Morgunblaðið - 02.03.2006, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. MARS 2006 41
MINNINGAR
hana með virðingu og þakklæti og
bið góðan guð að varðveita hana og
blessa minningu hennar.
Inga Jóna Þórðardóttir.
Þegar ég hugsa um ömmu mína
sé ég hana fyrir mér hlæjandi í
fjólublárri blússu. Ekki það að hún
hafi alltaf verið í fjólublárri blússu,
þetta er einfaldlega myndin sem
skýst upp í hugann þegar ég hugsa
um hana. Hlæjandi og glöð eins og
alltaf þegar hún hitti okkur barna-
börnin sín.
Ég veit að hún er nú komin til
hans Benna síns og afa á þann stað
„þar sem aðskildir ástvinir hittast á
ný og allt er heilt og gott“ eins og
presturinn orðaði svo fallega á spít-
alanum.
Guð geymi þig, amma mín.
Senn dagar uppi nætur fagra næði.
Að nýju hefst og mannanna brjálæði.
En dögun grætur dauða næturinnar
og döggvar grasið tárum sorgar sinnar.
(Arngrímur Vídalín Stefánsson.)
Þín
Ágústa.
Ég hafði ekki þekkt Önnu
Haarde lengi þegar ég fór að kalla
hana Önnu ömmu. Fyrstu heim-
sóknirnar til hennar á Háaleitis-
brautina eru mér enn í fersku
minni. Það er ekki alltaf auðvelt
þegar tvær fjölskyldur renna sam-
an í eina, en Anna átti stóran þátt í
því að lítill strákur af Skaganum
fann sig heimakominn í nýrri fjöl-
skyldu.
Eftir því sem ég kynntist Önnu
betur gerði ég mér grein fyrir því
hversu einstök kona hún var. Anna
var mikill húmoristi og naut sín
jafnan best í góðum félagsskap.
Ekkert skipti hana meira máli en
fjölskyldan og hún gerði dekur við
barnabörnin og síðar barnabarna-
börnin að listgrein. Við sem urðum
góðvildar og gæsku Önnu Haarde
aðnjótandi með þessum hætti fáum
það seint fullþakkað.
Anna Haarde þekkti vel hversu
mikilvægar þær samverustundir
eru sem við fáum notið með ástvin-
um okkar og þeim sem okkur
standa næst. Í blóma lífsins missti
hún elsta son sinn og eiginmann
með stuttu millibili. Þann harm sinn
bar hún með mikilli reisn og sýndi
minningu þeirra feðga þá virðingu
og hátíðleika sem henni var einni
lagið. Anna var afar stolt af eftirlif-
andi sonum sínum, þeim Steindóri
og Geir, og fylgdist með afkomend-
um sínum öllum í leik og starfi af
miklum áhuga og væntumþykju.
Eitt af aðalsmerkjum frú Önnu
Haarde var persónulegt sjálfstæði
hennar og vilji til að standa á eigin
fótum. Allt fram undir það síðasta
hélt Anna sitt eigið heimili á Afla-
granda í Reykjavík og rak erindi
sín sjálf – þá komin á tíræðisaldur.
Þegar veikindi hennar ágerðust í
vetur hafði hún í raun afar tak-
markaðan tíma til að dvelja lang-
dvölum inni á sjúkrahúsi, því hún
þurfti auðvitað að halda áfram að
sinna sínum erindum, fara í lagn-
ingu, kaupa inn og því um líkt.
Anna lifði þannig lífinu – sínu lífi –
til fulls allt til enda.
Anna Haarde skilur eftir sig
margar og góðar minningar í hjört-
um okkar sem urðum svo gæfusöm
að kynnast henni. Ástvinir hennar
og afkomendur kveðja einstaka
konu sem umvafði fjölskyldu sína
hlýju og kærleika.
Blessuð sé minning Önnu
Haarde.
Borgar Þór.
