Tíminn - 17.04.1977, Blaðsíða 25

Sunnudagur 17. aprfl 1977
25
SUNNUDAGSSAGAN
óöum dökknar. HUn reynir alltaf
aö geta sér til um hvaö fólkiö er
aö gera bak viö þessa upplýstu
glugga. Hvernig þaö situr saman
og talar saman vingjarnlega.
HUn gengur aö speglinum og
burstar háriö á sér fjörutiu sinn-
um. ööru hverju stanzar hún i
miöri hreyfingu og viröir fyrir sér
andlitiö i speglinum. Augun eru
dökk og alvarleg og það vottar
ekki fyrir brosi viö munninn.
Kannski hún sé alveg búin aö
gleyma aö brosa.
Þegar hún er búin tekur hún
hliöartöskuna sina og nýju
prjónahúfuna og gengur gegnum
ibúöina án þess aö lita til hægri
eða vinstri.
— Hvert ertu aö fara? kailar
konan hans pabba innan úr stof-
unni, þar sem hún situr viö sjón-
varpiö meö kaffikönnuna á
borðinu. — Geturöu ekki veriö
heima eitt einasta laugardags-
kvöld? Auövitaö á maöur aö
skemmta sér meöan maöur er
ungur, áhyggjurnar koma vist
nógu snemma samt. En nú þarf
ég að vera ein i eitt skiptið enn...
Berit fer i úlpuna sina og
gengur út...
tJti fyrir er kvöldloftið svalt og
hreint. IiUn hneppir Ulpunni
dregur húfuna niður á ská og
treöur höndunum i vasana. Þaö
ereins og hún verði önnur Berit.
Ekki alveg eins vonlaus.
— Halló Berit! Af hverju er
svona langt siöan maöur hefur
séö þig? Af hverju kemurðu
svona seint? Hálft kvöldiö er
liöiö. Ætlaröu meö i bió? Þetta er
að visu ekkert sérstök mynd, en
Kurt segir...
Enhvaöþaö er skrýtið aö koma
inn i þennan öryggishring, sem
félagarnir mynda um hana. Bara
að standa þarna og heyra
raddirnar umhverfis sig, vera
með lifandi fólki. Þarna finnur
hún þaö sem hún hefur leitað aö.
Þarna á hún heima.
Þau ganga niður götuna eins og
suöandi býflugnahópur. Kurt og
Sten eiga gamlan bll og Henrik er
á mótorhjóiinu sinu, stóru gljá-
andi tæki, sem hann getur talaö
um klukkustundum saman. rétt
eins og kæra vinkonu. Þau kitlar
eftir aö aöhafast eitthvaö. Sumir
leysa vandann á eigin spýtur og
hverfa inn i almenningsgaröinn
tvö og tvö. Þaö er enn aö dimma.
Þaö er hálf einmanalegt aö sjá
pörin hverfa. Ranglátt af þeim aö
fara og minnka meö þvi hópinn.
Beritstingur höndunum dýpra 1
vasana og brosir undirfurtkilega
um leiö og hún hnykkir til höföina
1 átt til þeirra horfnu.
— NU veröið þiö aö finna upp á
einhverju strákar. Við getum
ekki staöiö hér i allt kvöld.
— Viö skulum fara i ökuferö,
segja Kurtog Sten hvor upp i ann-
an og þeir segja þaö reyndar
alltaf, þegar stungiö er upp á aö
gera eitthvaö.
— Ég nenni ekki aö sitja i
þessum skrjóö, ég er búin aö sitja
nógu mikið innan dyra i dag.
— En viö getum ekiö sjálf!
Lizzie, sem er feitlagin, ljós-
hærð og dálitiö uppáþrengjandi,
hefur óskaplega gaman af að aka
bil. Leó fer með. Hann eltir hana
alltaf eins og hundur i bandi.
— Ég held aö ég aki svolitiö,
segir Henrik kæruleysislega.
