Tíminn - 07.04.1995, Blaðsíða 18

Kristín Jónsdóttir
frá Grafarbakka
Kristín Jónsdóttir var fcedd 11:
desember 1911 að Austurkoti í
Hraungerðishreppi. Hún lést 31.
mars 1995 á Selfossi.
Faðir Kristínar: Jón, f. 7. mars
1876, d. 18. júní 1963, sonur
Brynjólfs Guðnasonar, bónda að
Kaldbak í Hrunamannahreppi, og
konu hans Kristínar Jónsdóttur.
Móðir Kristínar: Katrín, f. 27. sept.
1876, d. 26. des. 1956, dóttir
Guðmundar Ámundasonar, bónda
að Sandlœk, og síðari konu hans
Guðmnar Bjamadóttur. Þau Jón
og Katrín bjuggu að Austurkoti,
þar sem böm þeirra fœddust, og að
Grafarbakka í Hmnamanna-
hreþpi. Kristín ólst upp hjá foreldr-
um sínum, ásamt systkinum,
þeim: Guðrúnu, f. 6. mars 1913,
gift Páli V. Daníelssyni, búsett í
Hafnarfirði, og Guðmundi
Ámunda, f. 4. ágúst 1917, kvcent-
ur Herdísi G. Guðmundsdóttur,
búsett í Kópavogi. Kristín giftist
30. maí 1941 Kristófer Ingimund-
arsyni, f. 10. ágúst 1903, d. 3.
nóv. 1975, frá Andrésfjósum á
Skeiðum.
Böm þeirra hjóna vom ellefu, en
eitt þeirra, tvíburi, lést við fceð-
ingu. Bömin: Jón Hreiðar, f. 15.
júlí 1941, d. 13. sept. 1991. Maki:
Jóhanna Sigríður Daníelsdóttir.
Þeirra böm em tvö. Emil Rafn, f. 1.
ágúst 1942. Maki: Lilja Ölvisdótt-
ir. Þeirra böm em fjögur og eitt
bamabam. Eiríkur Kristinn, f.
21.12. 1943. Maki: Áslaug Eiríks-
dóttir. Þeirra böm em þrjú. Björk,
f. 22. jan. 1945. Maki: Ámi Vig-
fússon. Þeirra böm em fjögur.
Stúlka, f. 22. jan. 1945, er dó
samdœgurs. Kjartan, f. 27. maí
1946. Maki: Ámý Jóna Jóhanns-
dóttir. Þeirra böm em þrjú. Guð-
rún Kristín, f. 13. nóv. 1947.
Maki: Hallsteirm Heiðar Guð-
brandsson. Þeirra böm em þrjú.
Hlíf, f. 18. ágúst 1949. Maki: Sig-
urður Már Sigurgeirsson. Þeirra
böm em þrjú. Gyða Ingunn, f. 6.
maí 1951. Maki: Grétar Páll Ól-
afsson. Þeirra böm em fjögur og
tvö bamaböm. Hreinn, f. 19. nóv.
1952. Maki: Ingibjörg Sigmunds-
dóttir. Þeirra böm em tvö. Auk
þess dvaldi lengstum hjá Kristínu
dótturdóttir hennar, Ásdís Hrönn
Bjömsdóttir, f. 28. júní 1971.
Svo djúp er þögnin við þína saeng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum vaeng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíö Stefánsson)
Ég ætla ab orö skáldsins megi
heimfæra vib síbustu lífsdægur
tengdamóbur minnar, Kristínar
Jónsdóttur frá Grafarbakka í
Hrunamannahreppi, er lést ab
Ljósheimum á Selfossi föstudag-
inn 31. mars s.l., eftir veikindi
og sjúkdómslegu frá því í vetrar-
t MINNING
byrjun.
Kristín var Árnesingur ab ætt
og uppruna og alin upp þar í
sveitum. Hún var komin af
sterkum stofnum og lét ekki
bugast vib mótblástur.
Er hún lauk námi frá hús-
mæbraskólanum á Hallorms-
stab, fyrir rúmum 60 árum,
hafbi hún heim meb sér eina
plöntu af lerkitré. Plantan var
gróbursett í garbinum sunnan'
vib íbúbarhúsib á Grafarbakka
og dafnabi hún þar vel, því nú
mun þetta vera eitt hæsta ef ekki
hæsta lerkitré á Suburlandi.
