Fréttablaðið - 13.03.2003, Side 32
SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 515 75 00, fax: 515 75 16 Ritstjórn: 515 75 05, fax: 515 75 06, ritstjorn@frettabladid.is
Auglýsinga- og markaðsdeild: 515 75 15 - fax 515 75 16, auglysingar@frettabladid.is Dreifing: 515 75 00, dreifing@frettabladid.is
VI Ð S EG J U M F R É T T I R SM Á A U G L Ý S I N G AS Í M I N N E R 515 7500
Hver verður
næstur?
Það var á vetrarvertíð fyrir langa-löngu. Það hafði gengið vel að
draga netin, aflinn með ágætum,
veður gott miðað við árstíma og það
lá vel á öllum um borð. Flest benti
til þess að vinnudagurinn yrði ekki
svo langur – kannski ekki nema tólf
tímar eða svo. Á landstíminu var
tekið í spil, spilaður kani á öðrum
enda borðsins og bridds á hinum.
Menn voru djarfir í sögnum, sögðu
þrjú grönd en fengu ekki nema sjö
slagi, ítrekað. Öllum var sama, það
var hlegið. Útlit var fyrir að fjöl-
skyldumenn næðu í kvöldmatinn
heima og gætu jafnvel litið á heima-
lærdóm barnanna sinna og þeir
yngri sáu fram á að komast í bíó.
Bullitt var mynd kvöldsins.
SKYNDILEGA breyttist allt. Neyð-
arkall heyrðist. Báts var saknað.
Brosið fraus á hverju andliti. Spilin
féllu. Kallinn lagði þvert í bak og
báturinn hallaði svo að könnur og
annað sem var á borðum rann með
hraði en var bjargað frá því að falla
í gólfið þar sem viðbragðsflýtir
manna var mikill. Menn stukku upp,
sumir klæddust stökkum og bússum
og fóru út til að kíkja. Þeir yngstu
voru kvíðnir. Ef báturinn var sokk-
inn og mennirnir... Órói var innra
með þeim.
ÞAÐ VAR SIGLT þvers og kruss,
bátur við bát, en ekkert sást. Óttinn
óx og vonin minnkaði. Það kólnaði
og sjómennirnir skiptust á að fara í
brúna og fá sér heitt að drekka. Þeir
drukku þegjandi. Það sá enginn
ástæðu til að tala, þögnin átti best
við. Þeir eldri höfðu oft verið við leit
áður. Sumir voru að upplifa það í
fyrsta sinn. Tíminn leið og ekkert
fannst.
EINN AF YNGRI mönnunum, ný-
liði, var að fá sér kaffi enda kalt á
höndum og fótum. Sopinn var nota-
legur þrátt fyrir að hann væri að
venja sig af því að nota bæði sykur
og mjólk í kaffið. Það var ekki sæm-
andi sjómanni að blanda kaffið.
Hann leit á klukkuna og sá að klukk-
an var orðin það margt að ekkert
benti lengur til að hann sæi Bullitt í
bíó þetta kvöldið. Hann skar þögnina
og sagði, við náum varla í bíó úr
þessu. Skipstjórinn stökk upp úr
stólnum, greip í lopapeysu drengsins
og öskraði með öllu tárvotu andlit-
inu: „Við getum orðið næstir.“
Bakþankar
SIGURJÓNS MAGNÚSAR
EGILSSONAR