Tíminn - 08.11.1981, Qupperneq 18

Dagbók Alfreðs
Alfreðssonar
— Fimmti þáthir af okkar manni í undirheimum
■ Alfreð Alfreðsson er okkar maður í undirheimum. Við
höfum kynnt hann i' fjórgang hér i blaðinu, skildum siðast
við hann þar sem hann sat fastur i neti réttvisinnar. En
vegna eðlisborinnar slægöar sinnar slapp Alfreð meö væg-
andóm i þaðskiptið, en næst — segja þeir honum — verður
hvorki hægt að áfrýja hjá kóngi né presti. Alfreö — hann
er litinn, pervisinn og rebbalegur, ferðast helst i skjóli
nætur og brosir órætt og undurþýtt, sem veit að mati elstu
manna aldrei á gott. Við höfum komist i dagbók Alfreðs,
hann segir á þessa leið:
,,Ég vaknaði fremur seint. Háði harða baráttu viö siga-
rettudjöfla. Mamma kom og opnaöi gluggann uppá gátt,
muldaði eitthvað um svinastiur og lassaróna. Ég lokaði
glugganum og gafstupp fyrir sigarettunum. Prumpaði. A
fætur, var með móral mundi ekki af hverju. F'ór á Vitabar
oghitti Arf Kelta. Hann var svartur um augun en eldhress
og átti i pipu. Var nýkominn frá Köben og var aö lenda þvi
sem hann kallaði — annarri lendingu. Viö ákváöum að
droppa inn hjá Uxaskalla. Hann haföi þá flæmt gömlu
hjónin sem hann hafði haldið i helgreipum óttans út úr
kjallaraholunni og sat einn að sinu rausnarbúi. Þau fóru
vist aftur til sins heima, á Bakkafjörð. Uxaskalli var bú-
inn að skrúfa ósram ljósaperurnar úr lömpunum og hafði
sett f jólubláar i staðinn. Verulega kósi. Hann sat og hlust-
aöi á útvarpið — „til að missa ekki allt samband við um-
heiminn”, útskýrði hann og sneri sér svo aftur að stúlku
með forhertan feitabollusvip sem naut gestrisni hans þá
dagana. Hún sagðist heita Almannagjá og var úr Kefla-
vik. Við kýldum á pipuna, drukkum jasminte úr jógúrt-
dollum og Arfur, sem hefur ýmis sambönd, sagði að hann
hefði áreiðanlega heimildir fyrir þvi að Deep Throat hefði
verið sýnd á Frikirkjuvegi ellefu. Við pældum i þvi hvort
einhvern pening væri að hafa upp úr kláminu. Það er
aldrei að vita...
Allt i einu var bariðá hurðina. „Opniði, ég veit að þið er-
uð þarna inni”, sagði mjóróma rödd sem ekki getur komið
úr nema einum barka. Aldinblók! Sjálfsagt mál, við opn-
um dyrnar og þar stendur hann, sá sem allt veit i undir-
heimunum en ekkert getur, helfrosinn og óðamála.
„Alfreð, Alfreð! Þeir eru á hælunum á þér! Elias
Bja....” Svo hneig hann máttvana niður og sagði ekki
meira þanri'daginn. Þó fyrr hefði verið!
Ég, hvað hef ég gertV Að lenda i einhverju klandri með
hreinanskjöld! Sá náttúrlega að fyrsti staðurinn sem þeir
leituðu á væri kjallarinn hjá Uxa. Ég i úlpuna og út. Fer
með veggjum, villist út á Mela og siöan inn á eitthvað sem
mér var siðar sagt að væri Garðsball.
Ég rakst á aumingja sem ég kannaðist við, gerði honum
tilboð sem hann gat ekki hafnað. Ég drakk fritt, kvöldið
það. Var orðinn býsna blekaður þegar hjá mér sest ein-
hvers konar dósent og fer að þusa eins og lifið liggi við. Ég
er vanur að yrða ekki á svona fugla, brosi út i þá vinstri og
eins og venjulega heyri ég bara slitur: ..eins og blindur
maður... ætlar yfir götu... ætti i raun ekki að fara yfir...
kemur litið barn... leiðir hann yfir... gefur þvi happa-
drættismiðann sinn... og það vinnur lampa i verðlaun”.
