Tíminn - 22.08.1992, Blaðsíða 12

12 Tíminn
Laugardagur 22. ágúst 1992
í hvert skipti sem alvarlegur glæpur var framinn í Vínarborg kom vísbending um að Herm-
ína Ernst væri sökudólgurinn. Lögregluna grunaði að einhver væri að kvelja Hermínu með
þessu, en bar skylda til að athuga allar vísbendingar.
Góðkunningi
lögreglunnar
Martröð Hermínu Ernst hófst árið 1957, en þá var hún 21 árs göm-
ul. Barni hafði verið rænt í Vínarborg og lögreglunni barst tilkynn-
ing um að Hermína Ernst ætti þar hlut að máli.
Lögreglumenn voru sendir með forgangi heim til hennar og var
hún handtekin á staðnum og færð á lögreglustöðina. Þegar þangað
kom hófust yfirheyrslur.
„Hvað gerðir þú við barnið," var
fyrsta spurningin sem hreytt var
framan í hana.
Hermína kom af fjöllum. „Hvaða
barn ertu eiginlega að tala um?“
spurði hún á móti.
Lögreglumaðurinn var ákveðinn í
að láta uppgerðarsakleysi ekki slá
sig út af laginu og tjáði Hermínu
að lögreglan vissi vel að hún hefði
rænt Heinrich litla Prikasky.
„Hvar felurðu hann?“ bætti hann
við.
í gæsluvarðhald í
fyrsta sinn
Hermínu rámaði í að hafa heyrt
þetta nafn í fréttum. Og skyndilega
mundi hún að syni auðkýfings með
þessu nafni hafði verið rænt kvöld-
ið áður. Drengurinn hafði verið úti
að leika sér er hann hvarf og nú var
hans leitað um allt landið. Aðeins
var beðið eftir því að mannræn-
ingjarnir hefðu samband og krefð-
ust lausnargjalds.
Hermína reyndi að halda fram
sakleysi sínu, en lögreglumennirn-
ir virtust við það færast allir í auk-
ana og verða stöðugt vissari um að
það væri hún sem stæði fyrir rán-
inu.
Þeir kröfðust þess að hún skýrði
frá ferðum sínum kvöldið sem
drengnum var rænt. Hún skýrði frá
því að hún hefði farið heim úr
vinnunni kiukkan fimm, verið
heima til klukkan átta, en þá farið
ein í bíó. Hún gat ekki bent á neinn
sem gæti staðfest söguna.
Þar sem hún gat ekki lagt fram
fjarvistarsönnun var hún skipuð í
gæsluvarðhald þar til réttarhöld
gætu hafist í máli hennar.
En um nóttina var komið inn í
Sakamál
Jósef Emst ákvað aö sanna sakleysi dóttur sinnar.
fangaklefann þar sem hún var og
hún sótt. Henni var sagt að dreng-
urinn væri fundinn og ljóst væri að
hún væri ekki við málið riðin og
hún mætti því fara heim. Lögregl-
an bað hana afsökunar á óþægind-
um þeim er hún hafði orðið fýrir,
en skýrði jafnframt frá því að hún
hefði fengið vísbendingu sem orðið
hefði að kanna.
Næst var það
bankarán
Þegar Hermína kom heim til sín
voru foreldrar hennar miður sín og
höfðu þegar ráðið lögfræðing til að
verja dóttur sína. Hermína róaði
þau og sagði best að gleyma þess-
um atburðum, þessu væri lokið.
En þessu var svo sannarlega ekki
lokið. Hermínu gat vitanlega ekki
grunað að þessi handtaka væri að-
eins sú fyrsta af mörgum og að hún
ætti eftir að verða fastagestur í yf-
irheyrsluherbergjum og fangaklef-
um næstu þrettán árin.
Um það bil hálfu ári eftir að
Hermína var handtekin fýrir barns-
ránið var framið bankarán í Vínar-
borg. Og það var eins og við mann-
inn mælt, lögreglan fékk vísbend-
ingu og Hermína var handtekin.
Qf)\ \f iýpúr Wj M Ccr. v v\ . • WZLUZC £ í.\' .V 1/flí.LAK P 'BóL • • p— BRtáT þÆTro' V/D JOÐ F/s«- vWR/J £INS © 4
S -MÚL sxcr/D tSS <3'ud
r m • r M' O ST/ÍD/
s * > THTs~~ SKELLJ 1 % 1
' (v U\ 5 FLfiCSfí VOGí/R líÝFi 3
y,« >(\ vf fl hrr Æ í SL>. STflEí/R
i K\\ \ SKÚR VíTN) MlMDU ú jy.flÐ 3 £INN 1 H
L- L v-£/a/ BBIN 5

\ f Arr FH £ K- físTiR
rr iet) "f-' FfMM eyjfl SA'ó/.v FL X. FLJÓT K irftoR FJÓKIR Gf/ÓTT i,/ iv V • <— á
ViftRFft SK£L WÓfRA
L/IND { Í/RWNS, Vfj* sriiFvPt m jyocRfi 7
SÍMWU. ftUS B/u/L í
s/óV) fr'ÆS T SKfl&A
tU'/K Jfl WORhl ré/vTv'
KVffR- /tsr KlYRft f/CRM /5 *?
FÖfl t-í ' ÖÐ.fíS ÓCnA
kfSSS/i sríf\ T/n 1 VK ► /o
AMDí TcNN ■Ro £> 7?/r
H M fíT- 'TJa'Æ y/Di MfíRfJS 5ILFUR. «
Y c V/STI
SÍ 15- U-LJ • SHo Ó)/fl Ð fl II SEM KíLÓ- METRl BotiDl «•*« a
srÓLi fí£> H - Ffí 5 i R FLJÓT
KoÐ KONA £ 1!/ S A/c F U iT /2 MJSIM EKK /3
SflSY- IHDIK6 GRBírJ- IK
Þ »»* n $ . • ftTT 7f
fíTT
V£R K- /A//V fUKl * /3