Fréttablaðið - 29.09.2007, Qupperneq 64

Mér er það enn í fersku
minni þegar þá nýorðn-
ir tengdaforeldrar
mínir íhuguðu að
afneita mér sökum
þess að ég játaði í
einu matarboðinu að
hafa ekki minnsta grun
um hver Guðjón Þórðarson
væri. Ég var 17 ára og mig grunaði
ekki að á því heimilinu jafnaðist
þetta á við að játa þá synd að vita
ekki hver Ólafur Ragnar Grímsson
væri. Ég sá mér þann kost vænstan
að lesa mér örlítið til í heimi knatt-
spyrnunnar enda kærastinn í lið-
inu og stórfjölskylda hans mikið
áhugafólk um sportið.
Skömmu seinna byrjaði ég að
vinna sem blaðamaður á Skessu-
horni, héraðsfréttablaði Vestur-
lands. Á milli þess sem ég skrifaði
um bæjarmálin, álversáform og
tók myndir af nýfæddum Vestlend-
ingum mætti ég á fótboltaleiki og
tók myndir af miklum móð. Fyrr-
greindur kærasti í liðinu kom sér
vel þegar kom að greinaskrifunum
enda var markatalan yfirleitt einu
upplýsingarnar sem eftir sátu í
kollinum þegar heim var komið.
Svo liðu árin og á einhvern dular-
fullan hátt hefur íslenskur fótbolti
borað sér leið inn að steinhjartanu.
Mér finnst næstum því gaman að
mæta á völlinn og hef gengið svo
langt að horfa á beinar útsendingar
frá leikjum annarra liða þegar ekk-
ert skárra er í boði á öðrum sjón-
varpsstöðvum. Guðjón Þórðarson,
sem ég myndi jafnvel þekkja í sjón
í dag, er auk þess mættur aftur í
brúna hjá heimaliðinu og Íslands-
mótið er spennandi sem aldrei
fyrr.
Hins vegar finnst mér ennþá
tímasóun af verstu gerð að horfa á
erlendan fótbolta þar sem maður
þekkir ekki nokkurn mann í eigin
persónu og hefur engra hagsmuna
að gæta. Skil heldur ekki hvernig
Íslendingar nenna að velta sér upp
úr því að einhver Múrínjó hafi
verið látinn fara frá Chelsea þegar
Eiður Smári er ekki einu sinni
lengur þar. Hvurn djöfulinn kemur
okkur það við? Mér finnst þetta
eins og að fylgjast af áhuga með
bresku undankeppninni í Euro-
vision.