Tíminn - 25.02.1977, Blaðsíða 15

Föstudagur 25. febrúar 1977
15
Mendelssohn/Musica Viva
trióiö i Pittsburg leikur Trió
i F-dúr op. 65 eftir Dúsik.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Viö vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Miðdegissagan: „Móöir
og sonur” eftir Heinz G.
Kosanlik Bergur Björnsson
þýddi. Steinunn Bjarman
les (9).
15.00 Miðdegistónleikar.
Konunglega hljómsveitin i
Stokkhólmi leikur „Bergbú-
ann”, svitu op. 37 eftir Hugo
Alfvén: höfundurinn stjórn-
ar. Jascha Heifetz og Fil-
harmoniusveit Lundúna
leika Fiölukonsert i d-moll
op. 47 eftir Jean Sibelius:
Sir Thomas Beecham
stjórnar.
15.45 Lesin dagskrá næstu
viku
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn
17.30 Útvarpssaga barnanna:
„Benni” eftir Einar Loga
EinarssonHöfundur les (2).
17.50 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Þingsjá Umsjón: Kári
Jónasson.
20.00 Tónleikar Sinfóniuhljóm-
sveitar tslands Í Háskóla-
biói kvöldiö áöur: — fyrri
hluti. Stjórnandi: Jean-
Pierre Jacquiilat frá
Frakklandi Einleikari á
pianó: Jónas Ingimundar-
sona. „Carnaval Romain”
eftir Hector Berlioz. b.
Pianókonsert nr. 2 i g-moll
op. 22 eftir Camille Saint-
Saens. — Jón Múli.Amason
kynnir tónleikana.
20.45 Leiklistarþáttur I umsjá
Hauks J. Gunnarssonar.
21.15 Sönglög eftir Modes
Mussorgsky Benjamin Lux-
on syngur. David Willison
leikur á pianó.
21.30 tJtvarpssagan: „Blúndu-
börn” eftir Kirsten Thorup
Nina Björk Arnadóttir les
þýöingu sina (6).
22.00 Fréttir
22.15 Veðurfregnir Lestur
Passiusálma (17)
22.25 Ljóðaþáttur Óskar
Halldórsson sér um þáttinn.
22.45 Afangar Tónlistarþáttur
sem Asmundur Jónsson og
Guöni Rúnar Agnarsson sjá
um.
23.35 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Föstudagur
25. febrúar
20.00 Fréttir og veður
20.30 Auglýsingar og dagskrá
20.35 Fflafjölskyldan Ungur,
skoskur dýrafræöingur
dvaldist ásamt fjölskyldu
sinni I fimm ár meöal fil-
anna i þjóögarðinum viö
Manyara-vatn i Tanzaniu. A
þessum tlma tókst honum
aö kynnast hátterni allra fil-
anna, en þeir eru um fimm
hundruð á þessum slóöum.
Þýöandi og þulur Gylfi
Pálsson. Siöari hluti mynd-
arinnar er á dagskrá laug-
ardaginn 26. febrúar kl.
20.55.
21.00 Kastljós Þáttur um inn-
lend málefni. Umsjónar-
maöur Eiöur Guönason.
22.00 Litla, snotra ströndin.
(Une si jolie petite plage)
Frönsk biómynd frá árinu
1948. Leikstjóri Yves
Allegret. Aöalhlutverk Gér-
ard Philip og Madeleine
Robinson. Ungur maöur
kemur til litils þorps og sest
aö á gistihúsi. Daginn eftir
kemur þangaö annar maö-
ur ogtekurhann aöfylgjast
með feröum unga mannsins.
Þýöandi Ragna Ragnars.
23.25 Dagskrárlok.
Hættulegt ferðalag
eftir Maris Carr
Penný brosti dauf lega.— Ég skil það/ en ég verð ekki
hérna lengi. Mig langaði bara að sjá staðinn, þar sem
faðir minn starfaði og átti heima.
— Almáttugur, en hugljúft! Það var efi í rödd Júlíu
og greinilegt var að hún trúði ekki þessari skýringu. —
Ertu ekki hræddum að eyðileggja unglegt útlit þitt
herna í þessu hræðilega loftslagi?
