Morgunblaðið - 10.10.2005, Qupperneq 32

32 MÁNUDAGUR 10. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristjana Stein-grímsdóttir,
Nanna, fæddist í
Kaupmannahöfn 24.
október 1923. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut að
kvöldi 29. septem-
ber síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Steingrímur
Guðmundsson
prentsmiðjustjóri, f.
21. maí 1891, d. 14.
janúar 1981, og
kona hans Eggrún Arnórsdóttir,
f. 22. apríl 1895, d. 10. apríl 1975.
Nanna átti eina systur, Margréti
félagsráðgjafa, f. 13. október
1920, d. 18. júlí 1990.
Eiginmaður Kristjönu var Guð-
jón Þórir Tómasson verslunar-
maður, f. 8. desember 1923, d. 18.
júní 2001. Foreldrar hans voru
Tómas Sigurðsson sjómaður á
Dalvík, f. 8. september 1898, d.
1925 og kona hans Sigrún Krist-
insdóttir, f. 22. apríl 1900, d. 18.
september 1969. Börn Nönnu og
Guðjóns eru: 1) Margrét, löggilt-
ur endurskoðandi, f. 13. maí
1958, maki Hörður Kristjánsson.
Synir þeirra Þórir Hrafn, nemi í
HÍ, f. 27. desember 1981 og
Haukur Þór, nemi í MH, f. 19.
mars 1989. 2) Arnór Steingrímur,
viðskiptafræðingur, f. 6. júlí
1961, maki Frank Arnold Wijsh-
ijer. Börn hans með fyrrum sam-
býliskonu, Auði
Ólínu Svavarsdótt-
ur, eru Nanna
Ólína, f. 3. septem-
ber 1996 og Vil-
hjálmur Svavar, f.
27. mars 1999.
Nanna ólst upp í
Kaupmannahöfn til
sex ára aldurs er
fjölskyldan flutti til
Íslands þegar faðir
hennar tók við
stjórn Ríkisprent-
smiðjunnar Guten-
berg. Nanna varð
stúdent frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1943 og lauk Hús-
mæðrakennaraprófi 1946. Frá
þeim tíma kenndi hún heimilis-
fræði nær óslitið til ársins 1993
lengst við Hagaskóla í Reykjavík.
Nanna vann auk þess að námsefn-
isgerð í næringarfræði og heim-
ilsfræði á vegum Námsgagna-
stofnunar og ritstýrði manneldis-
þáttum til margra ára í tímariti
Kvenfélagasambands Íslands,
Húsfreyjunni og vikublaðinu
Fálkanum.
Aðaláhugamál Nönnu var
bridge. Hún varð margfaldur Ís-
landsmeistari, bæði kvenna og í
parakeppni, síðast 2003, þegar
hún stóð á áttræðu. Auk þess
keppti hún með landsliði kvenna í
bridge í mörg ár.
Útför Nönnu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Horfin er af heimi hér mágkona
mín Kristjana Steingrímsdóttir,
ekkja uppeldisbróður míns Guðjóns
Þóris Tómassonar. Þau voru innan
vébanda minnar nánustu fjölskyldu
og er skarð fyrir skildi þegar þær
raðir þynnast.
Það var ekki aðeins að við Krist-
jana tengdumst með þessum hætti
heldur urðu samskipti okkar náin um
áratuga skeið sem góðir vinir og fé-
lagar; börnin spruttu upp samtímis á
heimilum okkar og snertifletir voru
margvíslegir. Að Kristjönu stóðu
sterkir ættstofnar og átti hún mikilli
kynfylgju að fagna. Hún ólst upp á
menningarheimili foreldra sinna á
Hringbraut 89 hér í borg þar sem
var sannkallaður ættarrannur og al-
úð lögð við samskipti og kynni milli
skyldmenna, yngri sem eldri. Sjálf
hélt Kristjana þeim venjum sem
mótast höfðu á uppvaxtarárunum.
