Morgunblaðið - 10.10.2005, Qupperneq 30

30 MÁNUDAGUR 10. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Vilhjálmur Jóns-son fæddist í Graf-
argerði í Hofsóshreppi
í Skagafirði 9. septem-
ber 1919. Hann lést á
Droplaugarstöðum
föstudaginn 30. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Vilhjálmsson,
bóndi og söðlasmiður,
f. 13. ágúst 1871, d. 18.
desember 1937 og Sig-
urlaug Barðadóttir, f.
7. desember 1878, d.
29. mars 1929.
Vilhjálmur kvæntist 26. október
1946 Katrínu Sigríði Egilsdóttur, f.
í Reykjavík 1. júní 1923, d. 19. febr-
úar 2001. Foreldrar hennar voru
Egill Einarsson, f. á Borg á Mýrum
15. júní 1894, d. 1. maí 1986 og kona
hans Málfríður Magnúsdóttir, f. á
Ísafirði 8. ágúst 1894, d. 21. júní
1946. Börn Vilhjálms og Katrínar
eru Málfríður Ingunn bankamaður,
f. 30. janúar 1951, var gift Þorsteini
vinnufélaga og Samvinnutrygginga
g.t. og lögfræðilegur ráðunautur
kaupfélaganna 1947–1959. Stunda-
kennari við Kvennaskólann í
Reykjavík 1945–49, Samvinnuskól-
ann í Reykjavík 1949–54 og við
lagadeild Háskóla Íslands 1954–55.
Forstjóri Olíufélagsins hf. 1959–
1991.
Vilhjálmur átti sæti í Stúdenta-
ráði HÍ 1945–46. Í stjórn Stúdenta-
félags Reykjavíkur 1948–49. Í
stjórn lífeyrissjóðs SÍS 1948–59. Í
stjórn Samvinnulífeyrissjóðsins
1954–62. Í bankaráði Samvinnu-
bankans 1962–90. Í landskjörstjórn
1953–91, formaður 1974–79. For-
maður stjórnar Arnarflugs hf. frá
stofnun félagsins 1976–79. Í stjórn
undirbúningsfélags fyrir olíu-
hreinsunarstöð á Íslandi 1971. Í
stjórn Harðfrystihúss Grundar-
fjarðar hf. 1975–87. Í blaðstjórn
Tímans 1979–1981. Í stjórn Við-
lagasjóðs 1973–1982. Formaður
stjórnar Samvinnuferða-Landsýnar
hf. 1985–1992. Varaformaður
stjórnar Íslandslax 1984–87. Vil-
hjálmi var veittur riddarakross
hinnar íslensku fálkaorðu 1989.
Útför Vilhjálms fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Sch. Thorsteinssyni.
Þeirra synir eru Arn-
ar, f. 19. apríl 1975,
sambýliskona Harpa
Guðfinnsdóttir, dóttir
þeirra Katrín Sigríður,
f. 24. júní 2005 og
Sverrir, f. 20. febrúar
1979, sambýliskona
Rannveig Þorvalds-
dóttir. Sigurlaug, f. 20.
júni 1953. Jón raf-
magnsverkfræðingur,
f. 5. maí 1955, kvæntur
Jóhönnu Rósu Arnar-
dóttur félags- og
menntunarfræðingi, f. 20. apríl 1962.
Sonur þeirra er Vilhjálmur, f. 24.
nóvember 2000. Börn Rósu og stjúp-
börn Jóns eru Svavar Brynjúlfsson,
f. 14. október 1979 og Erna Dís
Brynjúlfsdóttir, f. 20. apríl 1981,
sambýlismaður Valur Tómasson.
Vilhjálmur var stúdent frá MA
1942 og cand.juris frá Háskóla Ís-
lands 1947. Hdl. 1948 og hrl. 1954.
Lögfræðingur Sambands ísl. sam-
Það var að kvöldi 30. september sl.
sem Jón hringdi í mig og sagðist ætla
að sitja yfir föður sínum því það færi
að styttast í andlátið. Hann taldi það
þó ekki líklegt að gamli maðurinn
færi þá um nóttina. Nokkrum mín-
útum síðar hringdi hann í mig og
sagði mér að Vilhjálmur væri látinn.
Svona er lífið einkennilegt og oft á
tíðum erfitt að spá fyrir um hvað ger-
ist á næstu mínútum.
