Tíminn - 31.08.1977, Síða 13

Miövikudagur 31. ágúst 1977
13
14.30 Miðdegissagan: ,,01f-
hildur” eftir llugrúnu Höf-
undur byrjar lestur sögunn-
ar.
15.00 Miðdegistónleikar Igor
Zhukoff, Grigory og Valen-
tínFeigin leika Trio Pathet-
ique i d-moll fyrir pianó,
fiðlu og selló eftir Glinka.
Martin Jones leikur á pianó
Etýðu op. 4 og „Masques”
op. 34 eftir Szymanowski.
André Isselee flautuleikari
og Alexandre Doubere
sellóleikari leika „Gos-
brunninn”, tónlist eftir Villa
- Lobos.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popphorn Halldór
Gunnarsson kynnir.
17.30 Litli barnatiminn Finn-
borg Scheving sér um tim-
ann.
17.50 Tónleikar. Tilkynning-
ar.
18.45. Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Ilundraðasti landsleikur
islendinga i knattspyrnu
Hermann Gunnarsson lýsir
frá Nijmegen í Hollandi sið-
ari hálfleik Islendinga og
Hollendinga i heimsmeist-
arakeppninni.
20.10 Einsöngur: Sigurveig
Hjaltested syngur lög eftir
Sigfús Halldórsson, sem
leikur undir á pianó.
20.30 Sumarvaka a. Þegar
menningin kom svifandi að
sunnan Torfi Þorsteinsson
bóndi i Haga i Hornafirði
rifjar upp atburði austur
þar veturinn 1926. Baldur
Pálmason flytur frásöguna.
b. „Morgunbæn I Hval-
firði”, ljóð eftir Halldóru B.
Björnsson Rósa Ingólfsdótt-
ir les. c. Þáttur af Þor-
björgu kolku á Kolkunesi
Knútur R. Magnússon les úr
ritum Bólu-Hjálmars, siðari
hluti. d. Kórsöngur: Lilju-
kórinn syngurlög eftir Jón-
as og Helga Helgasyni.
Söngstjóri: Jón Asgeirsson.
21.20 Útvarpssagan: „Ditta
mannsbarn” eftir Martin
Andersen-Nexö Þýðandinn,
Einar Bragi, les (27).
20.00 Fréttir.
22.15 Veðurfregnir. Kvöldsag-
an: „Sagan afSan Michele”
eftir Axel Munthe. Þórarinn
Guðnason les (38).
22.40 Nútimatónlist Þorkell
Sigurbjörnsson kynnir.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
■ w
sjonvarp
Miðvikudagur
31. ágúst
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Nýjasta tækni og vlsindi
Umsjónarmaður Sigurður
H. Richter.
20.55 Daglegt lif i Hong Kong
Leikin mynd frá sænska
sjónvarpinu um tólf ára
dreng i Hong Kong, sem býr
ásamt fjölskyldu sinni um
borð i fiskiskipi, likt og þús-
undir annarra fjölskyldna á
eynni. Fisk im ennirnir
verða aö róa æ lengra til
fiskjar. Margir bátanna eru
gamlirog oft geisa fellibylj-
ir á Kyrrahafi. Þýðandi Jón
O. Edward. (Nordvision-
Sænska sjónvarpið)
21.45 Noröurlandaráö 25 ára
(L) Mynd þessi lýsir m.a.
norrænu samstarfi undan-
farinn aldarfjórðung á sviði
fræðslumála, vinnumála,
almannatrygginga,
þróunarhjálpar, tolla- og
skattamála. Rætt er við
ýmsa stjórnmálamenn, þar
á meðal Poul Hartling, Karl
Skytte, Trygve Bratteli,
Lauri Korpelainen, Jón
Skaftason, og Erlend
Patursson. Þýðandi og þul-
ur Bogi Arnar Finnbogasoni
(Nordvision — Danska sjón-
varpið)
22.30 Dagskrárlok.
SÚSANNA LENOX
fallega, bláa kjólinn. „Ég vil ekki hafa hana méð mér!"
tautaði hún. „Ég vil alls ekki hafa hana með mér!" Hún
sneri sér við með hægð, en um leið f aldi hún vapdlega öll
merki um óþolinmæði, og hún var aftur orðin glöð og
ástúðleg í bragði, er hún leit til hússins, þaðan sem rödd-
in kom. „Ég má ekki tef ja, góða mín", kallaði hún í átt-
ina til opna gluggans á annarri hæð. Gluggahengið var
dregið fyrir, en gegnum það mátti óljóst greina kven-
mann, sem var of fáklæddur til þess að þora að láta sjá
sigutanaf götunni. „Ég þarf aðflýta mér. Mömmu ligg-
ur á að fá silkið strax, og ég þarf kannski að leita að
því".