Stóð heimili þeirra Guðjóns Þóris
jafnan opið vinum og vandamönnum
og þau einstaklega góð heima að
sækja.
Kristjana hafði lagt fyrir sig fag-
leg heimilisfræði og kennslu í þeirri
grein. Hún menntaðist á því sviði
innanlands og utan og bjó að mikilli
þekkingu í faginu sem hún annars
vegar miðlaði með ritstörfum í tíma-
ritum og bókakosti en hins vegar í
kennslu margra kynslóða skólanema
í höfuðborginni. Er vant að finna vog
til að vega þann árangur, sem hver
og einn býr að ævilangt, líkt og ann-
ars sem undirstaða er lögð að í upp-
eldi barna og unglinga. Víst er að
Kristjana var kennari af lífi og sál,
hún hafði ríka starfslöngun og henni
var mikil eftirsjá í kennslustarfinu
þegar hún vegna aldurs hlaut að
hætta. Til Kristjönu var gott að leita
ráða ekki aðeins á hennar sérsviði
heldur almennt því skipulag og verk-
hyggni var henni í blóð borið. Ríkur
þáttur í upplagi hennar var keppn-
isskapið og að það sem fitjað væri
upp á, starfstengt verkefni, ferðalag
eða rúberta í bridge, tækist með láði.
Hygg ég þó að keppnishugurinn hafi
einna skýrast birst við spilaborðið og
kristallast í frammistöðu hennar sem
landsliðsspilamanns um árabil.
Allra seinustu árin bjuggum við
mágkona mín í nágrenni hvor við
aðra og í göngufæri svo enn fjölgaði
fundum okkar og var það mér og fjöl-
skyldu minni ánægjuauki. Í nýjum
aðstæðum í notalegri íbúð við Dal-
braut átti hún góða efstu daga sína
og náði að stofna til farsælla kynna
við mæta nágrannakonu sér til mik-
illar gleði. En heilsu fólks og starfs-
þreki eru takmörk sett og Kristjana
varð að gangast undir mikla skurð-
aðgerð til að halda í við hækkandi
aldur og vegna kvilla sem ekki varð
öðruvísi umflúinn. Hún vissi að
brugðist gat til beggja vona og bjó
sig undir það af jafnaðargeði.
Kristjana Steingrímsdóttir var
mér og fjölskyldu minni traustur vin-
ur og er nú saknað vinar í stað. Börn-
um hennar Margréti og Arnóri og
Hildi Rúnu, dóttur Guðjóns Þóris af
fyrra hjónabandi, og þeirra fjöl-
skyldum skal vottuð innileg samúð.
Megi hin merka kona vera kært
kvödd.
Björg Einarsdóttir.
Mig langar að skrifa nokkur orð til
að minnast fyrrverandi tengdamóð-
ur minnar. Hún var dugleg, sterk, at-
hafnasöm og lífsglöð kona sem lét
sér fæst fyrir brjósti brenna. Hún
tók mér opnum örmum við komu
mína í fjölskylduna fyrir rúmum 22
árum og alla tíð síðan. Þó að leiðir
mín og sonar hennar skildu, gerði
hún mér það fyllilega ljóst að ég væri
samt sem áður hluti af hennar fjöl-
skyldu og lagði hún ríka áherslu á að
tengslin mættu ekki rofna. Hún var
góð tengdamamma sem reyndist
mér alltaf vel og ég vil þakka henni
það sem hún var mér og mínum
börnum.
Auður.
Að ferðast með Gullfossi 1952 var
ævintýri líkast. Við, börn Margrétar
Sigurðardóttur og Olle Hermansson,
höfðum verið að hlakka til ferðarinn-
ar allan veturinn og skemmtum okk-
ur vel um borð og í Leith og Ed-
inborg. Svo að morgni fimmtudags í
júní var komið að bryggju í Reykja-
vík. Þar var múgur og margmenni að
taka á móti skipinu og þar var Nanna
Steingrímsdóttir, systir hennar
Margrét og móðir þeirra Eggrún,
ömmusystir okkar.