Af miklum dugnaði og einurð
komst Vilhjálmur til manns. Aðeins
18 ára gamall hafði hann bæði misst
móður sína og föður sinn. Hann taldi
að síldin hefði líklega bjargað sér því
þar var hægt að vinna sér inn pen-
inga sem hann notaði síðan til að
mennta sig. Hann lauk stúdentsprófi
frá MA og lögfræði frá HÍ. Þegar
hann var í lögfræðinni sá hann m.a.
fyrir sér með uppskipun. Á þeim tím-
um mættu menn niður á bryggju í
þeirri von að þeir fengju vinnu þann
daginn. Vilhjálmur sagði mér að hann
hefði verið svo heppinn að fá alltaf
vinnu þarna en hann vann einnig á
bókasafni Háskólans.
Vilhjálmur unni landi sínu og þjóð
og var mikill áhugamaður um pólitík.
Við rökræddum oft um málefni líð-
andi stundar og varð mér fljótt ljóst
að hann mundi ekki skipta svo auð-
veldlega um skoðun. Hann var mikill
samvinnuhreyfingarmaður og taldi
mikilvægt að starfrækja verslanir
alls staðar á landinu þannig að fólki
yrði gert það kleift að yrkja landið.
Hann var ungur þegar hann varð
forstjóri Olíufélagsins og var stoltur
af því að fyrirtækið skilaði hagnaði
þau 32 ár sem hann stjórnaði því. Áð-
ur hafði hann starfað sem lögfræð-
ingur. Það hafa margir starfsmenn
Olíufélagsins sagt mér sögur af Vil-
hjálmi og má sjá að hann var velmet-
inn af þeim.
Vilhjálmur kynntist eiginkonu
sinni Katrínu Sigríði Egilsdóttur í
Reykjavík. Þau gengu í það heilaga á
fyrsta vetrardag árið 1946. Á hverju
ári var haldin veisla á þessum degi og
eru góðar minningar sem fylgja veisl-
unum hennar Katrínar í Skerjafirð-
inum. Vilhjálmur ferðaðist til fram-
andi landa bæði í tengslum við
viðskipti og einnig sér og Katrínu til
ánægju. Hann var traustur fjöl-
skyldufaðir og naut þess á efri árum
að fara í líkamsrækt og sinna garð-
verkum heima við. Fjölskylda mín
hefur fengið að njóta margra veiði-
ferða í fylgd með Vilhjálmi og má
segja að það hafi verið það áhugamál
sem hann hafði mikla unun af. Ýmis
ævintýri gerðust í þessum ferðum og
er mér minnisstætt þegar við þurft-
um að hlaupa undan nauti sem ætlaði
að stanga okkar. Allt fór þó vel.
Við söknum Vilhjálms sárt og sam-
verustundanna með honum. Megi
Guð varðveita þig um alla eilífð.
Jóhanna Rósa Arnardóttir.
Laugardaginn 1. október síðastlið-
inn hringdi Jón Vilhjálmsson og sagði
okkur lát föður síns kvöldinu áður.
Hann var þá búinn að vera inn og út
af sjúkrahúsum hátt á þriðja ár,
vegna þess að hann fékk heilablóðfall,
svo ekki var hægt að unna honum
neins betra en að kveðja þetta jarðlíf.
Vilhjálmur var Skagfirðingur,
fæddur og uppalinn að Grafargerði í
Hofshreppi, yngstur fjögurra
bræðra. Fyrir nokkrum árum kom-
um við nafni hans á þessar slóðir í
sögufrægu héraði, æskustöðvar góðs
vinar hrifu okkur. Við gengum að
litlu kirkjunni í Gröf, en hún er ein sú
minnsta á landinu. Kirkjan var læst
en við gægðumst á glugga og sáum í
anda Vilhjálm standa þar við altari á
fermingarfötunum. Hann var alltaf
fremur fámáll um æskudaga sína í
Skagafirðinum.
