Fréttablaðið - 26.11.2006, Qupperneq 80

„Staðan er 1-0 fyrir Barcelona og
það var hann Guðjohnsen landi
þinn sem skoraði,“ sagði barþjónn-
inn á fótboltakránni í þorpinu
Carbonero þegar ég kom þangað
inn til að fylgjast með seinni hálf-
leik í viðureign Börsunga og Mall-
orca. Ég settist niður með kaffi-
bollann og var að rifna úr þessu
hættulega monti sem stundum
getur leikið okkur íþróttaáhuga-
menn grátt. Þegar landi minn
bætti svo öðru marki við fannst
mér ég hafa himin höndum tekið.
Mér fannst þorpsbúar horfa á mig
með lotningu og ekki var ég frá
því að stúlkurnar sem eitthvert vit
höfðu á fótbolta nálguðust mig
með blik í auga.
„Þetta er stórleikur hjá Íslend-
ingnum,“ sagði þulurinn og unaðs-
kennd sem ég kannaðist við frá
því Íslendingar urðu heimsmeist-
arar í handknattleik gerði aftur
vart við sig. Reyndar var það í B-
keppni en það skiptir engu máli.
Ég þurfti á þessari upplyftingu að
halda þar sem ég hafði spilað minn
fyrsta leik með Carbonero-liðinu
deginum áður og einhverjir höfðu
verið að núa mér því um nasir að
hafa klúðrað dauðafæri.
En þetta er hættuleg gæfa því
maður vinnur ekki fyrir henni
sjálfur, nema að því leyti að veðja
á heppilegt lið eða leikmann.
Henni fylgir einng sú árátta að
óska öðrum ógæfu. Til dæmis fyll-
ist ég angist fyrir hönd gæfusmiðs
míns, Eiðs Smára, þegar Saviola
skorar en þeir eru í harðri sam-
keppni um framherjastöðuna. Ég
er farinn að hata Saviola. Ég sé
sömu angist framan í Ronaldo
þegar hann situr á varamanna-
bekknum og sér annan framherja
skora fyrir Real Madrid. Hann var
til dæmis að hita upp í leiknum
gegn Steaua Bucarest þegar hann
heyrði áhangendur Madridinga
byrja að fagna marki. Kalt vatn
rann honum milli skinns og hör-
unds þar til honum varð ljóts að
miðvörður Steaua hefði óáreittur
skorað sjálfsmark. Þá brosti hann
út að eyrum og hélt áfram að
teygja nárann.
Svona haga áhangendur sér
líka. Stuðningsmenn Real Madrid
eru oft rétt búnir að skála fyrir
sigri síns liðs þegar þeir þurfa svo
að drekkja sorgum sínum þar sem
Barcelona vann einnig í sinni við-
ureign. Sömu sögu er að segja af
stuðningsmönnum Börsunga en
þeir ganga undir viðurnefninu
bossarnir (culés). Bossarnir eru
löngu hættir að ergja sig yfir
þessu viðurnefni enda er það
komið frá upphafsárum Barcelona
liðsins. Þá var hár veggur
umhverfis leikvanginn og sátu
menn uppi á honum. Þeir sem voru
utan við leikvanginn sáu því ófáa
bossa uppi á vegg og þótti því
þetta viðurnefni við hæfi.
Ekki veit ég hvort gleður bossana
meira, gæfa eigin liðs eða ógæfa
óvinanna. Luis Figo gat til dæmis
glatt þá mjög með ógæfu sinni
meðan hann lék með Real Madrid
en þá var hann talinn hataðasti
maðurinn meðal bossanna. Nú
hefur reyndar Mourinho þjálfari
Chelsea skotið honum ref fyrir
rass hvað óvild bossanna varðar.
Leik Börsunga og Mallorca
lauk með sigri Eiðs Smára og
félaga, fjórum mörkum gegn
engu. Hann var kallaður Góljohn-
sen eftir leikinn í útbreiddu
íþróttablaði. Ég hélt reyndar fyrst
að verið væri að ræða um brekku-
söng Árna Johnsen þegar ég rak
augun í þetta nýja viðurnefni.
Svo heyrði ég nokkra samherja
mína ræða um leikinn og minnt-
ust þeir á það að Íslendingurinn í
Barcelona hefði skorað tvö mörk.
