Morgunblaðið - 06.01.2007, Qupperneq 38

38 LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Auðunn Gests-son fæddist á
Kálfhóli á Skeiðum
24. febrúar 1913.
Hann lést á Kumb-
aravogi á Stokks-
eyri 26. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans, bænd-
ur á Kálfhóli, voru
Valgerður Auð-
unsdóttir (1885–
1945) og Gestur
Ólafsson (1884–
1972). Systkini Auð-
uns eru: Kristín, f.
1915, búsett Reykjavík, Guð-
munda, f. 1918, búsett í Reykja-
vík, Þórður (1920–2002) bóndi
Kálfhóli, og Björgvin, f. 1924,
múrarameistari, búsettur Selfossi.
Eiginkona Auðuns (1946) var
Kristín Alda Guðmundsdóttir
(1920–1998). Þeirra börn eru: 1)
Guðleif Selma Egilsdóttir, 1942,
Grindavík. Maður hennar var Jón
Sigurbergur Kortsson, 1939, bif-
vélavirki Hveragerði. Börn
þeirra: 1,1 Eyvindur 1961 verk-
fræðingur í Sviss (Kona hans var
Lorýa Björk, 1962, þeirra börn
Stefanía Kristín 1986, sem á son-
inn Logan Smára 2003, og Katrín
Þóra 1988). Maki Eyvindar er Be-
rit Widing. 1,2 Kristín Auður
1962, skrifstofumaður, maki er
Sigurður Marísson 1959, hugbún-
aðartæknifræðingur (þau eiga
Ólaf 1987 og Petrúnu 1989); 1,3
Yngvi Karl 1963 forstöðumaður
Geldingalæk, maki Kristín Sigfús-
dóttir 1963, forstöðumaður (börn
þeirra Þóra Björg 2003 og Þór-
bergur Egill 2006); 1,4 Lilja Sól-
Alex Andra og Sævar Andra,
1992). Maður Birnu er Sigurður
Frímann Emilsson 1967, vélstjóri
(sonur þeirra Ívar Óli 1997); 4,2
Óskar 1977 verkamaður Selfossi.
Síðari kona Gests Ólafs er Anas-
tasía Auðunsson húsfreyja, f. 1972
í Rússlandi (börn þeirra Gestur
Andrei 1996 og Lísa Björk 2001).
5) Guðrún 1953 saumakona
Reykjavík; með fyrri manni sínum
Jóni Guðmanni Jónssyni á hún 5,1
Magnús 1973, múraranema
Reykjavík. Kona hans er Hulda
Björk Grímsdóttir (börn þeirra
Kristófer Arnarson 1994, Sigrún
Kara 1999 og Grímur Guðmann
2003); 5,2 Fanný Guðbjörg 1981
háskólanemi Reykjavík, maki
Bjarni Kristjánsson. Maður Guð-
rúnar er Jón Sigurpáll Salvarsson
1954, fiskiðnaðarmaður Reykja-
vík. 6) Ingileif 1954 sjúkraliði Sel-
fossi. Maður hennar Sigmundur
Stefánsson 1953, deildarstjóri hjá
Sveitarfélaginu Árborg; börn
þeirra: Þór 1974, skrúðgarð-
yrkjumaður og steinsmiður
Reykjavík (Með Drífu Heim-
isdóttur á hann Þórdísi Önnu
1992). Kona Þórs er Guðrún
Rannveig Stefánsdóttir 1977
(dóttir þeirra Sif 2002); 6,2 Linda
Björk 1980 kennari Selfossi, mað-
ur hennar Stefán Þór Hólmgeirs-
son 1971 húsasmiður (dóttir Eva
2005). 7) Ragnar Alexander Þórs-
son 1958, ólst upp á Kálfhóli frá
þriggja ára aldri, leiðsögumaður
Hveragerði.
Auðunn var bóndi á Kálfhóli til
1979, að hann fluttist að Selfossi
og vann við húsasmíðar fram á ní-
ræðisaldur.
