Tíminn - 15.09.1976, Blaðsíða 13

Miövikudagur 15. september 1976.
TÍMINN.
13
stjórnar. Filharmoniusveit
Lundúna leikur Enska
dansa nr. 1-8 eftir Malcolm
Arnold: Sir Adrian Boult
stjórnar. Sama hljómsveit
leikur „Rauða valmúann”,
ballettsvitu eftir Reingold
Gliere: Anatole Fistoulari
stjórnar.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(15.16 Veðurfregnir).
16.20 Tónleikar.
17.00 Lagið mitt Anne-Marie
Markan kynnir óskalög
barna innan tólf ára aldurs.
17.30 Seyðfirskir hernáms-
þættir eftir Hjálmar Vil-
hjálmsson Geir Christensen
les (3).
18.00 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.20 Evrópukeppni knatt-
spyrnumanna: Tveir leikir
sama kvöldið Jón Asgeirs-
son lýsir síðari hálfleik lið-
anna Hamburg SV og
tþróttabandalags Keflavík-
ur, sem fer fram I Hamborg
— og Bjarni Felixson segir
frá leik Iþróttabandalags
Akraness og tékkneska liðs-
ins Trapson Spor, sem þá
verður nýlokið I Reykjavík.
20.20 Sumarvaka a. „Ég hef
smátt um ævi átt” Þáttur
um Bjarna Þorsteinsson frá
Höfn i Borgarfirði eystra i
samantekt Siguröar ó.
Pálssonar skólastjóra.
Sigurður flytur ásamt Jón-
björgu Eyjólfsdóttur,
þ.á.m. nokkur kvæði eftir
Bjarna. b. Kvæðaiög Guð-
mundur Þorsteinsson frá
Lundi kveður nokkrar
frumortar stökur. c. Frá
Eggerti ólafssyni i Hergils-
ey, — landnám og athafnir
Guðrún Svava Svavarsdótt-
ir flytur slðari hluta frá-
söguþáttar Játvarðs Jökuls
Júliussonar. d. Kórsöngur:
Þjóðleikhúskórinn syngur
Islensk lög. Söngstjóri: Dr.
Hallgrimur Helgason.
21.30 Útvarpssagan: „öxin”
eftir Mihaii Sadoveanu
Dagur Þorleifsson les
þýðingu sina (8).
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir Kvöld-
sagan: Ævisaga Sigurðar
Ingjaldssonar frá Bala-
skarði Indriði G. Þorsteins-
son les (10)
22.40 Djassþátturi umsjá Jóns
Múla Árnasonar.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Miðvikudagur
15. september
20.00 Fréttir og veður
20.30 Auglýsingar og dagskrá
20.40 Pappirstungl Bandarisk-
ur myndaflokkur. Peninga-
skipti Þýðandi Kristmann
Eiösson.
21.05 Frá Listahátið 1976
Bandariski söngvarinn
William Walker, sem starf-
ar hjá Metropolitan-óper-
unni i Nev' York, syngur
Itölsk lög viö undirleik Joan
Dornemann. Stjórn upptöku
Tage Ammendrup.
21.15 Brauöog vínNýr, itaisk-
ur framhaldsmyndaflokkur
I fjórum þáttum. 1. þáttur.
Sagan hefst á Italiu árið
1935. Ungur maöur hefur
orðið landflótta vegna
stjórnmálaskoðana sinna,
en snýr nú aftur til heima-
byggðar sinnar og býst
dulargervi. Þýðandi Óskar
Ingimarsson.
22.25 Góðrarvonarhöfði
Heimildamynd um dýralif á
suðurodda meginlands
Afriku. Fyrir mörgum ár-
um var dýralifi útrýmt á
þessum slóðum, en nú hefur
dýrastofnum verið komiö
upp á nýjan leik. Þýðandi og
þulur Kristmann Eiðsson.
Aður á dagskrá 17. janúar
1976.
22.50 Dagskrárlok
ET í JÖTUNHEIMUM
FJALLANNA 66
tröllaukin bjalla sem allir illir andar lemdu af alefli.
Þetta færðist til. Það stefndi að Marzvatninu og hrakti á
undan sér mörg hundruð hreindýra. óp og köll æstra
hjarðmanna, áköf hundgá og glymjandi klaufadynur —
allt blandaðist saman í tryllingslegt háreysti á þessum
stað, þar sem allt var jaf nan svo hljótt og kyrrt.
Hlíðarmenn létu í skyndi á sig skíðin. Það leyndi sér
ekki, að það var hreindýr, sem á einhvern hátt olli þess-
um látum, sem voru í þann veginn að sundra hjörðinni
eitthvað út í buskann.
Páll og Jónas hröðuðu sér í áttina að Suttung. Þeir ætl-
uðu að reyna að koma á móti hreindýrinu. Það varð f yrir
hvern mun að nást. Lars og Sveinn Ólafur hlupu upp í
dalverpið milli núpanna, og brátt heyrðust óp og köll úr
þeirri átt. Þeir áttu auðheyranlega fullt í fangi með að
varna hreindýrahópunum þess að hlaupa til f jalls.
