Tíminn - 12.03.1976, Page 9

Tíminn - 12.03.1976, Page 9
Föstudagur 12. marz 1976 TÍMINN 9 þvi bezta, sem gerist i heiminum. Enda sýnir það sig ef grannt er skoðað, að við gætum keppt við góðar landbúnaðarþjóðir, með búfjárframleiðslu okkar ef svipað væri að henni búið hér og þar. Eins og Agnar talar um er varla til sá landbúnaður i þróuðum löndum i heiminum að hann fái ekki meira eða minna framlög eða stuðning til að lækka fram- leiðslukostnaðinn. Um svokallað heimsmarkaðsverð á land- búnaðarvörum skal ég ekki vera margorður — það er tilbúið, og i engu samræmi við framleiðslu- kostnað. Vegna alls þessa mikla tals um framlög til landbúnaðarins hér vil ég rifja upp það sem kom fram i skýrslu svonefndar „Búnaðar- nefndar” i „Árbók landbúnaðar- ins” 1966. Hún bar saman það hvernig búið væri að landbúnaði hér, i Bretlandi, Vestur-Þýzkalandi og i Noregi. í þessum löndum reynd- ist mikið um beina framleiðslu- styrki. bað sýndi sig að i V- býzkalandi komu 20-25% af „brúttótekjum” bænda frá rik- inu, i Bretlandi rúm 17%. INoregi var þá talið að um helmingur af „nettótekjum” bænda kæmu frá rikinu. En á Islandi var þá talið að um 15% af „brúttótekjum” landbúnaðarins kæmu frá rikinu. Af þvi að þessi fundur er beinlinis haldinn vegna þessara miklu skrifa nafna mins um land- búnað, fór ég nú og las flesta af þessum 18 eða 20 leiðurum, sem hann hefur skrifað þessi siðustu misseri um landbúnað og skyld mál: Ég verð að játa að þetta var ekki leiðinleg lesning. En svo sannarlega mikill rúsinugrautur. Fréistandi hefði verið að tina þær beztu úr þeim öllum. En ég stóðst þá freistingu og valdi einn leiðara og ætla mér að gera honum nokkur skil. Hann nefndist „Sjálfsafgreiðslan mikla” þar segir i upphafi: „Fyrirgreiðsla hins opinbera til handa landbúnaðinum er orðin svo að segja alveg sjálfvirk.” Hvað dettur mönnum i hug þeg- ar nefnd er sjálfverkun? Ýta á hnapp, þá kemur það. bessi full- yrðing er röng eins og ég vik siðar áð. „Bændur fá sjálfvirk afurðalán út á framleiðslu sina hversu mikil sem hún er. Allar afurðir þeirra eru sjálfkrafa keyptar af þeim á verði sem tryggir þeim ákveðnar lágmarkstekjur i samanburði við aðrar stéttir þjóðfélagsins. beir geta þvi aukið búrekstur sinn án nokkurra markaðsáhyggja”. Ekkert af þessu er rétt! Afurða- lán til söluaðila landbúnaðarins eru með sama hætti og kjörum til landbúnaðar og annarra atvinnu- vega. Nákvæmlega þau sömu og með sömu kjörum og til iðnaðar og sjávarútvegs. Bændur selja vörur sinar sjálfir, þeim er ætlað ákveðið grundvallarverð, sem ekki næst alltaf. Ef flutt er út fyrir meira en það að 10% útfl,- trygging hrökkvi — verða bændur að bera hallann. bað hefur komið fyrir. Menn minnast innvigtunar- gjalds á mjólk og lækkaðs verðs á kjöti af þessum sökum. bað er alrangt að bændur þurfi ekki að hafa nokkrar markaðs áhyggjur. bað bitnar beint á þeirra hag ef markaður er ekki nægur. Áfram úr sama leiðara: „Hiö sama er uppi á teningnum ef bóndi vill stækka tún sin.lengja girðingar, fær hann styrki og lán með sjálfvirkum hætti”. betta er rangt. Styrkir eru