Morgunblaðið - 21.05.2006, Blaðsíða 18

18 | 21.5.2006
spreyta mig á þularstarfi í morgunútvarpinu á sumrin.“
Guðrún segir andann á Ríkisútvarpinu hafa verið góðan. „Ég byrjaði niðri í Land-
símahúsi. Helgi Hjörvar var þarna þá og allir þessir gömlu góðu. Það var oft líf í tusk-
unum á kaffistofunni, þegar þeir voru að segja brandarana Jón Múli, Pétur Pétursson
og Páll Ísólfsson. Allt eftirminnilegir menn.“
Þrjú börn á fimm árum
Guðrún kynntist Erni eiginmanni sínum á stúdentaballi á Borginni árið 1958. Hún
var þá í laganámi en hann ungur lögfræðingur og þjóðþekktur fyrir afrek sín í frjáls-
um íþróttum. „Ég hafði aldrei farið á völlinn og þekkti Örn ekki neitt. En ég vissi
hver hann var,“ rifjar Guðrún upp en á þessum tíma var Örn hættur íþróttaiðkun.
Tæplega átta ára aldurs-
munur er á hjónunum. Þau
gengu í hjónaband 1961 og
eiga saman þrjú börn. „Það
komu þrjú börn á fimm ár-
um, þannig að það var mik-
ið um að vera á heimilinu á
þessum árum. Ég var svo
heppin að geta hagað mín-
um vinnutíma eins og mér
hentaði. Ég var því mikið
með börnunum, vann
kannski bara hálfan daginn
meðan þau voru mjög lítil,
en við fengum líka konur
hingað heim til að hugsa
um þau. Við fluttum hing-
að á Arnarnesið í byrjun árs
1967, vorum með fyrstu
íbúum hérna. Börnin voru í
Ísaks- og Hlíðaskóla sem
hentaði vel vegna sam-
gangna, sem voru ekki jafn góðar þá og þær eru núna. Þetta
gekk allt saman ljómandi vel.“
Börn Guðrúnar og Arnar eru Ólafur, fæddur 1963, Guðrún
Sesselja, fædd 1966, og Jóhanna Vigdís, fædd 1968. „Ólafur er
MBA í hagfræði. Hann kom heim fyrir tveimur árum eftir að
hafa verið við nám og störf í Bandaríkjunum, Þýskalandi og
Englandi í um áratug. Kona hans er Sólveig Sif Hreiðarsdóttir hagfræðingur og eiga
þau fjögur börn: Örn, sautján ára, Þórdísi Sesselju, sem fermdist um síðustu helgi,
Ólaf Hreiðar, sem verður níu ára í sumar, og Erlend, alnafna föður míns, sem er að
verða sjö ára. Guðrún Sesselja er lögfræðingur. Hún er gift Jóhanni Sigurðarsyni leik-
ara og eiga þau tvo syni, Örn Gauta, ellefu ára, og Jóhann Ólaf, níu ára. Jóhanna Vig-
dís er leik- og söngkona. Hennar maður er Þorsteinn Guðbjartsson verkefnisstjóri og
eiga þau fjögurra mánaða son, Ólaf Örn. Barnabörnin eru sem sagt sjö,“ segir amm-
an og stoltið leynir sér ekki.
Dætur Guðrúnar hafa, hvor á sinn hátt, verið talsvert áberandi í þjóðfélaginu. „Já,
þær hafa verið svolítið í sviðsljósinu,“ staðfestir móðir þeirra. „Það hafa þær ekki frá
mér,“ bætir hún við og hlær.
Guðrún segir hvorugt þeirra Arnar hafa hvatt Guðrúnu Sesselju til að nema lög.
„Það var alfarið hennar ákvörðun og ég held að hún sé alveg á réttri hillu. Nú er hún
aðallega verjandi í opinberum málum, eins og pabbi hennar hefur verið, og mér
finnst það eiga betur við hana en að vera sækjandi en hún var hjá saksóknara í nokkur
ár.“
Hin dóttirin, Jóhanna Vigdís, fór í aðra átt. Helgaði sig hinum fögru listum. „Hún
er mjög ákveðin, hún Hansa. Hún byrjaði á því að læra á píanó og lauk einleik-
araprófi. Síðan fór hún í sönginn og tók áttunda stigið þar. Þaðan lá leið hennar í
frönsku, þar sem hún kláraði BA-próf. Loks fór hún í leiklistarskólann og kláraði
hann. Hún klárar með öðrum orðum allt sem hún tekur sér fyrir hendur. Það er ekki
hægt að kvarta yfir því. En allt hefur sín takmörk og þegar ég hélt fimmta loka-
áfangaboðið fyrir Hönsu sagði ég henni að það yrði jafnframt það síðasta,“ segir
Guðrún hlæjandi.
Jóhanna Vigdís er raunar ekki eini listamaðurinn í fjölskyldunni því feðgarnir, Örn
og Ólafur, spila báðir á píanó. „Örn er mikill djassunnandi.“
Konur eru svo skemmtilegar
Guðrún segir fjölskylduna ákaflega samhenta og amman hugsar sér gott til glóð-
arinnar nú þegar hún er sest í helgan stein. „Nú ætla ég að verja eins miklum tíma og
ég get með börnum mínum og barnabörnum. Ólafur og Guðrún Sesselja búa hérna í
næstu götu, þannig að það er auðvelt að fá barnabörnin í heimsókn. Síðan hefur sá
minnsti verið hérna svolítið á morgnana að undanförnu meðan mamma hans fer í
ræktina. Það hefur verið indælt að kynnast honum.“
Guðrún og systur hennar eru ekki síður nánar. „Við hittumst flesta daga heima hjá
Sigríði systur minni á Bergstaðastrætinu, kvenleggurinn í fjölskyldunni. Allar sem
geta. Það er ákaflega gaman. Við fáum okkur te og brauð og ræðum um landsins
gagn og nauðsynjar. Ég hugsa að þetta sé býsna óvenjulegt.“
Og hæstaréttardómarinn fékk ýmsar ráðleggingar í þessum boðum. „Mikil ósköp.
