Tíminn - 18.03.1986, Blaðsíða 6

6 Tíminn
Timinn
MÁLSVARi FRJÁLSLYNDIS, SAMVINNU OG FÉLAGSHYGGJU
Útgefandi: Framsóknarflokkurinnog
Framsóknarfélögin í Reykjavík
Ritstjóri: NíelsÁrniLund
Auglýsingastjóri: Steingrímur G íslason
Innblaðsstjóri: OddurÓlafsson
Skrifstofur: Síðumúli 15, Reykjavík. Sími: 686300. Auglýsingasími:
18300. Kvöldsímar: Áskrift og dreifing 686300, ritstjórn 686392 og
686495, tæknideild 686538. Setning og umbrot: Tæknideild Tímans.
Prentun: Blaðaprent h.f. Kvöldsímar: 686387 og 686306
Verð í lausasölu 45.- kr. og 50.- kr. um helgar. Áskrift 450.-
Miðstjórn Framsóknar-
flokksins ályktar
um kjarasamningana
Á miðstjórnarfundi Framsóknarflokksins sem hald-
inn var um helgina voru efnahagsmál og nýgerðir kjara-
samningar mikið til umræðu. Sú skoðun kom skýrt fram
að með gerð þessara samninga hefði verið farin sú niður-
talningarleið sem framsóknarmenn hafa lagt áherslu á
að væri hin rétta til að vinna á verðbólgunni.
í viðamikilli stjórnmálaályktun sem fundurinn sam-
þykkti var sérstaklega ályktað um þetta atriði:
„Fundurinn fagnar nýgerðum kjarasamningum og
þeirri miklu samstöðu sem náðist við gerð þeirra. Fyrir
frumkvæði forsætisráðherra Steingríms Hermannsson-
ar, hillir nú undir það að verðbólga hér á landi verði svip-
uð og í nágrannalöndum okkar. Slíkt hefur ekki gerst í
áratugi og mun hafa úrslitaáhrif í þróun efnahagslífsins.
Framsóknarflokkurinn hefur lagt höfuðáherslu á
hjöðnun verðbólgu, enda er hún sú meinsemd sem versi
hefur leikið íslenskt efnahagslíf undanfarna áratugi.
Hér hefur því fyrir forystu Framsóknarflökksins verið
lagður sá grundvöllur sem efling atvinnulífs, framfara og
hagsældar í landinu hlýtur að byggjast á“.
Því verður ekki á móti mælt að ríkisstjórn Steingríms
Hermannssonar átti verulegan þátt í því að samningar
tókust með þeim hætti sem raun varð á. Hún hafði frum-
kvæði með því að gera aðilum vinnumarkaðarins tilboð
um ýmsar aðgerðir stjórnvalda til að minnka útgjöld
heimilanna og auka þar með kaupmátt þeirra. Án þáttr
töku ríkissjóðs hefðu samningar ekki tekist enda tekur
hann á sig verulegar byrðar sem óvíst er hvernig verður
mætt. Hinu má þó ekki gleyma að aðilar vinnumarkað-
arins létu sitt ekki eftir liggja. Þeir voru sammála um að
þær leiðir sem farnar hafa verið til þessa hafa ekki skilað
þeim árangri sem vænst hefur verið eftir, hvorki til laun-
þega né atvinnurekenda. Þörf var á breyttum aðferðum.
Nú er að sjá hverju þær skila.
Því er ekki að neita að tilefni hafa gefist til að ætla að
verslanir hækki sínar vörur fram yfir það sem eðlilegt er.
Raunhæfasta leiðin til að fylgjast með vöruverði er að
fólkið í landinu láti enga verðhækkun athugasemdalausa
og í hverju tilviki sem það kemur upp verði skýringa leit-
að.
