Tíminn - 24.03.1974, Blaðsíða 19

♦♦♦+>♦++♦+
Sunnudagur 24. marz Í97<*.
'■'tí'mínn
19
aa^sm verðtrygct —
HAPPDRÆTTISLÁN RlKISSJÓÐS 1974
20. mar« 1(74 ttl gfalddaga bréf* þttu 20.
mar* 1004. HlSaO ar «IS akráningu Hag tlotu
ftlarxtt é vititðlu framtaanlukottnaSar.
£ ^KlUMttg VERÐTRYGCT
9 HAPPDRÆTTISLÁN RlKISSJÓÐS

*B*g
Skuldabrél þalta ar hlull tvS hundruB og flmmtlu millién króna tkuldabrélalént riklttjóðt
VagatióSa og ar galiS út aamkvamt halmlld I IJérlðgum tyrlr érlS 1974,
abr. ISg um akattalaga maSfarS varSbréfa o. IL, aam rlklaaJÓSur jalur Innanlanda, fré mara
t#74, um IJérðflun Ul vajja- og brúajarSa é SkalSaréraandl, ar —* *“*------------—
um fjérðflun Ul vaga- og brúaoarSa é SkalSaréraandl, ar opnl hrlngvag um lan
RfklaaJÓSur ar akufdugur handhalj feftaa rtuldabréty un^ hfó þvmrxl kfýflur.
skuldabref.
RiklatJÓSur andurgralStr akuldlna maB
varSbótum I hlutfalll vlB þé hakkun. ar
kann aB varSa é lénaUmanum é þalrrf vial- ,
i framfanlukottnaSar, or raknuS ar
20. mara 1974 Ul gjalddaga bréfa þaaaa 20.
mara 1994. MlSaS ar vlS tkrénlngu Hagttofu
Itlanda é vlaltStu framtmralukoal
1974

Ms5±(

VERÐTRYGCT
HAPPDRÆJmSLÁN RÍKISSJÓÐS 1974
S xJJIIIlíf
m é þalrrl vla+
iréfa þaaaa 20.
þatta, akal hana vttJaS Innan fJSgurra éra
FJérmélaréSunaytlS, 20. mara 1974.
lidrmdlardðherra
rdðuneytiutjóri

Bréfín
Drllðt
biliö
Framkvæmdir viö vega- og brúagerð
á Skeiðarársandi vegna hringveg-
arins hafa gengið samkværrit áætl-
un. Þessar framkvæmdir eru fjár-
magnaðar með fé, sem inn kemur
fyrir happdrættisskuldabréf ríkis-
verið beðið eftir þeirri brú, sem nú
er að verða að veruleika.
Enn vantar nokkuð á, að bilið sé
brúað, þess vegna eru nú til sölu
brúar yfir Skeiðará, sem mun verða
lengsta brú landsins, 900 metra

allt verðtryggð happdrættisskulda-
bréf rikissjóðs, þau kosta 2000
krónur.
Brúum biiið.
W SEÐLABANKI ISLANDS