Penny svaraði ekki og gekk inn í kofann. Hún vonaði
að Júlía skildi það, en hún elti hana inn. ( Það er nóg
rúm í svefnherberginu fyrir fötin. Viltu að ég hjálpi
þér?
— Það er fallegt af þér, en ég held að ég hvíli mig
svolítið fyrst. Ég er uppgefin, svaraði Penny.
Júlía létsem hún heyrði þaðekki, en lét fallast niður í
hrörlegum hægindastól og hnipraði sig saman eins og
köttur. — Þú hefur nógan tíma til hvíldar seinna, sagðr
hún kæruleysislega. — Ég býst við að Mike hafi tekið
þig að sér í Manaus. Flaugstu þangað?
— Nei, ég hef búið hjá vinafólki í Macapa og tók ferju
upp til Manaus.
— Já einmitt. Macapa, það er góður, lítill bær. Ná-
kvæmlega á miðbaug. Það er hægt að ganga milli suð-
ur- og norðurhvels jarðar, án þessað vita af því, viss-
irðu það?
— Já. Hef ur þú verið hérna lengi? spurði Penny kurt-
eisislega.
— Tvö ár, svaraði Júlía og andlit hennar lokaðist. —
Minn mjög svo heimski eiginmaður var yf ir sig hrif inn
af þessu landi og hugsaði aldrei um hvernig mér leið.
Penny varð ringluð. — Er hann ekki hérna lengur?
— Hann drekkti sér fyrir tveimur mánuðum.
— Ö, það er sorglegt. Ég hefði ekki átt að spyrja.
Penpy vissi ekki sitt rjúkandi ráð.
— Æ, sparaðu þér þetta. Hann var ónytjungur og til
einskis nýtur, drakk eins og svampur var ekki allsgáð-
ur einn einasta dag. Mike var einstaklega þolinmóður
við hann. Hver einasti yfirmaður annar hefði löngu
rekið hann.
— Hvað hyggstu fyrir núna?
— Mike segir að ég geti verið hérna þangað til allir
fara. Hann ætlar að reyna að fá félagið til að greiða
mér lífeyri. Hugh var hrein eyðimörk og lét ekki eyri
eftir sig. Þegar ég hugsa um alla þá karlmenn aðra
sem ég hefði getað gifzt... Hún brosti beizklega. —
Hvað heldurðu að ég sé gömul?
Penny fylltist ónotum vegna svo persónulegrar
spurningar og svaraði hikandi: — Tuttugu og átta?
— Ekki sem verst, en þú hefur líklega dregið nokkur
ár frá af einskærri kurteisi, andvarpaði Júlía. — Ég er
tuttugu og fimm ára. Ef ég ætti bara nóga peninga,
skyldi ég fara til einhvers staðar með þægilegra lofts-
lagi. Þá myndi útlit mitt batna til muna.
— Það er ekki nema eðlilegt að þú sért niðurdregin,
sagði Penny í huggunartón. — Mér fannst þú mjög að-
laðandi, þegar ég sá þig. Ef ég væri í þínum sporum
mundi ég ekki hugsa svona mikið um þetta.
— Ég get ekki að þvígert. Hér er ekkert við að vera.
Mike er eina manneskjan sem virðir mig viðlits og hann
er svo sjaldan viðlátinn.
Penny fór að halda að Júlía ætlaði að trúa henni f yrir
öllum sínum hjartans málum og hún gekk að dyrunum
og gægðist út í þeirri von að einhver kæmi og bindi enda
á þetta óþægilega samtal. Hún fann til með þessari
þjáðu konu, en gat ekki losnað við þá hugsun að Júlía
reyndi að sökkva sér niður í sjálfsmeðaumkun. Hún
kom auga á Indiánakonuna, sem enn sat og beið með
körfuna.
Penny sneri sér að Júlíu. — Bíður þessi Indíánakona
eftir þér? spurði hún og leit á sviplaust andlitið.
— Ég býst við að hún sé að koma með þvottinn minn,
svaraði Júlía kærulaus.