tak- mörkunum háðir, samkv. jarð- ræktarlögum. Ráðunautar meta búskaparhæfni jarðanna. Sækja þarf um lánin meö löngum fyrir- vara, þau eru háð ýmsum tak- mörkunum engu siður en t.d. húsnæðismálastjórnarlán. Margs konar takmarkanir eru á lánun- um t.d. aðeins eina framkv. á ári. Ibúðarhús er mikið erfiðara að byggja i sveit en kaupstað. betta æti auðvitað að vera öfugt. „Landbúnaðurinn eini stóri at- vinnuvegurinn sem nýtur þeirra styrkja. Og lánakjör hans eru að mörgu leyti enn hagstæðari en lánakjör útgerðarinnar, einkum aö þvi er veröar vexti og láns- tima.” Rangt eða villandi eins og ann- að. Hvað með stóriðjuna, sem nýtur stórkostlegra tollfriðinda. Hvað með tolifrjálsan innflutn- ing, til raforkuvera. Lánakjör, lánstimi, lánsupphæð eða vextir eru alls ekki hagkvæmari til land- búnaðar, en til annarra atvinnu- vega. Sjávarútvegurog iðnaður njóta hlutfallslega hærri lána. Iðnaður á kost á 50-60% lána til bygginga eins og landbúnaður en auk þess fær iðnaðurinn lán til vélakaupa i sama hlutfalli. Land- búnaðurinn fær aðeins lánsfé til 40% af verði dráttarvéla — en ekki til annarra búvéla og nú er það takmarkað við tvær vélar á bú. Vinnslustöðvar landbúnaðar- ins fá lán fyrir 50% af byggingar- kostnaöi en ekkert út á vélar og tæki. í nokkrum leiðurum hefur J.K. talað um að leggja þurfi niður Byggðasjóð og stöðva mismunun landshluta hjá öðrum slikum sjóðum. 1 sama mund talar hann einmitt um „nýja byggðastefnu” sem byggist á eflingu sjávarút- vegs og sjávarplássa. betta er nú dálitið skoplegt. Fólk i sjávar- plássunum áttar sig mjög vel á mikilvægi aðliggjandi sveita. Byggðasjóður hefur samtals lán- að 33 millj. til landbúnaðar, 419 millj. til iðnaðar og 1261 til sjávarútvegs. Annars er þessi nýja byggðastefna sem nafnið boðar, sú skrýtnasta sem ég hef heyrt um, eftir henni ættu hér að- eins að verða nokkrar verstöðvar eða útver sem drægju fiskinn i bú borgrikisins Reykjavikur. Enn úr sama leiðara: „Engin arðsemissjónarmið liggja til grundvallar þessari fyrirgreiðslu. brýstihópi land- bunaðarins hefur tekizt að gera siaukna landbúnaðarframieiðslu, að almennu trúaratriði. Fyrir bragðið crum við enn á þvi stigi, að 10% af starfsorku þjóðarinnar fer i landbúnað, með- an auöþjóðir heims leggja aðeins 2,5% starfsorku sinnar i landbún- að og með meiri árangri.” betta fyrra atriði um arðsem- ina er auðvitað alrangt. öll „fyrirgreiðsla” er auðvitað mið- uð við aukna arðsemi. bessi aukna arðsemi hefur heldur ekki látiðá sér standa. Afköstin i land- búnaðinum einkum hjá bændum sjálfum hafa stóraukizt þannig að æ færri hendur vinna æ meira verk. Ég dreg i efa að aðrir at- vinnuvegir geti sýnt fram á slika afkastaaukningu. Sem dæmi má nefna, að á sið- ustu 4 árum hefur meðal- búreikningabúið stækkað um 107 ærgildi (stækkunin átti sér stað siðustu 3 árin). En á þessum 4 ár- um hefur vinnustundum fækkað um 110 klst. eða 2%. Vinnustund- um, sem varið er á hverja búsein- ingu hefur á þessum tima fækkað úr 12,2 klst. i 9,5 eða um 22%. betta er i raun glæsileg afkasta- aukning eða framleiðniaukning, sem