Nú þegar við kveðjum ömmu
Önnu hinstu kveðju rifjast upp hlýj-
ar og góðar minningar. Við systur
minnumst allra kaffiboðanna á
Aflagrandanum þar sem allt var svo
fínt og lagt var á borð löngu áður
en gestirnir komu. Við minnumst
allra leikjanna sem við lékum með
ömmu þegar við vorum litlar. Við
minnumst allra stundanna þegar
við sátum og horfðum á sápuóperur
með ömmu. Við minnumst allra bíl-
ferðanna sem oft voru ævintýraleg-
ar. Við minnumst allra frásagnanna
sem amma sagði okkur frá fyrri tíð.
En fyrst og fremst minnumst við
hlýjunnar, góðvildarinnar og glæsi-
leikans sem einkenndi ömmu. Nú
þegar hún hefur kvatt okkur viljum
við þakka fyrir þann tíma sem við
fengum með henni. Við búum að
fjölmörgum góðum minningum sem
við geymum með okkur. Að lokum
biðjum við algóðan guð að vaka yfir
ömmu. Blessuð sé minning ömmu
Önnu.
Helga Lára og Hildur María.
Vinátta er stórkostleg guðs gjöf,
ekki síst þegar hún er í fylgd með
systrum sínum, kærleika, tryggð og
umhyggju, og varir ævilangt. Við
fráfall Önnu Steindórsdóttur
Haarde verður mér hugsað til sex
ungra stúlkna úr Vesturbæ og
Miðbæ Reykjavíkur, sem bundust
vináttuböndum í æsku, snemma á
síðustu öld, og nutu þeirrar gæfu að
engan skugga bar á vináttu þeirra
meðan þær lifðu; megnið af öldinni
sem leið. Þær hétu Anna Björns-
dóttir, Anna Steindórsdóttir, Bryn-
hildur Sörensen, Ingibjörg og Ásta
Kjartansdætur, og Svava Ingv-
arsdóttir. Ein þeirra, Anna Björns-
dóttir Maack var móðir mín.
Þetta voru glæsilegar konur og
minningin um vináttu þeirra og
samfundi, sem ávallt voru gleði-
stundir, hefur orðið mér góð fyr-
irmynd í lífinu og kveikir hjá mér
góðar og hlýjar endurminningar.
Það er alls ekki sjálfgefið að kon-
ur láti sér mjög annt um börn vin-
kvenna sinna áratugum saman, en
svona var það nú samt með þessar
heiðurskonur. Ég hef á tilfinning-
unni að þær hafi vitað af okkur,
börnum hinna, frá fyrsta degi, og að
þær hafi fylgst af ást og alúð með
uppvexti okkar, gæfu og gengi í líf-
inu. Fyrir það þakka ég þeim öllum
og Önnu Haarde sérstaklega við
fráfall hennar, en hún lifði lengst
þeirra. Anna var glæsileg og góð
kona.
Einstaklega trygglynd, mikill
vinur vina sinna, frábær móðir,
tengdamóðir og amma. Hún var
mér ávallt góð.
Steindóri, Jórunni, Geir og Ingu
Jónu, börnum þeirra og barnabörn-
um færum við hjónin innilegar sam-
úðarkveðjur.
Guðrún H.P. Maack.
Látin er í Reykjavík á tíræðis-
aldri sómakonan Anna Steindórs-
dóttir Haarde. Kynni mín af Önnu
hófust þegar við Geir H. Haarde
yngsti sonur hennar, nú formaður
Sjálfstæðisflokksins og utanríkis-
ráðherra, bundumst vináttuböndum
í menntaskóla. Þau bjuggu þá
mæðginin á glæsilegu menningar-
heimili á Miklubraut 18 en Steindór
sonur Önnu var fluttur að heiman
og eiginmaður hennar og elsti son-
ur báðir látnir fyrir tæpum áratug.
