Morgunblaðið - 06.01.2007, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 2007 37
MINNINGAR
Elsku amma Hildur. Mér finnst
sárt að þú sért ekki lengur hjá okk-
ur en samt gott að vita að þú ert á
góðum stað núna og líður betur.
Þær eru margar stundirnar sem við
áttum saman. Allur sá tími sem þú
gafst mér er mér ómetanlegur og ég
veit að þú átt stóran þátt í því hver
ég er í dag. Ég gleymi því aldrei
hvað mér leið alltaf vel með þér. Svo
sem þegar við vorum inni í eldhús-
inu á Sunnubrautinni þar sem þú
varst alltaf að baka eða elda dýr-
indis rétti á meðan ég sat uppi á
borðinu og hlustaði á góð heilræði.
Eða þegar við vorum í Heiði, í sum-
arhúsi Önnu frænku, ég, afi og þú á
pallinum í sólbaði, þar sem þið
horfðuð á mig gera skakka flikkið á
pallinum sem ykkur fannst næstum
fullkomið. Alltaf vilduð þið mér það
besta. Alltaf varstu að gera eitthvað,
baka, hekla, smíða eða mála og þá
stóð ég við hlið þér og hlustaði á allt
sem þú hafðir að segja um lífið og
húsverkin. Þú varst alltaf svo góð og
hlý við mig að því verður varla með
orðum lýst. Mér finnst ég hafa verið
stóran hluta æsku minnar hjá ykkur
afa á Sunnubrautinni. Það er ekki
síst ykkur að þakka hve mér þóttu
æskuár mín góð og notaleg. Þú varst
alltaf að kenna mér eitthvað nýtt og
nytsamlegt á hverjum degi. Þín er
svo sárt saknað, elsku amma mín.
Langaði til að hafa þig alltaf hjá
mér, en svona er víst gangur lífsins.
Það eru sem betur fer óteljandi góð-
ar og skemmtilegar minningar sem
ég á um samverustundir okkar með
afa gamla. Þú varst svo miklu meira
en bara amma fyrir mér.
Þín
Hildur Jakobína (Bíbí).
Frá því ég man fyrst eftir mér
hvíldi ævintýraljómi yfir nafninu
hennar Hildar, föðursystur minnar.
Hún var svo falleg, svo glæsileg og
svo mikil reisn yfir fasi hennar að
engum duldist. Hún bjó löngum með
fjölskyldu sinni fjarri Íslandi, í lönd-
um sem voru í barnshuga mínum
ámóta fjarlæg og tunglið er nútíma-
fólki. Það var því alltaf tilhlökkunar-
efni þegar von var á Hildi frænku
með fólkið sitt í heimsókn heim í
sveitina, Geitaskarð, þangað sem
hún átti svo sterkar rætur. Frænd-
systkinin, þau Anna, Bjössi, Sigga
og Tryggvi, börnin þeirra Agnars,
voru því sjaldséðir aufúsugestir.
Hún var afar ættrækin og lagði sig
fram við að viðhalda og styrkja ætt-
arböndin. Ég verð henni og Agnari
ævinlega þakklát fyrir að hafa feng-
ið að dvelja hjá fjölskyldunni á
Sunnubrautinni þegar mig, ungling-
inn, vantaði húsaskjól vegna náms í
Reykjavík. Þá var fjölskyldan flutt
til Íslands aftur eftir áralanga dvöl
erlendis vegna starfa Agnars. Þenn-
an vetur kynntist ég margvíslegum
kostum frænku minnar. Hún hélt
vel utan um barnahópinn sinn,
fylgdist með viðfangsefnum þeirra
og áhugamálum, kenndi þeim að
leggja sig fram og hvatti þau til
dáða. Allur heimilisbragur á Sunnu-
brautinni bar vitni smekkvísi og
heimsborgarabrag húsráðenda. Þau
hjón voru samhent, þar sem annars
staðar. Hjá þeim var ávallt veitt af
rausn og glaðværð og gott að sækja
þau heim. Heimili þeirra var í huga
margra helsti samkomustaður og
miðstöð stórfjölskyldunnar og
Hildur Sólveig
Þorbjarnardóttir
✝ Hildur SólveigÞorbjarn-
ardóttir fæddist á
Heiði í Gönguskörð-
um 31. ágúst 1924
og bjó sín uppvaxt-
arár á Geitaskarði í
Langadal í A-
Húnavatnssýslu.