„Það er eitthvað annað en þessi
klaufski Íslendingur sem við
erum með,“ svaraði þá einn þeirra
og minnti mig þannig óþægilega á
það að hver er sinnar gæfu smið-
ur. En það er samt ofsalega gaman
þegar Eiður Smári skorar.
Gæfan er ekki höndluð með Góljohnsen
Hið rétta nafn heimavallar West
Ham er Boleyn Ground en oftast
nær gengur hann undir nafninu
Upton Park, eftir svæðinu í Lond-
on þar sem völlurinn er. Völlur-
inn var byggður árið 1904. Gras-
flötur vallarins er 112x72
metrar.
Upton Park tekur 35.647 áhorf-
endur í sæti en völlurinn tók
miklum breytingum á tíunda ára-
tug síðustu aldar. Árið 1993 var
suðurstúka vallarins endurbyggð
og ný tveggja hæða og 9.000 sæta
stúka byggð sem ber heitið Bobby
Moore stúkan. Árið 1995 var norðurstúkan
endurbyggð og tveggja hæða og
6.000 sæta stúka byggð. Síðustu
endurbætur á vellinum voru
gerðar árið 2001 þegar vestur-
stúka vallarins var tekin út fyrir
15.000 sæta stúku sem kallast Dr.
Martens-stúkan.
Áform eru uppi um að stækka
völlinn á næstu árum og áætlað
er að hann taki u.þ.b. 45.500
áhorfendur. Þessar endurbætur
eiga að hafa það í för með sér að
horn vallarins verða lokuð. Allt
veltur þetta þó á því hvort West
Ham nái að festa sig í sessi í
ensku úrvalsdeildinni.
Heitir í raun Boleyn Ground
West Ham United Foot-
ball Club var stofnað árið 1895.
Félagið hét upphaflega Thames
Ironworks Football Club en það
var stofnað af járn- og skipasmíða-
félagi í London. Gælunafn félags-
ins er The Hammers eða Hamr-
arnir, ef við uppfærum það á
íslensku. Önnur gælunöfn sem
notuð eru um West Ham eru The
Irons (Járnin) og The Academy of
Football (Knattspyrnuakademí-
an). West Ham er Lundúnalið og
er staðsett í austurhluta borgar-
innar, í Newham-hverfinu í Lond-
on.
Á upphafsárum félagsins lék
það á Hermit Road vellinum og
varð fyrsta félagið til að nota flóð-
ljós í einhverri líkingu við þau
flóðljós sem notuð eru nú til dags,
en það var í leik gegn Arsenal.
Þessi leikur var í Lundúna-deild-
inni sem þá var við lýði. Félagið
var að lokum borið út af Hermit
Road vellinum og neyddist til að
spila leiki sína á heimavöllum ann-
arra liða.
Thames Ironworks var lagt
niður árið 1900 en 5. júlí þetta
sama ár var félagið endurvakið og
fékk þá nafnið West Ham United
Football Club. Þá varð félagið
atvinnumannafélag og fyrsti
framkvæmdastjóri West Ham var
Syd King. Gælunöfn West Ham,
Hamrarnir og Járnin, vísa til upp-
runa félagsins sem verkamanna
félag, stofnað af járn- og skipa-
smiðum.
Fimm árum eftir að félagið
gerðist atvinnumannalið fluttu
það á völl sem var á Upton Park
svæðinu í London og bar heitið
The Castle. Upprunalega hliðið að
þeim velli stendur enn fyrir utan
Boleyn Ground (Upton Park),
núverandi heimavöll West Ham.
Þegar saga West Ham er skoð-
uð vekur athygli að einungis tíu
framkvæmdastjórar hafa verið
starfandi hjá félaginu á þeim rúm-
lega 100 árum sem félagið hefur
verið við líði. Framkvæmdastjór-
ar félagsins frá upphafi eru Syd
King (1901-1932), Charlie Paynter
(1932-1950), Ted Fenton (1950-
1961), Ron Greenwood (1961-
1974), John Lyall (1974-1989), Lou
Macari (1989-1990), Billy Bonds
(1990-1994), Harry Redknapp
(1994-2001), Glenn Roeder (2001-
2003) og Alan Pardew (2003-?)