Í fyrstu heimsóknum mínum á
þetta fallega rausnarheimili var ég
hálffeiminn við hina aðsópsmiklu
húsfreyju. Anna var hröð og snögg í
hreyfingum og gat átt það til að
vera líka snögg upp á lagið ef því
var að skipta. Feimnin rjátlaðist þó
fljótlega af mér og með okkur tókst
hin besta vinátta. Ég lærði fljótt að
snöggar hreyfingar og snörp tilsvör
undirstrikuðu að þar fór kraftmikil
manneskja sem vildi láta hlutina
ganga hratt og vel fyrir sig og var
algerlega ófeimin við að hafa skoð-
un á mönnum og málefnum og vissi
vel hvernig hún vildi hafa hlutina í
kringum sig. Heimili Önnu var vin-
sæll samkomustaður og griðastaður
vina Geirs sem ávallt voru þar
a.m.k. jafn velkomnir og heima hjá
sér, ef ekki velkomnari við sumar
aðstæður. Anna var hvort tveggja í
senn mikil hefðarkona og rausnar-
kona. Heimili hennar var fallega
búið fögrum munum af smekkvísi
og alúð en án alls yfirlætis. Hún var
rausnarlegur gestgjafi og hafði
áreiðanlega mjög gaman af því að
vera samvistum við unga fólkið sem
flykktist að syni hennar, en hann
var þá þegar viðurkenndur forystu-
maður í hópi jafnaldra sinna. Ég
minnist vel ótal heimsókna á Miklu-
braut 18 til þess að ræða um þau
margvíslegu stórmál sem þá voru
uppi í félagslífi nemenda Mennta-
skólans í Reykjavík, átök um
stjórnir og nefndir, kosningar um
forystumenn í skólalífinu sem síðar
urðu margir hverjir miklir áhrifa-
menn um íslensk þjóðfélagsmál og
ávallt stóð þetta fagra heimili þess-
um æskumönnum opið. Maður sér
það betur löngu seinna hversu far-
sælt og gott það var að eiga slíku
atlæti að fagna á þessum árum.
Þegar Geir H. Haarde hvarf síðan
til náms til Bandaríkjanna var
heimili Önnu vettvangur ánægju-
legra endurfunda á sumrum og
stórhátíðum.
Anna Steindórsdóttir Haarde átti
ekki langt að sækja sterka skap-
höfn og framkvæmdasemi en faðir
hennar var hinn kunni athafna- og
viðskiptafrömuður Steindór Einars-
son, sem eldri Reykvíkingar þekkja
sem eiganda Bifreiðastöðvar Stein-
dórs og Sérleyfisbifreiða Steindórs.
Steindór rak um langt skeið eitt
umsvifamesta fólksflutningafyrir-
tæki landsins og öflugustu leigu-
bílastöðina í Reykjavík. Ég kynnt-
ist Steindóri aldrei en áttaði mig á
að mikill samgangur hafði verið
með honum og börnum hans og
barnabörnum öllum, enda bjuggu
fjölskyldurnar um tíma nánast allar
saman í stórhýsi sem Steindór
byggði við Sólvallagötu. Þegar leið-
ir okkar Önnu lágu fyrst saman
hafði Geir sonur hennar nýlega
fengið bílpróf og nutum við oft
langra samverustunda í bílferðum í
heimilisbíl frú Önnu. Eitt af því sem
setti svip á þær ferðir var að Geir,
sem hafði dvalið langdvölum á
starfsstöð afa síns við Hafnar-
stræti, þekkti úr fjarlægð og mundi
gerð, árgerð, númer og eignarhald
allra langflutningabíla sem við
mættum.
Anna Steindórsdóttir Haarde
varð ekkja fyrir fimmtugt og bjó
eftir það fyrst ein með Geir yngsta
syni sínum en síðan eftir að hann
flutti að heiman ein allt fram til
dauðadags. Anna átti löngu, glæsi-
legu og lánsömu lífi að fagna. Hún
var alla tíð áhugasöm um menningu
og listir og tók mikinn þátt í ýmsum
þess háttar atburðum ævina á enda.