Nú, ég fatta auðvitað strax jókinn. Gæinn er sálfræðidós
og er að gera grin að mér. Ég seilist eftir svona rauð-
sokkanælu sem náunginn er með i barminum og sting...
Hann segir:
„Æ!”
„Látt’etta þér að kenningu verða”, segi ég, svalur og
gæjalegur, og stend upp. Ráfa um salinn. Man mest litið.
Þegar ég rankaði við mér var ég að éta rauðkál upp úr
öskutunnu i miðbænum. Oldungis kynstur af rauðkáli,
aldrei séð annað eins. Ég nennti ekki heim og var enn i
banastuði. svo ég fór að leita að parti. Var kominn hálfa
leið upp i Grjótaþorp þar sem ég vissi af stelpu sem var
alltaf til i fúttið þegar Svarta Maria renndi upp að mér.
Þeir voru fimm, ég var einn. Samt tókst mér að gefa ein-
um blóðnasir og öðrum góðarauga. Þarf að muna að sækja
karate-námskeiðið betur, fá mömmu til að blæða.
Þeir stungu mér i græna klefann, vildu ekki segja mér
fyrir hvað. „Þú veist það sjálfur, Alfreð,” sagði foringinn
— rottulegur kall sem ég veit að hraktist úr Dölunum end^
ur fyrir löngu. Ég filaði bara vel að vera i græna klefanum
og söng „Nú andar suðrið” fjórtán sinnum. Ég var einu
sinni i kór, það var þegar ég var ellefu ára i Melaskólan-
um. Var rekinn úr kórnum af þvi ég var alltaf að reyna við
stelpurnar á æfingum. En nú opnuðust dyrnar á græna
klefanum.
Þar stóð Elias Bjarkason með pipuna og hattinn. „Jæja,
Alfreð Alfreðsson, leiknum er lokið, þrjóturinn þinn. Nú
verður þú kitlaður til sagna. Reynir, komdu með geitina
og saltið!”
Það rann upp fyrir mér ljós. Ég mundi hvers vegna ég
haföi haft móral um morguninn”.
Lengra var Alfreð ekki kominn i dagbókarskrifum. Ald-
inblók birtist og varaði hann við nýju samsæri Eliasar
Bjarkasonar gegn frelsi hans. En hvað hafði Alfreð
gert???
framhald
Rafmagnsveitur ríkisins óska eftir tilboðum i eftirfarandi: Útboð RARIK-81022 Krossar fyrir há- spennulinur. Opnunardagur 10. desember 1981 kl. 14.00. Tilboðum skal skila á skrifstofu Raf- magnsveitna rikisins, Laugavegi 118, 105 Reykjavik, fyrir opnunartima, þar sem þau verða opnuð að viðstöddum þeim bjóðendum er þess óska. Útboðsgögn verða seld á skrifstofu Raf- magnsveitna rikisins, Laugavegi 118, 105 Reykjavik, frá og með mánudeginum 9. nóvember 1981 og kosta kr. 25.- hvert ein- tak. Reykjavik 5. nóvember 1981 RAFMAGNSVEITUR RÍKISINS

HRj BORGARSPÍTALINN Lausar stöður Hjúkrunarfræðingar Hjúkrunarfræðinga vantar til starfa við flestar deildir spitalans. Laus pláss eru til á barnaheimili staðarins fyrir 2ja til 5 ára börn. Upplýsingar gefur hjúkrunarforstjóri, simi 81200, (207 , 202). Læknaritari Óskum eftir að ráða læknaritara til starfa nú þegar. Starfsreynsla eða góð vélrit- unar- og islenskukunnátta áskilin. Upp- lýsingar um starfið veitir Brynjólfur Jónsson i sima 81200/368. Reykjavik, 6. nóv. 1981.