Páll og Jónas skildu við Hljóðaklettislækinn. Páll nam
staðar og beið átekta á vatnsbakkanum. Verið gat, að
friðspillirinn breytti snögglega um stefnu og reyndi að
komast til f jalls. Jónas stefndi á Suttung og lét drjúgum
skríða.
Utan af vatninu bárust hvell köll Turra. Hann hljóp allt
hvað aftók, og nú hefðu fáir þekkt, að þarna væri Lapp-
inn virðulegi, sem drakk brennivín í herbergi sýslu-
mannsins á markaðinum i Ásahléi. Húfan var dottin af
honum, og svitagufu lagði upp af svörtu, stríðu hárinu,
sem slettist f ram yfir afskræmt andlit hans. Hann kast-
aði frá sér koftanum sínum og hélt svo áfram hlaup-
unum, hálfnakinn og hámásandi.
Jónas var ekki síður sveittur en Turri, þegar hann
sneri við í skriðunum undir Suttung og stefndi niður að
vatninu. Skarkalinn færðist nú óðfluga nær honum, og
allt í einu geystust f ram upp undir Suttung hreindýr, sem
hlupu svo hart, að mjöllin rauk allt í kringum þau. Hann
átti ekki annars úrkostar en láta þau hlaupa framhjá
sér. En þarna kom skaðræðisgripurinn — hvásandi
hreintarfur, sem lét svo hátt í, að engu var líkara en
hann væri með heila blikksmiðju í eftirdragi. Jónas dró
andann þungt. Slöngvivaður, og sigurinn hefði verið unn-
inn. En hann hafði ekki neinn slögvivað, og hér var hver
sekúndan dýrmæt.
— Grípt'ann, Hvatur, grípt'ann!
Hundurinn stökk f ram og urraði grimmdarlega.Hrein-
dýrið hjó klaufunum niður i freðinn svörðinn og stað-
næmdist svo snöggt frammi f yrir þessum óvænta óvini,
að við sjálft lá, að það steyptist um koll. Það dansaði fá-
eina hringi, reyndi að f lýja í aðra átt, stappaði niður fót-
unum og barði f rá sér, en átti ekki undankomu auðið f yr-
ir Hvat, sem sat um færi að læsa vígtönnunum í hálsinn á
tarf inum.
Þetta gerðist allt á örfáum sekúndum. Jónas kom
hlaupandi aftan að tarfinum, sveiflaði sér fram með
honum og þreif í annað hornið með hægri hendínni. I
næstu andrá ultu báðir um koll, hann og tarf urinn.
Jónas lá kyrr og treysti tökin, sem hann hafði náð á
tarfinum. Ef þetta hefði verið um fengitimann, myndu
ekki einu sinni kraftar Jónasar og þungi hafa nægt til
þess að varna dýrinu að rífa sig á fætur. En nú átti það
sér ekki undankomu auðið. Það lá stynjandi í fönninni
með múlann á kaf i í snjó, og hið eina, sem það gat gert,
var að sparka frá sér með afturfótunum.
Það kom í Ijós, af hverju hinn dularfulli hávaði
stafaði. Við annað horn tarfsins var bundínn stór blikk-
brúsi, en stuttur spotti með netasteini í um hitt. Þegar
dýrið hreyfði sig, slóst steinninn við blikkbrúsann, og
hræðslan við þetta hafði tryllt það.
Jónas dró hníf inn sinn ur slíðrum og skar sundur bönd-
in, velti sér svo á aðra hliðina og spratt á fætur. Hrein-
dýrið kom undir sig fótunum í sömu andrá, skók hornin,
blésog hljóp brott. Jónas hafði þrifið í hnakkadrembið á
hundinum, svo að hann hlypi ekki á eftir þvi.
Turri kom á vettvang, þegar tarfurinn var að hverfa
inn í kjarrið. Hann æpti og stappaði og gleymdi alveg að
þakka Jónasi fyrir hjálpina. Hann hoppaði á blikkbrús-
anum þar til hann lagðist saman, og það var langt frá
því, að hann beitti á hann tönnunum. Þessir óþokkar! Að
láta sér detta annað eins í hug! Nei, nú — nú skyldi hann
ekki láta sitja við orðin tóm!
Turri sefaðist þó brátt. Hann mátti ekki heldur vera
að því að bölsótast lengi yf ir þessu óþokkabragði, því að
nú beiðhans mikiðerfiði — aðsmala saman tvístraðri og
hræddri hjörðinni.
Lapparnir og Hlíðarmennirnir hjálpuðust að við
smalamennskuna allan daginn. Það var illgerlegt að
telja hópinn en Turri var samt viss um, að ekkert hrein-