„Ég verð ekki nema eina mínútu", sagði röddin biðj-
andi — rödd, sem var athyglisverðari og hljómfegurri en
hin háa og dálítið harða sópranrödd Rutar.
,, Nei, við skulum hittast uppi hjá búðinni hans pabba".
,, Jæja.",.
Rut hélt áfram. Hún brosti með sjálfri sér. „Þá kræki
ég fram hjá búðinni í dag," sagði hún í hálfum hljóðum
við sjálfa sig.
En þegar hún kom út yrir hliðið og gekk út á götuna
milli skuggsælla trjáaraðanna, bar Lottu Wright þar að í
litlum vagni. Og Lotta sneri litla hestinum sínum upp að
gangstéttinni, og undir stóru, skuggsælu valhnotutré
bauð hún Rut á dansleik— það varð heillangt mál, því að
Lotta romsaði upp, hverjir þar yrðu, hvernig hún ætlaði
að vera klædd og þar fram eftir götunum. Rut hlýddi á
maðathygli því að Lotta var einkadóttir ríkasta manns-
ins í Sutherland og fyrirmynd unga fólksins í öllu, er að
samkvæmislífi laut.
Lotta þagnaði skyndilega, en sagði siðan: „Jæja, ég
verð víst að halda áfram. Og þarna kemur frænka þín
of an stíginn. Þú hef ur verið að biða eftir henni".
Rut reyndi að láta eins og ekkert væri, en eigi að síður
roðnaði hún og hleypti brúnirnar.
„Því miður get ég ekki boðið Sönnu með", hélt Lotta
áfram í uppgerðartón. „Það er aðeins gert ráð fyrir
átján pörum, svo að ég get það ekki."
„Auðvitað ekki", sagði Rut hjartanlega sammála.
„Súsanna skilur það vel".
,, Ég vil f yrir engan mun særa hana," hélt Lotta áf ram
mærðarlega og horfði inn í garðinn. Brún, útstæð augun
voru öfundsjúk og gremjufull. Hún var yfirleitt fjarri
því að vera lagleg — andlitið keppslegt og litarhátturinn
óhreinn. „Ég kenni sannarlega í brjósti um hana" — Það
var yfirlæti í rómnum — „en ég dáist að því hvað þið
látið ykkur farnast vel við hana," — Hún veit allt — um
sjálfa sig, á ég við— er þaðekki, Rut?"
„Það tel ég vist", svaraði Rut, niðurlút af skömm,
„Hún er svo indæl og góð".
„Já, það er hún", sagði Lotta, „og pabbi segir, að hún
sé fallegasta stúlkan í bænum."
Þegar Lotta hafði sent þetta kveðjuskeyti, sem hitti
beint í mark, kippir hún í aktaumana og hélt leiðar sinn-
ar, um leið og hún kallaði vingjarnlega til Súsönnu, sem
nú var loks komin út að hliðinu:
„Sæl, Sanna mín!"
„Hvað hún Lotta Wright er viðurstyggileg!" hröpaði
Rut til frænku sinnar.
„Hún getur verið ákaflega orðill og meinyrt," sagði
Súsanna, sem stóð við hliðið, há og beinvaxin með
fallegt, svart hár og fölhvítan litarhátt. „En hún er
hjartagóð. Hún er gjafmild við fátæka".
„Af því að henni þykir gaman að því að leika einhvers
konar verndarengil og láta hrósa sér," svaraði Rut. „Ég
segi þér satt— hún er viðbjóðsleg". Síðan bætti hún við
með meinfýsnum glampa í augunum: ,,Hún býður þér
ekki einu sinni með i samkvæmið!"