Auðunn verður jarðsunginn frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11, en jarðsett
verður í Ólafsvallakirkjugarði.
rún 1964, matvæla-
fræðingur
Danmörku, maki Ni-
gel Richardson 1963
kennari (dóttir Guð-
björg Esther 1983, í
sambúð með Bjarna
Víði Pálmasyni
nema, f. 1981, þeirra
barn Helga Lilja
2003); 1,5 Ingibjörg
Guðmunda 1972 líf-
fræðingur, maki
Hlynur Snæland Lár-
usson 1973 rekstr-
arstjóri (dóttir Selma
Fönn 2004); 1,6 Ólöf Guðrún 1976
talmeinafræðingur í Danmörku,
maki Lasse Flensted-Jensen 1978,
stjórnmálafræðingur. 2) Gestur
1945, dó vikugamall. 3) Valgerður
1947, húsfreyja Húsatóftum, mað-
ur Guðjón Vigfússon 1936 bóndi.
Börn þeirra 3,1 Auðunn 1966
íþróttakennari og endurskoðandi,
kona hans Harpa Rós Björgvins-
dóttir íþróttakennari og nuddari
1966, í Hveragerði (börn Glódís
1993 og Guðjón Helgi 1997); 3,2
Gestur 1972, umhverfisverkfræð-
ingur Reykjavík, (með fyrri konu
sinni Kristine Helen Falgren á
hann Elvu 2000); maki Heiðrún
Pálsdóttir fulltrúi 1969 (sonur
Auðunn Páll 2006); 3,3 Vigdís
1975 stærðfræðingur og starfs-
maður Landbúnaðarháskólans
Hvanneyri. 4) Gestur Ólafur 1951,
húsasmíðameistari Kópavogi.
Fyrri kona Sigrún Óskarsdóttir
1953, húsfreyja Selfossi, börn
þeirra 4,1 Birna 1972, sjúkraliði
Selfossi. (Með Jóni Steingrími
Kjartanssyni á hún tvíburana
Auðunn Gestsson var höfðingi að
eðlisfari. Hann var harðduglegur,
vandvirkur og stálheiðarlegur. Sem
bóndi var hann stórhuga en gætinn.
Hann fór vel með skepnur og tækja-
kost og skipulagði öll sín verk þannig
að sem minnst færi úrskeiðis. Leið
mín á Kálfhól var löng, þangað kom
ég frá Þýskalandi aðeins þriggja ára
gamall og ílentist þar í ein sjö ár. Það
lá því beint við að ég kallaði hann
pabba og Kristínu Guðmundsdóttur,
eiginkonu hans, mömmu. Auk barna
þeirra Auðuns og Kristínar vorum
við nokkuð margir aðkomukrakkar
sem bættumst við eldhúsborðið á
bænum í gegnum tíðina. Auðunn
Gestsson og samtíðarfólk hans upp-
lifði miklar breytingar á búskapar-
háttum sem og á öllum sviðum sam-
félagsins og eiga virðingu skilið fyrir
framlag sitt. Einkum var fósturmóð-
ir mín nýjungagjörn og bar heimilið á
Kálfhóli þess glöggt vitni. Gerðist
hún einnig víðförul og lagði erlendar
stórborgir að fótum sér. Auðunn var
bundinn við búskapinn en lagði þó
land undir fót til að reisa hús og
smíða innréttingar fyrir aðra, enda
var hann handlaginn og vandvirkur
mjög. Hann meðhöndlaði timbur af
virðingu, nákvæmni og þolinmæði.
Sem lítill drengur fylgdist ég með
honum við hefilbekkinn og það var
eins og hann gæti smíðað allt. Þótt
Auðunn tæki hlutverk sitt sem hús-
bóndi alvarlega gat hann líka verið
afburða skemmtilegur. Ekki síst fyr-
ir það hve hann var vel máli farinn.
Stóryrtar yfirlýsingar um smæstu
mál gátu fengið alla til að skellihlæja.
