Tíminn - 23.02.1986, Blaðsíða 20

20 Tíminn Sunnudagur23. febrúar 1986
listatíminn-listatíminn-listatími
f Tímamynd-Róbert
Islenski dansflokkurinn:
Aðstaðan lítið breyst
frá stofnun
Einungis fjölgað um einn í dansflokknum á þrettán ára ferli hans.
Dansararnir fyrir löngu búnir að sanna þörfina
fyrir auknum umsvifum.
Fjárframlög ríkisins til Þjóðleikhússins
skorin niður um helming.
íslenskir karldansarar leita utan þar sem þeim gefast fleiri tækifæri á
að komast á svið.
Húsagaskipan er sjálfsagt síðasta fastmótaða menningarstefnan
sem íslendingar hafa haft. í henni var bæði söngur og dans
stranglega bannaður og illa farið með fleiri listgreinar. Síðan þessi skip-
an var aflögð hefur menningarstefna stjórnvalda ýmist einkennst af því
að bæta það tjón sem hún olli eða af hægri tilslökun á húsagaskipan-
inni.
Viðhorf fslendinga til menningarmála er nefnilega um margt ein-
kennilegt og er eins og fleira í þjóðarsálinni markað af sam-
blandi minnimáttarkenndar og mikilmennskubrjálæðis. Ef taka má mið
af stefnu stjórnvalda á þessari öld þá rambar þetta viðhorf á milli þess
að byggja hér upp öfiugt og fjölbreytt listalíf eða að hverfa aftur til and-
menningarstrauma húsagaskipunar. En oftast mótast stefnan að þessu
hvoru tveggja.
Listum er gefinn kostur á að dafna og jafnvel styrktar til þess en ein-
ungis upp að vissu marki. Þetta mark er sjaldnast sett út frá listrænum
sjónarmiðum, heldur öðrum einhverrar annarlegrar ættar.
Þriðjungs
niðurskurður á
framlagi til
Þjóðleikhúss
Samkvæmt fjárlögum þessa árs
hefur Þjóðleikhúsið nú náð þessu
marki. í þeim kemur fram að fram-
lag ríkisins til þess hefur verið skorið
niður um þriðjung si'ðan 1973.
„Með þessu er verið að kasta
Þjóðleikhúsinu í j>in markaðsafl-
anna,“ sagði einn leikhúsáhugamað-
ur við Tímann þegar hann var að
viða að sér efni í þessa grein. „Þó það
kunni að hljóma ágætlega að fólk
eigi bara að borga fyrir það sem það
vill sjá þá verður það ekki niðurstað-
an af þessari aðför. Stjórn leikhúss-
ins verður neydd til að spá í hvað fólk
vilji sjá og það þarf ekki að vera ár-
angursríkara en að leyfa leikhúsinu
að þróast eftir sínum eigin leiðum.
Og það hefur einmitt sýnt sig undan-
farin ár að sýningar sem engunr þótti
líklegar til vinsælda hafa slegið í
gegn. Það er nefnilega misskilningur
að halda að „fólk sé einhver þekkt
stærð sem hægt sé að reikna út og
það er enn meiri misskilningur að
halda að listamenn séu eitthvað ann-
að en fóík. Því er lang auðveldast og
best að leyfa listamönnum að gera
það sem þeir vilja því oftar en ekki er
það nákvæntlega það sem fólk vill
sjá. Ég kann ntiklu betur við þann
stórhug sem reisti Þjóðleikhúsið en
þann labbakúta-hátt sem virðist hafa
helgripið valdamenn þessa dagana."
Þegar Tíntinn hafði samband við
Þjóðleikhússtjóra til að forvitnast
unt hvaða afleiðingar þessi niður-
skurður hefði á leikhúsið sagði hann
að það væri enn óvíst.
„I leikhúsi eins og þessu nær öll
skipulagning langt fram í tímann svo
það má varla búast við breytingum