Fréttablaðið - 07.08.2005, Qupperneq 8

Þegar tvö börn, sem gætu heitið
Jón og Gunna, sækja um tón-
listarnám í tónlistarskóla í
Reykjavík er viðbúið að aðeins
annað þeirra komist í námið,
Jón kemst að en Gunna þarf að
bíða í a.m.k. ár. Þegar árið er
liðið og Jón vill halda áfram að
læra þarf Gunna enn að bíða því
Jón og þeir nemendur sem fyrir
voru í námi hafa forgang. Þessi
siður hefur lengi viðgengist og
er nánast eins og regla hjá eldri
tónlistarskólum borgarinnar.
Reykjavíkurborg greiðir niður
námskostnaðinn vegna Jóns, en
Gunna fær engan styrk frá
Reykjavíkurborg, sem hún gæti
t.d. notað til að komast í nám
annars staðar.
Þó svo að Jón hafi komist í
tónlistarnám er ekki víst að
hann njóti sambærilegrar niður-
greiðslu af hálfu Reykjavíkur-
borgar og aðrir nemendur.
Reykjavíkurborg greiðir nefni-
lega mismikið niður tónlistar-
nám barna í borginni eftir því í
hvaða tónlistarskóla þau stunda
námið, eftir því í hvaða hverfi
þau búa og eftir því á hvaða
hljóðfæri þau læra. Þannig fer
t.d. aðeins 11% þeirra kennslu-
stunda, sem Reykjavíkurborg
niðurgreiðir, til tónlistarkennslu
uppi í Grafarvogshverfin þó svo
að þar búi 22% allra barna og
ungmenna borgarinnar. Nem-
endur í nýrri skólum fá lægri
niðurgreiðslur en nemendur
eldri skóla, en þannig fá fram-
haldsnemendur yngri skólanna
niðurgreiðslu sem væru þeir
byrjendur. Og Reykjavíkurborg
greiðir niður allt nám þeirra
barna sem læra á blásturshljóð-
færi í lúðrasveitum, en stór
hluti hinna fjölmörgu gítarnem-
enda, sem stundar nám um þess-
ar mundir, fær lítinn sem engan
stuðning frá borginni. Borgin
greiðir niður nám 2.509 nem-
enda, en um 20% þeirra, 500
manns, eru fullorðið fólk. 3.831
sótti um nám í tónlistarskóla í
Reykjavík fyrir skólaárið 2005-
2006, þannig að 1.322 nemendur
bíða, flestir börn. 218 sóttu um
nám í Tónskóla Hörpunnar en
borgin ætlar einungis að veita
1/3 hluta þeirra niðurgreiðslu á
námið, eða 68.
Tónskóli Hörpunnar hefur
krafið borgina um breytingar á
þessu úrelta kerfi, en lítið orðið
ágengt. Árið 2001 fékk skólinn
þann úrskurð hjá Samkeppnis-
stofnun að borginni væri ekki
heimilt að mismuna tónlistar-
skólunum og mæltist stofnunin
til að Reykjavíkurborg setti sér
reglur um fjárveitingar til þess-
ara mála sem væru gagnsæjar
og fyrirséðar. Það var ekki fyrr
en árið 2003 að borgin setti regl-
ur sem höfðu það markmið að
uppfylla tilmæli Samkeppnis-
stofnunar.