Nanna var með svartan bíl sem
ilmaði af leðurklæddum sætum, góð-
an og traustbyggðan gæðavagn,
Austin 16. Við þekktum fáa í Hels-
ingborg, þar sem við bjuggum, sem
áttu bíl. Með öllum ferðatöskunum
var ekið heim að Hringbraut 89. Þar
biðu okkur pönnukökur með rjóma
og bláberjasultu. Mikill fögnuður
var, enda kært milli mömmu og fjöl-
skyldunnar allt frá námsárunum.
Mamma giftist í Svíþjóð 1942 og
þá voru engar samgöngur milli land-
anna, ekki einu sinni hægt að fá skil-
ríki send fyrir giftinguna heldur varð
að fá undanþágu. En fyrsti íslenski
gesturinn á nýja heimilinu var Stein-
grímur, faðir Nönnu, sem tókst að
komast yfir Eyrarsund þrátt fyrir
stríðið. Brúðargjöf hans var forláta
klukka, sem svo var miðað við á
morgnana þegar við fórum í skóla.
Hún tifar enn.
Steingrímur sinnti okkur börnun-
um strax í fyrstu Íslandsferðinni
1947 og okkur þótti mikils til hans
koma. Enda var það sjaldgæft að
karlmaður sinnti krökkum eins og
hann gerði af einlægni, kímni og al-
vöru. Eggrún kom okkur í ömmu
stað, en Stefanía, amma okkar, lést
1948. Þær mæðgurnar, Eggrún og
Nanna, fóru með okkur í ferðir til að
kynna okkur landið. Reynt var að
kenna okkur um helstu fjöllin, þann-
ig skildi ég það, og það var ekki svo
auðvelt, en ánægju hef ég haft af því
síðar. Best munum við kannski það
að setja úti í laut og borða nesti úr
boxum. Þó að ég hafi oft síðar farið í
lautarferð hef ég ekki getað tekið
fram kræsingar eins og þær sem ég
man eftir. Að ég var bílveik skipti þá
engu máli. Ekki fór Nanna úr jafn-
vægi þó að einn þyrfti að ganga fyrir
framan bílinn í þoku upp Kambana,
eða þegar við hlóðum grjóti í bílinn
til að fjúka ekki af veginum undir
Hafnarfjalli. Hún og bíllinn gátu allt.
Við Gunnar bróðir lékum okkur
niðri í fjöru, þar sem hringtorgið við
enda Hringbrautar er nú, og fengum
vindlakassa hjá Steingrími til að
geyma skeljarnar. Þær lyktuðu þó
illa þegar við komum út. Steingrímur
lét okkur heimsækja prentsmiðjuna
Gutenberg í Þingholtsstræti og það
var heillandi að sjá setjararna við
kassa sína. Einn þeirra gaf okkur
nöfn okkar, gerð úr blýstílum, sem
var mikil eign og við fengum langar
pappírsræmur til að teikna á og átt-
um lengi.
Hringbraut 89 var okkur öruggur
staður gegnum árin, en það eru
sumrin á sjötta áratugnum sem
koma okkur efst í huga með þakk-
læti. Seinna hef ég kynnst Nönnu,
nöfnu minni, betur og dáist að kjarki
hennar og seiglu. Ætlunin var að hún
kæmi út í heimsókn til Stokkhólms
28. september.
Við vottum fjölskyldu Nönnu sam-
úð okkar.
Fyrir hönd Gunnars, Snorra og
Sigurðar
Nanna Stefanía Hermansson.
Látin er hér í borg Kristjana
Steingrímsdóttir heimilisfræða-
kennari. Við undirritaðar viljum
minnast hennar nokkrum orðum og
áratuga kynna. Leiðir okkar lágu
einkum saman við bridgespilaborðið
og samveran þar þróaðist í trausta
vináttu.
