Tíminn - 03.01.1978, Qupperneq 13

Þriðjudagur 3. janúar 1978
13
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veðurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Við vinnuna:
Tónleikar.
14.40 „Hjá fræðslunni verður
ekki komizt” Þáttur um
alþýðumenntun, sem
Tryggvi Þór Aðalsteinsson
sér um. Lesari :Ingi Karl
Jóhannesson.
15.00 Miðdegistónleikar Juill-
iard kvartettinn leikur
Strengjakvartett nr. 6 i F-
dúr Ameriska kvartettinn
op. 96 eftir Antonin Dvorák.
Félagar i Vinar-oktettinum
leika Kvintett i B-dúr eftir
Rismký-Korsakoff.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.15 Veðurfregnir).
16.20 Popp.
17.30 Litli barnatiminn
Guðrún Guðlaugsdóttir sér
um timann.
17.50 Að tafliJón Þ. Þór flytur
skákþátt. Tónleikar. Til-
kynningar.
18.45 Veðurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki.
Tilkynningar.
19.35 Rannsóknir i verkfræði-
og raunvisindadeild
Iláskóla Islands Helgi
Björnsson jöklafræðingur
talar um könnun á jöklum
með rafsegulbylgjum.
20.00 Kvintett i c-moll op. 52
eftir Louis Spohr.John Wion
leikur á flautu, Arthur
Bloom á klarinettu. Howard
Howard á horn, Donald
MacCourt á fagott og Marie
Lousie Boehm á pianó.
20.30 Útvarpssagan: „Silas
Marner” eftir George Eliot
Þórunn Jónsdóttir þýddi.
Dagný Kristjánsdóttir les
(15)
21.00 Kvöldvaka a.
Einsöngur: Elsa Sigfúss
syngur islenzk lög. Valborg
Einarsson leikur á pianó. b.
Bændahvöt áður fyrr — og
aftur nú. Steinþór Þórðar-
son bóndi á Hala i Suður-
sveit endurflytur ræðu, sem
hann hélt á menningarfél-
algsmóti i Austur-Skafta-
fellssýslu 27. okt. 1933. c.
Alþýðuskáld á Héraði
Sigurður ó. Pálsson skóla-
stjóri les kvæði og segir frá
höfundum þeirra, — annar
þáttur d. Haldið til haga
Grimur M. Helgason for-
stöðumaður handrita-
deildar Landsbókasafnsins
flytur þáttinn. e. Kórsöng-
ur: Karlakórinn Visir á
Siglufirði syngur Söng-
stjóri: Þormóður Eyjólfs-
son.
22.30 Veðurfregnir. Fréttir.
Harmonikulög Arvid Fl?en
og Rolf Nylend leika gamla
dansa frá Odal.
23.00 A hljóðbergi „Vélmenn-
ín'", smásaga eftir Ray
Bradbury. Leonard Nimoy
les.
23.30 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Þriöjudagur
3. janúar
20.00 Fréttirog veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Skailaörninn i skjaldar-
merkinu Þáttur úr dýra-
myndaflokknum Survival
um norður-ameriska örn-
inn. Fyrir tveimur öldum
var ákveöiö, aö hann skyldi
vera I skjaldarmerki
Bandarikjanna til tákns um
þær vonir, sem bundnar
voru við nýfengiö sjálfstæði.
Þýðandi og þulur óskar
Ingimarsson.
21.20 Sjónhending Erlendar
myndir og málefni. Um-
sjónarmaður Sonja Diego.
21.40 Sautján svipmyndir að
vori Sovéskur njósna-
myndaflokkur. 7. þáttur.
Þýöandi Hallveig
Thorlacius.
22.55 Dagskrárlok

IWiííWíii
X
r
i
David Graham Phillips:
j
104
SUSANNA LENOX
v Það var auðséð á að hún skildi hann en var honum
ekki sammála. „Ég verð að vinna sjálf fyrir mér Roder-
ick," sagði hún. ,,Mér er sama, hvað ég vinn. Ég vil
hreinskilnislega sagt gera það til þess að vera ekki baggi
á þér".
,,Baggi á mér, Sanna! Þú, sem átt að gefa mér væng-
ina til þess að f Ijúga á! Það er kannski sjálfselska, en ég
vil eiga þig algerlega.