Þekktustu leikmenn félagsins í
gegnum tíðina eru líklega Martin
Peters, Bobby Moore og Geoff
Hurst, en allir voru þeir í enska
landsliðinu sem vann heimsmeist-
arakeppnina árið 1966. Bobby
Moore var fyrirliði liðsins og
Geoff Hurst er eini maðurinn í
sögunni sem skorað hefur þrennu
í úrslitaleik HM en sú þrenna kom
árið 1966 þegar England vann
Vestur-Þýskaland í úrslitaleik
keppninnar, 4-2. Geoff Hurst er
næst markahæsti leikmaður
félagsins frá upphafi en hann
skoraði 252 mörk á þrettán ára
ferli sínum sem leikmaður West
Ham. Markahæsti leikmaður West
Ham er hins vegar Vic Watson
sem skoraði 326 mörk á árunum
1920 til 1935.
Fyrir utan Upton Park má sjá
styttu af Bobby Moore þar sem
hann er að fagna heimsmeistara-
titlinum ásamt Martin Peters,
Geoff Hurst og Ray Wilson, sem
var leikmaður Everton. Styttan er
gerð eftir frægri ljósmynd sem
tekin var á Wembley stuttu eftir
úrslitaleikinn. Moore lést 24.
febrúar árið 1993 úr krabbameini
en til marks um vinsældir Moores
þá var suðurstúka Upton Park
nefnd eftir honum skömmu eftir
andlát hans.
Ef við færum okkur aðeins nær
nútímanum og skoðum þá leik-
menn sem slegið hafa í gegn hjá
félaginu á undaförnum áratug eða
svo er Paolo Di Canio ofarlega í
hugum manna, en það var Harry
Redknapp sem keypti ítalska snill-
inginn til félagsins. Di Canio lék
frábærlega á þeim tíma sem hann
var hjá West Ham og gladdi oft
augað með skemmtilegum tilburð-
um á vellinum.
Annar ástsæll sonur West Ham
er Trevor Brooking en hann lék
allan sinn feril hjá félaginu, frá
1967 til 1984. Brooking vann tvo
bikarmeistaratitla með West Ham
og skoraði m.a. sigurmarkið í
úrslitaleiknum gegn Arsenal.
Markið skoraði hann með skalla
sem þótti sjaldséð á þeim bænum.
West Ham er þekkt fyrir að ala
af sér afbragð knattspyrnumenn
og nægir þar að nefna leikmenn
eins og Joe Cole, Rio Ferdinand,
Frank Lampard, Michael Carrick
og Jermain Defoe sem dæmi.
West Ham hefur ekki verið
mjög sigursælt félag í gegnum tíð-
ina en einkenni á West Ham er að
það hefur ávallt alið af sér góða
leikmenn, sem félagið neyðist svo
til að selja frá sér, auk þess sem
það hefur ávallt þótt leika
skemmtilegan fótbolta.
West Ham hefur aldrei unnið
efstu deildina á Englandi en félag-
ið hefur þrisvar sinnum staðið
uppi sem sigurvegari í ensku bik-
arkeppninni, 1964, 1975 og 1980,
og tvisvar endað í öðru sæti í bik-
arkeppninni, árið 1923 og nú síð-
ast í vor þegar liðið tapaði fyrir
Liverpool í vítaspyrnukeppni.
Liðið vann Evrópukeppni bik-
arhafa tvisvar í kjölfar þessara
bikarmeistaratitla, fyrst árið 1965
og einnig árið 1976. West Ham
vann einnig góðgerðarskjöldinn,
sem nú heitir samfélagsskjöldur-
inn, árið 1964 en það var einmitt
Bobby Moore sem var fyrirliði í
þessu sigursælasta liði West
Ham.
West Ham hefur tvisvar unnið
næstefstu deildina á Englandi,
fyrst árið 1958 og svo aftur árið
1981 en nýjasti titill félagsins kom
árið 1999 þegar liðið vann Intertoto
keppnina..
Eggert Magnússon er núver-
andi stjórnarformaður West Ham
en hann tók við því starfi af Terry
Brown sem hefur gegnt stjórnar-
formennsku hjá félaginu frá árinu
1992.
West Ham hefur alið af sér margan góðan knattspyrnumanninn um árin en félagið hefur ekki unnið marga bikara. Gullöld liðsins var
á sjöunda og átta áratugnum með Bobby Moore sem fyrirliða. Dagur Sveinn Dagbjartsson kynnti sér sögu West Ham.