Tíminn - 01.04.1984, Qupperneq 5

SUNNUDAGUR 1. APRÍL 19W
5
> Enginn nema sá sem dval ð hefur sl. ár á tunglinu þekkir
hann ekki: Boy George með sminkaða andlitið, löngu lokkana
og Htríka klæðaburðinn sem t ýja kvennatískan krefst. Það er
hann sem söng eyrnaskefíann „Do You Really Want to Hurt
Me?“ og „Karma Chameleon", - súperstjarnan á poppmark-
aðnum. Þessi 22ja ára piltur, sem gárungarnir kalla nöfnum
eins og „Joan Crawford efiir breytingaskeiðið eða „E.T.
poppheimsins“ er eins og marglytta, hvort sem er slappt
handtakið þegar hann heils ir þér eða letileg röddin. En
eiginleikar hans hafa gert ha m og hljómsveit hans „Culture
Club“ að margföldum milljóm i
mærmgum.
„Guð var kona, þangað til
annað var ákveðið“
Það segir Marlyn.
Marlyn er 21 árs gamall karlmaður.
Hann er með sítt Ijóst hár og háan barm.
Andlitið er rjótt og slétt, tískuprins frá
toppi til táar. Plötuframleiðandinn, for-
stjórinn og söngvarinn Malcolm
McLaren, sem er einskonar „gúrú" næt-
urlífsins, telur hann vera eftirmann Boy
George, hina komandi „súperstjörnu."
Hví ekki það? Hann er álitlegri en Boy
George og enska tímaritið "Melody
Maker" kallaði hann einu sinni „Öfug-
ugga vikunnar." Fyrsta platan hans
„Calling Your Name" er bara sæmilega
gerð segja þeir.
Marlyn var veikluleg strákrengla að
nafni Peter, sem nágrannastrákarnir
gerðu óspart grín að, þar til hann fyrir
fjórum árum komst í hóp hinna svo-
nefndu „new Romantics", en það var
flokkur ungra snobbara í marglitum
klæðum. Þar uppgötvaði hann að hann
var ekki sá eini sem tók varalit fram yfir
fótbolta. Brátt varð hann eitt af „kynja-
dýrum" næturlífs Lundúna og umsetinn
af ljósmyndurum og túristum. Undra-
barn úr hópi hins mikla flokks ungra
atvinnuleysingja.
Eftir að „Calling Your Name" kom út
er hann orðinn poppstjarna og nú getur
hann endurgoldið það sem gert var á
hluta hans, meðan hann var óþekktur.
Ekkert svíður jafn mikið og mistök
gærdagsins og niðurlæging.
■ Scott Crolla, tískuteiknari, kl
alklæðnaði. Fötin sem hann teinar er(i
mest likjast náttfötum, eiga að gera
la iðist
helst hrafnsvörtum frakka og
þó mjög litrík og karlmannafötin sem
nenn mjög frjálslega i fasi.
ritin keppast við að uppgötva nýjar
hljómsveitir.
Samt cr rás 1 hjá BBC lokuð fyrir allri
nýbylgju. Plötusnúðarnir David Jensen
og John Peel mega spila það sem þeim
sjálfum sýnist. Peel segir: ,,-Eg fer eftir
mínu eigin hugboði, held mínu striki, -
og þegar það sveigir til hægri eða vinstri,
þá sveigi ég líka." Nýjasta hugboðið
hefur bent honum á hljómsveitirnar
„The Alarm," „Cocteau Twins," „Icicle
Works" „PIL", og „Big Country."
Fyrir 20 árum sigruðu loðkollarnir frá
Liverpool Bretland og þá allan heiminn.
Nú á sér stað ný popp-innrás. Hún hófst
fyrir fimm árum með „Police." Loks var
það eitthvað annað en rusl sem var á
boðstólum. Þannig eru tónlistarhæfileik-
ar „Eurythmics" og „Culture Club" auk
„Marlyn" eins og piparsteik á við ósalt-
aðar franskar kartöflur.