Því miður hefur borgin ekki
farið eftir þessum reglum og
því kærði Tónskóli Hörpunnar
til félagsmálaráðuneytisins og
krafðist þess að Reykjavíkur-
borg færi að eigin reglum og
leiðrétti fyrri úthlutanir. Úr-
skurður ráðuneytisins sem kom
í júlímánuði sl. olli vonbrigðum,
því þrátt fyrir að ráðuneytið
setji út á starfsaðferðir borgar-
innar þá vill það meina að borg-
in þurfi ekki að fara eftir eigin
reglum, því: að mati ráðuneytis-
ins verður ekki talið að reglurn-
ar hafi sömu stöðu og bindandi
reglur eða reglugerðir sem sett-
ar eru af stjórnvöldum, eftir at-
vikum staðfestar af æðra
stjórnvaldi og síðan birtar með
lögformlegum hætti, eins og
segir í úrskurðinum. Þessi nið-
urstaða ráðuneytisins vekur upp
fleiri spurningar en kærunni
var ætlað að svara. Reglurnar
sem borgin setti voru samþykkt-
ar með formlegum hætti eins og
aðrar þær reglur sem sveitar-
félög setja sér. Ef sveitarstjórn-
um er ekki skylt að fara eftir
reglum sem þær setja sjálfum
sér þá má spyrja hvort hinum
almenna borgara sé skylt að
hlýta þeim sömu reglum? Eftir
úrskurð ráðuneytisins er óljóst
hvort einhverjar reglur eru í
gildi hjá Reykjavíkurborg um
úthlutun fjármagns til tónlistar-
skóla.
Tónskóli Hörpunnar er lítil
og fjárvana stofnun og þess
vegna leitar hún til eftirlits-
stofnana samfélagsins til að úr-
skurða um rétt sinn gagnvart
Reykjavíkurborg. Ef skólinn
hefði úr meiri fjármunum að
spila væri eflaust búið að leita
til dómstóla til að skera úr um
meint brot borgarinnar á lögum
og reglum. Kæra skólans til fé-
lagsmálaráðuneytisins var
áfangi á þeirri leið að fara með
málið til umboðsmanns Alþing-
is. Það á svo eftir að koma í ljós
hvort hann vill taka á málinu. Í
þessu máli Tónskóla Hörpunnar
fara saman hagsmunir skólans
og hagsmunir umbjóðenda hans
þ.e.a.s. barnanna í skólanum svo
og annarra barna í Reykjavík.
Skólinn hefur hingað til reynt að
aðskilja lög og reglur frá menn-
ingarpólitík borgarinnar í
kvörtunum sínum til eftirlits-
stofnananna. Það breytir þó
ekki því að það að mismuna
börnunum eftir því hvar þau
búa eða í hvaða tónlistarskóla
þau leita, er ekki aðeins há-
pólitískt mál sem varðar stefnu
og markmið þeirra pólitísku
flokka sem ráða för í Reykjavík,
heldur varðar það einnig jafn-
réttislög og mannréttindi. Hags-
munir skólans eru hagsmunir
nemandanna og öfugt. Þrátt
fyrir að samkeppnisyfirvöld og
ráðuneyti hafi bent á annmarka
á stjórnsýslu borgarinnar þrá-
ast borgin við að gera nokkuð í
málinu. Eðlilegast hefði verið að
strax árið 2001, þegar tilmæli
komu til Reykjavíkurborgar frá
Samkeppnisstofnun um breyt-
ingar, að borgin hefði sjálf eytt
óvissu um lagalegan rétt sinn
annars vegar og tónlistarskól-
anna hins vegar, en ekki látið
lítinn skóla úti í bæ um að reyna
fá botn í málið. Og málinu er
ekki lokið. Vonandi verður
niðurstaðan sú að allir skólar
eigi sama rétt og að öll börn fái
sama rétt til að njóta niður-
greiðslna frá borginni í tón-
listarnámi.
Höfundur er skólastjóri
Tónskóla Hörpunnar.
Mývatnssveit er ein mesta náttúruperla landsins og þangað
sækja tugir þúsunda ferðamanna á hverju ári. Þar þarf því að
huga vel að skipulagi fyrir ferðamenn, hvort sem þeir eru ak-
andi, gangandi eða hjólandi, vetur, sumar, vor og haust. Lengi
vel var Mývatnssveit frekar afskekkt og í lélegu vegasam-
bandi. Það var ekki fyrr en með tilkomu Kísiliðjunnar að íbúar
sveitarinnar komust í sæmilega gott vegasamband við Húsavík
með veginum yfir Hólasand, sem í daglegu tali er kallaður
Kísilvegurinn. Þar er þó verk að vinna, því enn hefur ekki verið
lagt bundið slitlag á hann allan, og enn fremur þarf að lagfæra
hann og bæta á mörgum stöðum, svo hann fullnægi nútíma-
kröfum sem aðalleið.
