Tíminn - 01.04.1984, Síða 22

22
SUNNUDAGUR 1. APRIL 1984
r. J -
v,snavinir
Lindsay Cooper
kemur
til Islands
Ný plata a leiðinm
■ Einhvern næstu daga kemur út ný plata með þúsundþjala-
smiðnum og kvenskörungnum Lindsay Cooper. Platan ber
nafnið „The Gold Diggers“ og var að stórum hluta samin og
útsett hérlendis árið 1981. Hugljúfasta lag plötunnar ber
einmitt nafnið lceland.
"K+nSeSJt hans n,u
se,n °g Kar/ rkAma fram
- ' Guð'"undSSor
UPP eigin Ijóða
a> Coop
* Lindsi
Á plötunni spilar Lindsay sjálf á gítar,
hljómborð, saxafóna, óbó og básúnu,
Af aðstoöarmönnum má nefna Lol
Coxhill fyrrum saxista Kevin Ayers, Soft
Machine og Gong, textahöfundinn og
söngkonuna Sally Potter og bassaleikar-
ann Georgie Born. Þær tvær síðasttöldu
voru báðar með Lindsay Cooper í
kvcnnahljómsveitinni The Female Im-
provising Group, sem spilaði í Reykja-
vík árið 1978 við feikna góðar undirtekt-
ir.
„The gold Diggers" er önnur sólópiata
Lindsay Cooper. Fyrri platan, „Rags“,
kom út fyrir tveimur árum og þótti
stórkostlegt listaverk, en svolítið
þungmelt.
Lindsay Cooper hefur einnig spilað
inn á plötur með Henry Cow, Mike
Oldfield, Art Bears, David „Pere Ubu"
Thomas, Steve Hillage, The Egg, The
Company, Mike Westbrook o.m.fl.
Tónlist Lindsay Cooper er ávallt skap-
andi og framsækin. I henni greinist m.a.
spuni, rokk, djass, popp o.fl.
Lindsay Cooper hefur þegar hafið
hljómleikaferðalag til að kynna plötuna
um víða veröld. Einn af viðkomustöð-
unum verður Reykjavík um hvítasunnu-
helgina í júní. Með í för verða þýska
söngkonan Dagmar Krause (hún hefur
m.a. sungið með Kevin Coyne, Art
Bears, Slapp Happy, Henry Cow, Faust
o.fl.) og breski trommusnillingurinn Cris
Cutler (hefur m.a. trommað með Mike
Oldfield, Residents, Robert Wyatt, Fíl-
harmóníuhljómsveit Lundúna, Art
Bears, Works, Henry Cow, Black
Sheep, Cassiber, Richard Thompson,
Pere Ubu ofl.)
Öll lögin á „The Gold Diggers" eru
samin við samnefnda kvikmynd, sem
tekin var að hluta á Islandi 1981. Með
aðalhlutverk myndarinnar fer Julle
Christie. (Fréttatilkynning)
Róleg og traust:
Talk Talk: It’s my life
TalkTalk er bresk hljorasxeit.stofnuð 1981. Þettaeraðöllumltkindum
önnurplata þeirra.
Tónlistin á þessari plötu er mjög Ijúf án þess að véra væmjn. Mest er
notast við trommur. bassa og synthesiser í undirleiknum. Söngurihn er
sérkennilegurog góður, söngvarinn minnir á MbodýrBlues-söngvar-
ann. Það gerir tónlistin líka, eins og áður segir eru þetta rólegar
stemmhingar og þægilegt að setja plötuna á á síðkvöldum þeg-
ar ntenn viija engan æsing.
Lögin eru öll irekar keimlík. en þö nógu ólík til þess
aö verða ekki ieiðinleg. Víða bregður fyrir skemmti-
legum synthastcfum. og bassaleikurinn er
fjölbreyttur og góður. Þetta er engan
veginn róttæk plata eða mjög fruntleg,
en hún er vel unnin og vel gerð og vel
þess virði að fjárfest sé í henni.