Að loknu fullnaðarprófi lá leiðin til
Siglufjarðar. Þar bjó hann næstu árin
hjá náfrænku sinni og hennar manni,
var í gagnfræðaskólanum á vetrum
og vann í síld á sumrin. Að loknu
gagnfræðaprófi lá leiðin í Mennta-
skólann á Akureyri og hóf hann þar
nám haustið 1939 og lauk þaðan stúd-
entsprófi vorið 1942. Þarna tókst góð
vinátta með þeim Vilhjálmi Árnasyni,
Austfirðingi og bráðlega kölluðu þeir
hvor annan nafna og alla tíð þaðan í
frá. Bekkjarsystkin þeirra voru ein-
staklega skemmtilegt fólk og sam-
hent, það fannst mér að minnsta kosti
eftir að ég fór að skemmta mér með
þeim á „júbíl-árunum“. Árið 1942 um
haustið lá svo leiðin til Reykjavíkur
og þeir innrituðust báðir í lögfræði
við Háskóla Íslands. Vilhjálmur
Jónsson vann mikið með náminu,
kenndi meðal annars við Kvennaskól-
ann og tók fólk í einkatíma.
Þegar hér var komið sögu var ég
sjálf í fimmta bekk máladeildar MR.
Okkur var gert að ljúka stúdentsprófi
í stærðfræði þá um vorið. Ein vin-
kona mín þóttist þurfa aðstoð við
matematíkkina og fékk stuðnings-
kennslu hjá Vilhjálmi. Hún bað mig
að sitja með sér í fyrsta tímanum.
Eftir það heilsuðumst við Vilhjálmur.
Kvöld eitt á jólaföstunni mættum við
Vilhjálmi í Bakarabrekkunni og var
hann þar á gangi ásamt nafna sínum.
Þeir tóku hoffmannlega ofan stúd-
entshúfurnar sem að flestir háskóla-
menn notuðu sem hversdagshöfuð-
föt. Hinn maðurinn var Vilhjálmur
Árnason. Ég kynntist honum seinna
þennan vetur. Reikningskennslan
dugði vinkonu minni bærilega, en ég
lagðist í mislinga fyrsta prófdaginn
og tók stærðfræðiprófið ekki fyrr en
vorið eftir. Sumarið 1943 bauðst Vil-
hjálmi Árnasyni starf við prófarka-
lestur á nýju lagasafni sem Ólafur
Lárusson prófessor ritstýrði. Hann
gat ekki þegið það starf, þurfti að
fara austur á Seyðisfjörð að sinna for-
mennsku á mb. Magnúsi, en það hafði
hann með höndum í allmörg sumur.
Hann útvegaði nafna sínum próf-
arkalesturinn og í Tjarnargötu 10
kynntist Vilhjálmur Jónsson konu-
efni sínu, Katrínu Sigríði, systurdótt-
ur Sigríðar konu Ólafs Lárussonar.
Katrín var frá Langárfossi á Mýrum,
dóttir Málfríðar Þorsteinsdóttur og
Egils Einarssonar frá Borg á Mýr-
um. Hún hafði þá lokið prófi frá
Verslunarskólanum og var þá farin
að vinna á skrifstofu hjá Magnúsi
Víglundssyni. Hún bjó hjá Ólafi og
frænku sinni öll sín skólaár og leit á
þau sem aðra foreldra sína. Katrín
reyndist þeim alltaf sem góð dóttir,
en þau voru barnlaus. Sigríður dó
1951, en Ólafur lifði til 1965. Katrín
og Vilhjálmur giftust 1946 og fóru að
búa á Stýrimannastíg 10 í kjallaran-
um hjá Guðmundi Kristjánssyni
stýrimannaskólastjóra. Þau höfðu
strax yndi af að gera notalegt í kring-
um sig.
Við Daddí kynntumst betur þarna
um veturinn á námskeiði í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur. Við urðum
góðar vinkonur og entist sú vinátta
meðan báðar lifðu, en Katrín dó árið
2001. Hún var ákaflega vel verki far-
in, matreiðslukona ágæt og snillingur
í höndunum. Ég lærði margt gagn-
legt af henni og henni þakklát fyrir
það, nú að leiðarlokum. Katrín og Vil-
hjálmur fluttu af Stýrimannastígnum
í Lönguhlíð 9 og þar fæddust öll
börnin, þau Málfríður Ingunn, Sigur-
laug og Jón. Þá keyptu þau sér íbúð í
Rauðalæk 42 og loks byggðu þau hús
í Skildinganesi 26. Því fylgdi stór lóð
og á næstu árum gerðu þau þar fal-
legan garð. Vilhjálmur lét ekki sitt
eftir liggja við garðyrkjustörfin, ef til
vill kom skagfirski bóndinn upp í hon-
um á endanum.
