Tíminn - 27.02.1983, Blaðsíða 25

inin andskoti neðarlega
>a ad við séuin komin á
a að taka til höndulm og
•f að tala tæpitungulaust,
leiknum. Ég held að flest
óti að ramba á barmi
ðbólgustig og verðlagið
lón Hákon Magnússon,
ijónvarps og núverandi
sölusviðs Slippfélagsins í
förum við út á Seltjamar-
Hákon, eiginkonu hans
rdóttur og börn þeirra
ára og Hörð Hákon, sex
bílafyrirtæki, kannski mest vegna þess
að ég var skuldum vafinn eftir námið, -
ég átti ekkert til - og blaðamannsstarfið
var illa launað.
Haustið 1969 urðu svo kaflaskil í lífi
mínu þegar ég fór til Afríku í Biafra-
stríðið til að vinna fyrir fyrirtækið
Flughjálp, sem flutti skreið er íslending-
ar gáfu Biaframönnum. Þá var flogið
inn til Biafra frá eyjunni Sao Tome. Ég
sá um daglegan rekstur starfseminnar
þar í nokkra mánuði. íslenskirflugmenn
sáu um þctta flug og notuðu gamlar
flugvélar sem Loftleiðir áttu, þetta var í
raun upphafið að Cargolux.
Þetta tímabil er vafalaust litríkasti
kafli lífs míns, reynslumikillog ævintýra-
legur, þó það hafi verið sorglegt að taka
þannig óbeint þátt í þeim stríðsátökum
scm þarna áttu sér stað og sjá allar
hörmungarnar. Sú reynsla hafði gífurleg
áhrif á mig, sérstaklega að sjá hvernig
þeir sem minnst mega sín þjást mest.
Áslaug kom svo út til mín um jólin,
en ég kom heim snemma árs-1970. Þá
bað Markús Örn Antonssön mig um að
leysa sig af sem fréttamann við sjónvarp-
ið á meðan hann færi í prófkjör til
borgarstjórnar. Ég hcld hann hafi ekki
reiknað með því að hafa það, a.m.k.
stóð aldrei til að cg yrði lengur cn á
meðan á prófkjörinu stóð en ég ílentist
í sjö ár því að Markús náði kosningu."
- Hvernig var hjá sjónvarpinu?
„Það var mjög gaman, þetta var líka
mjög skemmtilegur tími hjá sjónvarp-
inu, hin ungu og fersku uppbyggingarár
voru ekki liðin. Ég var þarna nánast
cingöngu í erlendum fréttum, ef til vill
vegna þess að ég hafði stundað nám í
stjórnmálafræði.
„Gaman að vera
á fyrsta bekk í almenn“
Skemmtilegast við starfið var að ég
átti þess kost að fara í nær allar samn-
ingaferðir með Einari Ágústssyni utan-
ríkisráðhcrra þegar verið var að semja
um útfærslu landhelginnar, fyrst í fimm-
tíu mílur og svo í tvöhundruð. Það var
óskaplega gaman að vera svona á l'yrsta
bekk í almcnn. og fylgjast með svo
mikilvægum atburðum íslandssögunnar
í návígi. Atburðum sem hafa svo mikið
gildi í lífi okkar.
Ég fylgdi Einari svo fast cftir, að um
tíma var álitið að ég væri öryggisvörður
hans. Ég var vakandi og sofandi yfir
honum. Einu sinni þegar við vorum í
Osló hafði ég hann grunaðan unr aö vera
á leynifundum með breska utanríkisráð-
herranum Anthony Crossland. Einar
bjó á Grand Hotcl og ég var viss um að
hann væri citthvað að pukrast með
Crossland svo ég settist í gcstamóttök-
una á hótclinu, alvcg við lyftuna og
ætlaði að grípa Einar þegar hann kæmi
inn cða færi út. Það endaði aftur á móti
með því að þaö var Crossland sem kom
út úr lyftunni ásamt scndiherra Breta í
Reykjavík, Kenneth East. Þá vissi égað
þcir hcfðu vcrið á lcynifundi í hcrbergi
Einars og þar með var hulunni svipt af
leynifundunum og það var skýrt frá þeim
í fréttunum um kvöldið. Ég var einnig
fréttaritari breska blaðsinsThc Financial
Times og sendi þcim fréttina strax og
notaði tímann í gestamóttökunni til að
tapa ekki tíma.
