Tíminn - 19.01.1989, Blaðsíða 8

8 Tíminn
Fimmtudagur 19. janúar 1989
Tíminn
MÁLSVARIFRJÁLSLYNDIS, SAMVINNU OG FÉLAGSHYGGJU
Útgefandi: Framsóknarflokkurinn og
Framsóknarfélögin í Reykjavík
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar:
Aöstoðarritstjóri:
Fréttastjórar:
Auglýsingastjóri:
Kristinn Finnbogason
Indriði G. Þorsteinsson ábm.
IngvarGíslason
OddurÓlafsson
Birgir Guðmundsson
EggertSkúlason
Steingrímur Gíslason
Skrifstofur: Lyngháls 9, Reykjavík. Sími: 686300. Auglýsingasími:
680001. Kvöldsímar: Áskrift og dreifing 686300, ritstjórn, fréttastjórar
686306, íþróttir 686332, tæknideild 686387. Setning og umbrot:
Tæknideild Tímans. Prentun: Blaðaprent h.f.
Póstfax: 68-76-91
Naglasúpan
„Jeg har været í London og Liverpool og Hull,“
stendur í gömlum slagara, sem hefur rifjast upp
síðustu daga með óvæntum hætti vegna þrálátra
frétta af fundahöldum þeirra Jóns Baldvins
Hannibalssonar og Ólafs Ragnars Grímssonar.
Upphaflega áttu þetta að vera fundir, þar sem
rædd yrði sameining Aþýðuflokks og Alþýðu-
bandalags frammi fyrir alþýðu manna, en sá
boðskapur hefur horfið í skuggann fyrir skringi-
legum uppákomum til skemmtunar heimamönn-
um, og má segja að árangur þessara funda felist
einkum í skemmtigildinu.
Þeir félagar hafa nú komið fram á ísafirði,
Akranesi og Selfossi og hefur hvarvetna vakið
fögnuð að komast í tæri við stórmennin. Ekki er
að heýra á fjölmiðlum, að sameiningarmálin hafi
verið rædd, enda eflaust lítill áhugi á þeim. Þá
hafa ékki komið fram neinar marktækar hug-
myndir frá þeim félögum um næstu skref sósíal-
ismans á íslandi, hvort heldur hann nær að
sameinast eða ekki. Ekki hefur þeim heldur gefist
tími til að ræða það alvarlega efnahagsástand,
sem nú þjakar þjóðfélagið, enda þykir það víst
ekki skemmtiefni. En þeir hafa verið duglegir að
kallast á við fundargesti, eins og sjá mátti á
fundinum á ísafirði, þar sem Halldór Hermanns-
son stal senunni. Hann sat á svölum uppi og
nokkru hærra en málflytjendur og hafði hljóð-
nema í hendi. Líklega hefur Ámundi komið
honum fyrir á besta stað fyrst bomburnar og
blysin bárust ekki vestur vegna veðurs.
Fundaferð þeirra Jóns Baldvins og Ólafs Ragn-
ars er vísast tímanna tákn. Hins vegar er ljóst að
hin brýnni vandamál fást ekki rædd á þessum
fundum foringjanna. Þeir hafa valið þann kostinn
að vera til skemmtunar í dreifbýlinu, og má svo
sem segja að fólki sé ekki of gott að njóta
nokkurrar skemmtunar í skammdeginu. En
ósköp ætlar árangurinn að verða lítill, fyrst
fundarmenn eru engu nær um sameiningu A-
flokkanna, og engu nær um lausnir á þeim
vandamálum, sem eru að sliga þjóðfélagið.
En þeir félagar lifa vel í fjölmiðlum út á þessa
fundi, einkum ef í salnum finnast menn sem
nenna að skattyrðast við þá um margvíslegt
fáfengi. Það er að vísu ekki stórbrotið viðfangs-
efni, en það hentar og ber þann árangur að menn
eru í sviðsljósinu. Þeir sem sitja bundnir á
höndum og fótum út af kjörum sínum geta að vísu
ekki étið sviðsljósið, en ljóminn af hinum sósí-
ölsku bræðrum minnir þó alltént á, að þarna fara
menn sem ætluðu að ræða stóra hluti og vinna
þrekvirki í sameiningarmálum. En af fundunum
verða varla sögð stærri tíðindi en svo sem eins og
af einni naglasúpu.
Illlllli!!! GARR! '
Á M-NÚMERI
f fyrradag varð Garri fyrir tilvilj-
un áheyrandi að einum af þessum
þáttum á „frjálsu“ útvarpsstöðvun-
um þar sem fólk hringir inn og
segir skoðun sína á hinu og öðru.
