Tíminn - 01.04.1984, Blaðsíða 6

6
SUNNUDAGUR 1. APRÍL 1984
„í ríki frum-
skógarmenn-
ingarinnar”
héldu ekki, - þeir höfðu tónblöndung-
inn. Aftur á móti vildu þeir fá drjúga
fjárhæð' til þess að kaupa sér tötra fyrir.
Nú eru aðrir piltar komnir fram á
sjónarsviðið sem vilja spila „svarta"
tónlist. Auðvitað geta þeir það ekki, en
þeir líta þó bærilega út.“
Meginmálið er að efnið passi fyrir
„videóið."
Pannig hcfur tónlist „Duran Duran"
slcgið í gegn hjá öllum yfir 13 ára aldri:
45 milljón plötur seldar. Þökk sé videó-
inu.“ 1982 lágu plötur þeirra enn óseldar
í verslunum í stórum stöflum. En þá
flutti bandaríska sjónvarpið „video‘“
mynd þeirra „Hungary Like The Wolf"
og „Girls On Film" og þar með var þeim
leiðin opin inn á ameríska markaðinn.
Breska æskan var dálítið lengur að
taka við sér, en það stóð ekki lengi. Nú
tala menn í Englandi um „Durandon-
ium" eins og „Bítla-æðið" forðuni.
Roger Taylor, hinn 23ja ára gamli
trymbill hljómsveitarinnar, segir:
„Já, éger dálítið kvíðinn. Ef til vill sit
ég inni á kaffihúsi þcgar ég er orðinn 25
ára og segi við fólk: „Vitið þið hver ég
var einu sinni".
„Ljótt er fagurt og fallegt ljótt...“
„Fyrst þegar fólk lætur lita hárið
tvisvar í mánuði fer hársvörðurinn að
lyfta hárinu," segir rakarinn James Cuts
og klínir vandlega dökkrauðum lit í
hárið á einum viðskiptavini sínum, sem
fyrir er með rauögula lokka. Hann
þeytist um rakarastofuna í Kensington
og „spreyar" dálitlu bleiku hér og svo-
litlu gulu þar.
Á rakarastofu hans „These are Cuts"
eru þrír rakarar á fcrli. Svertinginn
Steve ber „stívelsi" í silfurhvítan kamb
á höfðinu á einum viðskiptavininum.
Joe er aftur á móti að fást við hrokkinn
túberaöan haus.sem fordómafullur
áhorfandi er viss um að geymir ýmsan
kvikfénað. Sá þriðji, Scott, hefur undið
„túrban" um höfuðið á sér sem minnir á
tyrkneska sessu.
„Hér er klippt, en hvorki snurfusað
cða snyrt." stendur á T-bolnum hans
James. Hér cr ckkert „hér um bil". Hér
er litað, endurlitað, „túberað" og
„spreyaö," þar til hvert hár stendur upp
í loftið eins og gaddar á ígulkeri.
.lames er sjálfur nýbúinn að gefa út
plötu: „Sexify You," heitir hún. í sal
fyrir ofan rakarastofuna sýna framúr-
stefnulistamcnn myndirsínar. í herbergi
við hliðina hefur James opnað snyrti-
stofu. „Ef til vill verð ég orðinn mellu-
dólgur á morgun," segir hann.
„Þá gef ég skít í gamla starfið."
„Það erenginn munurá kynjunum,
- kvenfólk fretar líka“
- Stendur á vegg á karlaklósetti í
„Camden Palace"
Upprunalegan háralit sinn man tísk-
ufrömuðurinn Jane Kahn ekki lengur.
en hún býr í hússkrifli í Ishington. Nú
takmarkast minni hennar við ýmsa
„tóna" af bláum lit og hefur hún fléttað
lokkana hcr og þar í tíkarspena, sem ná
niður á axlir. Hnakkinn er nauðrakaður
á báðum hliðum og hefur hún límt litlar
andlitsmyndir vinstra megin á hann, en
tyrkneskar perlur hægra mcgin. Þegar
hún tínir þetta af sér undir svefninn fer
jafnan dálítið af húðinni með.
l lún afsakar sig: „Ég er að fara í boð."
Hún er í svörtum kjól sem er svo
þröngur að hann virðist málaður á hana.
Á öllum tíu fingrunum Ijómar alls lags
ódýrt skraut.
Fötin sem hún saumar fást ekki leigð
fyrir minna en 200(1 ísl. krónur. Þau eru
skrýtin blanda af klæðnaði samúraja og
Söru Bernhardt, en gcra rnikla lukku.
Hún hefur nýlega opnað þriðju verslun-
ina.