The Alarm:
■ The Alarm
■ The Alarm heitir ein helsta nýj-
ung Breta á tónlistarsviðinu að
undanfórnu. The Alarm er hljóm-
sveit, skipuð þeim Mike Peters
söngvara og kassagitarleikara,
Dave gítarleikara, Eddie McDonald
bassaleikara og Twist trommu-
leikara. Hljómsveitin á rætur sínar í
pönkhljómsveitinni theToilets, sem
var stofnuð í Wales 1977 og inni-
hélt m.a. þá Mike Peters og Twist.
Sú hljómsveit lék á hljómleikum
með bæði The Clash og Buzzcocks.
Peters fór siðar til London og stofn-
aði þar mods-hljómsveitina Seven-
teen, árið 1979, þegar mods-bylgj-
an stóð sem hæst.
Peters snéri svo heim til Wales og
íhugaði hvert yrði næsta skref hans á
tónlistarbrautinni. Árangurinn varð
hljómsveitin The Alarm, sem heitir eftir
fyrsta laginu sem Peters samdi, pönklag-
inu Alarm, Alarm. Hljómsveitin gaf út
sína fyrstu skífu seint á árinu 1981, og
nefnist hún „Unsafe Buildings". Þetta
var smáskífa og þeir fjármögnuðu útgáf-
una sjálfir. Þeir fluttu svo til London og
komu sér upp sérstæðum búningi, sem
byggðist á kúrekafötum. Þeir klæðast
þessu enn.
Snemma árs 1982 spiluðu þeir með
The Jam á hljómleikum, og um haustiði
gerðu þeir samning við Faulty/Illegal/
IRS-samsteypuna, sem Miles Copeland,
bróðir trommarans í Police á. Áður
hafði þeim boðist samningur við EMI
sem þeir höfnuðu. Síðán komu tvær
smáskífur á því merki. Marching On og
The Stand. Hvorug þeirra náði veru-
legum vinsældum, en þriðja skífan, 68
Guns, náði inn á topp 20 um haustið
1983. Þar með voru vinsældirnar
tryggðar, og síðan hafa þeir gefið út
smáskífuna Where Where You When
The Storm Broke? og LP-plötuna Decl-
aration.
The Alarm er all sérstæð hljómsveit.
Eins og Ijóst má vera af framansögðu
eiga þeir rætur sínar í nýbylgjunni, en
þcir hafa víðtækari rætur. Þeim hefur
verið lýst sem blöndu af Bob Dylan,
Bruce Springsteen, The Clash og Stiff
Little Fingers. Þeir hafa á sér visst
yfirbragð þjóðlagarokks, en fyrst og
fremst eru þeir rokkhljómsveit. Lög
þeirra eru grípandi, melódísk, full til-
finninga og baráttuanda. Hvert einasta
lag er samið eins og eigi að gefa það út
á lítilli plötu, og því er hljómleikum
þeirra lýst sem óvanalega skemmtilegum
uppákomum.
Mér barst nýlega stóra platan þeirra,
Declaration. Þetta er mjög hressileg
plata, sem helst má líkja við fyrstu plötu
Clash. Þarna eru skemmtilegar melódíur
og kröftugt rokk. Þetta er einmitt það
sem pönkið byggði í upphafi á. Bestu lög
plötunnar eru 68 Guns og Where Were
You.., Iitlu plöturnar tvær. Hin lögin eru
öllu lengur að síast inn, og því miður hef
ég ekki haft nægan tíma til að hlýða á
plötuna. En ég get fullkomlega mælt
með henni, eftir því sem komið er.
Alarm er fullt eins skemmtileg og U2
eða Big Country, það má jafnvel líkja
þeim við Echo & The Bunnymen. Við
skulum Ijúka þessari umfjöllun um The
Alarm á nokkrum orðum úr einum texta
þeirra: We're the young, we can Stand
up/We must never be silent/ We’ve gotta
speak out now for all our sakes/Lets lift
our voices and sing our song/Keep on
marching, marching on....(úr Marcing
On)‘ -ADJ