Mér er minnisstætt þegar komið var
með fyrstu hænurnar á Kálfhól. Auð-
unn lét sig hafa það að byggja yfir
þær en þótti ekki mikið til þessa fið-
urfénaðar koma enda féll það í hlut
okkar sem yngri vorum og fóstur-
móður minnar að sinna þeim. Oft
bölvaði hann þeirri stundu þegar
minkurinn kom til landsins. Á ferða-
lögum endurspeglaðist fegurð lands-
ins í frjósemi þess, í hans augum.
Grösug beitarlönd voru honum því
meira að skapi heldur en úfið hraun
og örfoka land. Það varð því ekki til
að bæta það að hann sneri sig á fæti í
Landmannalaugum og lagði fæð á
staðinn eftir það. Eftir að Auðunn og
Kristín brugðu búi fluttu þau á Sel-
foss þar sem hann innréttaði sitt eig-
ið verkstæði í bílskúrnum þeirra en
framan af vann hann við trésmíðar
hjá Samtaki hf. Þau hjónin komu
samtals fimm börnum á legg og skilja
því eftir sig fjölda afkomenda. Þeim
öllum sem og vinum og ættingjum
Auðuns Gestssonar votta ég virðingu
mína í skjóli góðra minninga um fóst-
urföður minn.
Ragnar Alexander Þórsson.
Af mér legg ég iðjutól,
óðum styttir daginn,
lífsdaganna sígur sól
senn í dauðans æginn.
Með þessari vísu Bólu-Hjálmars
langar mig að kveðja kæran tengda-
föður og minn besta vin Auðun
Gestsson. Mér er það minnisstætt er
við Ingileif vorum að byrja okkar til-
hugalíf, en ég hafði heimsótti hana að
Skeiðháholti þar sem hún aðstoðaði
Diddu og Villa. En þá bregður svo við
að Auðunn kemur þangað akandi á
Ferguson-traktornum sínum til að
líta þennan unga mann sem var að
heimsækja yngstu dóttur hans. Það
setti að mér dálítinn kvíða að hitta
„kallinn“ en þarna við okkar fyrstu
kynni finn ég fyrir því hve mikil og
sterk ára hans var og að þarna færi
vinur í raun.
Mér finnst lítið kínverskt máltæki
lýsa vel lífsviðhorfi Auðuns, en þar
segir:
„Jafnvel þó að þú eigir þúsundir
akra getur þú bara borðað eina hrís-
grjónamáltíð á dag.
Jafnvel þó að í húsi þínu séu þús-
und herbergi geturðu bara notað átta
fet til þess að sofa á.“
Mig langar, Auðunn, að þakka þér
hve mikið þú hefur gefið mér í lífi og
starfi, ef ég ætti að telja allt það upp
sem við höfum verið að bralla saman
um dagana þá mundi það verða efni í
heila bók. En við eigum með okkur
minningar og þær ylja og eiga eftir
að veita mér ánægju og gleði um
ókomin ár.
Ég vil þakka þér og Stínu fyrir alla
þá hlýju og ástúð er þið hafið veitt
börnum okkar Ingileifar og barna-
börnum.
Elsku Ingileif, Valgerður, Ólafur,
Gunna og Selma, megi guð styrkja
ykkur í missi ykkar og megi minning
um góðan föður lifa með ykkur og
fjölskyldum.
Sigmundur.
Við andlát afa míns og nafna flýgur
eitt og annað um hugann. Minningar
um einn minn besta vin og velgjörð-
armann. Einnig ýmsar hugsanir um
gang lífsins, hamingju, fjölskyldu og
hlutverk hvers og eins í samfélaginu.
Hvað er það sem veitir hamingju,
gleði og öryggi í lífinu?
Í orðabókum kemur fram að orðið
afi standi fyrir faðir móður eða föður.
Í mínum huga stendur þetta litla og
látlausa orð fyrir eitthvað miklu
meira sem myndi kosta mun ítarlegri
og flóknari skilgreiningu. Markast
það væntanlega af kynnum mínum af
afa mínum og hans stóra hlutverki í
mínu lífi. Við náðum saman 40 góðum
árum, báðir við góða heilsu.