Kristín og mabur hennar
Kristófer Ingimundarson hófu
sinn- búskap í Reykjavík og
bjuggu þar fyrstu árin. Þar fædd-
ust þeim þrír elstu synirnir. Árib
1944 fluttu þau hjónin ab Graf-
arbakka og hófu þar búskap, er
foreldrar Kristínar létu af hon-
um. Á búskaparárum Kristínar
munu oft hafa verib erfibir tím-
ar og vinnudagur hennar lang-
ur. Heimilib var mannmargt,
börnin mörg og bóndi hennar
sagöur oft fjarri heimili. Þaö
hvíldi því á heröum hennar ab
sjá um búsýsluna bæöi utan
dyra sem innan.
Þeim hjónum mun hafa bún-
ast vel og haft afkomu í meöal-
lagi. Börn þeirra voru dugandi
og uröu snemma sjálfbjarga. Þau
réttu hjálparhönd og léttu undir
viö bústörfin.
Mibaö viö heföbundin störf
flestra húsmæbra á íslenskum
heimilum var starf Kristínar frá-
brugöib á einn hátt. Búskaparár
hennar á Grafarbakka var hún
án eldavélar. Allan mat „saub"
hún í gufupotti og gerbi svo
fram til hins síöasta.
Kristófer heitinn var látinn er
ég tengdist fjölskyldunni. Hann
var sagbur mannkostamabur,
hjálpsamur sveitungum sínum
og vildi öllum vel. Fyrir lát Krist-
ófers höfbu synir þeirra hjóna,
Emil og Eiríkur, tekiö vib bú-
skapnum á Grafarbakka. Kristín
dvaldi áfram í gamla íbúöarhús-
inu ab Grafarbakka allt þar til
hún veiktist nú á haustdögum.
Missir Kristínar var mikill er
Jón sonur hennar varö bráö-
kvaddur haustiö 1991. Hún
hafbi ekki orb um og bar harm
sinn í hljóöi.
Kristín var myndarkona og
hæg í allri framgöngu. Líf henn-
ar var án hávaba eba óþarfa um-
svifa. Hún gekk hægt um gleb-
innar dyr og lét málefni annarra
afskiptalaus. Lífsviöhorfi henn-
ar og lífshlaupi má lýsa hvab
best meö spakmæli höföu eftir
C. Coolidge: „Enginn virbuleiki
er áhrifameiri né nokkurt sjálf-
stæbi þýöingarmeira en ab lifa í
samræmi vib efni sín." Mörg
okkar, sem yngri erum, ættum
gjarnan ab taka okkur þetta til
eftirbreytni.
í byrjun greinar minnar vitn-
aöi ég til skáldsins Davíös Stef-
ánssonar. Ég tel viöeigandi aö
ljúka skrifum mínum á sama
hátt, um leib og ég þakka Krist-
ínu góba viökynningu og votta
börnum hennar samúö mína.
Þú áttir þrek og hafðir verk að
vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og
hörð.
Þú vaktir yfir velferð bama þinna.
Þú vildir rœkta þeirra aettarjörð.
Frá jxsku varstu gaedd þeitn góða
anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna
landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eöli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum — eins og þú.
(Davíö Stefánsson)
Öllum, skyldum jafnt sem
óskyldum, er önnuöust Kristínu
í veikindum hennar færi ég
þakkir. Viömót fólks á sjúkra-
stofnunum skiptir miklu bæbi
fyrir hinn sjúka og ekki síöur aö-
standendur hans.
Guðm. Óli Pálsson
Elsku amma mín! Núna ertu
farin. Ég sá þig síöast einni viku
ábur en þú lést. Ég kveö þig meö
Ömmuljóöi eftir Jóhannes úr
Kötlum:
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
— augun spyrja eins og myrkvuð
ótta oggmn í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gafmér brosið sitt
yndisleg og alltafskildi
ófullkomna hjalið mitt.
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti saett og rótt.