— Viltu koma meö, Berit?
HUn viröir hann fyrir sér, þar
sem hann situr á hjólinu. Henni
geðjast vel að honum. Stundum
óskar hún hjólinu noröur og niöur,
þvi ef þaö væri ekki, tæki hann
kannski eftir henni i staöinn. Aö-
eins eitt tillit svipaö þeim, sem
hann sendir hjólinu og hún yröi
hamingjusöm.
— Já, viö skulum koma, svarar
hún og dregur húfuna langt niöur
fyrir eyrun.
— Mig langar ekki til aö aka
hratt, segir Lizzie og stingur
handleggnum undir handlegg
Kurts. — Hvaö er svona æsandi
viö þaö?
Henrik horfirá þau tilskiptis og
það má næstum sjá hvaö hann
hugsar. Hann elskar mótorhjólið
sitt og fyrirlitur skrjóöana.
— Hraöinn skiluröu segir hann
— Æsingurinn. SU tilfinning aö þU
ráöir algjörlega yfir vélinni. Þá
tilfinningu færöu aldrei I bil. Nev-
er!
HUn nennir ekki aö mótmæla.
Hún vill ekki vera skræfa, núna
loksins, þegar hann hefur boöiö
henni aö vera meö.
— Komum þá, segir hún fljót-
mælt.
Henrik strýkur sér um háriö og
setur upp hjálminn. Honum verö-
ur skyndilega undarlega innan-
brjóstsviö aö vera einn meö Ber-
it. Það er nefnilega þannig meö
mótorhjóliö og ást hans á þvi, aö
hann elskar þaö mest vegna þess
aö þaö getur ekki sært hann til-
finningalega. Það er lika eitthvað
sérstakt viö Berit. Þaö er eins og
hún sé alltaf aö leita einhvers
betra en þess sem fyrir hendi er.
Beritgetur lika oröiö æst. Hún vill
meira og þorir meira en flestar
stUlkur, en samtgeturhUn veriö á
svipinn eins og hún sé gjörsam-
lega ósjálfbjarga. Hann veit ekki
vel,hvernig hanná aö taka hana.
— Já, viö skulum koma, segir
hann svolitið tregur. — Seztu upp!
— Veiztu eiginlega hvaö þú ert
að gera, Berit? kallar Lizzie á
eftir þeim, en Berit þrýstir sér aö
baki Henriks og tekur fast um
mitti hans þegar hjóliö fer I gang
með miklum hávaöa. Hann stýrir
þvi varlega út á milli bilanna.
t fyrstu þarf hann aö beina allri
athygli sinni aö umferöini en
brátt finnur hann öryggistilfinn-
inguna koma yfir sig. Hann veit
aö þetta er svikult öryggi, en nýt-
ur þess samt. Hann fer aö hugsa
um Berit. Hann finnur greinilega
hvar hún snertir hann og honum
finnst ylur streyma frá henni.
Hann sér hana fyrir sér með
prjónahúfuna niður fyrir eyrun.
Berit er eiginlega ágæt og hann
undrast aö enginn annar I hópn-
um skuli hafa uppgötvaö þaö.
A sama andartaki slær nýrri
hugsun niöur i höfði hans. Þau eru
á vissan hátt hrædd viö Berit.
Hún er ekki f jörug og léttlynd og
daörandi eins og hinar stelpurn-
ar. Hún er hvöss, djörf og
harðneskjuleg. Eru þetta annars
réttu oröin? Hann er ekki viss.
Ljósiö hvikar á veginum fram-
undan. Enn er ekki orðiö alveg
dimmt, en þessi birta gerir alla
hluti gráa eöa svarta. Þau þjóta
áfram og mótvindurinn lemur
hann i andlitið undir hjálminum
og gleraugunum.
— Fer ég of hratt? kallar hann
aftur yfir öxl sér og finnur höfuö
hennar hreyfastá baki sér eins og
húnsvari neitandi. Þaö fer I taug-
amar á honum og hann langar til
aö brjóta hana niður. Hann gefur
enn meira inn meöan vegurinn er
auöur og býöur upp á þaö.