Einar fyrirgaf mér þctta strax, hann
skildi hvað hlutvcrki ég hafði að gcgna
og var alla tíð afskaplcga samstarfslipur.
Þessi frétt kom sér hins vcgar mjög illa
■ Ásamt Einari Ágústssyni fyrrverandi utanríkisráðherra að loknum blaðamannafundi NATO í Brússel í desember 1975
fyrir Crossland. Bretum þótti það mikil
hneisa að breski utanríkisráðherrann
skildi ganga á fund þcss íslenska en ekki
öfugt. Hann hlaut því skömm í hattinn
fyrir."
- Er einhver inunur á því að vinna á
blaöi og í sjónvarpi?
„Einhver munur er nú á því já, cn mér
þótti alltaf ofsalcga gaman að vera
blaöamaður. Ég var í þessu áður en
offsettprentið kom til sögunnar og mér
fannst alltaf alveg feykilcga gaman í
prentsmiðjunni í Skuggasundinu, það
var alveg sérstakt andrúmsloft þar.
Mér finnst líka mjög nauðsynlegt að
fréttamenn útvarps og sjónvarps fái
reynslu á blöðunum áður cn þeir ráðast
til þeirra starfa, enda lield ég að bestu
fréttamcnnirnir á útvarpi og sjónvarpi
hafi þann bakgrunn. Maður fær nefni-
lcga svo alhliða reynslu á blöðunum,
byrjar á því að skrifa smáfréttir og
vinnur sig síðan upp. Þannig fá blaða-
mcnn mjög alhliða þjálfun. Sá sem fcr á
sjónvarpið fer hins vegar bcint í mjög
sérhæftstarfog missiraí þcssaridýrmætu
reynslu. Ég hefði t.d. ekki viljað fara á
mis viö hana.
„Verslunar- og blaðamað-
urinn togast á í mér“
Það scm mér fannst svona fremur
ncikvætt við.starfið í sjónvarpinu var
það aö maður hætti eiginlega að vera
sjálfstæður einstaklingur og varð nokk-
urs konar almenningseign. Þetta var
ákaflcga óþægilegt, sérstaklega ef ég fór
á skemmtistaði, enda hættum við því
alveg á þessum tíma. Maður gat aldrei
um frjálst höfuð strokið hvort sem fólk
var óánægt með mann eða ekki. Þessi
viðbrögð eru þó skiljanleg því að frétta-
maðurinn er heima í stofu hjá fólki hvort
sem því líkar betur eða verr. En þó ég
hafi gaman af að umgangast fólk vil ég
helst losna við að vekja þvílíka athygli."
- Hvað hefurðu verið að gera síðan
þú hættir hjá sjónvarpinu?
„Síðan hef ég stundað verslun og
viðskipti, rak bifreiðasöluna Vökul þar
til í fyrra. Við versluðum með amcríska
bíla, mér þóttu bílaviðskiptin skemmti-
leg en dollarinn hefur verið svo erfiður.
Hann er svo sterkur gagnvart öðrum
gjaldmiðlum að hlutfall amerískra bíla
hefur á nokkrum árum hrapað úr 30%
af heildarmarkaðnum hér á landi niður
í 1.6%. Á árinu 1982 einu saman
hækkaði dollarinn um 105% gágnvart.
íslensku krónunni."
- Fóruði á hausinn?
„Við fórum fremur illa út úr þessum
bisncss, cn þó ekki á hausinn vona ég.
Við hættum rekstrinum í ágúst 1982 og
erum enn að gera upp og ganga frá. Það
er því enn ekki alveg ljóst hvernig staðan
Sjá næstu sídu