Súsönnu stóð auðsjáanlega a' sama. „Hún er frjáls að
því að bjóða þeim, sem hana langar til, og" — hún hló við
— „ef ég hefði boð hjá mér, myndi mig ekkert langa til
að bjóða henni, þó að ég gerði það kannski til þess að
setja hana ekki hjá".
„Finnst þér þú ekki vera sett hjá?"
Súsanna hristi höfuðið. Ég er ekkert farin að hafa
gaman af að fara í samkvæmi upp á síðkastið. Piltarnir
kæra sig ekki um að dansa við mig, og mér leiðist að sitja
eftir, þegar dansað er".
Hið viðkvæma hjarta Rutar komst við og hún
lleit meðaumkunarfullum augum á Súsönnu. En um leið
og hún sá hina fallegu andlitsdrætti,hvarf maðaumkunin
úr augum hennar, og í staðinn fylltust þau beiskri öf und,
sem var hálfu meira a'berandi sökum þess, hve hún var
ung. Hún var aðeins nitján ára, en Súsanna, sem var
tæpra seytján ára, var fullorðinslegri en Rut, því að hún
var bráðgerari, bæði til sálar og líkama. Rut reyndi að
telja sjálfri sér trú um, að hún væri bæði betur gef in og
fallegri en frænka hennar, og stundum tókst henni það
nokkurn veginn. En þar eð Rut var greind stúlka, eins oa
hún átti kyn til i föðurættina, sóttu stundum á hana
óþægilegar efasemdir og jafnvel hatröm afbrýðissemi.
Súsanna var sem sé tvímælalaust glæsilegasta stúlkan
i Sutherland. Augu hennar, sem voru dökk, þegar hún
fæddist, höfðu smám saman fengið draummildan, blá-
grænan lit. Hárið var hins vegar dökkt og sömuleiðis
bráhár og brúnir, svo að augu hennar og rjóðar varirnar
sköpuðu hinar nánu andstæður, sem einar geta veitt sér-
kennileik. Hver sem leit hana, hlaut óhjákvæmilega að
verða hugfanginn af blágráum augunum — af lit þeirra
og skírleik, af hinni kyrrlátu, alvarlegu spurn þeirra,
leyndardómi þeirra, sem ekki var iaus við angurværð.
Hár hennar var þykkt og hrokkið, ekki eins sftt og Ijósu
fléttingarnar hennar Rutar, en miklu þykkara og fall
egra, þar sem það liðaðist yfir lágu enninu, um fínleg
eyrun og hinn óviðjafnanlega fagra hnakka. Nefið var
hvasst, en þó svo f rábrugðið hinu klassiska formi, að það
hafði ekkert af þeim kyrrláta blæ, sem einkennir full-
komlega stilhrein andlit. Nasavængirnir höfðu til að
bera þann f inleik sem er órækari vottur en nokkur önnur
einkenni um auðugt ímyndunaraf I. Hakan og hálsinn —
já, enginn sem sá þær linur gat verið i vafa um, hvar
elskhugi hennar myndi kyssa hana fyrst. Og jafnvel
brosið var óendanlega milt og heillandi og grábláu augun
brugðu yf ir það þeim alvöru- og angursblíðublæ, sem oft
er samfara skörpum gáfum.
Varir hennar voru rauðar, stundum svo sterkrauðar,
að það gat virzt óeðlilegt, og hin f ínlega, bogadregna lína
þeirra benti til þess skaplyndis, sem I jóslega kom f ram i
vaxtarlagi hennar — hinu yndislega, granna vaxtarlagi,
sem átti allan þokka æskunnar og blóma þroskaðrar
konu. Hún var eins og hinar suðrænu rósir, sem eru ung-
legar og ferskar og saklausar á að líta, en vekja ástriðu-
rika þrár og sýnir hjá þeim, sem á þær horfir.
Hreyfingar hennar voru jafn fagrar og andlit hennar og
vöxtur— frjálslegar, öruggar og yndislegar, og hún bar
litla höfuðið hátt og þó án nokkurrar drambsemi.
Það sem mestum Ijóma varpaði á líkamsfegurð
hennar, var framkoman, sem var fullkomlega laus við
hvers konar tilgerð, — er bæði karlar og konur bera utan
á sér til þess að vekja meiri athygli — þessi uppf undnu
smábrögð einsog tæpitunguoq sakleysissvip, smábrögð,