Keppnisskap Kristjönu og rökrétt
hugsun, þegar á hólminn var komið,
leiddi til þess að hún öðlaðist mikinn
reynsluforða sem hún deildi með
okkur. Í huga okkar var hún foring-
inn við spilaborðið. En það var hún
einnig á landsvísu.
Kristjana var árum saman í lands-
liði kvenna í bridge og fylgdu því
margar utanlandsferðir á Norður-
landa-, Evrópu- og ólympíumót; við
þær aðstæður skerptist þáttur vin-
áttunnar. Kristjana vann til margra
Íslandsmeistaratitla í kvennaflokki
og parakeppni. Þrautseigja hennar
við þátttöku í keppni var eftirtekt-
arverð, gleði hennar af spila-
mennsku augljós og hafði áhrif á
spilafélagana. En sem sönnum
íþróttamanni sæmdi féll henni sig-
urinn betur en tapið.
Þrátt fyrir heilsufarslega viðvörun
síðustu árin hélt Kristjana úthaldi
sínu, áhuga og kappi við spilin. Á út-
mánuðum í ár þreytti hún Íslands-
mót, bæði í kvennaflokki og para-
keppni. Og fáum dögum fyrir andlát
sitt tók hún sem endranær þátt í
vikulegri einskvöldskeppni. Má því
segja að hún stóð meðan stætt var.
Hetjuleg sókn var aðal Kristjönu
og hetjuleg vörn hennar undir lokin
fyrir heilsu sinni er hvort tveggja
eftirminnilegt og öðrum fordæmi. Að
henni er mikill sjónarsviptir. Við
vottum fjölskyldu hennar innilega
samúð.
Halla Bergþórsdóttir,
Esther Jakobsdóttir og
Valgerður Kristjónsdóttir.
Það er ekki fyrr en fólk er farið að
maður áttar sig á hvað það hefur
kennt manni og verið manni gegnum
langa ævi.
Kristjönu kynntist ég fyrst í
H.K.Í. (Húsmæðrakennaraskóla Ís-
lands) 1952. Þar var hún kennari
minn og mér fannst hún ströng.
En þó ég væri ung að árum og
óreynd sá ég fljótt hve góður kennari
hún var og hvað hún kom alltaf vel
undirbúin og skipulögð í hvern tíma.
Já, hún krafðist mikils hún Krist-
jana en þó alltaf mest af sjálfri sér og
virðing mín óx.
Síðan leið ævin, við vorum báðar
kennarar sem hittumst með jöfnu
millibili á fundum og málþingum. Ég
tók oftar en einu sinni að mér for-
fallakennslu fyrir hana þegar hún
veiktist og þurfti að vera frá kennslu
um tíma, sem varð til þess að ég fékk
starf við Hagaskóla. Þar starfaði
Kristjana mestan hluta starfsævi
sinnar við góðan orðstír. Við kennd-
um því saman í 15 ár eða þar til hún
hætti vegna aldurs 1993.
Aldrei bar skugga á okkar sam-
vinnu í öll þessi ár. Nú kynntist ég
henni betur sem einstaklingi og
fylgdist með fjölskyldu hennar,
hverjir féllu frá og hverjir bættust í
hópinn, og fann hvað hún var mikil
fjölskyldukona. Hún lifði og hrærðist
í lífi barna sinna og barnabarna. Við
hjónin kynntumst líka hennar ágæta
og ljúfa eiginmanni, Guðjóni, og vor-
um svo heppin að fá þau í heimsókn í
sveitina okkar á Ólafsfirði.
Ég er þakklát fyrir að hafa heim-
sótt Kristjönu nokkrum dögum áður
en hún fór á sjúkrahúsið og átt við
hana langt samtal og veit því að hún
fór héðan sátt við allt og alla. Blessuð
sé minning mætrar konu.
Guðrún Hrönn Hilmarsdóttir.
Mér var brugðið föstudagsmorg-
uninn 30. september þegar hringt
var í mig og sagt að Kristjana Stein-
grímsdóttir vinkona mín og makker
til margra ára hafði látist kvöldið áð-
ur.