Sjaldan gerum við
okkur grein fyrir ýmsum
þeim verðmætum, sem
land okkar hef ur upp á að
bjóða, teljum það jafnvel
meðal allra fátækustu
landa heims. Það má
samt benda á sitthvað,
sem aðrar þjóðir geta
sannarlega öfundað
okkur af.
%
Mér er þar efst i huga þetta
hreina loft, sem viö öndum að
okkur, þetta tæra vatn, sem viö
drekkum og höfum meira en
nóg af. Svo langt erum við
reyndar komnir, að við erum
teknir að flytja vatnið okkar út,
þeim þjóðum til handa, sem
ekki hafa lengur tært vatn,
sökum mengunar. Það er þess
vegna þeim mun erfiðara fyrir
okkur að skilja ástæðu^ eins og
fyrirhendi eru i Mið-Afriku, þar
sem þurrkar hafa um langan
tima plagað landslýð. Þar rikir
algjört neyðarástand ,
búpeningur drepst og börnin
svelta heilu hungri,eins og fram
kom i mynd þeirri, sem sjón-
varpið sýndi nýlega. Manni
rennur til rifja eymd þessa
fólks, sem nú lifir aðallega á
molum þeim, er hrjóta af
borðum menningarþjóðanna
svokölluðu, biða dægrin löng
eftir fornfálegri eimlest, sem
alltaf er að bila, en hún skyldi
vera hlaðin gjafamatvælum,
sem siðan er skammtað meðal
þessa hungraða fólks. Svo var
einnig sýnt hvað stjórnvöld
heimamanna hefðust að til að
létta örbirgðinni af fólkinu, en
það var þá helzt að byggja hótel
eða aðra aðstöðu til móttöku
erlendra ferðamanna.
Nú fer maður að skilja
merkingu þess, þegar talað er
um vanþróaðar þjóðir. Hér þarf
að koma til sterk samhjálp
þjóðanna, hinar auðugri geta
auðvitað hjálpað, gera það lika,
en bara ekki i nógu rikum mæli.
Ýmsar þær gjafir, sem gefnar
eru i þessu augnamiði, hafa þvi
miður svo sorglega oft lent
annars staðar en þeim var i
upphafi ætlað, orðið til hjá alls
konar milliliðum. Það er sem sé
ekki nóg að gefa, það þarf að
sjá um að matvælin komist alla
leið, mér liggur við að segja
standa yfir þessum hungruðu
meðbræðrum okkar, meðan
þeir neyta þess matar, sem við
sendum þeim. Þessir menn eiga
nefnilega rétt á að lifa eins og
við.
Mér þótti kenna nokkurrar
kaldhæðni hjá sjónvarpsyfir-
völdum valið á þvi efni, sem
kom á eftir þessari mynd um
hungrið og eymdina I Mið-
Afriku, en hún fjallaði um
fóstureyðingar. Þar var greint
frá aðferðum við fóstureyðingar
og sýndar myndir af slikum
aðgerðum. Þessi mynd kom frá
Svium, eins og annað gott. Sviar
eru meðal auðugustu þjóða hins
vestræna heims, þess vegna er
það með öllu óskiljanlegt, að
þeir skuli ekki hafa ástæður til
að eignast börnin sin, heldur
verði til þess að eyða þvi lifi,
sem þegar er kviknað i móður-
kviði. Breytingar á löggjöf um
fóstureyðingar hafa verið á
dagskrá i sölum Alþingis, og
hnigur lagabreytingin i átt til
rýmkunar. Þetta er sem sé
harla óglæsileg mynd, annars
vegar deyja börnin úr sulti,
meðal vanþróaðra þjóða vegna
alls kyns eymdar og stjórn-
leysis, hins vegar er það
menntaði maðurinn,sem drepur
börn sin i móðurkviði. Hvað
skyldi annars vera orðið um
hinar göfugu siðgæðishugsjónir,
sem trúarbrögðin boða?
Þátturinn „Landshorn” s.l.
föstudag kom inn á ýmis mál,
sem nú eru á döfinni,og upplýsti
margt áður ókunnugt.
Samkvæmt þvi, sem þar kom
fram, eru nú gömlu hverfin
meira og minna að leggjast i
eyði, fólksfækkun hefur orðið
þar mikil. Astæðan er talin sú,
að lánveitingar hafa ekki nað til
eldri ibúða, heldur aðeins
nýbygginga Auðvitað þurfa allir
þak yfir höfuðið, en hversu
miklar fórnir hefur það ekki
kostað marga? Þeir eru vist
ófáir heimilisfeðurnir sem
misst hafa heilsuna i
byggingarstriðinu, þau eru vist
lika ófá, blessuð börnin, sem
ekki hafa fengið notið eölilegrar
umönnunar, sökum þess að
foreldrar þeirra hafa bæði unnið
úti hörðum höndum myrkranna
á milli, til þess að geta staðið
undir vöxtum og afborgunum af
húsnæði þvi, sem þeir hafa
komið upp. Orsakir þessa eru
oft þær, að ibúöirnar eru svo
stórar og iburðarmiklar, eru og
eiga að þvi er virðist að vera
dugnaðar- og velmegunartákn.
Umgiörðin um heimiliö. bennan
hornstein þjóðfélagsins skyldi
þvi glæsileg vera. Það mætti af
þessu ætla, að ménn ætluðu sér
um of, byndi sér of þunga bagga
með þessu. En þá kemur
blessuð hjálpin, sem af himnum
send. Það er svo einkennilegt
meö þessa blessaða hjálp, að
flestir bölva henni, jafnvel þótt
hún hafi forðað mörgum hús-
byggjandanum frá magasári
eða kransæðastiflu. Þessi hjálp
er dýrtiðin, sem hefur langa
hrið verið þess valdandi, að
menn hafa á tiltöluíega
skömmum tima komizt yfir
öröugasta hjallann við
afborganir á skuldum sinum.
Vilmundur Gylfason er góður
sjónvarpsmaöur, kemur oft
meö atriði, sem eru
umhugsunarverð. Hann spurði
forsvarsmenn múrara og
trésmiða nokkurra spurninga,
einkum um „uppmælingar-
aöalinn” svonefnda. Einhvern
veginn fannst mér, að þessir
aðilar þ.e. spyrjandi og þeir,
sem fyrir svörum voru, töluðu
hvor sitt tungumálið. Iðnaðar-
mennirnir mótmæltu þvi
eindregið, að stétt þeirra hefði
hátt kaup, þótt i uppmælingu
væri, siður en svo. Auðvitað
sannaði þetta aðeins hið forn-
kveðna, að „það er enginn
bóndi, sem ekki kann að berja
sér”.
Siðast i þessum sama þætti,
var svo bifreiðainnflutningur
gerður að umræðuefni. Hann er
með allra mesta móti þessa
siðustu daga og ástæðan talin
vera ótti við gengisfellingu.
Þegar slikur ótti gripur um sig,
virðist mönnum ekki vera fjár
vant. Já, þessir blessaðir bilar,
þá held ég, að þar sé nú eitt
metnaðarmálið. Fjöiskyldu-
billinn er i sumum tilvikum
nauðsynlegur, einkum þar er
vegalengdir til og frá vinnustaö
eru miklar, en hann gegnir lika
öðru hlutverki, sem er það aö
vera stöðutákn. Hann er sem sé
staðfesting á vissum áföngum i
lifskjarakapphlaupinu. Margt
af þessum farartækjum, sem
við erum að keppast við að
eignast — eru alls ekki byggð
fyrir malarvegina okkar, enda
er stór hluti þjóðvegakerfisins
oft ekki fær nema jeppum.
Ending þeirra er lika eftir þvi.
Kjartan Sigurjónsson