Hún andaðist á
Droplaugarstöðum
24. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni 3.
janúar.
óhugsandi að fara suð-
ur án þess að koma til
Hildar og Agnars.
Hildur fylgdist vel
með frændfólki sínu
og gladdist yfir hverj-
um áfanga sem unga
fólkið náði í námi og
starfi. Meira að segja
eftir að hún veiktist og
missti málið fylgdist
hún með af athygli
þegar henni voru
sagðar fréttir af ætt-
ingjunum. Skarpt
augnaráðið og hlýja
brosið hennar sýndi að hugurinn var
vel virkur þótt hana vantaði orðin til
að tjá það sem inni fyrir bjó. Það var
aðdáanlegt að fylgjast með hve þétt
fjölskyldan stóð saman í veikindum
hennar. Agnar og börnin þeirra um-
vöfðu hana umhyggju og kærleika
og gerðu allt sem í mannlegu valdi
stóð til að gera henni tilveruna sem
léttbærasta. Ég sendi Agnari,
Hobbu frænku og mínum ástkæru
frændsystkinum, þeim Önnu, Birni,
Sigríði og Tryggva innilegar sam-
úðarkveðjur. Þeirra er missirinn
mestur, en öll sjáum við á eftir
glæsilegum fulltrúa þeirra sem uxu
upp við trú á ræktun lands og lýðs,
trúðu á hið góða í manneskjunni og
gengu ávallt á undan með góðu for-
dæmi. Blessuð sé minning Hildar
frænku minnar.
Ingunn Ásdís Sigurðardóttir.
Minningargrein um Hildi Sól-
veigu er hér eins og smásproti af
grein á einstöku tré. Glæsilegu tré
sem væri stórbrotin ævisaga og
minning um kvenskörung. Kaflarnir
yrðu t.d.: Óðalsbóndadóttirin úr
Húnaþingi; heimskonan; garðyrkju-
konan; framkvæmdakonan; þúsund-
þjalasmiðurinn; gáfukonan; fjöl-
skylduættmóðirin. Auk þess kaflar
um öll velferðar- og umönnunar-
störfin sem hún sinnti í sjálfboða-
liðavinnu af ræktarsemi og hugsjón,
auk kór- og safnaðarstarfs í sókn-
arkirkjunni, Kópavogskirkju. Og í
lokin; ævikvöldið.
Allt sem Hildur tók sér fyrir
hendur var gert af krafti og dugn-
aði. Margir nutu góðs af því sem hún
beitti sér fyrir og áorkaði. Þegar
hún var tengdamamma mín bjargaði
hún oft ýmsum málum, stórum og
smáum, sem upp komu hjá okkur. Á
Hildur stórt pláss í hjarta mínu fyrir
alla hjálpina og auðsýnda elsku til
okkar.
Hildur vann öll verk sem þurfti til
heimilisins. Hvort sem var inni- eða
útiverkin, smíðaði jafnvel og lagaði
sjálf mest það sem þurfti og mörg
verkin og vandamál sem komu upp
leysti hún oftar en ekki sjálf. Og alls
staðar þar sem hún var og hvar sem
er var hún alltaf svo falleg og glæsi-
leg. Auk þess að vera uppábúin var
hún tignarleg og fögur kona svo af
bar.
Ég var líka stolt að hún var
frænka mín og seinna tengdumst við
meira og hún varð amma barna
minna, sem ég vona að hafi fengið
frá henni góða eiginleika og líka
muni hafa hana sem fyrirmynd í
dugnaði og góðum verkum.
Elsku Agnar, missir þinn er mik-
ill. Dag skal að kveldi lofa. Minning
Hildar lifir. Nú er komið að kveðju-
stund og ber að þakka fyrir allt.
Bið guð að styrkja ykkur stórfjöl-
skylduna og blessa.