Hún var full af áhuga um bridge
allt síðastliðið sumar og í haust eins
og undanfarin ár. Kristjana var
margfaldur Íslandsmeistari kvenna
bæði í tvímenning og sveitakeppni,
síðast fyrir tveimur árum.
Fyrir þremur vikum bað hún mig
um að spila við sig um kvöldið því
hún var ekki viss um hvort hún gæti
spilað í einhvern tíma eftir aðgerð
sem hún var að fara í. Við spiluðum
þetta kvöld, þá fann ég að enn var
eldmóður og metnaður í henni sem
fyrr. Hún hefur spilað við margar
konur síðastliðin ár og margar þeirra
notið góðs af þekkingu hennar og
reynslu. Við bridgekonur munum
sakna hennar.
Samskipti okkar Kristjönu voru
mjög mikil þegar við vorum makk-
erar og fórum við nokkrar keppi-
sferðir til útlanda. Mér eru sérstak-
lega minnisstæðar tvær ferðir.
Önnur var á Ólympíumót í Feneyj-
um 1988. Framlengdum við þá ferð
og gerðum okkur dagamun í London
á 65 ára afmæli hennar. Hin ferðin
var á norðurlandamót í Finnlandi
1992. Þá lengdum við ferðina um
viku og stoppuðum í Helsinki, sigld-
um til Stokkhólms og áttum þar
ánægjulega viku.
Það er sjónarsviptir að Kristjönu
og einhvern veginn er erfitt að sætta
sig við þessa staðreynd. Við bridge-
konur biðjum fyrir fjölskyldunni og
kveðjum þig kæra vinkona.
F.h. bridgekvenna,
Erla Sigurjónsdóttir.
KRISTJANA
STEINGRÍMSDÓTTIR
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
Mér bárust þær
fréttir að fyrrverandi
mágur minn Sissi væri
dáinn. Ég hugsaði um
morguninn þegar ég vaknaði: Ef fað-
ir minn hefði lifað hefði hann átt af-
mæli þennan sama dag og Sissi dó.
Ég kynntist Sissa árið 1972 þegar
ég og bróðir hans, Rúnar, byrjuðum
saman. Ásta og Sissi giftu sig ári á
undan okkur. Sissi og Rúnar voru
mikið saman, það leið ekki sá dagur
að hann hringdi ekki eða kæmi í
heimsókn í kaffi. Þeir bræður voru
SIGÞÓR
HERMANNSSON
✝ Sigþór Her-mannsson fædd-
ist í Reykjavík 14.
des. 1948. Hann lést
á heimili sínu
Grænutungu 1 í
Kópavogi 31. ágúst
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Digraneskirkju 9.
september.
mjög samrýndir. Það
var spjallað um heima
og geima; teikningar,
útreikningar o.s.frv.
Það var yndislegt þeg-
ar Sissi kom í heim-
sókn. Rólegur, prúður,
blíður, kurteis og mjög
barngóður. Sissi var
mjög hæfileikaríkur.
Það var alveg sama
hvað hann tók sér í
hönd, allt gekk upp.
Elsku drengurinn
okkar Rúnars, Krist-
inn Bergur, fékk að
njóta hæfileika Sissa, hann kenndi
honum á gítar sem hann býr að
ennþá í dag.
Ég gleymi aldrei rithendinni þinni
eða málverkinu sem þú gafst mér ár-
ið 1976, það málverk hefur alltaf ver-
ið uppi.
Elsu Sissi minn, það er svo erfitt
að sjá á eftir svona góðum dreng sem
var í blóma lífsins.
Elsku Ásta mín, Guð geymi þig og
styrki, Bóel, Hermann, Rúnar, Silla,
Kristbjörg og aðrir nánir aðstand-
endur. Ég samhryggist ykkur inni-
lega og vona að æðri máttur veiti
ykkur styrk í sorginni.
Jónína Dagný Hilmarsdóttir.