Morgunblaðið - 26.11.2006, Blaðsíða 56

56 SUNNUDAGUR 26. NÓVEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGARHUGVEKJA
Á
kveðin tímamót eru
á næsta leiti. Gamla
kirkjuárið er senn á
enda, og nýtt jafn-
framt að hefjast.
Breytingin verður fyrsta sunnu-
dag í aðventu, 3. desember
næstkomandi. En ólíkt því sem
gerist við lok almanaksársins,
þegar brennur og flugeldar eru
sýnilegasta tákn umskiptanna,
er í dag litið til baka með þög-
ulli íhugun, án allrar háreysti
og brambolts, og spurt um
ástandið hið innra, og verkin öll
á þeim tólf mánuðum, sem liðn-
ir eru frá því sest var niður og
hjartað rannsakað af gaum-
gæfni.
Erum við ánægð með unnin
störf? Eða var e.t.v. hægt að
gera eitthvað betur?
Eflaust eru svörin á ýmsa
vegu, en fyrir mestu að skoða
þessa hluti áður en gengið er
áfram, inn á hina ókunnu braut.
Ein lítil setning, eignuð Abra-
ham Lincoln (1809–1865), 16.
forseta Bandaríkjanna, og sem
ég heyrði nefnda í einhverri
sjónvarpsmynd í október, er
hvað mig varðar stærsta pré-
dikun þess árs, sem nú er að
kveðja. Hún er svona: „Lengd
ævinnar skiptir minna máli en
hvernig henni er varið.“ Þar var
hann eflaust með í huga einhver
orða meistara síns, Jesú Krists,
eins og t.d. þessi: „Safnið yður
ekki fjársjóðum á jörðu, þar
sem mölur og ryð eyðir og þjóf-
ar brjótast inn og stela. Safnið
yður heldur fjársjóðum á himni,
þar sem hvorki eyðir mölur né
ryð og þjófar brjótast ekki inn
og stela. Því hvar sem fjár-
sjóður þinn er, þar mun og
hjarta þitt vera.“
En það eru fleiri djúpvitrir í
þessum heimi. Ónefndum höf-
undi textans, sem ég fékk í
tölvupósti nýverið, skipa ég hik-
laust á þann bekk. Þar voru
saman komnar pælingar, sem
eiga mikið erindi við nútímann,
asa hans og brjálæði. Þetta bar
yfirskriftina „Veltu því fyrir
þér, og sál þín mun þakka þér.“
Ég hef ákveðið að birta þau vís-
dómsorð hér og nú, í von um að
einhverjum verði það til góðs,
e.t.v. uppvakningar eða ein-
hvers í þá veruna. Og með því
óska ég ykkur velfarnaðar á
komandi tímum, um leið og ég
þakka samveruna hingað til.
En þarna sagði:
„Í dag höfum við hærri bygg-
ingar og breiðari vegi, en bráð-
ara skap og þrengri sjónarmið.
Við eyðum meiru en njótum
minna, við höfum stærri hús en
minni fjölskyldur.
Við höfum meiri málamiðl-
anir, en minni tíma.
Við höfum meiri þekkingu, en
minni dómgreind.
Við höfum meira af lyfjum, en
lakari heilsu.
Við höfum margfaldað eignir
okkar, en rýrt gildi okkar.
Við tölum mikið, við elskum
lítið, og við hötum of mikið.
Við komumst til tunglsins og
til baka aftur, en það vefst fyrir
okkur að fara yfir götu eða
hitta nágranna okkar.
Við höfum geiminn á valdi
okkar, en ekki vald á eigin sál-
um.
Við höfum hærri tekjur en
lægra siðgæði …
Þetta eru tímar meira frelsis,
en minni gleði …
Með miklu meiri mat, en
minni næringu …
Þetta eru tímar fínni húsa, en
fleiri brostinna heimila, þegar
tveir afla heimilisteknanna, en
skilnuðum fjölgar.
Þess vegna legg ég til, að frá
þessum degi:
– geymir þú ekkert þar til
„sérstakt tækifæri“ gefst, því
sérhver dagur sem þú lifir er
sérstakt tækifæri,
– leitir þekkingar, lesir
meira, sitjir á pallinum og dáist
að útsýninu, án þess að velta
þörfunum fyrir þér,
– eyðir meiri tíma með fjöl-
skyldu þinni, borðir matinn sem
þér þykir bestur og leitir á þá
staði sem þér falla best.
