bið hann að blessa hana
og eftirlifandi fjölskyldu hennar.
Ólafur H. Jóhannsson.
PÁLA SIGURRÓS
ÁSTVALDARDÓTTIR
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem á
einn eða annan hátt sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs pabba
okkar, tengdaföður og yndislegs afa,
VÍKINGS ÞÓRS BJÖRNSSONAR
fyrrv. eldvarnaeftirlitsmanns,
Munkaþverárstræti 2,
Akureyri.
Starfsfólk lyflækningadeildar FSA og heima-
hlynningar á Akureyri fær sérstakar þakkir fyrir einstaka nærgætni og
hlýtt og gott viðmót.
Guð blessi ykkur öll.
Kristján og Gurrý,
Bjössi og Þórunn,
Gugga og Pálmi,
Þóra og Snorri,
Finnur og Steina,
Stefán, Áslaug Eva, Kristján Þór,
Inga Þórey, Gunnar Þór, Víkingur Þór,
Víkingur, Viktor Árni, Marteinn Þór,
Baldur Þór, Marta, Arnþór Gylfi,
Snorri Már, Halldóra og Katrín Magnea.
Innilegt þakklæti til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GÍSLA ÓLAFSSONAR,
Brúum,
Aðaldal.
Jóhanna Halldórsdóttir,
Þórhallur Geir Gíslason, Valgerður Jónsdóttir,
Þorgerður Gísladóttir,
Halldór Gíslason, Aðalheiður Laufey Aðalsteinsdóttir,
Borgar Þórarinsson, Alda Heimisdóttir,
afa og langafabörnin.
Leiðir okkar Ragn-
ars lágu fyrst saman
á vettvangi Myntsafnarafélags Ís-
lands árið 1975, er hann gekk í fé-
lagið. Þá var hann nýlega byrjaður
að safna íslenskum bankaseðlum
og hélt því áfram til ársins 1983 er
hann seldi safn sitt. Þá hóf hann að
safna ötullega Passíusálmaútgáfum
og eldri íslenskum bókum útgefn-
um fyrir 1800 eða uns Hólaprent-
smiðja lagðist af.
Ragnar var formaður Myntsafn-
arafélagsins árin 1977–1979. Hann
setti á þeim tíma nýjan og bættan
blæ á félagslífið og miðlaði félögun-
um af reynslu sinni og þekkingu,
bæði í ræðu og riti. Við Ragnar
sinntum okkar sameiginlega
áhugamáli, þ.e. söfnun íslenskra
seðla, af miklum krafti í mörg ár,
vorum í nær daglegu símasam-
bandi eða heimsóttum hvor annan
til þess að bera saman bækur okk-
ar um þetta söfnunarsvið. Við
skráðum flestar þær upplýsingar
sem okkur þótti fróðlegar eða
áhugaverðar um íslenska seðla, svo
sem hvaða bankastarfsmenn und-
irrituðu seðlana, en það gerðu þeir
með eigin hendi fyrstu útgáfuárin.
Einnig skráðum við ágrip af ævi-
ferli þeirra bankastarfsmanna sem
komu við sögu þessara seðla. Við
vörðum ómældum tíma í þetta viða-
mikla verk og gerðum ýmsar rann-
sóknir aðrar er söfnuninni tengd-
ust.
Þegar ástæða þótti til, svo sem
þegar annar hvor hafði eignast
góðan safngrip, fórum við ásamt
konum okkar á veitingastað eða
snæddum dýrindismat á hvors ann-
ars heimilum til að halda upp á af-
raksturinn. Þessum sið héldum við
lifandi þó svo að Ragnar hyrfi frá
seðlasöfnun í faðm annars söfnun-
arsviðs er var honum kannski nær-
tækara, trúarlegra rita af fyrr-
greindum toga. Á undanförnum
árum hef ég einnig, þó í minna
RAGNAR FJALAR
LÁRUSSON
✝ Séra RagnarFjalar Lárusson,
fyrrverandi prófast-
ur, fæddist í Sól-
heimum í Skagafirði
15. júní 1927. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 26. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hallgrímskirkju 5.
júlí.
mæli en Ragnar, tek-
ið til við að safna
fornum íslenskum
prentgripum, svo sem
biblíum og öðrum
áhugaverðum bókum.