Að loknu lagaprófi fengu þeir
nafnar báðir vinnu hjá Sambandi ís-
lenskra samvinnufélaga (SÍS). Vil-
hjálmur Árnason fór þar fljótlega yfir
í fræðslustarfið og mælti víða fyrir
hugsjónum samvinnuhreyfingarinn-
ar. Hann varð skólastjóri Bréfaskóla
SÍS í mörg ár, en Vilhjálmur Jónsson
sinnti margvíslegum lögfræðistörf-
um hjá Sambandinu. Vilhjálmur
Árnason og Tómas bróðir hans stofn-
uðu lögfræðiskrifstofu 1960 og það
varð starfsvettvangur Vilhjálms
Árnasonar, auk þess sem hann
stjórnaði ásamt öðrum Íslenskum að-
alverktökum. Vilhjálmur Jónsson
varð forstjóri Olíufélagsins 1959 til
1991. Þetta voru nú helstu störf
þeirra nafna, en sitt hvað gerðu þeir
saman sér til yndisauka. Fljótlega að
loknu háskólanámi stofnuðu þeir
spilaklúbb ásamt vinum frá háskóla-
árunum, þeim Guðmundi Ásmunds-
syni og Páli Ásgeiri Tryggvasyni.
Mig minnir að þeir hafi spilað viku-
lega vetrarmánuðina, en við hús-
freyjurnar kepptumst við að baka
þeim gómsætar kökur og smyrja
þeim brauð og pössuðum að láta ekki
börnin ung og smá trufla snillingana.
Stundum gat orðið hávaðasamt við
spilaborðið og þeir áttu til að glettast
þannig að upp úr sauð. Einhverju
sinni þurfti sá sem átti að gefa að
skreppa afsíðis og þá datt þeim í hug
að hagræða spilunum þannig að hann
fékk allan spaðann á hendina. Kom
nú félaginn aftur að borðinu, tók upp
spilin og náfölnaði og sagði: Alslemm
í spaða. Þá skelltu hinir upp úr for-
gjafarmaðurinn varð öskureiður og
bað þá aldrei þrífast. Þetta var nú
bara saklaust grín, sögðu hinir, en
þolandinn hélt áfram að þusa lengi
kvölds. Annars voru þeir bestu vinir
allir fjórir. Páll og Guðmundur tóku
upp á því að kalla Vilhjálmana líka
nafna. Heita þeir þá allir Villi, spurði
einhver krakkinn hjá mér, sem ekki
var nema von. En svo kom reiðar-
slagið, sumarið 1964 féll Guðmundur
frá á sviplegan hátt, öllum harm-
dauði. Spilaklúbburinn lagði upp
laupana, enginn gat komið í stað Guð-
mundar.
Árið 1957 leigðu Vilhjálmur Árna-
son, bræður hans tveir, Vilhjálmur
Jónsson, Guðmundur Ásmundsson
og Haukur Snorrason, þá ritstjóri
Tímans, tvær vikur á sumri í Kjarrá
(Efri-Þverá) í Borgarfirði. Fáir
þeirra höfðu stundað laxveiðar áður,
aðrir en Haukur, en þeir létu það ekki
aftra sér, héldu upp að Örnólfsdal í
Þverárhlíð, stigu þar á hestbak með
allt sitt hafurtask og stefndu norður
til fjalla að veiðihúsinu Víghól sem
var þá þegar æði gamalt, hafði verið
byggt af Englendingum um aldamót-
in 1900. Jónmundur bóndi í Örnólfs-
dal fylgdi þeim frameftir. Nú hófst
ævintýralegur kafli í sögu þeirra fé-
laga og mætti skrifa um það heila
bók. En þarna voru þeir við veiðar,
tvisvar á sumri í 10 ár. Haukur og
Guðmundur féllu frá snemma á þessu
tímabili, en í þeirra stað komu Birgir
Þórhallsson og Gunnar Gunnarsson.
Við eiginkonur bræðranna fórum oft
til þeirra tvo til þrjá daga í senn og
skemmtum okkur konunglega.