Penny hrukkaði ennið. — En hún er búin að bíða óra-
tíma! Á ég að taka við þvottinum?
Júlía yppti öxlum óþolinmóðlega og stóð upp. — Ég
finn að þú ætlar að verða alveg eins og allir aðrir hér.
Allt í lagi, ég skal fara núna. Hún skal ekki fá að svíkja
mig í þetta sinn. Ef það vantarsvo mikiðsem vasaklút
skal hún fá að þvo allt saman aftur!
Penny varpaði öndinni léttar, þegar Júlía var farin.
Ef til vill hafði hún nú tækifæri til að taka upp fötin sín
og gera eins notalegt í kof anum og hægt var. Hún lokaði
dyrunum út að brúnni og gekk síðan um kofann og
skoðaði húsgögnin og búnaðinn. Að vísu var ekki mikið
til að athuga. Herbergin tvö voru fátæklega búin hús-
gögnum, aðeins þeim nauðsynlegustu. f svefnher-
berginu var járnrúm, blámálað með moskítóneti yf ir,
kommóða meðflagnaðri málningu og lítill fataskapur.
Penny gægðist inn í skápinn og það fór hrollur um hana.
þegar hún sá þykkt lag af dauðum skordýrum í botni
hans. Inni var sterk lyktaf skordýraeitri og þegar hún
lyfti gólf mottunni sá Penny, að gólf ið hafði nýlega ver-
ið þvegið. Samanvaf in dýna lá á rúminu en hvergi var
nein rúmföt að sjá. Stór opinn gluggi var nær á heilum
vegg, en ekkert gler var í honum, aðeins þykkt f lugna-
net. Hurðin inn í hitt herbergið var hálf hrörleg, en
Penny varð rólegri, þegar hún sá, að hægt var að loka
henni vandlegá með rennilokum.
— Þetta er allt, sem ég þarf nast, sagði hún við siálfa
sig og leit á litiu borðin tvö. Eftir blekklessunum að
dæma, var annað ætlað sem skrif borð. Tveir körf ustól-
ar voru þar líka, svo og vaskaf at og vatnskanna í grind.
En allt var þetta eitthvað svo bert og litlaust. Aðeins
rúmið var málað og bar einhvern lit.
En hún hafði heldur ekki búist við neinum iburði og
nú fór hún að taka upp úr töskunum. Hún hengdi kjól-
ana inn í skápinn og setti nokkrar Ijósmyndir, sem hún
hafði tekið með sér, á borðið. Hún var rétt sezt í annan
stólinn til að hvíla sig, þegar barið var að dyrum og
miðaldra kona kom inn. í fyrstu virtist hún litlaus eins
og umhverfið, en um leið og hún opnaði munninn,
breyttist það. Húð hennar var þurr og hrukkótt eins og á
flestum, sem dveljast lengi í hitabeltinu og skolleitt
hárið var stíft og gljáalaust. En brosið var hlýtt og
vingjarnlegt og svipurinn svo hreinskilnislegur, að
Pennýju þótti þegar í stað vænt um konuna.
— Halló, mín kæra! Ég sá Mike koma með þig. Mér
datt í hug, að þú værir ef til vill einmana á þessum
ókunna stað. En þetta er ekki svo slæmt, þegar maður
venst því. Þú ert dóttir gamla læknisins okkar, ekki
satt?
— Jú, hvernig vissirðu það?
Konan hló. — Það gerist svo fátt hér, að við stöndum
öll á hleri. Ég heyrði Mike kynna þig fyrir Júlíu. Mig
grunaði að hún yrði ekki sérlega hjálpsöm, svo ég kom
til að spyrja, hvort ég gæti gert nokkuð fyrir þig. Ég
heiti Fanný Price. Allir kalla mig Fannýju og maðurinn
minn, hann Will, er bókhaldari félagsins. Hann sér líka
um verzlunina. Við urðum harmi slegin yf ir dauða föð-
ur þíns, svona snögglega. Hann var svo indæll maður og
„Segðu bara sæl, ha? Ef þú
spyrð hana hvað sé að frétta,
komumst við aldrei I bióið!”
DENNI
DÆMALAUSI