Tíminn - 16.01.1977, Blaðsíða 32

32
Sunnudagur 16. janúar 1977
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Asíu
en i návist hans fann hún
til einhvers öryggis og
hlýju, þótt hann væri al-
veg ókunnugur. Hún
fann það, að i návist
hans gat ekki hent hana
neitt illt. Henni leið svo
ósegjanlega vel.
,,En ég er ekki farinn
að kynna mig,” sagði
liðsforinginn allt i einu.
,,Ég heiti Alexej Niko-
lajewitsch Galitzin, liðs-
foringi i her keisarans i
Rússlandi.”
,,En ég heiti Berit
Stuart,” svaraði Berit.
„Pilturinnþarna er Árni
bróðir minn. Konan i
brúna kjólnum er frú
Anna Curgon og stúlkan
i hvitu blússunni er her-
bergisþerna hennar og
heitir Kitty.”
Nú voru þau frú
Curgon og Árni orðin svo
hress, að þau gátu tekið
þátt i samtalinu. Smátt
og smátt náði liðsforing-
inn þræðinum úr sögu
þeirra siðustu dagana,
en samtalið var slitrótt
með stöðugum hvildum,
til að svala sér á vatn-
inu. Þau sögðu frá dvöl
sinni i tjöldunum
skammt frá Bender
Abbas, frá dauða Vil-
hjálms frænda, frá
ferðalaginu hingað upp i
hálendið og framkomu
ræningjanna.
Var komið hádegi, er
þau höfðu lokið sögu
sinni, — og skein þá sól i
heiði. Einn verkfræðing-
urinn gerði þá staðará-
kvörðun með mælitækj-
um sinum og reyndist
þessi staður vera á 28.
gráðu norðlægrar
breiddar og 55. gráðu
austlægrar lengdar.
Frú Curgon sagði liðs-
foringjanum frá þvi, að
hún hefði verið á leið
til Indlands til að heim-
sækja mann sinn, er hún
lenti i höndum þessara
ránsmanna. Hann hefði
særzt i uppþoti, þar sem
hann var að störfum fyr-
ir st jórn sina og konung i
Englandi. Hún sagði, að
sér væri þvi mjög árið-
andi að komast leiðar
sinnar sem fyrst. Hún
væri þvi mjög þakklát ef
liðsforinginn gæti misst
nokkra af mönnum sin-
um, til að fylgja henni
niður að Persaflóa, ann-
að hvort til Bushire eða
Bender Abbás, svo að
hún gæti beðið þar eftir
skipsferð til Indlands.
, Liðsforinginn sagði
henni strax, að þvi mið-
ur væri þetta ekki hægt.
Flokkur hans mætti ekki
fámennari vera til að
geta hrint af sér árásum
bófaflokka, en ráns-
menn og alls konar upp-
hlaupslýður lékju nú
mjög lausum hala á
þessum slóðum, Ef hann
skipti flokknum, yrðu
báðir flokkarnir of liðfá-
ir, og vopnað fylgdarlið
var hvergi hægt að út-
vega hér I þessari fjalla-
auðn. Hann hafði lika
fyrir nokkrum dögum
fengið stranga fyrir-
skipun um að snúa strax
heim til Teheran, og þvi
miður sæi hann engin
önnur ráð, en að þau
fylgdu honum öll eftir til
Teheran. Þaðan gæti
frúin vafalaust haldið
ferð sinni áfram til Ind-
lands. Hann lofaði þvi,
að gera allt, sem i hans
valdi stæði, til þess að
ferðin yrði þeim ekki
mjög erfið.
Þau samþykktu öll,
að taka þessu boði for-
ingjans, enda þattu þau
ekki annars kost.
5.
Kitty var mjög slöpp.
Hún lá i hálfgerðum
dvala og hafði ekki þrek
til að risa á fætur, Henn-
ar vegna vildi frú
Curgon helzt ekkert
hreyfa sig fyrr en næsta
dag, enda var hún sjálf
mjög þreytt og kveið
fyrir að leggja strax
upp. En foringinn vildi
ekki tefja neitt, enda
höfðu ræningjarnir sagt,
að þeir myndu koma aft-
ur i kvöld. Það var mjög
liklegt, að þeir stæðu við
þá ætlun. Þá myndi vit-
anlega slá i harðan bar-
daga, og þótt þeir væru
eins margir og ræningj-
barnatíminn
amir, þá var aldrei hægt
að vita fyrirfram,
hvernig bardaginn færi.