Aftur urðu kaflaskipti. Vilhjálmur
Jónsson fékk Langá á Mýrum með
Olíufélaginu og veiddi líka oft seinni
árin í Svalbarðsá í Þistilfirði með Jóni
syni sínum. Nafni hans kastaði færi
út í Víðidalsá og Vatnsdalsá sumar
eftir sumar. En tíminn leið, börnin
urðu fullorðin, luku námi, fundu sér
maka og settu saman bú. Alltaf hélst
gott samband við vinina frá árum áð-
ur. Katrín og Vilhjálmur áttu eins og
áður sagði, þrjú börn. Þau eru Mál-
fríður Ingunn fædd 1957, Sigurlaug
fædd 1959 og Jón fæddur 1955. Syst-
urnar eru bankastarfsmenn, en Jón
er rafmagnsverkfræðingur. Fríða
giftist Þorsteini Scheving Thor-
steinsson, tannlækni og átti með hon-
um tvo syni Arnar og Sverri. Þeir eru
báðir langskólagengnir og hafa fest
sér konur. Arnar og hans kona eign-
uðust dóttur í sumar og var hún skírð
Katrín Sigríður eftir langömmu sinni.
Hjónaband Fríðu og Þorsteins stóð í
fá ár. Eftir það fór hún að vinna utan
heimilis og drengirnir voru mikið hjá
Katrínu ömmu, sem gekk í endurnýj-
un lífdaga við barnauppeldið og fórst
það vel úr hendi. Hún var þá nýhætt
að vinna úti, var gjaldkeri hjá Vik-
unni í allmörg ár. Jón kvæntist Rósu
Ingólfsdóttur og þau eiga einn dreng,
Vilhjálm, sem er á sjötta ári.
Daginn eftir að Vilhjálmur lést var
fagurt haustveður og kom mér þá í
hug þegar ég hugsaði um okkar góða
vin síðasta vísan í kvæði Steingríms
Thorsteinssonar, Vor og haust.
Fagra haust þá fold ég kveð
faðmi vef mig þínum.
Bleikra laufa láttu beð
að legstað verða mínum.
Við nafni og okkar fólk sendum
fjölskyldu nafna innilegar kveðjur og
þakkir fyrir löngu liðnar samveru-
stundir.
Sigríður Ingimarsdóttir.
Það er fátítt að sami maðurinn nái
að klífa tvo erfiða metorðastiga,
hvorn á eftir öðrum, og komist til
efsta þreps í báðum. Þetta gerði Vil-
hjálmur Jónsson, hæstaréttarlög-
maður og fyrrverandi forstjóri Olíu-
félagsins hf., sem í dag er kvaddur
hinstu kveðju.
Eftir lögfræðipróf frá Háskóla Ís-
lands vorið 1947 hóf Vilhjálmur að
sinna lögfræðistörfum fyrir Samband
ísl. samvinnufélaga, Samvinnutrygg-
ingar g.t., kaupfélögin og ýmsa fleiri.
Hann fékk réttindi til málflutnings í
héraðsdómi 1948 og í Hæstarétti
1954. Vilhjálmur sinnti lögfræðileg-
um viðfangsefnum sem aðalstarfi í
tólf ár eða nokkuð fram á árið 1959.
Við sem munum þessa tíma getum
fullyrt að um þær mundir var hann
orðinn einn af virtustu og þekktustu
málflutningsmönnum hér á landi. Ár-
ið 1959 urðu þáttaskil í starfsævi Vil-
hjálms. Stjórn Olíufélagsins hf. var
þá í miklum vanda vegna erfiðleika
sem steðjað höfðu að félaginu og ekki
verða raktir hér. Stjórnarmenn
gerðu sér áreiðanlega ljóst að fram-
tíðarvegur og virðing þessa stóra fyr-
irtækis voru í veði ef ekki mætti tak-
ast að finna því hæfan og öflugan
stjórnanda. Á þessum tíma og lengi
síðan var Sambandið stór hluthafi í
Olíufélaginu og það má í rauninni
segja að stjórnarmenn hafi ekki farið
út fyrir Sambandshúsið í leit sinni að
manni. Þeir knúðu dyra hjá aðallög-
fræðingi Sambandsins, Vilhjálmi
Jónssyni, sem féllst á að taka verk-
efnið að sér. Hann tók við forstjóra-
starfi hjá Olíufélaginu hf. og dóttur-
fyrirtækjum þess hinn 1. apríl 1959
og því starfi gegndi hann óslitið í full
32 ár eða til 1. júlí 1991. Ekki hafði
Vilhjálmur setið nema ár í forstjóra-
stólnum þegar ljóst var að honum
hafði tekist að snúa hinu þunga skipi
Olíufélagsins til réttrar áttar. Á aðal-
fundi vorið 1960 lét Helgi Þorsteins-
son stjórnarformaður svo um mælt
að hagur félagsins hefði aldrei verið
jafn góður. Næstu þrjá áratugina fór
hagur félagsins batnandi ár frá ári og
má geta þess að á starfstíma Vil-
hjálms hjá Olíufélaginu varð aldrei
taprekstur. Þegar Vilhjálmur stóð
upp úr forstjórastólnum tæpra 72 ára
að aldri, var Olíufélagið eitt af sterk-
ustu fyrirtækjum landsins.