Það er þýðingarlaust að tala um þetta", sagði hún „á
meðan við vitum ekkert, hvernig allt kann að :snúast —
algerlega þýðingarlaust.
„Það er satt", sagði hann og andvarpaði.
Lestin brunaði inn í Jerseyborg um það bil, er rökkva
tók. Súsanna Lenox og Spenser bárust með straumnum
eftir brautarpöllunum og gegnum hina geysimiklu
brautarstöð og úr í ferju sem var svo stór og glæsileg að
bæði setti hljóð. Von og ótti, trú og efi, kjarkur og kvíði
toguðust á i brjósti þeirra eins og allra ævintýramanna.
Þau fóru upp á efri þiljurnar og báru ferðatöskurnar
fram í stafn. Síðan hölluöu þau sér upp að brjóstríðinu og
virtu hugfangin fyrir sér þá dásamlegu sýn sem getur á
jarðkringlunni. Mjúkblár himininn varð purpura-
rauður og að baki þeirra reis skarður máni og
steypti fölum geislum yfir rökkvað undraland-
ið framundan. Beint á móti þeim, handan við breitt,
straumþungt, glitrandi fljótið — breiðasta vatn sem
Súsanna hafði séð á ævinni — blasti við firnastór og
undratigin borg. Það var eins og hún risiupp úr fljót-
inu. Óendalegar raðir þokukenndra halla hófust
hærra og hærra eins og fjallgarðar með
tindum og turnum og hvelfingum. Milljónir Ijósa tindr-
uðu eins og álfablys, eins og skínandi gimsteinar, og
vörpuðu yf ir hana geisladýrð, sem var ennþá skærari en
glit stjarnanna á himninum um heiða sumarnótt. Þeim
varð litið norður eftir. Lengra og lengra, út að yztu sjón-
arrönd, teygði sig hið breiða f Ijót og hin mikla borg, sem
helzt virtist, að risið hefði upp úr bylgjum vatnsins,
lengra og lengra teygðu Ijóshvirf ingarnar sig eins og
endalausar laufhvelfingar, eins og stórir, leiftrandi eld-
hnettir á turnunrþsem voru miklu hærri, en hæðirnar í
heimabyggð Súsönnu og Rodericks. Þeim varð litið suð-
ur eftir. Einnig þar hillti borgina uppi röst af röst, og yzt
úti opnaðist flóinn. Alls staðar glitruðu Ijósin — fögur,
heillandi blikandi Ijós, sem gæddu þessa f urðusýn himir
fegurð. Allt var hátignarlegt, voldugt og guðaglæst.
„Ég elska þessa borg", hvislaði stúlkan. „Ég elska
hana strax".
„Mig hefur aldrei órað fyrir því, að hún væri svona",
sagði Roderick lotningarfullur.
„Borg f rægðarinnar", sagði hún með þeirri ástúð sem
unnustan nefnir nafn elskhuga síns.
Þau þokuðu sér nær hvort öðru og tókust í hendur og
héldu áfram að stara frarh fyrir sig eins og þau væru
hrædd um, að þetta allt — fljótið og borgin undursam-
lega og þau sjálf — hjaðnaði og yrði að engu. Súsanna
þreif til Rodericks í skelfingu þegar hún varð þess allt i
einu vör, að sýnin tók að hreyfast færast óðfluga nær
henni eins og hverfandi draumsýn. Svo hrópaði hún:
„En — en — við hreyfumst!" Ferjan var lögð af stað:
hljóðlaust özlaði hún áfram, stöðug eins pg sjálf jörðin.
Svalur hressandi andvari lék um þau. Þau sneru andlit-
unum í suður upp í þessa golu og teyguðu hana í löngum
sogum. Þau sáu styttuna miklu sem helzt virtist vera lif-
andi í rökkrinu, í uppréttri hendinni var logandi blys,
sem hellti Ijósflóði sínu yfir landið og vatnsflötinn.
„Þetta hlýtur að vera Frelsisstyttan", sagði Roderick.
Súsanna stakk hendinni undir handlegg hans. Hún titr-
aði af æsingu og fögnuði. „Roderick, Roderick!" hvisl-
aði hún. „Þetta eru Frelsiseyjarnar. Kysstu mig".