Eftir það lágu leiðir
okkar Ragnars oftar
saman en verið hafði
misserin á undan,
enda þurfti margt að
ræða og athuga í
sambandi við þessar
bækur, t.d. mismun-
andi prentmót af
sömu bók eða hlutum
hennar. Iðulega voru upplýsingar
um slík atriði lítt aðgengileg en
Ragnar var óþreytandi við að leita
gagna og skrá margvíslega þætti
þessu samfara. Ragnar var mér
ævinlega innan handar ef hann
vissi um bók á lausu sem ég var
áhugasamur um, eða ef eigandi
bókar átti aukaeintak er var falt.
Á öll þessi samskipti okkar
Ragnars um þriggja áratuga skeið
bar aldrei skugga og ávallt hafa
heimsóknir til þeirra Herdísar ver-
ið jafn ánægjulegar og þau sjálf au-
fúsugestir á okkar heimili.
Ragnar var mikill dýravinur og
var þá sama hvort í hlut átti heim-
ilisköttur, íslenski refurinn eða
naut á Spáni. Ragnar hafði einnig
ríka réttlætiskennd og lá ekki á
skoðunum sínum ef honum var mis-
boðið í þeim efnum, sama hver átti
í hlut, og oft varð hann fyrir óþæg-
indum af þeim sökum. Þessi þáttur
í eðli hans skapaði honum þó um
leið virðingu í hugum margra.
Síðustu samskipti okkar voru
þau að við fórum saman á uppboð í
Súlnasal Hótel Sögu í byrjun maí
sl., þar sem aðallega voru boðin
upp málverk en einnig þó fleiri
safngripir, svo sem Guðbrands-
biblía. Mér er það sérstaklega
minnisstætt hversu ósáttur Ragnar
var við þær „upplýsingar“ sem
fram komu við kynningu bókarinn-
ar fyrir uppboðið, og er það ágætt
dæmi um hversu illa hann brást við
þegar hallað var réttu máli. Við það
tækifæri mátti greina að kraftar
hans fóru þverrandi, eftir langa og
stranga baráttu.
Við Hulda sendum Herdísi og
fjölskyldu þeirra hjóna innilegustu
samúðarkveðjur vegna fráfalls
Ragnars og þakklæti fyrir ánægju-
legar samverustundir á liðnum ár-
um og áratugum.
Freyr Jóhannesson.
Elsku Þröstur. Ég
er búin að byrja oft á
þessari kveðju til þín í
huganum en ekki
komist lengra.
Þessir dagar frá því þú fórst frá
okkur hafa verið ansi undarlegir og
erfiðir.
Það er svo óraunverulegt að fá
ekki að sjá þig aftur. En minning
um elskulegan bróður lifir áfram.
Þú stóðst alltaf með litlu systur
og varst fyrstur á vettvang ef þér
fannst einhver brjóta á rétti mínum.
Þú varst með mikla réttlætis-
kennd sem náði bæði yfir menn og
málleysingja.
Aldrei hefði manni dottið í hug að
drepa svo sem eina húsflugu ef þú
varst nálægt, allir áttu sinn rétt.
Ég held að betri maður en þú sé
ÞRÖSTUR
VALDIMARSSON
✝ Þröstur Valdi-marsson fæddist
í Reykjavík 22. jan-
úar 1963. Hann lést
á bráðamóttöku
Landspítalans í
Fossvogi 19. júní
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 24.
júní.
vandfundinn. Þú varst
alltaf svo blíður og
minnist ég þess varla
að þú hafir skipt
skapi.
Þú hugsaðir fyrst
og fremst um aðra og
hvernig þeir hefðu
það, en gleymdir þess
í stað að hugsa um
þig.
Minningarnar eru
margar og góðar sem
gott verður að ylja sér
við þegar erfiðu
stundirnar koma.
Ef ég ætti að drekkja
öllu, sem ég vil,
þyrfti ég að þekkja
þúsund faðma hyl.
Og ef ég ætti að skrifa
allt, sem fann ég til,
þyrfti ég lengi að lifa,
lengur en ég vil.
(Sigurður Sigurðsson.)
Nú síðustu árin hefur þú verið
mömmu og pabba stoð og stytta og
vil ég þakka þér fyrir það allt.
Elsku besti Þröstur, ég kveð þig
nú í bili, takk fyrir að vera til.
Þín litla systir
Sóley Valdimarsdóttir.