Systur mínar voru oft býsna ákveðnar í því hvernig ætti að dæma í málum. Þóttust
vita það upp á hár. En auðvitað gat ég ekki alltaf farið eftir því,“ segir Guðrún hlæj-
andi.
Hún á líka stóran hóp vinkvenna. „Það er saumaklúbburinn minn. Við höfum
haldið hópinn yfir fimmtíu ár
og brallað ýmislegt saman.
Við hittumst reglulega allt ár-
ið um kring og förum saman í
ferðalög til útlanda.“
Guðrún er ekki sein til
svars þegar hún er spurð
hvers vegna hún kunni svona
vel við sig í stórum kvenna-
hópum. „Konur eru svo
skemmtilegar.“
Guðrún ræktar ekki bara
fjölskyldu- og vinaböndin.
Hún ræktar líka heilsuna.
„Ég er í Qi Gong hjá Gunn-
ari Eyjólfssyni þrisvar í viku
og hef verið í sex eða sjö ár.
Það er dálítið skemmtilegt að
við byrjuðum í gamla ballett-
sal Þjóðleikhússins, þar sem
ég æfði ballett í gamla daga,
og nú erum við komin í dóm-
salinn í gamla hæstaréttarhúsinu. Þetta eru ákaflega góðar æf-
ingar og ég get varla hugsað mér að vera án þeirra.“
Guðrún hefur líka yndi af gönguferðum. „Þá er ég ekki að
tala um fjöll. Ég er engin fjallamanneskja. En ég hef mjög gam-
an af því að ganga á jafnsléttu,“ segir hún og bætir við að fátt
sé meira afslappandi fyrir manneskju sem dögum saman er
lokuð inni við lestur gagna í erfiðu dómsmáli.
Ýmsir leggjast í ferðalög eftir sjötugt en Guðrún setur heimshornaflakk ekki á
oddinn. „Að vísu erum við 50 ára stúdentarnir frá MR að fara til Sviss hinn 1. júlí.
Það er um fimmtíu manna hópur. Einn skólabróðir okkar, Jakob Möller, sem býr nú í
Frakklandi, er búinn að skipuleggja vikuferð til Sviss, en hann bjó áður í Genf. Það
verður mjög skemmtilegt. Annars erum við hjónin búin að fara svo víða gegnum tíð-
ina og Örn segist vera búinn að sjá allt sem hann langar að sjá. Það er helst að hann
fari á Langanesið þar sem við höfum aðgang að kofa. Þar er mjög gott að vera, algjör
kyrrð. Það er ekki einu sinni farsímasamband.“
Sumir fæðast tveir
Örn átti sem kunnugt er eineggja tvíburabróður, Hauk Clausen tannlækni, sem
lést fyrir þremur árum. „Þeir voru sem einn maður. Haukur bjó meira að segja hérna
í næsta húsi. Fráfall hans var því Erni ákaflega erfitt. Þegar Örn sagði „við“ átti hann
ekki við mig og sig, heldur sig og Hauk. Það tók mig smátíma að venjast þessu,“ segir
Guðrún hlæjandi. „Svona samband er hins vegar svo sérstakt að manni dettur ekki í
hug að fara að breyta því. Það hefði heldur aldrei verið hægt. Guðrún dóttir mín,
Budda, dró þetta einu sinni mjög vel saman. Ætli hún hafi ekki verið svona fimm ára.
Við vorum þá einu sinni sem oftar í heimspekilegum samræðum heima hjá Siggu
systur í hádeginu þegar einhver fer að tala um það að maðurinn fæðist einn og deyi
einn. Þá sagði Budda eftir stutta þögn: „Sumir fæðast tveir.“ Þetta náði þessu alveg.“
Mikið vinnuálag var á Guðrúnu meðan hún gegndi starfi hæstaréttardómara. Hún
segir því í mörg horn að líta á þessum tímamótum og gerir ráð fyrir að hafa nóg fyrir
stafni á komandi misserum. „Ég ætla að byrja á því að slaka svolítið á og taka til hend-
inni hérna á heimilinu. Hér hefur sitthvað setið á hakanum síðustu árin. Svo er ég
byrjuð að lesa. Ég á mikið af bókum ólesnum frá fyrri árum. Það verður skemmtilegt
verkefni. Ég er alæta á bækur en segja má að ævisögur og sagnfræðibækur séu í
mestu uppáhaldi hjá mér. Mér finnst líka afskaplega gaman að ráða krossgátur. Og
svo prjóna ég. Get til dæmis ekki setið fyrir framan sjónvarpið án þess að vera ann-
aðhvort með bók í höndunum eða að prjóna. Ég finn mér því örugglega eitthvað að
gera. Annars er ég ekki alveg komin niður á jörðina ennþá, þannig að þetta skýrist nú
allt saman betur síðar.“ | orri@mbl.is
FRUMKVÖÐULL Í LÖGHEIMUM
Guðrún var forseti hæstaréttar í tvígang, 1991–92 og
2002–03. „Hæstiréttur er eins og fjölskylda.“
Þegar Örn sagði
„við“ átti hann
ekki við mig og sig,
heldur sig og Hauk.