Fréttablaðið - 06.01.2007, Qupperneq 100

Buffalo-tískan setti mark á sálina en Vans er í uppáhaldi
Aldrei verður nógu mikið talað um
hina alþekktu hringrás tískunnar.
Snið koma alltaf aftur í tísku og
maður verður alltaf að passa
sig þegar maður segir að eitt-
hvað sé dottið úr tísku því
aldrei er að vita hvenær
maður mun klæðast viðkom-
andi flík á ný. Eitt sinn þurfti
ég heldur betur að kyngja
stolti mínu og viðurkenna mig
sigraða þegar ég sagði á seinni
hluta síðustu aldar að hettur
myndu aldrei koma aftur í tísku –
en viti menn hettur hafa sjaldan
verið vinsælli en síðustu ár.
Það er ákveðin lína í tískunni
sem ég kýs að kalla „ömmulega“
tísku. Fatnaður sem formæður
okkar klæddust og klæðast enn
þann dag í dag er orðinn eftirsótt-
ur af tískuljónum. Eitt besta
dæmið um það er hin víðfræga
Chanel-dragt sem aldrei virðist
detta úr tísku og konur á öllum
aldri bera með prýði.
Efni eins og blúndur, slaufur á
fatnaði og alpahúfur bera
ákveðna nostalgíu með sér
sem og útsaumaðar flíkur
sem minna mann á gardín-
ur eða púða saumaðan af
ömmu. Kannski er það þessi
nostalgía sem gerir það að
verkum að við heillumst af
slíkum fatnaði.
Ég veit ekki með ykkur en
fataskápar amma minna hafa öðl-
ast meira vægi hjá mér eftir að ég
uppgötvaði þessa hlið tískunnar.
Hinar ýmsu búðir bæjarins luma á
ýmsu sem minnir á eldri og virtari
kynslóðir.
Fatnaður með nostalgíu
Ég gæti notað allt þetta pistlapláss og meira til að telja upp allar þær
flíkur sem ég hef týnt á óskiljanlegan hátt í gegnum tíðina. Ég er sem
betur fer ekki ein af þeim sem týnir lyklum og veski einu sinni í
mánuði og því finnst mér þetta vera heldur skrítið. Held að ég sé sko
aldeilis ekki ein á báti í sambandi við þetta og núna upp á síðkastið hef
ég týnt flíkum eins og tyggjópökkum án þess að hafa hugmynd um
hvar þær eru niðurkomnar.
Sama hver flíkin er eða hvaða bakgrunn hún hefur fæ ég alltaf sömu
óþægilegu tilfinninguna þegar ég uppgötva að ástkæra flíkin mín er
týnd. Það er samt það sama með flíkur eins og annað í lífinu að oft veit
maður ekki hvað maður hefur í hendi fyrr en maður tapar því. Allt í
einu fær svarta gollan eða einn vettlingur ákveðið tilfinningalegt gildi
þar sem það er ekki lengur í mínu lífi. Sama hvort að flíkin hefur verið
í uppáhaldi eða lítið sem ekkert notuð er tilfinningin alltaf jafn slæm.
Langoftast gerist þetta á djamminu þar sem yfirhöfnum og auka-
hlutum er hrúgað í eitt horn staðarins án frekari málalengingar og ekki
skipt sér af því fyrr en nokkrum tímum seinna og þá er maður oftar en
ekki í annarlegu ástandi og ekki til þess hæfur að fara að gera ítarlega
leit að munum sínum.
Einnig hef ég uppgötvað það löngu seinna, oftast við myndaalbúms-
skoðun, hvaða flíkur sem eitt sinn voru í minni eigu eru glataðar. Þrátt
fyrir afskiptaleysi mitt verð ég alltaf jafn fúl og pirruð.
Er jafnvel farin að hallast að þeirri skoðun að sumur fatnaður sé
gæddur þeim einstaka hæfileika að gufa upp þegar þeim hentar. Þar
með er hann glataður en alls ekki gleymdur.
Ekkert er jafn óþolandi og að finna hina fullkomnu flík og týna
henni, gera svo dauðaleit að öðru svipuðu en finna það aldrei aftur.
Einu sinni sagði vitur kona mér það að alltaf þegar hún týndi flík
huggaði hún sjálfa sig með því að telja fundvísan finnanda heppnan.
„Hver sá sem finnur mína fallegu flík er heppinn og á það skilið.“ Góð
og falleg speki sem endurspeglar náungakærleikann sem er sjaldséður
í nútímaþjóðfélagi og fleiri geta hér með tileinkað sér hann.
Takk fyrir mig.
Glatað en ekki gleymt