Það var oft sagt um Vilhjálm að
hann væri hjúasæll stjórnandi enda
voru þess mörg dæmi að starfsmenn
eyddu allri starfsævi sinni hjá félag-
inu. Við sem sátum í stjórn félagsins
um lengri eða skemmri tíma kom-
umst ekki hjá að skynja að Vilhjálm-
ur lét sér mjög annt um hagsmuni
starfsmanna sinna.
Síðustu mánuðina var Vilhjálmur
löngum bundinn við hjólastól, en þótt
líkamlegt þrek væri bilað, varð ekki
það sama sagt um andlegt atgervi.
Eins og títt er um þá sem komnir eru
á háan aldur var langtímaminnið gott
en einnig fylgdist hann vel með því
sem var að gerast í þjóðfélaginu á líð-
andi stund. Það var gaman að heyra
hann segja í góðu tómi frá löngu liðn-
um atburðum, en í sérstöku uppá-
haldi hjá sögumanni og áheyrendum
hans voru frásagnir af unaðsstundum
við laxveiði. Aðeins nokkrum dögum
fyrir andlát Vilhjálms vorum við
Reynar Hannesson, lengi yfirverk-
stjóri hjá Olíufélaginu hf., staddir hjá
honum. Fór hann þá með þessa fal-
legu vísu eftir Jónas heitinn Egilsson
á Húsavík, sem var góðvinur Vil-
hjálms og veiðifélagi:
Mér líst vel á morgunfeng,
manns eru kenndir blíðar,
blessi Drottinn Bakkastreng,
bæði fyrr og síðar.
Tilefni vísunnar var morgunveiði
Vilhjálms, vænn lax úr Bakkastreng í
Laxá í Aðaldal. Nú verða veiðisög-
urnar ekki fleiri að sinni en eftir lifir
minningin um genginn sæmdarmann
sem náði farsælum árangri hvar sem
hann lagði hönd að verki. Eiginkona
Vilhjálms, Katrín Sigríður Egilsdótt-
ir, lést árið 2001, harmdauði öllum er
hana þekktu. Við Inga sendum börn-
um Katrínar og Vilhjálms og fjöl-
skyldum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur. Megi sá Drottinn, sem Jónas
Egilsson ávarpaði í Aðaldal forðum
tíð, breiða blessun sína yfir minningu
þessara heiðurshjóna.
Sigurður Markússon.
Það var orðið helst til of þröngt um
okkur á skrifstofu Olíufélagsins hf.
þegar Vilhjálmur kom til starfa sem
forstjóri félagsins á 12. starfsári þess
í byrjun apríl mánaðar ársins 1959;
aðalskrifstofan var þá á fyrstu hæð í
húsi SÍS en sjálf bókhaldsdeildin í
hinu gamla húsi Hins íslenska stein-
olíuhlutafélags í Hafnarstræti 23.
Sama gilti um birgðabækistöð og
verkstæði félagsins sem voru til húsa
í bráðabirgða braggasamstæðum og
vörugeymslum við Öskjuhlíð rétt hjá
Reykjavíkurflugvelli. Óþrjótandi
verkefni biðu hins nýja forstjóra, öll
brýn og afar þýðingarmikil. Fjármál
félagsins höfðu um nokkurt skeið
verið í erfiðri stöðu enda ekki langt
síðan búið var að byggja upp olíu-
birgðastöðvar hér í Reykjavík og við
Faxaflóa og kostnaðarsamt dreifing-
VILHJÁLMUR
JÓNSSON