Beritþrýstir vanganum aö baki
Henriks og klemmir saman aug-
un, sem eru full af tárum vegna
vindsins. HUn vildi óska, aö nann
færi ekki svona hratt, en samt
langar hana til aö halda áfram aö
fljúga áfram eins og fugl i vor-
kvöldinu. Þaö er einkennileg til-
finning aö vera hrædd og örugg
um leið. Þaö er eins og hún viti aö
illa geti fariö fyrir henni og
Henrik, en hún kærir sig kollótta.
Mótorhjóliö liggur næstum á
hliðinni i beygjunum. Ljósin þjóta
framhjá og bilarnir flauta aövar-
andi, þegar Henrik ekur fram úr
þeim.
Hann langar til aö snúa viö, þvi
honum er farið aö finnast þetta
allt tilgangslaust. Tuttugu
kilómetrar bara tilaösanna — já
sanna hvaö? Hann hefur oft ekiö
hratt áöur. Er hann ef til vill aö
reyna aö aka burt frá Berit og
óróleikanum, sem hún vekur i
honum? Já, en þá hefur hann val-
iö ranga aöferö.
Meðan hann hugsar þetta, ekur
hann fram úr gömlum Morris og
sér þá að bann er aö koma aö brú.
Vegurinn mjókkarog þaö kemur
bill ámóti yfir brúna. Bara aö
hann nái þvi, áöur en...
Berit sér ekkert, en hún finnur
aö nú er stundin aö nálgast — og
nú hættir henni skyndilega að
vera sama hvort hún lifir eða
deyr. Hún er svo ung og hún á
eftir aö gera svo margt.
Hraðinn á hjólinu minnkar og
þaö hoppar og skoppar eftir litl-
um hliöarvegi meöfram ánni.
Loks stanzar þaö alveg. Hand-
leggir Henriks skjálfa, fæturnir
lika og allur likaminn. Hann gef-
ur sér ekki einu sinni tima til aö
setja standarann á hjólinu niöur.
Hann dregur bara Berit til hliðar
og lætur hjóliö falla niöur á gras-
iö. Þau velta einn hring og liggja
siðan i hnipri og halda sér dauöa-
haldi I jöröina, sem er róleg og
grafkyrr og býöur þeim allt sitt
öryggi.
Berit grætur. Hún grefur nefið
niöur i úlpuermina og grætur og
grætur án afláts.
— Berit, segir hann og réttir
höndina varlega fram. — Þaö
geröist ekkert. Ég ók of hratt, en
þaö gerðist ekkert, þó svo heföi
vel getað fariö
Hann þegir góöa stund, en held-
ur svo áfram: — Viö heföum get-
aö.... þetta var svo heimskulegt.
Fyrirgeföu, Berit.
Fyrirgefa? Já fyrirgefa, aö ég
var nærri búinn aö drepa þig. Er
hægt að biöja um fyrirgefningu
fyrir slikt?
Nokkruslðar setjast þau upp og
tárin þorna á vöngum hennar.
Þaö glitrar á ána i tunglsljósinu.
Hönd Henriks hvilir i grasinu og
hún snertir varlega viö henni.
— Hugsa sér... viö heföum get-
aö verið....
— Þegiðu, skipar hann og
kreistir fingur hennar. — Vertu
aö minnsta kosti ekki aö tala um
þaö.
— Stundum, þegar allt virðist
svo vonlaust, finnst manni eins og
manni sé alveg sama hvort maö-
ur lifir eöa deyr, segir hún hægt.
—En svo... einmitt þegár þáö ætl-
ar að fara aö gerast, þá veit maö-
ur....
—Já, hann kinkar kolli og rödd-
iner loðin. — Þaö er betra aö lifa.