náðst hefur með m.a.aukinni tæknivæðingu, bættum bústofni og aukinni ræktunarmenningu og hagkvæmari bústærð miðað við aðstæður. bað má afsaka J.K. þó hann tali um að 10% af starfsafla þjóðar- innar sé bundinn við landbúnaö. betta er tala Hagstofunnar, en hún er engu að siður röng og hefur margsinnis verið á það bent. Tal- an er fengin sem fjöldi slysa- tryggðra vinnuvikna. bað hefur verið reynt að áætla þetta og hefur Ketill A. Hannesson talið að rétt væri að ca 6-7% af starfsafla væri bundinn við landbúnað. Athuga ber að bændur vinna i sláturhúsum, aka bilum, eru kennaran eru i vegavinnu,stunda marg háttuð félagsmálastörf o.s.frv. 1 sveitum er fjöldi starfa unninn af bændum sem i þéttbýli eru verk sérhæfðra starfsmanna. Á sama hátt er það ósambæri- legt við Island að taia um að að- eins 2,5 eða 3% vinni við landbún- að i U.S.A. þar er allt önnur verkaskipting og mikið meiri sér- hæfing. Margt það, sem hér er unniö af bændum, er þar unnið af sérhæfðu fólki. T.d. vélamið- stöðvum eða fyrirtækjum, sem taka að sér sérstök störf, sem þá eru talin iðnaður. En áfram með leiðarann: „betta kerfi hlýtur að leita til of- framleiðslu á rándýrum afurðum og gerir það. Til þess að gera sem mest af þessari lúxusvöru seljan- lega á innlendum markaði er rikissjóður látinn greiða niður mikilvægustu og viðkvæmustu af- urðirnar. bær afurðir, sem enn eru af- gangs þrátt fyrir niðurgreiðslurn- ar eru svo gefnar til útlanda á kostnað rikisins. Nefnist sú hag- snilld útflutningsuppbætur.” bannig er haldið áfram, og allt á sömu bókina lært. Niðurgreiðsl- ur til neytenda eru hér eins og svo' oft áður taldar styrkir til bænda. betta er ein af rangfærslum, sem þeir hafa endurtekið svo oft að þeir hljóta að vera farnir að trúa henni sjálfir. bað eru þó ekki bændur, sem ákveða niðurgreiðslurnar. beir biðja heldur ekki um þær. beir meira að segja vara við þeim i of miklum mæli. Rétt er þó að viður- kenna að vissar niðurgreiðslur landbúnaðarafurða koma sér vel fyrir bændur. Allar stjórnir sem hér hafa setið siðan á striðsárun- um hafa notað niðurgreiðslur á landbúnaðarvörum meira eða minna, sem hagstjórnartæki. Oft hefur þeim verið skellt á til að leysa erfiða hnúta óskylda land- búnaðarmálum. A dögum „Viðreisnar” sálugu var verðstöðvun, og halda þurfti visitölu i skefjum, þá voru gjöld rafmagns og hitaveitna i Reykja- vik lækkuð. Litið kom það við hag bænda. En þessu var þá einmitt svarað með auknum niður- greiðslum á mjólk, smjöri og kjöti. Auknum styrk til bænda að dómi þessara hagspekinga. Svo mætti nú lengi telja. En af hverju niðurgreiðslur á landbúnaðarvör- um? 1 einum af sinum stórkostlegu leiðurum spyr nafni: „Af hverju er dilkakjöt greitt niður en ekki fiskur? Af hverju er smjör greitt niður en ekki smjör- liki? Af hverju er mjólk greidd niður en ekki ávextir? Er ekki von að maöurinn spyrji? Fiskur hefur verið greiddur niður, m.a. saltfiskur, en þvi var hætt. Smjörliki var greitt niður, en þvi var hætt. Kannski ætti að fara að greiöa niður „tropicana?” Ein meginástæðan fyrir þvi að baö eru