Það var svo ekki fyrr en á síðasta ári sem lokið var við boð-
legan veg vestur um til Akureyrar yfir Mývatnsheiði og niður í
Reykjadal. Það var svo sannarlega tími til kominn að þar yrði
lagður framtíðarvegur. Samgöngubætur við mestu ferða-
mannastaði landsins hafa oft á tíðum orðið útundan, og er þess
skemmst að minnast að ekki eru mörg ár síðan vegurinn að
Gullfossi og Geysi var lagður bundnu slitlagi. Það er eins og
stjórnmálamenn, sem mestu ráða um vegabætur, hafi ekki
fundið nógu mikla atkvæðalykt af þessum framkvæmdum fyrr
en nú á allra síðustu árum.
En þó að Mývatnssveit sé nú loks komin í gott vegasamband,
og þá líka austur á firði, er enn mikið verk óunnið í vegamálum
í sveitinni því þar vantar tilfinnanlega góða göngu- og hjóla-
stíga milli byggðakjarna og ferðmannastaða fyrir ferðamenn
og íbúa sveitarinnar. Þeir ferðamenn sem heimsækja Mývatns-
sveit eru ekki nærri allir akandi. Í sumar eins og undanfarin
sumur hefur mátt sjá fjölda manna á gangi á þjóðveginum, sér-
staklega í nágrenni Reykjahlíðar, Voga, Skútustaða og Álfta-
gerðis sunnan við vatnið. Það er bara tímaspursmál hvenær
verður slys á þessum stöðum, þótt sett hafi verið upp skilti um
lækkun hámarkshraða og settar merkingar á yfirborð vega.
Samgönguyfirvöld og sveitarstjórn í Mývatnssveit þurfa nú
þegar að gera ráðstafanir til að skipuleggja göngu- og hjólastíg
allt í kringum Mývatn og hefjast handa þegar á næsta vori við
fyrstu áfanga stígagerðarinnar. Það mætti hugsa sér að hún
yrði í nokkrum áföngum og byrjað út frá þéttbýlisstöðunum þar
sem tjaldstæðin, hótelin og aðrir gististaðir eru norðan og sunn-
an við vatnið. Eins og kom fram í Fréttablaðinu í gær er talið að
hátt í 200 þúsund ferðamenn komi í Mývatnssveit á sumrin, auk
þess sem fleiri og fleiri leggja þangað leið sína á öðrum tímum
ársins. Þeir sem rætt var við um stígagerðina eru allir á einu
máli um nauðsyn hennar.
Það hljóta að finnast einhvers staðar fjármunir til að hefja
verkið, samanber það að sífellt er verið að leggja nýja og nýja
reiðvegi meðfram þjóðvegum landsins, og þar virðist ekki
skorta fé, þótt sumir þessara vega séu lítið eða ekkert notaðir.
Þar væri kannski hægt að klípa eitthvað af fjárveitingum og
huga frekar að göngu- og hjólreiðastígum á einum mesta ferða-
mannastað landsins – Mývatnssveit.
7. ágúst 2005 SUNNUDAGUR
SJÓNARMIÐ
KÁRI JÓNASSON
Hátt í 200 þúsund ferðamenn koma
í Mývatnssveit á sumrin.
Göngu- og hjóla-
stíga vi› M‡vatn
FRÁ DEGI TIL DAGS
Börnum mismuna› í tónlistarnámi
Til sölu
Húsið númer þrjú við Fríkirkjuveg, sem er
eitt af eldri húsum borgarinnar, byggt um
síðustu aldamót, stendur nú autt. Þar
voru til skamms tíma skrifstofur Inn-
kaupastofnunar Reykjavíkurborgar sem
nú hefur verið lögð niður. Fyrr á árum var
Vinnuveitendasamband Íslands þar til
húsa. Áforma borgaryfirvöld að selja hús-
ið hæstbjóðanda. Ekki eru allir sáttir við
málsmeðferðina og var deilt um hana á
borgarráðsfundi á dögun-
um. Vilja borgarfulltrúar
Sjálfstæðisflokksins
að orðið verði
við ósk-
um for-
ráðamanna
Fríkirkjunn-
ar um að eignast húsið fyrir safnaðarstarf.