En það er enginn leikur að hreinsa
þessar margbreytilegu flíkur. Jane límir
allt að átta smáhluti af mestu nákvæmni
á flíkurnar. Iðulega gerist það þó að
draumakjóllinn kemur til baka í sorglegu
ástandi. Því er í meira lagi „mannlegur"
ilmurinn af flíkunum stundum.
„Karlar hafa bara tvo galla:
AHt sem þeir segja
og allt sem þeir gera. “
- Segir slagorð kvenréttindasinna
Judy Blame helgar sig skartgripunum
■ Gestir i „Bat Cave“ vita hverni g þeir eiga að klæða sig. Þeir mála sig >em líkasta leðurblöku, klippa vel í
kring um eyrun og reika um í hálfr úkkrinu innan um rauð Ijós og netadræ tur.
á sama hátt og Jane Kahn helgar sig
fatnaði. í smíðastofunni í Norður-
London, sem Judy Blame leigir á 24 þús.
(ísl. krónur) á mánuði er svo kalt að
nefbroddurinn á fólki frýs næstum. Þess
vegna hefur Judy saumað sér samfesting
úr gömlum baðmottum og fleira dóti,
sem lítur afarskrýtilega út. Ávinnuborði
hans gnæfa haugar af hnöppum, kuðung-
um, ryðguðum nöglum og flciru, svo
sem kórallahnullungum. Úr þessu efni
býr hann til margvíslega skartgripi sem
tískuteiknari á borð við Anthony Price
hefur notað sér.
Judy Blame hefur slegið í gegn. Það
er nú löngu gleymt að hann byrjaði á að
smíða úr „drasli," þar sem hann hafði
ekki ráð á dýru efni. Nú selur hann
smoking-jakka sem hann skreytir með
brotum úr grammófónplötum og með
gúmmihnöppum á um tíu þúsund ísl.
krónur.
Helsta gremjuefni hans er það að
menn koma frá Ameríku, Japan og
Italíu og kaupa hugmyndir hans hjá
torgsölum. Síðan eru þær fjöldafram-
leiddar í þessum löndum.
„Guð er ekki dauður,
- hann hefur það gott,
en er farinn að taka það rólega “
- segja pönkararnir.
Donna Muir smyr eggjahvítu á stóra
gúmmírenninga og málar litríkar fígúrur
og tákn á þá. Þegar hún ætlar að sýna
listaverkin í skemmtigarðinum er
rigning. Donna rúllar renningunum
sundur og hengir þá á snúruna umhverfis
íþróttavöllinn, þar sem hún hleypur á
hverjum degi. Einn renningurinn losnar
og dettur í leðjuna. Við hengjum hann
upp aftur þannig að hann gnæfir yfir
hinar myndirnar. Donna hlær. „Hann
ætlar víst að fara að standa á höndum,"
segir hún.
Svo lýsir hún muninum á Bretum og
öðrum þjóðum og skýrir út vegna hvers
einmitt æska Englands er svo miklu meir
skapandi en æska annarra þjóða:
„Hér búa margir útlendingar og sendi-
sveitafólk. Þegar börnin þeirra fara til
íþróttaleikja ganga þau prúðmannlega
út úr skólabílnum, fara í búningaher-
bergin æfa sig á vellinum smástund. Svo
fara þau beint í sturtu, ekkert nema
siðlætið. Ensku krakkarnir ryðjast út úr
bílnum reyta af sér spjarirnar og velta í
óhreinum gallabuxum ogT-skyrtum eins
og blöðruselir. Sjáðu þau, svona lotin-
axla, með slæmar tennur og stóra vömb.
Það er engin furða að þau verð seinna
svo „útfríkuð", svona skemmtileg og
skapandi. Þaueru að bætasér hitt upp."
„Efþetta er heimurinn,
þá ergaman þittgrátt, Drottinn“
Þessi setning er skrifuð á veggi karla-
klósettsins í diskótekinu „Camden Pal-
ace." Hún gæti vel verið einkunnarorð
þessa staðar, sem var leikhús, reist á
Viktoríutímanum. Húsið er fjögurra
hæða, grá teppi á gólfum ogmarmarasúl-
ur bera lofið uppi, skreyttar myndum af
grískum ungmennum. Þarna eru „Art-
deco" lampar og glitrandi lúxusbar er á
hverri hæð.
Það var Steve Strange, sem lét endur-
skapa bygginguna fyrir upphæð sem
jafngilti hundrað milljónum ísl. króna.
Yfir dansgólfinu er sýningartjald, þar
sem nýjustu video-spólurnar renna í
gegn ísífellu. Viðsýningartjaldiðstanda
tvær risastórar líkneskjur úr pappa-
mauki með gríðarleg brjóst.
Strangar reglur gilda um það hverjum
hér er hleypt inn og hverjum ekki.
