Tíminn - 23.12.1973, Síða 8

TÍMINN
Sunnudagur 23. desember 1973.
1
Stærsta stundin var, þegar ég sá I fyrsta skipti dóttur mlna, Geraldine segir Margaret Robinson
KRAFTA
ég hef f
sjónina
Margaret Kobinson, 38 ára,
fæddist blind, en hefur nú fengift
sjónina eftir uppskurö, sem gekk
kraftaverki næst. Hér segir hún
frá daglegu lifi sinu, eins og aö-
eins sú manneskja, sem ekki hef-
ur séð áður, getur sagt frá.
Það eru smáatriðin, sem ég tek
mest eftir.. hvernig blöðin skipta
litum i gult, rautt og brúnt,
hversu fallegir fuglarnir eru og
hversu skemmtilega regnhlif get-
ur litið út.
Eftir 38 ár i myrkri, verð ég
næstum að berjast til þess að láta
augun gegna þvi hiutverki, sem
önnur skynfæri hafa hingað til
annazt. Eyru min eru alveg úr
jafnvægi, þvi fram að þessu hef-
ég orðið að vera þeim algerlega
háð. Og sama er að segja um
þreifiskyn mitt. Alla ævi mina hef
ég „séð” með fingurgómunum.
Nú virðast þeir skyndilega svo
klunnalegir. Þegar ég hitti fólk,
sem ég get nú séð, verð ég að
beita mig hörðu til að rétta ekki
hendurnar og þreifa á þvi.
Það er stórkostlegt kraftaverk,
að ég get séð núna. Samt gleymi
ég þvi oft, að ég hef fengið sjón-
ina. Þegar ég ætla yfir götu, stend
ég og hlusta: ég gleymi alveg að
nota augun. Læknarnir segja, að
ég venjist þvi fljótt, en það er nú
samt svolitið þreytandi.
Þetta er allt eins og draumur.
Ég get séð dóttur mina,
Geraldine, sem áður var „augun”
min, næstum siðan hún fór að
ganga. Nú horfi ég á hana og veit,
hversu hamingjusöm ég er. Allt
er nýtt fyrir mér, trén, göturnar,
húsin, litirnir, fólkið, ljósið. Ég
get staðið timunum saman og
hrrft á litina i oliubrák ofan á
rigningarpolli.
Stundum horfir fólk á mig, eins
og það haldi að ég sé rugluð.
Stundum hefur það rétt fyrir sér.
eg er rugluð af hamingju. Ég
stari á fólk, fylgi með augunum
andlitsdráttum þess og svipbrigð-
um, eins og ég sem barn fylgdi
andlitsdráttum þess með fingrun-
um, um leið og ég hugsaði um,
hvers vegna ég væri ekki eins og
annað fólk.
Foreldrar minir voru vissir um,
að ekki væri allt i lagi með mig,
strax þegar ég var ungabarn. Þau
tóku eftir að ég sneri höfðinu eftir
hljóði, sem t.d. kom frá hringlu,
en ég horfði ekki á hrigluna
sjálfa. Ég var yngst af systkinum
minum. Systkini min fengu
ströng fyrirmæli úm að nefna
aldrei blindu við mig eða látamig
á nokkurn hátt finna, að ég væri
öðruvisi. A þann hátt vonuðust
pabbi og manna til, að lif mitt
yrði bærilegt.
Þess vegna hélt ég, að allir aðr-
ir væru eins og ég, skynjuðu
heiminn með snertingu. Og það er
i raun og veru ekki svo merkilegt.
Þegar maður er fæddur blindur,
getur maður ekki vitað hvernig
það er að sjá.
Ég var vön að leika mér. i garð-
inum, og þegar ég heyrði fótatak,
sagði ég „hæ”. Ég hlýt að hafa
verið ömurleg sjón, þvi ég gekk
alltaf með höfuðið hallandi, til að
heyra betur. Ég man eftir, hvað
ég skemmti mér við að slá tveim-
ur steinum saman til að mynda
mismunandi hljóð. Ég skreið um i
garðinum til að finna stærstu
steinana, þvi þeir gáfu frá sér
hæstu hljóðin. Stundum hætti ég
mér út úr garðinum, þegar ég
heyrði börn vera að leika sér á
götunni. Ég man greinilega, að
það voru sex skref frá garðinum,
yfir gangstéttina og á götuna.
Blinda hindrar ekki forvitni
barns. A sjúkrahúsinu gat ég sagt
til um, i hvernig skapi læknar og
hjúkrunarkonur voru. áður en ég
fff^U fj^ii tl&i. .t&l
tsvgVicJ
ENN EIN
JÓLABÓK FRÁ HlLMI
ENN EIN
JÓLABÓK FRÁ HILMI
ENN EIN
JÓLABÓK FRÁ HILMI
HILMISBÓK
ER VÖNDUÐ BÓK
HILMISBÓK
ER VÖNDUÐ BÓK
HILMISBÓK
ER VÖNDUD BÓK

Bókin,
sem hrekur fólk úr
kjaliarafylgsnum
sálariífsins
JONAS
KRISTJANSSON
wn j&Ttoftpi KHsstm