Í lokin fylgir úr Varabálki vísu-
korn eftir langafa Hildar, Sigurð
Guðmundsson, sem bjó á Heiði í
Gönguskörðum og seinna fæddist
Hildur þar í litla fjalldalnum fagra.
Heilræði og reglur andlegs og ver-
aldlegs efnis Varabálks eiga vel við
Hildi og var greinilegt að hún hafði
tileinkað sér í lífinu mörg erindin.
Föðurlands þér innræt ást;
er hún manns í heimi
heiðurs krans, er minnst kann mást
minning hans bezt geymir.
Helga Lilja Björnsdóttir.
✝ Kristín Jón-asdóttir frá
Vogum í Mývatns-
sveit fæddist 9. maí
1926. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 1. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónas Pétur
Hallgrímsson frá
Grænavatni og
Guðfinna Stef-
ánsdóttir frá Önd-
ólfsstöðum í
Reykjadal. Kristín
átti átta systkini, í aldursröð voru
þau Ólöf, Jón, Stefán, Sigurgeir,
Þorlákur, Guðfinna Friðrika,
Hallgrímur og Pétur. Eftirlifandi
eru Ólöf, Sigurgeir og Þorlákur.
Kristín eignaðist eina dóttur,
Svanhildi Björk, f. 1947, d. 1993.
Eiginmaður Svanhildar var Stef-
án Þórhallsson, f.
1944, d. 1995. Son-
ur Svanhildar og
Þóris O. Þórissonar
er Þórir S. Þór-
isson, f. 1973. Kona
hans er Guðrún
Erla Gísladóttir, f.
1972. Sonur Guð-
rúnar er Atli Jakob
Einarsson, f. 1993.
Börn Þóris og Guð-
rúnar eru Gísli
Fannar, f. 2000, og
Svanhildur Björk, f.
2001. Synir Svan-
hildar og Stefáns eru Kristinn
Agnar Stefánsson, f. 1977, kona
hans Eyrún Ósk Ingólfsdóttir, f.
1981, og Þórhallur Reynir Stef-
ánsson, f. 1980.
Útför Kristínar verður gerð
frá Reykjahlíðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma Stína. Stoltur mun
ég bera þig til grafar í dag. Ég skal
svo sannarlega halda höfðinu hátt
því að þú átt það skilið.
Það er svo margt sem mig langar
til að segja. Soðinn silungur og
karrísósa eru enn í dag einn minn
uppáhalds matur. Ég man sérstak-
lega eftir sumrinu 1994, en þá kom
ég alltaf í Voga í hádegismat, alla
virka daga. Það var alltaf silungur í
matinn! En hvern einasta dag
bragðaðist silungurinn betur og bet-
ur.
Það jafnast ekkert á við grasam-
jólk og slátur. Þú sagðir mér marg-
oft hvernig ætti að búa til grasam-
jólk. Nokkur grös … smásalt …
skvetta af sykri … mjólk … ekkert
mál! Þú getur ekki ímyndað þér
hvað ég hef oft reynt þetta, en það
kemur aldrei það bragð sem ég vil
fá. Það verður aldrei eins og gra-
samjólkin þín.
Kanilsnúðarnir sem þú bakaðir
þegar ég var lítill voru alveg ólýs-
anlega góðir. Í minningunni er það
líka þannig, að þeir voru alltaf bún-
ir. En samt minnir mig líka að þú
hafir alltaf verið að baka þá!
Það var alltaf jafn gaman að fara
með þér í búðina þegar ég var lítill.
Þú keyptir það litla sem þig vantaði
og svo mátti ég alltaf velja mér ís.
Þegar ég varð eldri minntir þú mig
á loforð sem ég hafði gefið þér:
„Amma, þegar ég verð stór þá ætla
ég að keyra þig í búðina.“ Ég stóð
við mitt loforð, og eftir að ég fékk
bílpróf þá keyrði ég þig oft í búð-
ina … og alltaf bauðst þú mér ís.