Og hann laut niður að henni og kyssti hana, og hann
fann að kinn hennar var tárvot. Hann seildist eftir hendi
hennartil þessað hughreysta hana. En þegar hann hafði
tekið utan um hana var eins og str-umur nýs kjarks hrísl-
aðist um hann allan frá þéttu og heitu handtaki hennar.
Fám mínútum síðar stóðu þau á þrepum ferjuhússins.
Þau höfðu hér um bil hrökklast öf ug inn aftur, svo agn-
dofa voru þau og ráðþrota andspænis allri þeirri háreysti
sem barst á móti þeim — dunum og dynkjum, buldri og
fnæsi. Loftiðtitraði og jörðin nötraði. Fegurðin var horf-
in — fegurð sem ekki hafði verið raunveruleiki, heldur
sjónhverf ing — til þess eins að ginna þau inn í helgreip
borgarinnar. Nú kom það i Ijós að þessi borg var ó-
freskja sem var reiðubúin til þess að hremma þau og
gleypa.
„Ó, guð minn góður!!" Hann hrópaði þetta inn í eyrað
á henni. „Er þetta ekki hræðilegt?"
Hún var fljótari að átta sig en hann. Andlitin sem brá
fyrir, sefuðu hana. Þetta voru mannsandlit. Og þótt æs-
ingin og órróleikinn skini út úr þeim, þá voru þau samt
skilningsrík og vingjarnleg. Þar sem kynbræður hennar
og kynsystur lifðu óttalausu lífi, þar gat hún einnig fest
rætur. í þessari furðulegu i þessari órjúfanlegu einveru
mannhaf sins gátu þau hann og hún, lifað f rjálsu líf i. Þau
gátu gert það sem þau fýsti, lifað og leikið sér, án þess
að hugsa um, hvað aðrir segðu. Hér gat hún gleymt ógn-
um brúðkaupsdags sins. Hér þyrf ti hún ekki að óttast, að
neinn benti á hana með fyrirlitningu, af því að hún var
lausaleiksbarn. Þau Roderick gátu verið fátæk, án þess
að hljóta af því smán. Þau gátu háð baráttu sína í hinu
blessaða myrkri ókunnugleikans.
„Hrædd?" spurði hann.
„Ekki vitund", svaraði hún. „Ég er ennþá heillaðri en
nokkru sinni áður".
,, Jæja, ég er hálf smeykur. Mér f innst ég vera svo ráð-
þrota — örvilnaður í öllum þessum hávaða og þys.
Hvernig get ég lifað hér?"
„Þetta hafa aðrir gert. Þetta gera aðrir".
„Já — jú. Það er satt. Við verðum að reyna að spjara
okkur. Og hann valdi einn vagnstjóra úr öllum hinum
æpandi skara. „Við þurf um að komast í Denis-gistihúsið
með tvær töskur", sagði hann.
„Ágætt, herra. Gerið svo vel að borga mér trygging-
una".
Spenser var í þann veginn að rétta honum peningana
er Súsanna sagði hálfhátt: „Þú ert ekki búinn að spyrja
hann hvað það kosti".
Spenser flytti sér að bæta úr þessari yfirsjón. „Tíu
dali", sagði ökuþórinn eins hirðuleysislega og tíu dalir
væru ekki nema tiu sent.
Spenser gat ekki að sér gert að hlæja, þegar hann nú i
fyrsta skipti heyrði hinn fræga kæruleysistón sem New
Yorkbúum er svotamur, þegar þeir tala um miklar f jár-
hæðir — sem aðrir eiga að greiða. „Þarna sparaðirðu
okkur laglegan skilding", sagði hann við Súsönnu og
kallaði á annan ökumann. Niðurstaðan af löngu og rök-
fimusamtali þeirra á milli varð sú, að þau fengu vagn
fyrir sex dali. Lögregluþjónn sem blandaði sér i málið
hafði fellt þann úrskurð, að það væri sanngjörn borgun.
Spenser vissi reyndar að þetta var of mikið. Lögreglu-
þjónninn ætlaði sér auðvitað að krækja í einn dal eða svo
af hagnaðinum. En hann var orðinn þreyttur þá uppá-
stungu Súsönnu að þau létu járnbrautarfélagið um það