Lífið snýst ekki aðeins um að
komast af. Lífið er sem festi
gerð af gleðistundum, og þeirra
á að njóta.
Notaðu kristalsglösin, ekki
geyma besta ilmvatnið, notaðu
það hvenær sem þig langar til
þess.
Eyddu úr orðaforðanum
„bráðum“ og „einhvern daginn“.
Gleðjum núna þann sem við
ætlum að gleðja „einhvern dag-
inn“.
Við skulum segja fjölskyldum
okkar og vinum hve vænt okkur
þykir um þau. Frestaðu engu
sem auðgar líf þitt af gleði og
hlátri, því sérhver dagur og sér-
hver stund eru sérstök.
Og þú veist ekki hvenær kall-
ið kemur.
Ætlar þú „einhvern daginn“
að senda þessi skilaboð til þess,
sem þér þykir vænt um, því þú
átt of annríkt til þess að eyða
fáeinum mínútum í það núna?
Taktu þá með í reikninginn, að
„einhvern daginn“ getur verið
langt undan, og þú jafnvel ekki
hér til að njóta hans …“
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Gamla kirkjuárinu
lýkur með þessum
sunnudegi, og eft-
ir viku hefst að-
ventan og með
henni nýir tímar.
Sigurður Ægisson
horfir um öxl og
miðlar síðan af
tölvupósti nokkr-
um, sem hann
fékk sendan á dög-
unum og öllum
væri hollt að lesa.
Tímamót ✝ Berglind fædd-ist í Reykjavík
21. júlí 1982. Hún
lést í Reykjavík 4.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru Elín
Bergsdóttir, f. 1961,
eiginmaður Ingi-
mundur Magnússon,
f. 1951, og Gísli G.
Þórarinsson, f.
1961, kona hans er
Kristín Gísladóttir.
Berglind á einn
bróður sammæðra,
Sigurgeir, og þrjá bræður sam-
feðra, Hrólf, Hlyn og Hafþór.
Berglind ólst upp
í Kópavogi, gekk í
Kópavogsskóla, en
kláraði grunnskól-
ann á Kirkjubæj-
arklaustri. Hún var
í unglingavinnunni
á Klaustri í þrjú
sumur. Hún gekk í
Borgarholtsskóla í
tvo vetur, en vann
síðan við hótel- og
afgreiðslustörf á
Klaustri og í
Reykjavík.
Útför Berglindar
var gerð í kyrrþey frá Mosfells-
kirkju 15. nóvember.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Drottinn, minn faðir, lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn, láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd,
og slökk þú hjartans harmabál,
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni,
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Hinsta kveðja.
Hrólfur Magni, Hlynur Freyr
og Hafþór Ari.
Oft er skammt milli lífs og dauða,
gleði og sorgar. Það sannaðist 4.
þessa mánaðar er Berglind og unn-
usti hennar ætluðu að eiga saman
yndislega helgi, en á vegi þeirra verð-
ur sölumaður dauðans og örlögin eru
ráðin; örfáum klukkustundum síðar
er hún örend í faðmi ástvinar síns.
Þvílík skelfing. Mega foreldrar
reikna með slíkum atburðum er börn
þeirra fara út að skemmta sér? Hvað
er að gerast í okkar þjóðfélagi? Ótal
spurningar vakna og reiði. Eftir
stöndum við sorgmædd og sár með
minningarnar einar. Berglind ólst
upp að mestu leyti hjá móðurforeldr-
um sínum Bergi og Ágústu í Kópa-
voginum við mikla ástúð og um-
hyggju. Við föðurforeldrarnir fengum
líka stundum að njóta hennar; gleði-
gjafi, kát, hugmyndarík og kröftug
stelpa. Húsavíkurferðirnar okkar á
sumrin að heimsækja frændfólkið
voru ávallt tilhlökkunarefni. Varla
komin út úr Mosfellsbænum er hún
spurði hvort við værum ekki að verða
komin, allt þurfti að gerast svo hratt,
tíminn reyndist líka naumur. Minn-
ingar frá vikudvöl stórfjölskyldunnar
á Eiðum 1986 eru ómetanlegar. Alltaf
sól. Frændsystkinin í ærslafullum
leikjum í sundfötunum einum fata.