Þegar ég var lítill sagðir þú mér
margar sögur. Krummi datt í
strokkinn, Loðinbarði, Smjörbiti og
Gullintanni eru fá söguheiti sem ég
man eftir og sennilega fæ ég aldrei
að heyra þessar sögur aftur. Ef ég
bara gæti sagt mínum börnum þess-
ar sögur á sama hátt og þú gerðir,
það væri ómetanlegt.
Ég er þakklátur fyrir svo margt
annað, amma mín. Ég er þakklátur
fyrir það að þú hélst dóttur minni
Svönu undir skírn fyrir fimm árum.
Að fá að heyra þig nefna hátt og
skýrt nafnið „Svanhildur Björk“ í
kirkjunni, þegar presturinn spurði
um nafn stúlkunnar, er mér ómet-
anlegt. Hugsandi til þess að þetta
nafn hafðir þú valið á mömmu fyrir
svo mörgum árum. Ég er líka þakk-
látur fyrir að hafa náð að hitta þig
fyrir jólin. Ég veit að þú varst glöð
að sjá mig, Kristin og Halla, „strák-
ana þína“, og ég veit að þú varst líka
glöð að sjá Svönu með okkur. Ég er
þakklátur og stoltur yfir því að hafa
átt þig fyrir ömmu. Minningarnar
um þig eru einstakar, og ég þakka
þér fyrir að hafa gefið þér tíma með
mér. Ég er viss um að það var vel
tekið á móti þér efra, og ég sé þig
fyrir mér með bros á vör ásamt
mömmu, pabba og systkinum þínum
og foreldrum.
Ég kvaddi þig á Húsavík fyrir
tveimur vikum með því að segja að
þegar ég kæmi næst í heimsókn þá
mundi ég vilja fá grasamjólk hjá
þér. Ég hef sjaldan séð þig brosa
jafn mikið og þá. Í dag ætla ég að
kveðja þig með sama hætti: Næst
þegar ég hitti þig amma (og þú þarft
að bíða lengi eftir mér), þá bið ég
þig að elda handa mér grasamjólk,
og svo skulum við hjálpast að við að
baka kanilsnúðana þína.
Þórir.
Í dag kveðjum við Kristínu í Vog-
um, sem lést á nýársdag, eða Stínu
eins og ég kallaði hana alltaf.
Hún gekk að verkum sínum jafnt
úti sem inni og stóð fyrir stóru
heimili með rausnarbrag.
Hún sagði alltaf að vorið væri
sinn besti tími því þegar hún rölti á
eftir lambánum fengi hún góða
hreyfingu með tilgangi en það var
einmitt svo einkennandi fyrir hana
að hlutirnir þurftu að hafa tilgang.
Stína átti heimili sitt í Vogum alla
sína tíð og bjó þar lengstum í sam-
býli við bræður sína tvo þá Sigur-
geir og Pétur. Þar var líka móðir
þeirra Guðfinna sem Stína annaðist
af ást og trúmennsku í mörg ár. Í
hjarta hennar og heimili var líka
pláss fyrir bræðrasyni hennar þá
Jónas og Gunnar sem komu inn á
heimilið með pabba sínum fimm og
sjö ára gamlir og voru þar nær öll
sín uppvaxtarár.
Síðustu mánuðina var hún orðin
þreytt enda hafði hún á lífsgöngu
sinni upplifað mikla sorg og missi en
á aðeins tæpum tveimur árum
missti hún ástkæra einkadóttur sína
Svönu, bróður sinn Pétur og Stebba
tengdason sinn en á milli þeirra
ríkti mikill vinskapur.
Svana og Stebbi skildu þó eftir
þrjá gullmola, þá Þóri, Kristin og
Þórhall, sem léttu henni lífsgöng-
una. Einnig voru litlu bræðurnir í
kjallaranum, synir Gunnars og Dísu,
henni til gleði. Þeir sóttu mikið til
hennar og voru ósparir á faðmlög og
kossa enda reyndist hún þeim sem
hin besta amma. Pétur minn fékk
líka að kynnast þeirri hlið á Stínu
enda átti hún auðvelt með að sýna
börnum ást sína.