En það er ekki bara tónlistin sent
gildir. Sá fleytir líka rjómann ofan af
sem lítur nógu æðislega út. Framleiðand-
inn Malcolnt McLaren: „1976 komu
„Sex Pistols". Þeir kunnu reyndar ekki
að leika á neitt hljóðfæri, en útgangurinn
á þeint var makalaus. Plötufyrirtækið
EMl spurði: „Viljið þið gítara?" Þeir
Sjá næstu síðu
Skoðanir Boy George eru kostulegar,
Um stelpur segir hann til dæmis: „Þær
tala og tala og ekki um neitt nema kynlíf,
sem mér býður við að heyra minnst á."
Um móður sína segir hann: „Hún
getur ekki hugsað sér að kyssa mig á
varirnar, því hún er svo hrædd unt að
atast út í varalit."
Hann segir: „Égerorðinn kærulausari
með aldrinum. Éger hættur að raka mig.
Guði sé lof að ég er ekki svo loðinn
svona almennt."
Boy George, sem í átta ár hefur verið
einn litríkasti fuglinn í skemmtanalífinu
í London var lengi nefndur „Froðu-
Goggi" í slúðurdálkum borgarblaðanna,
enda þreyttist hann aldrei á að dæla í
dálkana sögum af einkalífi sínu. Það var
hlegið að honum þegar hann grét og
gólaði af því að einhver hefði stolið af
honum hárspreyinu hans. Það var líka
hlegið þegar hann lýsti því yfir að hann
ætlaði að verða popp-stjarna. Hann
Goggi? Hann kunni ekki einu sinni að
spila á þríhorn. En nú er það George
sem best hlær. En hve lengi?
„Einn góðan veðurdag mun hann
vakna upp, líta á spóaleggina á sér í
speglinum og spyrja hvert allur „glamor-
inn" sé farinn."
alveg eins við og foreldrar þeirra gerðu
á sínum tíma.
Ný kynslóð hyllir nú bresku popp-
stjörnurnar sem leiðarljós níunda ára-
tugarins.
Meðan hljómplötufyrirtæki, t.d. í
Þýskalandi, kveina yfir ntinnkandi sölu
og bíða eftir fæðingu nýrra stjarna, þá
gengur allt með prýði í þessum iðnaði í
Bretlandi. I London einni eru meira en
þúsund plötuframleiðendur. Þar er
framleiðslukostnaður á einni plötu að-
eins um 50 þúsund ísl. krónur, hljóm-
leikaferðir eru ódýrar, vegna lítillar
fjarlægðar milli borga og tónlistartíma-
„Við erum öll stoti af þessum
nýja stíl í tónlist, - hann er
besta útflutningsvara Breta“
Þegar Harold Wilson, forsætisráð-
herra, sagði þetta, var fyrsta risabylgja
Bítlaæðisins gengin yfir, en músík Bítl-
anna greip fyrri kynslóð alveg jafn
föstum tökum og músík nýju hljómsveit-
anna núna. En æskudýrkunin sem kom
með Bítla-æðinu hefur lifað í aðlagaðri
mynd.
Það á sér sínar orsakir að endurnýjun-
in á tónlistinni á níunda áratugnum er
með heldur villimannlegum brag, eins
og fyrir tuttugu árum. Þetta á sér rætur
í erfiðum þjóðfélagsástæðum í landinu.
Þetta er uppreisn gegn vonleysinu.
Og enn sem áður fær eldri kynslóðin
ekkert að gert. Þeir sem hér áöur töldu
sig til aðdáenda geggjaðra uppátækja
David Hockney eiga nú erfitt með að
skilja Donnu Muir. Þeir sem aðhylltust
tísku Mary Ouant æsa sig nú yfir Jane
Kahn. Þeir sem hæst sungu „Yeah,
yeah, yean," hrista nú höfuðið yfir
hljómsveitinni „Frankie goes to Holly-
wood," - og gleyma að þeir bregðast

■ Vegna dæmalauss útlits síns o{ framkomu kalla þeir
Club“ 1983 og er enn á toppnum.
London Boy George „E.T. poppsins". Hann sló i gegn ásamt hljómsveit sinni „Culture