Með hjöðnun verðbólgunnar eflist verðskyn fólks og
það tekur betur eftir ef vara eða þjónusta hækkar. Víða
um land eru starfandi öflug neytendafélög sem hafa
miklu hlutverki að gegna. Sjálfsagt er þörf fyrir fleiri og
að þau hafi gott samstarf sín á milli og við fjölmiðla. Pá
hafa verkalýðsfélög lýst yfir því að þau séu á varðbergi
og muni láta til sín taka ef þörf er á. Treysta verður á að
Verðlagsstofnun starfi ötullega að þessum málum. Með
samstilltu átaki þessara aðila ætti að vera hægt að tryggja
að verðlag fari ekki úr böndum.
Á miðstjórnarfundi Framsóknarflokksins var mikið
um þessi mál rætt og sérstaklega ályktað:
„Standa verður vörð um nýgerða kjarasamninga. Sú
skylda hvílir á stjórnvöldum að fylgjast nákvæmlega
með þróun framfærsluvísitölu og gera allt sem af opin-
berri hálfu er unnt til þess að koma í veg fyrir að verðlag
fari úr skorðum“.
Tíminn tekur undir þessa ályktun fundarins og lýsir
sig reiðubúinn til að taka þátt í þeim aðgerðum.
Þriðjudagur 18, mars 1986
lllllllllllllHIHI Á ÞINGPALLI 'lllllllllllllillllllllílllllíllljlil
Niðurgangur
kommúnismans
í cina tíð þótti afskaplega fínt og
scrstaklega menningarlegt að vera
kommúnisti í Frakklandi. Verka-
lýðurinn taldi sig vera i stéttabar-
áttu og að nýtt þjóöfélag undir
gunnfána hamars og sigðar mundi
leysa hann undan þrarldómsokinu
og tryggja l'relsi, réttlæti og bræðra-
tag.
Nú er ökiin önnur. Paö er bcin-
línis hallærislegt að kenna sig við
kommúnisma í því landi sem gerði
stéttabaráttuna nánast að trúar-
brögöum á sínum tíma. Þeir seni
cru læsir og annað borð ályktunar-
hæfir hafa snúið baki við deiiu-
mökurum marx-ienínistnans og
verkalýðurinn veit að hann sækir
aidrei gull í greipar harðsnúins
ríkisvalds.
Kommúnistafiokkur Frakklands
var einu sinni stærsti stjórnmála-
flokkurinn þar i landi og réði nán-
ast þvt sem hann vildi t verkalýðs-
hreyfingunni. Hugmyndafræði
stna sækir itann til marx-lenín-
ismans og línuna til Moskvu.
í þingkosningunum 1981 galt
flokkurinn afhroð og fckk aðeins
um 16 af hundraöi atkvæða. f kosn-
ingunum s.l. sunnudag fór kjör-
fyigið niður í um 10%. Meira að
segja sterkasta vígið, Rauða beltið
umhverfis París, brást flokknum
svo illilega að þar er hann oröinn
nánast brolabrot. Hægri flokkarnir
og sósíalistar sópuðu til sín fylginu
þar.
Kommúnistaflokkur Frakklands
nýtur álíka fylgir og Þjóðernis-
flokkur Le Pens. Sá cr þó munur-
inn að þjóðernissinnar eru ört
stækkandi flokkur. en Komma-
flokkurinn hjaðnar.
Það voru frönsku mcnnta-
mennirnir scm fyrst snéru baki við
kommunum. Áhrifamiklir rit-
höfundar, listamenn og blaðamenn
sáu söma sinn t að hætta að mæla
kúgun og harðstjórn bóf og gerðust
þess t staö talsntenn lýðræðislegra
stjórnarhátta og gengu til liðs við
þau stjórnmálaöfl sem virða frelsi
cinstaklingsins og tnannhelgi. Þeir
telja Vesturlönd ekki uppsprettu
alls þess sem miður fer vftt um
heim eins og kommúnistar og tagl-
hnýtingar þeirra hamra á í síbylju.
Þaö var þcssi áróðursvcJ sem al-
ræðissinnarnir gátu ávallt treyst.
Marchais, leiðtogi kommúnista,
eins og nátttröll.
Le Pen, foringi þjóðernissinna,
nýtur nær sama kjörfylgis og
kommúnistur.
Mitterrand er sterki maðurinn í frðnskum stjómmálum.