Þar hringdi reykvisk kona sem lýsti
mcgnustu óánægju sinni með nýju
bílnúmerin. Ástæðan var sú að
núna gæti hún ekki lengur séð
hverjir væru á utanbæjarbílum í
umferðinni í höfuðborginni.
Þetta rifjaði upp fyrir Garra
dálitla sögu. Einu sinni hitti hann
góða vinkonu sína scm er bæði
borin og barnfæddur Keykvíkingur
og þess utan ágætur ökumaður.
Svo vildi til að hún var um tíma á
bíl með M-númcri. Hún hló mikið
að því að þann tíma hefði verið
margfalt meira flautað á sig hér í
umferðinni heldur en á meðan hún
var á sínum cigin bíl. Það var
greinilegt að ökumenn héldu upp
til hópa að sá sem ók á utanbæjar-
númeri væri fávís, fákunnandi og
hinn mesti rati í Reykjavíkurum-
ferðinni. En hvað sem ntenn vilja
annars segja um nýju númerin þá
á annað eins og þetta að vera úr
sögunni með tilkomu þeirra.
Hálkan
í umhleypingunum undanfarið
hafa margir ökuinenn rekið sig á
þann vanda sem hálkan skapar, og
cr reyndar skemmst að minnast
hörmulegra slysa sem orðið hafa af
hennar völdum. Það er ganialt og
gott ráð, sem enginn er of góður til
að hafa í huga, að í hálku dugar
ekkert annað en að aka bara nógu
hægt og varlega.
Menn gæta oft ekki að því að
með bundnu slitlagi er síður cn svo
tryggt aukið öryggi í vetrarumferð.
Jafnvel er ekki hrennt fyrir að í
liálku geti gönilu malarvcgirnir
stunduin verið öruggari en hinir
nýju. En þó að hámarkshraöinn sé
kannski níutíu þá þýðir ekkert að
aka svo hratt í hálku. Þá verða
menn að slá af.
Þetta minnir aftur á naglana sem
mikill áróður er núna rekinn gegn

Ililllllllll VÍTT OG BREITT lllilli iililllllliilllllllll llllllllllllllllllllllllllliiill! illllliilllllllliil!
Öf ugir Síamstvíburar
allaböllum, sem eru svamlandi í
pólitísku tómarúmi og sjá hvergi til
stranda, en formaður þeirra hættur
að sjá mun á A-flokki og A-banda-
lagi.
Vel má vera að formönnunum
takist að hræra hugsjónum sínum
og stefnumálum svo saman að þær
verði samvaxnar eins og Sjang og
Eng, og varla sjálfbjarga. Þá er
líka hætt við að skyldulið þeirra
kæri sig lítið um sambúð, hvernig
svo sem höfuðpaurarnir sækja í
ráðahaginn.
Skipt um hlutverk
Þegar upp er staðið er allt þetta
til gamans gert. Samvöxnu tvíbur-
arnir í Iðnó eru leystir sundur í lok
sýningar og hnýttir saman aftur
þegar næsta sýning hefst.
Þegar rauðu ljósin eru slökkt í
leikhúsum landsbyggðarinnar
hætta Jón Baldvin og Ólafur Ragn-
ar við að gerast Síamstvíburar og
fara að stjórna flokkum sínum sitt
í hvoru lagi. En allt er nú orðið
óöruggt og önugt innan þeirra
kærleiksheimila vegna þess að farið
er að rugla þeim Sjang og Eng
saman og enginn man lengur hvorn
langar til að vera hver.
En ullt er þetta í góðu lagi á
meðan þeir Sjang og Eng í Iðnó
fara ekki að fá neinar Hugmyndir
um að þeir eigi að fara að leika
félagana Ólaf Ragnar og Jón
Baldvin.
Nóg er ruglið samt. OÓ
Blöðin gera góðan róm að nýj-
asta uppátæki Leikfélags Reykja-
víkur sem er að setja á svið þá
Sjang og Eng, samvöxnu tvíburana
frá Síam. Gagnrýnandi Tímans
talar um tvíeina manneskju, en
hinir frægu tvíburar voru ólíkir
persónuleikar þótt líkamar þeirra
væru samvaxnir. Og þeir bættu
gráu ofan á svart með því að
kvænast ólíkum konum, þótt systur
væru.