Amma er dáin *— amma ftrmur
augasteininn sirm í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
— lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir — amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást aföðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
Anna Katrín
Vib dánarbeb
Víð sjáum, að dýrö á djúpið slcer,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin fcerist ncer
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sceng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum vceng,
svo brjóstiö þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumamótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíb Stefánsson)
Vib vitum öll ab lífiö er ekki
endalaust og ab enginn lifir ab
eilífu, en samt höldum vib
áfram aö vona þeir sem vib elsk-
um mest og eru okkar styrkur og
stob í lífinu séu alltaf til stabar
fyrir okkur í blíbu og stríbu. En
þannig er þab ekki og góbar og
traustar persónur eins og hún
amma mín hverfa burt úr lífi
okkar, kannski til ab hefja nýtt
líf, þab getum vib ekki vitaö.
Ástkær bróbir okkar
Eymundur Sveinsson
frá Stóru-Mörk
sem lést 30. mars s.l. veróur jarósunqinn frá Stóra-Dalskirkju laugardaq-
inn 8. aprfl kl. 13.00.
Bflferb ver&ur frá Umferbarmióstö&inni kl. 10.00.
Gubrún Sveinsdóttir
Sigfús Sveinsson
Pálír.a Sveinsdóttir
Amma gaf svo mikib af sjálfri
sér og hefur kannski ekki gert
sér grein fyrir hve mikiö hún
mótaöi líf margra. Minningin
um hana opnar marga heima
sem gott er aö ylja sér vib og
þægilegt er ab hugsa um aö
henni ömmu líöur vel núna, því
ég er viss um aö hvar sem hún er
núna þá umlykur hana friöur og
hlýja.
Ég hugsa um traust, ég hugsa
um þolinmæöi. Ég hugsa um
ást, ég hugsa um skilning. Ég
hugsa um hreinskilni, ég hugsa
um kraft. Ég hugsa um ömmu.
Ásdís Hrönn
Kristín amma lést fyrir viku.
Einhvern veginn trúir maöur
því ekki ab hún sé farin í sína
síöustu ferb. Vib getum ekki
lengur skotist til hennar í heim-
sókn, fengiö hennar margróm-
aba kaffi sem var vel heitt, enda
hellt upp á meö sjóbandi vatni
beint úr krananum.
Upp í hugann leita minning-
arbrot af skemmtilegum stund-
um sem vib áttum meö ömmu
okkar. Eins og þegar Kristín
Linda og Ásdís frænka tóku þaö
upp hjá sér þegar þær vom ung-
lingar, ab þær ætluöu ab fara um
verslunarmannahelgi í útilegu.
Vib höfbum eytt miklum tíma í
ab hugsa upp röksemdir sem
myndu duga til ab sannfæra
fulloröna fólkib um hversu gób
hugmynd þaö væri ab vib fær-
um á útihátíö. Þegar vib vomm
orönar vissar um ab rök okkar
væm oröin þaö sterk ab engum
dytti í hug nein ástæba fyrir ab
Ieyfa okkur ekki ab fara, bámm
vib upp spuminguna. Hug-
myndin féll í grýttan jarbveg og
vomm vib tilbúnar í nöldrib,
þegar amma þaggabi algerlega
nibur í okkur meö því ab bjóba
ab vib mættum nú bara tjalda í
garbinum, fyrst okkur langaöi
svona mikib ab sofa í tjaldi. Eft-
ir þetta bob hennar ömmu var
eins og allar röksemdirnar okkar
fyrir því aö vib fengjum aö fara
væm roknar út í veöur og vind,
þannig ab vib játuöum okkur
sigraöar. Er ég hrædd um ab
amma hafi hlegiö ab okkur
frænkunum og gerir þab jafnvel
enn í dag.
Svona var hún amma snjöll,
leysti vandamál sem ab stebjubu
án þess ab viröast hafa mikib
fyrir því.
Frá unga aldri fómm viö systk-
inin í réttimar til hennar
ömmu. Réttarsúpan hennar og
flatkökurnar vom jafn snar þátt-
ur í réttarstemmningunni og
kindumar. Þab var alltaf til-
hlökkun ab fara austur til henn-
ar ömmu og án hennar verbur
sveitin ekki söm og áöur.
Kristín Linda, VigfúsÞór,
Amar Bjarki og Lúcinda
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum.
Það yrði margt eftelja skyldi það.