Þegar hún bilaði fór að haila undan
fæti. Kommúnistar áttu mikil ítök í
allri útgáfustarfsemi og í menntak-
erfinu voru þeir alit að því einráð-
ir. Þess vegna var svo fínt og menn-
ingariegt að fylgja þeim að ntálum.
Veður Itafa skipast í lofti. Það er
ekki ncrna óþjóðhollt afturháld
sem kennir sig við stjórnmálaflokk
sem starfar í anda tnarx-lenínis-
mans.
Þjóöernisflokkur Le Pens getur
oröið oðrum vfti til vamaðar.
Hann byggir tilvcru sína á því að
mikill fjöldi útlendinga, sem cru af
öðrum kýnstofni en Frakkar, hafa
flykkst til landsins. Þeir hafa annan
menningarlegan bakgrunn og játa
önnur trúarbrögð en heiinamenn.
Mörgum Frökkum |>ykir nóg koni-
ið af svo göðu, en frjálslyndir
stjórnmálamenn hlustaekki áslíkt.
Lc Pen skar upp herör gcgn
straumi útlendinga til landsins,
stofnaði stjórnmálaflokk sem hefur
það nánast eitt á stefnuskrá sinni að
Frakkar búi einir í landi sínu og
sýnist svosem að hann fái allgóðan-
hljómgrunn. Að minnsta kosti cr
fylgi hans orðið áiíka mikið og
kommanna, og fer ekki ilia á því:
Sósfalistaflokkur Mitterrands er
sigurvcgari þessara kosninga. Að
vísu náði flokkurinn ekki hreinum
þingmeirihluta og samsteypa hægri
i flokkanna rétt mer meirihlutann .
Maður getur svo sem gcrt sig gáfu-
lcgan í frantan eins og allir hinir og
spáð erfiðleikuin í frönsku stjórn-
málali'fi vegna hins nauma meiri-
hluta hægri flokkanria og tuggið
upp að forsetanum sé mikiii vandi á
höndum o.s.frv.
En þrátt fyrir að á ýmsu hefur
gcngið í stjórnartíð sósialista nýtur
flokkurinn greinílega trausts og má
vel viðfylgið una.
Franskir sósfalistar fara sínar
eigin götur í flestuni niálum. Þcir
eru ekki rígbundnir viö gamiur
kenningar um þjóðnýtingu og
miðstjómarveldi. Þeírstanda íastir
fyrir þegar um vamarmál er að
ræða. Þeir halda fast við þá stefnu
að vera f Atlantshafsbandalaginu
þótt þeir taki lítinn þátt í hernaðar-
samvinnunni, en treysta þeini mun
betur á eigin vamamiátt. Þeir hafa
t.d. ekki látið undan miklum þrýst-
ingi um að hætta kjarnorkutilraun-
um eða draga santan seglin í vjg-
búnaði.
Þeir sem fyigjast með frönskum
stjömraálum telja að línur ntilli
flokka séu ekki eins skarpar og
áður. Hægri flokkarnir eru inargir
og um margt sundurieilir og getur
stjórnarsamstarf þeirra því oltið á
ýmsu cf úr verður.
Þá cr stefna borgaraflokkanna
og sósíalista ckki eins andstæð og
áöur var og þvt skiptir kannski ekki
cins miklu máli og af er látið hvorir
fara með völdin.
Það sem er hvað athyglisverðast
við niðurstöður frönsku kosning-
anna er uppgangur flokks þjóðern-
issinna og hrun Kommúnista-
flokksins. Hægri menn neita aiiri
stjórnarsamvinnu viö Le Pen og af-
nei'a honum því sem hægrisinna
svo að flokkurinn verðuráhrifalaus
á þingi.
Sóstalistáflokkurinn hefur mjak-
ast heldur til hægri f stjórnartíð
Mitterrands, sérstaklega eftir að
leið á kjörtímabiUð. En það hefur
síður en svo orðið vatn á myllu
kummaflokksins sem er að daga
uppi eins ög nátttröll í viðjum
úreltra kennisctninga, sleikjuhætti
við erlent stórveidi og slagorða-
glantri um ekki neitt.
OÓ