Hún tók einnig mikinn þátt í fé-
lagsstarfi Íslendinga af norskum
ættum og Norðmanna á Íslandi, en
eiginmaður hennar var norskur
símaverkfræðingur sem hingað
kom til starfa við Landssíma Ís-
lands. Anna átti mikinn hóp vina
sem hún ræktaði samband við og
þekki ég af eigin raun dæmi um
einstaklinga sem hún reyndist ótrú-
lega vel þegar erfiðleikar knúðu að
dyrum og sem ég vil nota þetta
tækifæri til að þakka fyrir. Anna
hélt ávallt miklu og öflugu sam-
bandi við fjölskyldu sína, syni,
barnabörn og aðra ættingja og naut
þess vel að geta verið veitandi í
þeim samskiptum fram á allra síð-
ustu ár. Anna naut frábærrar heilsu
og er varla hægt að segja að henni
hafi orðið alvarlega misdægurt fyrr
en nú rétt á síðasta misseri þegar
heilsan lét undan á nítugasta og
öðru aldursári. Anna Haarde skilur
eftir sig ljúfar og fallegar minn-
ingar hjá þeim sem kynntust henni.
Eftir lifir falleg mynd af kjarna-
konu sem hélt hlut sínum fyrir öllu
og öllum. Hún naut verðskuldaðrar
ástar og virðingar vina og fjöl-
skyldu sem þáðu mikið af henni en
umvöfðu hana einnig ást og hlýju til
síðasta dags.
Við Sigríður sendum fjölskyldu
hennar og afkomendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Önnu Haarde.
Kjartan Gunnarsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
ARNGRÍMUR VILHJÁLMSSON
frá Dalatanga,
Blikabraut 11,
Keflavík,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja mið-
vikudaginn 22. febrúar, verður jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju föstudaginn 3. mars kl. 14.00.
Þorbjörg Sigfúsdóttir,
Guðfinna Arngrímsdóttir, Sigurjón Þórðarson,
Jóhanna Arngrímsdóttir, Árni Óskarsson,
Vilhjálmur Sv. Arngrímsson, Guðríður Halldórsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÓLI VIKTORSSON
(OLE WILLESEN)
garðyrkjumaður,
Æsufelli 4,
Reykjavík,
sem lést mánudagskvöldið 20. febrúar sl., verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 3. mars kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Minningarsjóð Sjálfsbjargar.
Hrefna Gunnlaugsdóttir,
Valbjörk Ösp Óladóttir, Magnús Gauti Hauksson,
Dagbjartur Eiður Ólason, Erla Inga Hilmarsdóttir,
Viktor Ólason, Inga Eiríksdóttir,
Sigurður Axel Ólason, Carlotta Tate Ólason
og barnabörn.
Okkar ástkæri
ÓMAR STEINDÓRSSON,
Ægissíðu 15,
Grenivík,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
þriðjudaginn 21. febrúar, verður jarðsunginn frá
Grenivíkurkirkju laugardaginn 4. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd annarra ástvina,
Marsibil Kristjánsdóttir,
Regína Sigrún Ómarsdóttir, Jósep Grímsson,
Valgerður Ósk Ómarsdóttir, Óli Grétar Skarphéðinsson,
Ellen Ósk Ingvarsdóttir,
Þorgeir Ingvarsson,
Ómar Már Ólason,
Sigrún Ragnarsdóttir,
Kristján Stefánsson
og systkini hins látna.
Ástkær systir okkar og frænka,
KRISTÍN JÓHANNESDÓTTIR,
Þórsgötu 12,
Reykjavík,
andaðist þriðjudaginn 28. febrúar.
Ingileif Jóhannesdóttir,
Vilborg Jóhannesdóttir,
Sigurður Jóhannesson
og aðrir aðstandendur.
Elskuleg móðir okkar og amma,
HJÖRDÍS JÓNSDÓTTIR RASMUS,
áður til heimilis í Furugerði 1,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ sunnudaginn
26. febrúar.
Geir Hallgeirsson,
Gylfi Hallgeirsson,
Margrét Hallgeirsdóttir,
Már Hallgeirsson,
Björn Geir Másson,
Freyja Másdóttir.