Ílífsrns bók það lifirsamt í minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita, stóra hjarta
þá helgu tryggð og vináttunnar Ijós,
Föstudagur 7. apríl 1995
ergerir jafhvel dimma daga bjarta,
úr dufti lcetur spretta lífsins rós.
(Margiét Jónsdóttir)
{ dag kveöjum vib elskulega
tengdamóöur og ömmu, Krist-
ínu Jónsdóttur. Kristín var fædd
11. desember 1911 ab Austur-
koti í Hraungeröishreppi, elst
þriggja barna Jóns Brynjólfsson-
ar og Katrínar Guömundsdótt-
ur.
Áriö 1941 giftist Kristín Krist-
ófer Ingimundarsyni. Fyrstu ár-
in bjuggu þau í Reykjavík, en
voriö 1944 flytja þau aö Grafar-
bakka, þar sem þá bjuggu for-
eldrar hennar. Kristín og Krist-
ófer taka vib búskapnum á Graf-
arbakka og reka þar myndarbú í
hartnær þrjá áratugi. Þau eign-
uöust ellefu börn, eitt lést ný-
fætt og elsta son sinn missti
Kristín 1991. Öll eru börnin vel
látiö dugnaöarfólk og hafa
stofnaö fjölskyldur; em afkom-
endur Kristínar og Kristófers
hátt á fimmta tug. Kristófer lést í
nóvember 1975.
Nú búa á Grafarbakka tveir
synir þeirra hjóna. Kynni mín af
Kristínu hófust er ég var meb
dætrum hennar í barnaskóla og
kom ég þá stundum aö Grafar-
bakka og var alltaf vel tekiö á
móti manni. Kristín var afskap-
lega traust og gób kona, sem
geröi fyrst og fremst kröfur til
sjálfrar sín.
Eins og nærri má geta var lítiö
um frídaga á stóru heimili.
Vinnudagurinn langur, en sinna
þurfti bæbi úti- og inniverkum
og þægindin ekki eins og í dag.
Kristófer var ákaflega framsýnn
maöur og tileinkaöi sér flestar
nýjungar vib búskapinn, svo
sem vélar og fleira til aö létta
störfin.
Árib 1971 byrja ég búskap
meö Jóni syni þeirra hjóna.
Bjuggum viö í nokkur ár á Lax-
árbakka, sem er í Grafarbakka-
landi, en byggbum okkur síban
hús á Flúöum. Þær em margar
stundirnar sem ég hef átt meb
mínu ágæta tengdafólki. Alltaf
var Kristín bobin og búin aö
rétta hjálparhönd og abstoöa þá
sem minna máttu sín. Þá líba
seint úr minni flatkökurnar og
kleinurnar sem hún bakabi og
vel vom þegnar sendingar, er oft
bámst af þessu heimsins besta
bakkelsi.
Kristín varö fyrir þeirri miklu
raun í september 1991 ab elsti
sonur hennar, maburinn minn
Jón, varb bráökvaddur. Þá
reyndi mikib á fjölskylduna. Á
þeirri stundu fann maöur þá
samheldni, þann styrk og þá
hlýju sem þau bera meö sér. Fyr-
ir ári síöan veiktist ég alvarlega
og á enn í þeim veikindum. Þá
veitti Kristín mér styrk og hlýju.
Börnin hennar og fjölskyldur
þeirra hafa ekki látiö sitt eftir
liggja og færi ég þeim mínar
bestu þakkir fýrir allt sem þau
hafa gert fyrir mig.
Kristín lést í Ljósheimum á
Selfossi, 31. mars síbastliöinn.
Hún haföi átt viö veikindi ab
striba frá því í nóvember, en
hresstist eftir dvöl á Heilsuhæl-
inu í Hverageröi. Síöasta mán-
uöinn var hún oft mikib veik.
Ég þakka Kristínu allt þab sem
hún var mér og bömum mín-
um. Bömum hennar, systkinum
og fjölskyldum þeirra sendum
vib innilegar samúbarkvebjur.
Veri elskuleg tengdamóöir og
amma kært kvödd.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð,
það tregandi sorg skal gjalda.
Við aevirmar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda
og Ijós þeirra skín á hjartans
hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
(E.B.)
Hanna Sigga og böm