landbúnaðarvörur, sem eru greiddar niður, er sú, að sölu- kerfi þeirra er traust. Onnur er, að þær eru mikilvægar neyzlu- vörur sem allir þarfnast. Og mikilvægast er að fólk geti al- mennt veitt sér, einnig þeir sem hafa stórar fjölskyldur og oft lægstar tekjur. En vikjum að saltfisknum. Svo brá við, með saltfiskneyzluna, aö hún sem var eftir skýrslum 15 kg/man á ári siöasta árið sem saltfiskur var greiddur niður virðist nú engin. Nú kemur út nei- kvæð tala ef reynt er að reikna út þessa neyzlu með samanburði á framleiðslu- og útflutningsskýrsl- um. baö er annars viötekið þar sem niðurgreiðslur eru notaöar sem hagstjómartæki að greiöa niöur mikilvægar neyzluvörur. Brauð hefúr til dæmis mjög viða verið greitt niður. Varöandi útflutningsbæturnar er rétt aö geta þess aö þær eru ör- yggisventill. Auðvitað er leitazt við að flytja það út sem gefur mest i aðra hönd. Og ekki má gleyma þvi að oft er þetta aöeins hluti af vörunni, t.d. kjötið, á meðan ullin og gærurnar þurfa engar útflutningsbætur. En vikjum enn að leiðaranum: „betta undursatnlega fyrir- greiðslukerfi mundi samt ekki virka, ef ekki væri bannað að flytja inn þær landbúnaðarafurð- ir, sem gætu keppt við Islenzkar afurðir”. Já, nú versnar það! Viö höfum búf járkyn hér i land- inu tiltölulega heilbrigð, afuröa- góð og að mörgu leyti vel fallin til framleiöslu við aðstæöur hér. Bann við innflutningi búfjáraf- urða er i fyrsta lagi vegna sjúk- dómahættu. En það kemur landbúnaðinum vissulega til góða sem markaðsvernd. Hitt er svo annað mál, hvernig innflutningur á kjöti, smjöri, o.þ.l. muni verka. bað færi m.a. eftir tollum. Oft væri sjálfsagt hægt aö fá ódýrt kjöt ef tollar væru lágir eða engir. En oft yröi það dýrara, Stundum kannski ófáanlegt. Flestar þjóðir leggja mikið upp úr öryggi þvi, að vera sjálf- um sér nægir — ef aðflutningar teppast eða skortur er á vörun- um. Nóg er nú samt, sem við þurf- um að flytja inn og ekki höfum viö gjaldeyrinn afgangs — það sýnir sig hvenær sem afli rýrnar eða verðlag lækkar. Aðeins fá há- gengisár höfum við haft hann nægan. Annars mætti margt fleira um þennan þátt segja og landbúnað- arpdlitik hér og f heiminum yfir- leitt. Raunar fjallaði ræöa J.K. um það að það ætti að verða frjáls verömyndun á landbúnaðarvör- um. En sú er bara ekki raunin, hana er ekki aö finna i heiminum. Ogsvo kemur loks klausan I þess- um ágæta leiðara: „Landbúnaðurinn er þannig tryggður I bak og fyrir, I fyrsta lagi með fjármagnsforgangi, I öðru lagi með óhemjulegum greiðslum af almannafé og I þriðja lagi með þvl að banna neytendum að fá ódýrari vörur frá öðrum löndum. Aðeins sá hluti fyrirgreiðslu- kerfisins, sem varöar fé skatt- greiöenda, kostar landsmenn um sjö þúsund milljónir króna á þessu ári. Þar af fara 1000 mill- jónir i útflutningsuppbætur, 700 milljónir i ýmsa beina styrki, 500 milljónir i óbein framlög til efl- ingar landbúnaðar, 800milljónir i áburðarniöurgreiðslu og 4000 milljónir I niðurgreiðslu á afurö- um landbúnaðarins. Þetta hrika- lega ástand, sem á sér enga hliö- stæðu i þróuðum rlkjum, ber vott um, að