Ég sé fyrir mér Berglindi með flax-
andi gullna hárið í rólunni. Það var
sungið, hoppað og hlegið, kannski líka
stundum rifist, en allt gott að lokum.
Fótboltanámskeiði hjá Fram tók hún
þátt í með bróður sínum og frænda og
var ekkert gefið eftir.
Heitasta ósk að fá hest í ferming-
argjöf rættist, þó svo að hesta-
mennskan heppnaðist ekki sem
skyldi. Berglind var mikill dýravinur.
Ekki hitti hún svo hund eða kött að
ekki tækist með þeim vinátta. Enda
voru fjórir feitir og pattaralegir kettir
í litlu íbúðinni þeirra er ég kom þar.
Hún gaf mér líka nákvæma sálgrein-
ingu á hverjum þeirra, og aðbúnaður-
inn var ekkert slor; lítið kattarhótel í
baðherberginu með góðri hreinlætis-
aðstöðu og matarkrók að mér sýnd-
ist.
Fyrir fáum dögum hitti ég hana
glaða og hamingjusama að starfa í
tískuvöruverzlun í Kringlunni. Lof-
orð um að koma eitthvert kvöldið, en
enginn ræður sínum næturstað.
Stundaglasið var að renna út.
Ég trúi að afi og amma hafi nú tek-
ið á móti sólargeislanum sínum.
Guð varðveiti elsku Berglindi,
huggi og styrki foreldra hennar,
bræður, unnusta og ástvini hennar
alla sem syrgja hana.
Sigríður amma.
Kveðja frá frænda.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Hvíl í friði, elsku Berglind.
Þinn frændi
Hörður.
Elsku Berglind mín. Þegar
mamma hringdi í mig 4. nóvember
síðastliðinn og tilkynnti mér að þú af
öllum manneskjum í heimunum værir
dáin fannst mér eins og himinn og
jörð væru að farast. Ég trúði bara
ekki mínum eyrum að hún Berglindin
mín væri dáin. En um leið og ég lagði
á mömmu komu upp allar góðu minn-
ingarnar sem ég á um okkur tvær
saman og það sem við gerðum saman
alveg frá því að við tvær vorum litlar.
Við áttum alveg ótrúlegar stundir
saman en stærsta minningin stendur
uppi þegar við vorum saman á
Kirkjubæjarklaustri árið 1994. Þá var
ég átta ára og þú þá 12 ára. Við vorum
saman í bústaðnum hans Júlla
frænda og vorum að passa Spora á
meðan Elín mamma þín og afi fóru að
jarðarför. Þú varst uppi á svefnlofti
að lesa og ég niðri að leika við hund-
inn. Manstu, hann hljóp svo upp til
þín og þú varst alveg brjáluð út í mig
og hundinn því að þú vissir ekkert
hvernig þú áttir að koma honum nið-
ur bratta stigann. Enda stór og mikill
hundur á ferðinni. Á endanum sagð-
irðu við mig að ég ætti að ná í bláa
reipið sem var í brúnu kistunni undir
stiganum og koma með það upp því
að þú ætlaðir að binda það utan um
Spora og láta hann síga fram af hand-
riðinu niður á gólfið. Ég man að ég
hló svo mikið þegar þú bast utan um
hundinn og reyndir að lyfta honum en
þú varst ekki nógu sterk til að lyfta
honum yfir handriðið. Svo á endanum
eftir margar tilraunir til að lyfta hon-
um gafstu upp og dróst Spora með
þér niður stigann. Þetta atvik töluð-
um við svo oft um og alltaf var þessi
saga jafnfyndin og þegar ég hugsa
um hana í dag kemur alltaf bros á vör
mér.
Elsku Berglind mín, ég sakna þín
svo sárt, þú varst mín fyrirmynd og
þú gerðir mig að þeirri manneskju
sem ég er í dag. Ég gat ávallt leitað til
þín með öll mín vandamál og sama
gerðir þú. Þú varst mér miklu meira
en stóra frænka mín, þú varst stóra
systir mín. Þannig leit ég alltaf á þig,
alveg eins og þú sagðir alltaf við mig
að ég væri litla systir þín. Mér finnst
það svo ósanngjarnt að þú skulir hafa
verið tekin frá mér og öllum sem þig
þekktu en ég veit að þú varst búin að
þjóna ákveðnum tilgangi hér í þessu
lífi. Guð þurfti á þér að halda og hefur
ætlað þér stærra verkefni en að vera
hér áfram á meðal okkar.