Söngur var hennar líf og yndi og
þótt minnið væri að mestu farið og
hún komin einni kynslóð aftar og
kallaði mig stundum Ernu var það
allt í lagi enda langaði mig oft sem
barn að heita Sólveig Erna eins og
mamma mín. Þá voru lögin og text-
arnir allir til staðar. Síðustu vikuna
höfum við Dísa setið við rúmið
hennar og raulað með von um að
hún heyrði í okkur. Líklega hefur
það verið misfallegur söngur en við
vonum að hún hafi fyrirgefið okkur
það og tekið viðleitnina fyrir verkið.
Að endingu langar okkur fjöl-
skylduna að þakka henni samfylgd-
ina og vináttuna og trúum að hún
hafi fengið sjónina aftur og sitt
svarta hár sem ekki verður fengið
úr „Vellatúpu“ í þetta skiptið.
Dóttursonum hennar og öllum að-
standendum sendum við samúðar-
kveðjur.
Einnig senda Gunnar, Dísa og
fjölskylda samúðarkveðjur og þakka
tryggð og vináttu liðinna ára.
Þú lést þer annt um litla sauðahjörð,
þú lagðir rækt við býli þitt og jörð
og blessaðir sem barn þinn græna reit
þinn blómvöll, hvert strá, sem augað leit.
Þótt þú hvíldist sjálf undir súð
var seint og snemma vel að öðrum hlúð
og aldrei skyggði ský né hríðarél
á skyldu þinnar, tryggð og bróðurþel.
(Davíð Stef.)
Með virðingu og þakklæti.
Sólveig Pétursdóttir.
Hún Stína okkar er nú gengin til
hvíldar. Sú hvíld hlýtur að vera
henni kærkomin, enda var lífsævin
annasöm. Snemma þurfti hún að
vinna baki brotnu og var sérstak-
lega tekið til dugnaðar hennar í hey-
skap á yngri árum. Síðar átti það
fyrir henni að liggja að sinna stóru
heimili af myndarskap í Vogum 2.
Ekki einasta gætti hún þess að ætt-
ingjana skorti ekkert heldur voru
gestakomur tíðar og aldrei nokkrum
vísað frá. Hvorki háum né lágum.
Alltaf vannst tími til að sinna öðrum
og var gestrisni Stínu rómuð. Hún
saddi svanga með sætabrauði eða
silungi. Slátrið mallaði oft í pottum
sem og annar íslenskur sveitamatur.
Stína var gestgjafi af guðs náð en
kunni síður að þiggja frá öðrum.
Eina dóttur eignaðist Stína, Svan-
hildi Björk. Ótímabær dauði hennar
sem og tveggja tengdasona varð
fjölskylduharmur en ekki dugði að
gefast upp. Stína sinnti barnabörn-
um sínum hugrökk og hjartahlý og
hlýtur missir þeirra Þóris, Kristins
og Þórhalls að vera mikill nú þegar
amma er lögst til hinstu hvílu. Stína
annaðist einnig móður sína, bræður,
bróðursyni, frændur og frænkur af
sérstakri natni og væntumþykju og
eigum við fólkið sem bjó í hinum
endanum á húsinu henni einnig
margt að þakka.
Dóttir Jónasar Hallgrímssonar
Péturssonar frá Vogum hlaut að
verða stórlynd á köflum en viðkvæm
einnig og blíð eins og mamman,
Guðfinna Stefánsdóttir frá Öndólfs-
stöðum. Stína var einnig skapbráð á
köflum eins og gengur á blessaðri
Vogatorfunni, en fljót að jafna sig
eftir að vindhviður blésu.
Við nágrannar Stínu munum
geyma í hjarta okkar hlýja minn-
ingu um vinkonu og systur sem
sannarlega hefur glætt líf okkar í
mörg ár. Innilegar þakkir fyrir sam-
dvölina, traustið og hlýjuna.
Fjölskyldan Vogum 4.
Kristín Jónasdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bilum
- mælt í Tools/Word Count). Ekki er
unnt að senda lengri grein. Hægt er
að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim
sem kvaddur er virðingu sína án þess
að það sé gert með langri grein. Ekki
er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | | Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Minningargreinar