þrýstihópur landbúnaðar- ins er öflugasti þrýstihópur landsins. Vald hans er svo mikiö, að alþingi og stjórnvöld eru nán- ast aðeins afgreiöslustofnanir, þegar landbúnaðarmál ber á góma”. Minna mátti nú ekki gagn gera. Vissuö þið þetta bændur góöir? Ég skal ekki eyöa tima fundar- manna i aö tala um þessar tölur, þar kemur fram sama rang- túlkunin og oft áður. Niður- greiöslurnar taldar styrkur til bænda og allur kostnaður við Landbúnaöarráðuneytið, svo sem skólarnir, Skógræktin, Land- græðslan, o.s.frv., sömuleiðis beinn sfyrkur til bænda. Það má margt um þessar frægu umræður segja og geta sér til um hvað liggi að,baki. En: „Fýsir eyru illt að heyra”. Neytendur I bæjum eru þvi miður of margir heyrnnæmir á hnjóð I garð landbúnaðarins. bað er gömul saga. Þeim hefur dög- um oftar verið att út i strið við bændur, „tsusoösfélag” og mjólk- urverkfall. Barátta gegn hvers konar umbótum i verzlun með landbúnaöarvörur, eins og þegar Osta- og smjörsalan var stofnuð o.s.frv. En blöðin þarf að selja. — Viss- ireinstaklingarog hópar þurfa að vekja á sér athygli — og hefja sig i samkeppninni, innan flokka og utan. Eitt er vist,‘þessar umræð- ur hafa ekki verið málefnalegar. Ekki af hálfu þeirra sem ráðizt hafa á landbúnaðinn og ekki verið bomar upp af umbótahug á þjóð- félaginu. Þeir, sem deila á landbúnaöinn — og telja hann beinlinis til ó- þurftar i þjóðfélaginu hafa ekki sýnt fram á að annað gæti tekið við af nonum, — sem tekjugjafi, — sem vinnugjafi fyrir margfalt fleira fólk en landbúnað stundar, viö úrvinnslu, sölu og dreifingu landbúnaðarvara. Og siöast en ekki sizt sem hráefnisgjafi fyrir þann iðnað, sem einna lifvænleg- astur og álitlegastur er talinn af iöngreinum, sem við höfum um að velja að dómi fróöra manna. Trúir Jónas Kristjánsson þvi virkilega, að það megi leysa land- búnaðinn af hólmi með þvi að reisa eins og tvær álverksmiðjur, eða með hliðstæðri stóriðju, og þannig gætu nokkur hundruö starfsmanna aflað þess gjaldeyr- is, sem okkur vantaöi? Ég legg á- herzlu á að hann svari þessu. Það væri þá einnig gaman að fá að heyra álit hans á þvi nú, hvernig þessi svonefnda stóriðja hefur reynzt okkur. Hvar fengju þeir menn vinnu, sem myndu veröa að hætta, yrði sagt upp i „drauma- álverum” þeirra nafna mins og Eykons og hans nóta, ef upp væru komin? Hér er raunverulega um grund- vallaratriði þessara mála að ræða. Af hverju eigum viö aö lifa i þessulandi? Með þvi aö nýta gæði þess af hófsemd og búa að okkar eins og þeir vilja, sem trúa á is- lenzkan landbúnað? Eða með þvl að binda okkur á klafa erlendrar stóriðju? Eða hvernig færi, ef þeir fengju að ráða ferðinni, sem eru trúlausir á flest innlent, halda að við getum lifað hér sem veiði- þjóð án ræktunar landsins og af þvi að selja orkuna til erlendra auðhringa, sem hingað leita með þann hráiðnað, sem þeim er ekki lengur vært með annars staðar. Mest af öllu gremst mér það vanmat á einni af þremur auð- lindum lands okkar, landinu sjálfu, — sem fram kemur i þess- um hugsunarhætti.

x

Tíminn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.