Elsku Berglind mín, ég vil bara
þakka þér af mínu öllu hjarta að hafa
fengið að kynnast þér og að hafa
fengið að hafa þig hér við hlið mér alla
mína tíð. Ég veit að þér líður vel núna
og ert í kringum ömmu, afa, Sæunni,
Spora, Tamlin og Túbba. Þú ert minn
verndarengill og ég veit að þið amma
vakið yfir mér. Elsku Berglind, hér
verðum við víst að kveðjast en ég veit
að við munum hittast aftur og verða
saman á ný þegar minn tími kemur.
Elsku Berglind, ég vil senda þér
lítið ljóð sem ég fann og vildi sýna
þér.
Ó, vef mig vængjum þínum
til verndar Jesú hér.
Og ljúfa hvíld mér ljáðu
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu,
mín æðsta speki og ráð,
og lát um lífs míns daga
mig lifa af hreinni náð.
(M. Runólfsson)
Með mikilli saknaðarkveðju.
Þín litla frænka
Birna.
Elsku Berglind. Mig langar til að
þakka þér fyrir þessi 24 ár sem ég
fékk að þekkja þig. Þú varst virkilega
góð við þá sem voru minnimáttar. Ég
gleymi aldrei hvað þú varst góð við
hann Birki minn. Hann er ekki allra
og vill helst ekki vera umkringdur
fólki. En þú varst fljót að hæna hann
að þér. Hann dýrkaði þig og hann
ljómaði þegar hann vissi að við vær-
um að fara í bæinn og vonaði að hann
myndi hitta þig og hann sagði alltaf
að Berglind væri svo góð við sig.
Elsku frænka ég þakka þér fyrir alla
góðu stundirnar sem við áttum með
þér og þá umhyggju sem þú sýndir
Birki mínum.
Þín frænka
Brynja.
Bella var sólskinsbarn. Hún var
fædd að sumri, hún var fallegt barn,
glaðsinna og forvitin um lífið og til-
veruna. Hún naut ástríkis móður
sinnar og fjölskyldu í ríkum mæli og
var gædd góðum gáfum. Hún varð að
glæsilegri og glaðværri stúlku og bar
höfuðið hátt. Bella var líka dýravinur
eins og hún átti kyn til. Allt þetta
hafði þó lítið að segja þegar út í lífið
kom. Kröfurnar sem gerðar eru um
að vera flott og töff báru skynsemina
ofurliði og urðu til þess að Bella flaut
óðfluga að feigðarósi, án þess að við
neitt yrði ráðið. Hér dugðu engin ráð,
umvandanir eða væntumþykja. Það
var ekkert að – og ef ekkert er að, þá
þarf enga hjálp. Þegar allt um þraut
og öll sund virtust lokuð var þrauta-
lendingin að leita til mömmu, hún
skildi allt og umbar allt, enda
hjartahlý og góð manneskja. Nú situr
hún eftir í sorginni og tilgangsleysinu
og hugsar um hvort hún hefði getað
gert betur. Samt hefði hún ekki getað
gert betur, hún gaf allt sem hún gat
gefið, elskaði, umvafði, studdi og gaf
meðan nokkur tök voru á því.
Nú er blessað sólskinsbarnið farið
á vit annarrar tilveru, vonandi betri
og bjartari, þar sem Bella sér sig
sjálfa sig eins og við hin sáum hana;
fallega og flotta gullstelpu, vel til
hafða og öllum til sóma.
Guð blessi minningu Berglindar.
Elínu, Sigurgeiri, Ingimundi og öðr-
um í fjölskyldunni sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sigríður Ásta Hallgrímsdóttir.
Elsku Berglind. Ég á alltaf eftir að
muna hvar ég var um hádegisbilið
hinn 4. nóvember þegar ég svaraði
símanum og Birna frænka þín sagði
mér sorgarfréttirnar. Það fraus allt
inni í mér og hluti af mér dó sam-
stundis, það runnu upp í huga mér
allar skemmtilegu stundirnar sem ég
hafði upplifað með þér og það að þær
yrðu ekki fleiri.
Ein af betri minningunum gerðist á
19 ára afmælinu mínu þegar þú sagð-
ir við mig að núna værum við að fara
Berglind Elínardóttir