Tíminn - 12.08.1973, Blaðsíða 20

20
TÍMINN
Sunnudagur 12. ágúst 1973.
Hvanneyri I vetrarbúningi. Frá þessu ágæta menntasetri eiga margir bændur landsins hugijúfar minningar, siftan þeir gengu þar um traöir,
fullir af áhuga og vonum æskuáranna.
MEÐ SJÖTUGUM
UNGLINGUM Á FERÐAL
UM BORGARFJÖRÐ
DAGANA 2S. og 24. júni siðast lið-
inn fóru nokkrir af fyrrvcrandi
nemendum bændaskólans á
Hvanncyri skemmtifcrð um
Borgarfjörð. Nánar til tekið voru
þetta þeir nemendur skólans, sem
lokið höfðu þar námi árið 1923,
fyrir nákvæmlega hálfri öld. Þeir
voru svo vinsamlcgir að bjóða
undirrituðum með sér, og má nú
ckki lengur dragast að segja frá
þessari skemmtilegu ferð, þótt
með fáum orðum verði.
Hann rigndi
i Kjósinni
Það var lagt af stað frá Um-
ferðarmiöstööinni i Reykjavik,
þegar klukkuna vantaði fimm
minútur i átta, laugardagsmorg-
uninn 23. júni. Veður var dumb-
ungslegt, þoka i lofti og á fjöllum,
en þurrt að kalla.
Segir nú ekki af ferðum okkar
fyrsta spölinn, utan þetta, sem
alltaf verður, þegar maður leggur
upp i feröalag frá Reykjavik:
Skapið batnar og brúnin léttist,
þegar komið er inn fyrir Elliða-
árnar og ys og þys fjölmennisins
er að baki. Það er alltaf gleöileg
tilbreyting að koma út i náttúr-
una, jafnvel þótt hennar sé aðeins
notið út um bilglugga og sólin feli
sig að skýjabaki.
Þegar við komum upp i Kjós,
tók brúnin á veöurguðunum að
þyngjast heldur betur. Nú voru
þokan og vatnsúðinn komin alveg
til okkar, og var þá ýmist, að ekki
sá út úr augunum fyrir súld, eða
það rigndi eins og hellt væri úr
fötu. Ekki létu þó ferðalangarnir
slikt á sig fá, enda má segja að
litil raun sé að sitja þurr og hlýr
inni i upphituðum bil, — og vist
hefði forfeður okkar varla dreymt
um slik þægindi i alvöru, þegar
þeir fóru ferða sinna á hestum,
kaldir og blautir, ef eitthvað bar
út af með veður, og voru iðulega
heilan dag að komast þá vega-
lengd, sem við förum gjarna á
einum klukkutima. — En þetta
var vist útúrdúr. —
Þegar við nálguðumst Hvann-
eyri, var veðrið oröið betra. Við
komum þar þegar klukkan var
tæplega hálf ellefu, fyrir hádegi.
A Hvanneyri tók við okkur Þor-
steinn bóndi á Skálpastöðum og
slóst i för með hópnum, enda
sjálfur eitt afmælisbarnið. Eftir
það var hann fararstjóri og leysti
þaö verk af hendi með mikilli
prýði; hrókur alls fagnaðar. Enn
fremurannaðist Björn J. Blöndal,
rithöfundur leiðsögn um tima.
Frá Hvanneyri var haldið að
Munaðarnesi og snæddur þar há-
degisverður, glænýr lax, vafa-
laust úr einhverri af hinum miklu
veiöiám Borgarfjarðar. I Munað-
arnes var gaman að koma. Það
spillti ekki, að við hittum þar á
sjálfan formann B.S.R.B.,
Kristján Thorlacius, sem sýndi
okkur eitt nýjasta húsið þar á
staðnum. Þaö er áreiðanlega
hvorki oflof né skjall, þótt sagt sé,
að Bandalag starfsmanna rikis og
1 garöi gainla skólahússins á Hvanneyri. Hér sjást myndir af fjórum
fyrrverandi skólastjórum staðarins. Þeir eru, talið frá húsinu: Halldór
Vilhjálmsson, Hjörtur Snorrason, Sveinn Sveinsson og Runólfur
Sveinsson.
Nýja skólahúsið á Hvanneyri. f þeim hluta hússins, sem fullgerður er, gistu inargir ferðalanganna.
bæja á heiður skilinn fyrir það,
hversu myndarlega þarna hefur
verið að unnið.
Húsafell — Skálpastaðir
Þegar stanzað hafði verið i
Munaðarnesi eins og þurfa þótti,
var lagt af stað, — og bófst nú
mikið ferðalag. Það yrði of langt
mál að fylgja þeirri slóð fet fyrir
fet, en þó má stikla á nokkrum
þeim stöðum, sem minnisstæð-
astir urðu. Það var ekiö að Húsa-
felli og stanzað um stund hjá kvi-
unum frægu, og sumir handléku
kviahelluna, sem tengd er minn-
ingu Snorra prests á Húsafelli. Og
fleiri minni eru við þann bæ bund-
in.
Sörli er heygður Húsafells
i túni,
hneggjar þar við stall með
öllum týgjum,
segir Grimur Thomsen i sfnu
ódauðlega kvæði Skúlaskeiði.
Ekki heyrðist Sörli þó hneggja
þar i túninu að þessu sinni, og
reyndi ég þó allt hvað ég gat aö
leggja við hlustir, þegar við ókum
þar hjá garði. Frá Húsafelli var
farið að Kalmanstungu, en þar
var ekki stanzað, heldur ekið sem
leið liggur niður Hvitársiðu. Þeg-
ar farið var hjá garði á Kirkjubóli
lét Þorsteinn fararstjóri þess get-
ið, að Guðmundur skáld Böðvars-
son, sem þar hefur búið alla ævi,
væriekkiaöeins ljóðasmiður eins
og þeir gerast beztir, heldur og
ágætur smiður bæði á tré og járn.
Sagði Þorsteinn eitthvað á þá
leið, aö Guðmundur hefði jafnan
leyst sinn vanda sjálfur hvað
smiðum viövék, og lítt þurft til
annarra að sækja I sinum langa
búskap. Þetta stóðst ekki blaða-
snápurinn, en bograði fram aö
fararstjórasætinu og bað um að fá
hljóðnemann lánaðan stundar-
korn. Siðan var reynt að fara með
og tala um kvæði Guðmundar
Böðvarssonar, Kvöld i smiðju.
Sagði ég sem satt var, að mér
hefði frá upphafi fundizt svo mikil
einlægni i þessu ljóði, að ég hefði,
strax við fyrsta lestur þess, verið
sannfærður um að höfundurinn
hlyti að vera smiður, og hann
meira að segja góður, þótt ég
hefði á þeim árum litið um skáld-
ið vitað — utan það sem kvæðin
gáfu til kynna.
Næst var stanzað á Skálpastöð-