Réttur - 15.07.1935, Síða 3

skipta í andstæðar stéttir, og alþýðuna þar með frjálsa,
svo að ekki sé þörf á frelsisbaráttu.
Allar kröfur alþýðunnar um, að sjálfstæðinu verði
virkilega, beitt út á við, vekja því ugg og ótta hjá yfir-
stéttinni og verða til þess, að hún fer sjálf að gera sem
minnst úr þvf.
Hvers vegna hefir tekizt að skapa það álit,
að „England taki okkur, ef bylting verður“?
Það er því í rauninni afarskiljanlegt, að íslenzku
burgeisastéttinni þyki sjálfri lítið til sjálfstæðisins
koma og reyni af fremsta megni að láta alþýðuna álíta
það alveg þýðingarlaust.
En hvernig stendur á, að henni skuli hafa tekizt það
fram að þessu?
Sjálfstæði landsins er frá sjónarmiði alþýðunnar
fyrst og fremst lýðræðisleg réttindi — og það þýðir frá
sjónarmiði sósíalismans: grundvöllur til að berjast á
og réttur meiri hluta þjóðarinnar til að fara sínu fram,
án þess að aðrar þjóðir megi skipta sér af því. Þessi
sjálfsákvörðunarréttur þjóðernanna er einhver dýrmæt-
asti arfurinn, sem borgaralegu byltingarnar á 18. og 19.
öld eftirlétu, og nú er það verkalýðsbyltingin, sem tek-
ur við þeim arfi og knýr hann fram, eftir að borgar-
arnir víðast hvar svíkjast um þá sögulegu köllun sína.
Barátta íslendinga á 19. öld fyrir sjálfstæðinu var
löng og þrautseig — en ekki hörð og fórnfrek, ef borið
er saman við þjóðir eins og t. d. íra, eða hins vegar
við frelsisbaráttu íslenzka verkalýðsins við auðvaldið.
í baráttunni fyrir sjálfstæði Islands á 19. öld var eng-
inn maður veginn eða særður og enginn fangelsaður.
Bardagar eins og 9. nóv. 1932 eða „Novu“-slagurinn
1933 áttu sér aldrei stað. Stéttabarátta hins unga ís-
lenzka öreigalýðs við auðvaldið er þegar orðin miklu
harðvítugri og fórnfrekari en sjálfstæðisbarátta Islend-
inga við danska kúgunarvaldið varð nokkurn tíma á
19. öld.
123