Kirkjan stendur við hlið hússins.
Þjóðráð
Þótt það virðist þjóðráð að kirkjan eignist
húsið, jafnvel með einhverjum stuðningi
borgarinnar eins og algengt er þegar söfn-
uðir og frjáls félagasamtök eiga í hlut,
höfnuðu fulltrúar R-listans hugmyndinni.
Ekki er gott að skilja af hverju. Fríkirkju-
söfnuðurinn í Reykjavík er stór og vaxandi
og á sér merka sögu. Víst er að starfsemi
á hans vegum gæfi þessu gamla húsi
virðulegt hlutverk. Það var fyrsti íslenski
verkfræðingurinn, Sigurður Thoroddsen,
sem reisti Fríkirkjuveg 3. Brjóstmynd af
syni hans, Gunnari Thoroddsen fyrrverandi
forsætisráðherra, sem ólst upp í húsinu, er
í garðinum fyrir framan Fríkirkjuveg 3.
Hefnd bókabúðar?
Stefán Máni rithöfundur segir frá því í
viðtali við blaðið Sirkus að hann hafi ver-
ið beðinn að lesa upp úr verkum sínum
við bókabúð Máls og menningar á Menn-
ingarnótt. Hann hafi talið eðlilegt að fá
fyrir það einhverja lágmarksþóknun, t.d.
fimmtán þúsund krónur. Því hafi verið
hafnað. Í tölvupósti frá bókaversluninni,
sem hann birtir, segir: „Þetta þýðir bara
eitt; þú munt ekki selja rassgat af bókinni
þinni hér, sem hefur verið þitt sterkasta
vígi“. Stefán Máni túlkar þetta svo að
búðin sé að hefna sín á honum og ætli
ekki selja bókina hans vegna þess að
hann neitaði að skemmta í hennar nafni
ókeypis. Getur þetta verið satt?
gm@frettabladid.is
ÚTGÁFUFÉLAG: 365 – prentmiðlar RITSTJÓRI: Kári Jónasson FRÉTTARITSTJÓRI: Sigurjón M. Egilsson AÐSTOÐARRITSTJÓRI: Jón Kaldal FRÉTTASTJÓRI: Arndís Þorgeirsdóttir VARAFRÉTTASTJÓRI:
Trausti Hafliðason FULLTRÚI RITSTJÓRA: Guðmundur Magnússon RITSTJÓRNARFULLTRÚI: Steinunn Stefánsdóttir AUGLÝSINGASTJÓRI: Þórmundur Bergsson RITSTJÓRN OG AUGLÝSINGAR:
Skaftahlíð 24, 105 Reykjavík AÐALSÍMI: 550 5000 SÍMBRÉF Á FRÉTTADEILD: 550 5006 NETFÖNG: ritstjorn@frettabladid.is og auglysingar@frettabladid.is VEFFANG: visir.is UMBROT: 365 –
prentmiðlar PRENTVINNSLA: Ísafoldarprentsmiðja ehf. DREIFING: Pósthúsið ehf. dreifing@posthusid.is Fréttablaðinu er dreift ókeypis á heimili á höfuðborgarsvæðinu, Suðurnesjum og Akureyri.
Einnig er hægt að fá blaðið í völdum verslunum á landsbyggðinni. Fréttablaðið áskilur sér rétt til að birta allt efni blaðsins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgjalds. ISSN 1670-3871
Tónskóli Hörpunnar er lítil og
fjárvana stofnun og fless vegna
leitar hún til eftirlitsstofnana
samfélagsins til a› úrskur›a
um rétt sinn gagnvart Reykja-
víkurborg. Ef skólinn hef›i úr
meiri fjármunum a› spila
væri eflaust búi› a› leita til
dómstóla til a› skera úr um
meint brot borgarinnar á lög-
um og reglum.
KJARTAN EGGERTSSON
SKÓLASTJÓRI
UMRÆÐAN
REYKJAVÍKURBORG
OG
TÓNSKÓLARNIR