Tíminn - 23.12.1973, Qupperneq 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 2:t. descmber 197:!.
Sagan
Frikka
um
frosk
— FARÐU burtu, ljóta
norn, sagði Frikki frosk-
ur, sem var allra froska
friðastur. Þú þarft ekk-
ert að koma nálægt
vatnaliljunni minni, þótt
þú sért að safna stráum.
Nikkólina norn hafði
verið að safna stráum i
töfrasóp, sem hún ætlaði
að fljúga á til tunglsins.
Hún hætti að tina stráin,
hallaði sér fram á
kræklótta stafinn sinn og
starði á Frikka frosk.
Hún hafði heyrt marga
tala um það, hvað Frikki
væri frekur og montinn.
Allir i þorpinu töluðu um
það. í hvert sinn sem
einhver nefndi Frikka,
hristu allir höfuðið og
tautuðu: Dramb er falli
næst.
— Ósköp ertu geð-
vondur, sagði Nikkó-
lina. Þú talar ekki einu
sinni við nágranna þina,
af þvi að þú litur niður á
þá og heldur, að þú sért
eitthvað betri en þeir.
Og þú vilt ekkisjá Friðu
frosk, sem er svo lagleg
og elskar þig af öllu
hjarta.
— Iss, hreytti Frikki
froskur út úr sér. Ég er
alltof fallegur og gáfað-
ur til að umgangast
heimskingjana hér i
Vatnaliljuþorpi. Og úr
þvi að ég er á annað borð
að tala um útlit, þá get
ég sagt þér það, að þú
ert það ljótasta, sem ég
hef á ævi minni séð.
— Við sjáum nú til,
sagði Nikkólina, og þótt
hún væri mesta indælis
norn, gat hún ekki annað
en hugsað með sér, að
Frikki ætti skilið að fá
ráðningu fyrir frekjuna
og dónaskapinn.
— Akra-Ka-Dabra,
tautaði hún hægt og
virðulega. Þetta var
töfraþula, sem enginn
skildi nema hún sjálf.
Littu nú á sjálfan þig,
sagði hún svo.
Frikki leit á spegil-
mynd sina i vatninu og
varð skelfingu lostinn.
Hann var orðinn hræði-
lega ljótur.
— Bannsett nornin
þin, æpti hann. Þú hefur
gert mig helmingi ljót-
ari en þú ert sjálf.
— Það ætti að kenna
þér að haga þér sóma-
sámlega, sagði Nikkó-
lina, um leið og hún gekk
i burtu með stráin sin.
Frikki varð ákaflega
óhamingjusamur. Allir
froskarnir, sem áður
dáðust að honum, skelli-
hlógu nú, þegar þeir sáu
hann.
— Bara að ég gæti
orðið vinur þeirra, sagði
Frikki við sjálfan sig.
En hinir froskarnir
voru ekki búnir að
gleyma þvi, hvað Frikki
hafði alltaf verið mont-
inn og andstyggilegur.
— Það er mál til komið
að hann finni, hvernig
það er að láta hlæja að
sér, sögðu þeir hver við
annan. Og hvernig sem
Frikki reyndi að vera
vingjarnlegur og elsku-
legur, létu þeir sem þeir
sæju hann ekki, eða
sögðu: — Þú ert svo ljót-
ur og leiðinlegur, að við
viljum ekki hafa þig
nálægt okkur. Farðu
burt!
Svo að aumingja
Frikki varð að sitja al-
einn og óhamingjusam-
ur á vatnaliljunni sinni.
Nú hafði hann nógan
tima til að hugsa um
það, hve vondur hann
hafði verið, og fljótlega
skildist honum, að þetta
var allt honum sjálfum
að kenna.
Svona leið timinn, og
Frikki var alveg að sál-
ast úr leiðindum. Dag
nokkurn heyrði hann
skyndilega lága og
hræðslulega rödd, sem
ávarpaði hann. Það var
svo langt siðan nokkur
hafði talað við hann, að
honum dauð brá. Hann
horfði i kringum sig og
sá þá Sigga litla hornsili,
hágrátandi og vesældar-
legan.
— Geturðu ekki hjálp-
að mér, Frikki minn?
Ég rata ekki heim, sagði
DAN
BARRY
Ég sé enga hvallÉg heyri eitthvað
báta hérna, en þú Iþarna handan
Q King Featurea Syndiotc, Inc., 1973. World right« rc^ervcd.
I