Hann snýr höföinu og litur hik-
andi á hana, þar sem hún situr og
styður hönd undir vanga. Harö-
neskjan er horfin úr andliti henn-
ar.
— Þú Berit... gætum viö ekki
hitzt ööru hverju? Bara þú og ég?
— Og aka á hjólinu? segir hún
meö gömlu röddinni sinni.
— Það er fleira til. Ég segi þaö
satt, ég kann mjög vel viö þig...
Hún gripur um hönd hans og
finnur hvernig allt rennur saman
innan i henni og sameinast i yln-
um frá hönd hans. Nú veit hún aö
til er meira en „heima”. Heima
getur verið hvar sem er, bara ef
maður finnur svolitla ást og skiln-
ing.
SUNNUDAGSSAGAN
^ Rigning
— Ef við snúum okkur aftur aö
sjálfri ræktuninni: Hvaö segir þú
um þaö, sem ýmsir gera, aö
breiöa piast yfir kartöflurnar til
þess aö þær vaxi betur?
— Ef menn rækta kartöflur i
smáum stll, til dæmis aðeins til
heimilisnotkunar, þá er alveg
sjálfsagt að nota plastyfirbreiösl-
ur. Meö þvi móti er hægt aö auka
uppskeruna um einn þriðja, aö
minnsta kosti I moldargöröum. 1
sandgöröum getur hitinn orðið of
mikill, þegar hlýtt er i veðri, og
útkoman þá ekki eins hagstæö.
En þaö er ekki aöeins aö uppsker-
an verði meiri, kartöflurnar vaxa
lika mikiö fljótar, og menn geta
fariö aö taka upp miklu fyrr aö
sumrinu.
z/Ætli ég haldi
ekki áfram...."
— Aö lokum langar mig aö
^ Verkamenn
Fóðurblöndunarstöð Sambandsins ósk-
ar eftir að ráða verkamenn til starfa
sem fyrst.
Upplýsingar gefur Guðmundur Jó-
hannsson verkstjóri i sima 85616.
^ SAMBAND ÍSLENZKRA SAMVINNUFÉLAGA
vfkja ofurlitiö aö sjálfum þér.
Hættir þú alveg aö fást viö garö-
rækt, þegar þú brást búi?
— Svo mátti þaö heita. Um
tima ræktaöi ég ekki einu sinni til
heimilisnota. En rétt áöur en ég
hætti búskapnum, fékk ég útsæöi
af norskum gullaugastofni. Hon-
um hef ég haldið viö, öll árin
siöan, þótt sú ræktun hafi verið
meira til viöhalds tegundinni en
til framleiöslu.
— Þú hefur auövitaö selt tæki
þin, meöal annars úöunarkerfiö?
— Já, aö sjálfsögöu. Vatnsúða-
tækin voru ekki nema fimm ára,
þegar ég hætti búskapnum. Þeir
keyptu þau af mér, Birtingaholts-
menn og ég veit ekki betur en að
þau hafi gefizt vel.
— Ekki ert þú samt alveg hætt-
ur aö stinga kartöflu I mold aö
vorlagi?
— Nei, ekki alveg, og ég um-
gengst garðávextidaglega, þvi aö
ég vinn hjá Grænmetisverzlun
landbúnaðarins. En garörækt
sjálfs min er ósköp lik og gerist
hjá öörum kaupstaöabúum, sem
stunda slikt meira sér til gamans
og sálubótar en i atvinnuskyni.
Ég á dálitinn landskika, þar sem
ég rækta litið eitt af kartöflum.
Ætli ég haldi ekki áfram aö
sýsla viö þetta, á meöan ég hef
þrek til.
—vs.
BÍLA-
PARTA-
SALAN
auglýsir
Nýkomnir varahlutir í:
Rambler Classic '68
Chevrolet Malibu '65
Saab '67
%
Gipsy '64 og Cortina '67
BÍLAPARTASALAN
Höfðatúni 10 — Síml 1-13-97