Listin að liggja
á hleri
■ Það er mikil list og góð að liggja á hleri. Einn
þeirra manna sem það hefur lagt fyrir sig er Nigel
Rees, alkunnur afskiptaseggur sem við höfum áður
kynnt hér i blaðinu, þá er hann las skriftina á
veggnum. Siðar tók Rees uppá þvi að auglýsa i blöð-
um eftir einhverju þvi sem fólk hafði heyrt annað
fólk segja, til að munda útá götu. Þetta var
grallaralaust fólk og orð þess eru slitin úr sam-
hengi:
Þetta heyrðist á læknastofu:
Læknir: Jæja, frú Jones. Vertu nú
svo væn aö beygja hnéð.
Frú Jones: 1 hvora áttina,
læknir?
Tvær gamlar konur biðu eftir
strætó.
önnur sagði: „Alveg er veðrið
hræðilegt.”
Þá sagði hin: „Já, en það er betra
en ekkert!!!!!”
Þetta heyrðist i leikhúsi sem
var að sýna Macbeth eftir
Shakespeare. Einn leikaranna
sagði, eins og lög gera ráð fyrir,
„á morgun á morgun á morgun.”
Þá sagði einn áhorfenda stundar-
hátt:
„Það er að segja á fimmtudag-
inn”.
Tvær gamlar konur sátu i
strætó:
A: „Ég sá að konan dó”.
B. „Hvaða kona?”
A. ,,Sú sem fór út með manninum
sem átti bátinn”.
B. : „Bátinn? Hvaöa bát?”
A: Æ, þú þekkir hana. Svo giftist
hann hinni konunni sem skaut
forsetann.”
B. „Ó, er hún dáin?”
A: „Nei!. Hin. Æ, hvað hét hún ...
hm... Mary... hm.... Mary Callas!
Það er hún!”
B: „Nei, ég þekki hana ekki.”
A:, ,Víst þekkirðu hana. Hún söng
alltaf svo hátt...”
Strætisvagnar eru vinsælir hjá
hlerurum. Eftirfarandi heyrðist
ein kona segja við aðra:
„Við erum alveg hætt að rifast.
Okkur tókst að leysa málið. Nú
sker ég brauðsneiðarnar en hann
smyr þær sjálfur.”
Og þetta heyrðist lika i strætó:
„Af hverju vill hún giftast? Hún
hefur pabba sinn og mömmu og
gullfiskana!”
En þessar samræður áttu sér
stað á almenningssalerni. Ungur
drengur sagði við föður sinn:
„Pabbi, af hverju förum við
hingað?”
Svarið kom um hæl: „Til að
sleppa frá mömmu þinni!”
1 biósal nokkrum var eitt sinn
verið að sýna myndina The Road
to Utopia með Bob Hope og Bing
Crosby. Útópia er sem kunnugt er
staðleysa, fyrirmyndarriki sem
ekki er til. En einn áhorfandi
sagði við annan:
„Hvar er eiginlega þessi
Útópia?”
„Ég er ekki viss. Ég held það sé
einhvers staðar við Miðjarðar-
hafið.”
Þetta heyrðist á veitingahúsi:
„Nú er ár siðan aumingja mað-
urinn minn dó. Æ, ég sakna þess
svo að hafa ekki lengur bilinn.”
Aftur förum við i strætó.
Fjarskalega fin kona kallaði hátt
og snjallt til mannsins sins sem
■ „Hvers vegna vill hún giftast?
Hún hefur pabba sinn og mömmu
og guilfiskana?”
stóð við hliðina á henni:
„Jeremy, hvað er klukkan?
Gáöu á gullírið þitt!”
Enn i strætó:
Stúlka sagði: „Þau eiga svo
marga hunda. Þeir eru um allt
húsið.”
Onnur sagði: „Ég þoli ekki
hunda inni húsum. Annað mál ef
það væru hestar...”
Ungur listamaður sá eitt sinn
frægan gagnrýnanda og göfugan
lávarð standa fyrir framan eina
myndhans á sýningu. Hann lædd-
ist nær til að heyra hvað þeir
sögðu. Lordinn sagði:
„Af þessu tvennu kýs ég fremur
að vaska upp...”
Og gömul frú sagði við aðra:
„Sko, uppáhaldsdýrlingurinn
er sá sem passaði alla fuglana og
dýrin. Hvað heitir hann aftur —
Frank frá Onassis?”
Og menntskælingur sagöi viö
annan:
„Það iskrar i skónum minum.
Hvernig gengur þú?”