Síamstvíburarnir voru hafðir til
sýnis í sirkus og örlögin höguðu þvi
svo að þeir voru aldrei aðskildir
þótt til hafi staðið. Miðað við
eineina manneskju var ástalíf
þeirra flókið og erilsamt. Meira
um það í Iðnó.
Á rauðu ljósi nefnist annað leik-
verk sem ferðaleikhúsið sétur upp
hér og hvar. Það fjallar um öfuga
Síamstvíbura, tvær persónur sem
langar til að samsafnast í eina, sem
er jafnvel enn erfiðara viðfangs en
að aðskilja samvaxna tvíbura.
Öllum skemmt
Þá Jón og Ólaf langar einhver
ósköp til að vera Sjang-Eng, en
auk þess að vera á fjölunum í Iðnó
er gerð tilraun til að setja upp
samvaxna krataflokka í skemmt-
anahúsum landsbyggðarinnar í
skini rauðra blysa og flugelda. Af
öilu því er hin besta skemmtun,
sem fjölmiðlað er til þjóðarinnar.
Auðvitað trúir því ekki nokkur
maður að þeir Jón og Ólafur verði
nokkru sinni tvíein manneskja,
vaxi saman eins og Síamstvíburar
og búi svo til skiptis á sitt hvorri
konunni, eins og í Iðnóuppfærsl-
unni.
En leikgleðin verður að hafa
sinn gang og er öllum vel skemmt
nema þrumu lostnum krötum, sem
vita ekki hvað dunið hefur yfir
flokkinn þeirra og ískrandi illum
í Reykjavfk. Það gelur vel verið að
á saltboraum aðalgötum í innan-
bæjarakstri í Reykjavík sé það i
besta lagi að aka um naglalaus. En
strax og út fyrir borgina er komið
breytist þetta. f hálku á þjóðvega-
kerfinu utan þéttbýlisins verður
því ekki neitað að mikið öryggi er
að nöglunum, ef þeim er rétt beitt.
Ef menn hafa látið undan áróðr-
inum um að aka naglalausir innan
Reykjávíkur þá verða þeir þess
vegna að gæta sín sérstaklega þegar
þeir fara út úr borginni. Við sumar
aðstæður duga ónegld snjódekk þá
prýðilega. En við aðrar cr gagnið
að þeim sáralítið umfram venjuleg
sumardekk. Það á fyrst og fremst
við í hálkunni. Þess vegna er hætt
við að við þurfum enn um stund að
nota naglana áfrani, eða þar til
kannski verður almennt farið að
saltbera hér hvera einasta malbik-
aðan kafla. Því miður.
Snókerinn
Og nú er sjálft ríkissjónvarpið
farið að bjóða okkur að horfa á
hvorki meira né minna en heims-
meistarakeppni í snóker. Hér á
öldum áður dýrkuðu íslcndingur
hetjur og vígamenn á borð við Egil
Skallagrímsson og Gunnar á Hlíð-
arenda. Seinna breyttist þetta, og
síðustu áratugi hafa skákmenn á
heimsmælikvarða verið helstu
hetjur þjóðarinnar. Ásamt fólki
eins og Jóni Páli og Hófí. Hér
kunna því allir a.m.k. manngang-
inn, að því óglcymdu að vitaskuld
eru allir fslendingar bæði sterkir
og fallegir. Eða vilja að minnsta
kosti vera það. *
Og nú er það snókerinn sem skal
verða helsta æðið hjá okkur á
næstunni. Garri viðurkcnnir
rcyndar að hann var ekki bctur að
sér en svo að aUt þar til í fyrrakvöld
hafði hann aðeins óljósa hugmynd
um að þessi snóker væri einhvers
konar biljarður.
En nú er sjónvarpið búið að
bæta úr þessu. Og það heldur
betur. Núna veit Garri að aðal-
kúnstin er að koma svörtu og
brúnu kúlunum sem oftast niður í
einhverja holuna. Rauðu kúlunum
á aftur á móti bara að sulla niður.
Ef nienn eru snillingar, eins og
þessi í sjónvarpinu, þá geta þeir
komist allt upp í 128 stig í einni
lotu.
Núna á maður sem sagt að
henda gamia skákborðinu út í horn
og fá sér snókcrborö. Svo á maður
að cyða öllum kvöldum og liclgum
í æfíngar, nema rétt á meðan
maður þarf bráðnauðsynlega að
skreppa á fund í snókcrfélaginu.
Svo koma mótin, og sé maöur
nógu þoiinmóður þá gctur maður
kannski orðið fslands- eða jafnvel
heimsmeistari. Það vantar svo sem
ekki að til nokkurs sé að
vinna. Garri.