Skeggjaðir menn og fólk í gallabuxum
þykir engin prýði og er útilokað. Það eru
hreinir duttlungar sem ráða hver inn
kemst og þá duttlunga þekkir enginn
fullkomlega.
Um sinn hefur „hörmunga-tíma útlit-
ið" þótt allra best. Fólk á að klæðast
fötum sem minna á erfiða tíma, - rifnum
netsokkum, götóttum T-bolum, þröng-
um svörtum leðurfrökkum og víðum
buxuni. Ekki spillir stráhattur og hansk-
ar sem klippt hefur verið framan af
fingrunum á. Þetta er klæðnaður sem
gilti á dögum ömmu og fæst vitanlega
ekki nema á rokprís.
Við peningakassann á barnum á ann-
arri hæð húkir Steve Strange og drekkur
„Pina Cola". Velgengnin hefur gert
hann að einskonar vörumerki furðulegr-
ar nýrómantíkur og sem hann stendur
þarna með pípuhatt minnir hann á
digran sótara. Hann ræðir um gengið á
dollaranum sem því miður hleypir pund-
inu upp úr öllu valdi. „Mér er ekkert
gefið um opinbera aðstoð," segir hann.
„Ég sé best fyrir mér sjálfur."
„Hann er með hár
á bringunni. Nú en Snati
er með hár þar líka“
Þetta má lesa á veggnum á kvenna-
klósettinu í „Batcave" (Leðurblökuhell-
inum).
Klukkustundu áður en byrjað er að
hleypa inn er komin hundrað metra löng
biðröð fyrir framan „Batcave" Gestirnir
vita hvað þeir þurfa að gera til þess að
komast þangað inn. Allir verða að
klæðast í svört föt í stíl „Gothic Punk."
Fólk málar sig svo það líkist sem mest
leðurblöku og um ökklann er borin
keðja. Stemmningin er drungaleg, allir
hvísla. Þegar komið er upp mjóan stiga
kemur Lucy í Ijós, en hún ákveður hver
fær að ganga inn í það allra helgasta. Við
kassann er skilti sem á stendur:
„Enga milljónara"
„Engar poppstjörnur"
„Enga öfugugga"
Innréttinginn minnir á draugasal.
Rauðleit Ijós og netadræsur hangandi á
veggjunum. I dimmum skotum kúra
ókennilegar verur. „Lofið okkur að
drekka og líta æðislega út, því á morgun
stöndum við aftur í biðröðinni við at-
vinnuleysingjaskrifstofuna," segir einn
gestanna og hverfur inn á kvennaklósett-
ið. meðan drynjandi músík berst úr
hátölurunum.
,Áttu sigarettu?
Mínar eru enn í sjálfsalanum“
Þetta stendur á veggnum í „Mud
Club" í London. London ungra atvinnu-
leysingja er staður þar sem fólk er
snillingar í vöruskiptum og prútti. „Ef
þú reddar mér inn í þinn „klúbb" skal ég
láta þig fá nýjustu plötuna með „New
Order." Lánaðu mér rauðu plastkápuna
þína og ég kynni þig fyrir vini bróður
míns, hann þekkir „rótara" hjá Boy
Gorge. Hann kemur þér inn á næstu
hljómleika hjá honum."
Þetta gengur ágætlega, því ekki vantar
Englendinga, eldri sem yngri, fortölu-
hæfileika. Enginn samningurersvikinn,
sama hvað á gengur.
Ungir Lundúnabúar, sem ekki eiga
fyriraðgangi að klúbbunum, hafa fundið
sín eigin úrræði. í afdönkuðum verk-
smiðjum, vörugeymslum og skólum eru
haldin dynjandi böll, - en oftast aðeins
einu sinni á hverjum stað. Lundúnalög-
reglan sefur ekki á verðinum og slíkar
skemmtanir samrýmast illa reglunum
um brunavarnir.
Dæmigert föstudagskvöld: Þúsund
manns safnast saman í „Whare-house"
sem er aflóga „stúdíó". Loftið er þykkt
og allur bjór búinn. Hljómsveitin sem
átti að koma birtist aldrei og ameríski
þjóðsöngurinn með Jimmie Hendrix
drynurúr risastórum hátölurum. Klukk-
an tvö um nóttina flæða gestirnir út um
dyrnar. Hver sem vill flýta sér út í hreint
loft verður að ryðjast. Tvær stúlkur falla
í yfirlið.
„Hvað skyldi ég vera heima og horfa
á sjónvarpið og hlusta á einhverjar
sprengju-fréttir um Cruise og SS-20,"
segir einn gesturinn. „Það er sprengju-
stuð hérna."
(Þýtt úr ,,Stern“-AM)