Enginn vissi fyrirfram,
hver yrði fyrir skoti.
Það væri alltof mikil á-
hætta fyrir þær stúlk-
umar og Áma að lenda i
sliku, þar sem þau væru
lika öll hálf magnþrota
og gætu litla vörn sér
veitt." Hann vildi þvi á-
kveðið, að þau tefðu hér
ekki lengur, en vildi að
lagt yrði upp strax.
Frú Curgon varð að
viðurkenna, að foringinn
hafði rétt fyrir sér. í
flýti var útbúið fyrir
Kitty eins konar sjúkra-
rúm eða sjúkrabörur úr
bambusstöngum og
teppum, og var svo
,,rúmið” bundið ofan á
einn stilltasta hestinn.
Árni vildi láta grafa
ræningjana tvo, sem
féllu, og reyna að afmá
öll merki um bardaga.
Þetta var gert i flýti, en
Árni mundi þó eftir að
taka marghleypuna sina
af öðrum dauða ræn-
ingjanum.
Siðan var lagt af stað
og stefnt norðaustur yfir
hálendið. Fyrsti ákvörð-
unarstaðurinn var bær-
inn Kirman i Mið-
Persiu, en þangað voru
nokkur hundruð kiló-
metrar.
Þetta var erfið og
þreytandi ferð. Ekkert
þeirra hafði náð sér til
07? HÚ A/£fí HLVECj brÓRHRlEÍA/ PiF HfiTT ÍfJUM. 5EM þú StVOÍR.
fulls eftir áreynsluna.
Hitinn var lika óþolandi,
Berit fannst hitinn alltaf
mestur neðst i dölunum.
Gróðurinn niðri við
strendur Persaflóa hafði
viða verið litill, en hér
uppi i hálendinu var
næstum eyðimörk.
Fjöllin voru nakin og
gróðurlaus, en hér og
þar i hliðum og dala-
drögum sáust krokuleg-
ir pálmalundir og trjá-
runnar. Óviða sáust
merki um mannabú-
staði. Hálendið var enn
meiri auðn, en sólsviðn-
ar strendurnar, sem þau
höfðu áður kynnzt.
Ekki var þó hægt að
likja saman ferð þeirra
nú og ferðinni með ræn-
ingjunum. Nú voru þau
þó frjáls og þeirra var
vel gætt fyrir öllum
hættum. Þau fengu lika
ágætan mat og smátt og
smátt hresstust þau öll.
Eftir nokkra daga gat
Kitty lika setið ein og ó-
studd á þægum hesti.
Reiðsærin, sem þjáðu
þau mest fyrstu dagana,
hurfu lika smátt og
smátt og húðin varð eins
og hákarlsskrápur, sem
ekkert beit á.
Aldrei urðu þau neitt
vör ræningjanna. Lik-
lega hafa þeir séð það á
slóðinni i sandinum, að
það hefði verið verið
allstór flokkur, sem
frelsaði fangana úr klóm
þeirra, og ekki treyst sér
I til að veita þeim eftirför.
I fimm daga héldu þau
stanzlaust áfram og
stefndu i norðausturátt,
eftir áttavita, eins og
þau væru út á rúmsjó.
Þá fór landslagið ofur-
litið að breytast. Fjöllin
urðu lægri, dalirnir
grynnri og gróðurinn fór
vaxandi. Venjulega
héldu þau áfram átta
stundir daglega, — frá
klukkan sex til tiu að
morgninum og frá
klukkan þrjú til sjö sið-
degis, — en hvildu sig
um hádegið, þegar hit-
inn var mestur. Á kvöld-
in gerðu hermennimir
eld, og voru svo tjöld
; reist i kringum bálið.
, Berit undi sér vel við
' eldana á kvöldin. Hún
| átti margar góðar minn-
ingar frá slikum kvöld-
um fyrr i þessari löngu
ferð, en þó varð henni á-
fram minnisstæðust
kvöldstundin við bálið
við Persaflóann, — sið-