Ég hef oft velt því fyrir mér hvað
hafi valdið því hversu hraustur og
heilsugóður afi var fram á tíræðisald-
ur. E.t.v. hefur íþróttaiðkun í Hér-
aðsskólanum á Laugarvatni eða
tveggja daga lögreglunámskeið á
fjórða áratug síðustu aldar haft eitt-
hvað með þetta að segja. Þó tel ég að
annað vegi þyngra. Hann bar sig alla
tíð vel og gekk teinréttur svo eftir
var tekið. Hann tamdi sér ekki hið
svokallaða þúfnagöngulag sem al-
gengt var meðal manna, einkum
bænda af hans kynslóð. Annað sem
ég vil nefna í þessu samhengi er að
hann klæddi sig alltaf vel, borðaði
ávallt staðgóðan mat, hafði góða
reglu á svefntímum og síðast en ekki
síst hvað hann var skapgóður.
Margar samverustundir átti ég
með afa og allar voru þær gefandi. Til
hans sótti ég og margir aðrir gleði og
uppörvun í amstri dagsins. Afi var
vinmargur enda einstakur húmoristi.
Hvort sem það var með heimsóknum
eða símtölum gáfu samskipti við
hann alltaf lífinu lit. Sögumaður var
hann einstakur og honum fannst
gaman að rifja upp ýmis atvik, eink-
um úr fjallferðum og öðrum svaðil-
förum. Í upphafi frásagnar var jafn-
an nákvæmlega sagt frá
tímasetningu atburðar sem og veð-
urfari. Þá var staðháttum lýst í smá-
atriðum og nálæg kennileiti nefnd.
Eftir það var sagt frá atburðinum
með skipulegum hætti, af stakri
snilld og fullri athygli áheyrenda var
haldið með skemmtilegu orðavali og
lýsingum. Skemmtileg atvik sem
maður upplifði sjálfur virkuðu jafn-
vel enn skemmtilegri þegar afi sagði
frá þeim.
Ekki er nú hægt að minnast afa án
þess að minnast á ömmu og samband
þeirra. Ólík voru þau, en saman
mynduðu þau ákaflega skemmtileg-
an heimilisanda sem ég geri ekki til-
raun til að lýsa. Þó má nefna að
verkaskiptingin á heimilinu var mjög
skýr og virtust bæði sátt við sitt hlut-
verk. Afi sá alfarið um skepnuhald og
útiverk hverskonar. Amma sá um
eldamennsku, þvott og annan heim-
ilisrekstur af mikilli natni. Má segja
afa það til hróss að hann passaði vel
upp á að ryðjast ekki inn á verksvið
ömmu. Þegar heilsu ömmu fór að
hraka sýndi afi á sér nýja hlið og
leysti helstu heimilisverkin vel af
hendi. Þangað til hafði hann haft
annað að gera.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
tel mig mikinn gæfumann að hafa
fengið svo langan og góðan tíma með
afa mínum. Hann reyndist mér alltaf
vel. Fyrir það er ég þakklátur.
Vertu nú hægur, hækill minn,
þó hafir margt fyrir stafni.
Kveð ég með þökkum í þetta sinn.
Þinn einlægur Nafni.
Auðunn Guðjónsson.
„Ég segi nú ekki margt og smart,
jahahá.“
Afi minn, Auðunn Gestsson, segir
þetta víst ekki aftur um leið og hann
trommar með fingrunum á eldhús-
borðið. Hann hefur lokið lífsgöngu
sinni. Lífsgöngu sem hann naut, lífs-
göngu sem margir hafa lært mikið af
og margir hafa fengið að njóta með
honum. Síðustu sporin sem við áttum
saman voru þegar hann fylgdi okkur
til dyra á Kumbaravogi, þar sem
hann bjó síðustu árin og kvaddi þá
Auðun alnafna sinn með sínu blíða
brosi, sæll og glaður í bragði.
Ég var svo heppinn að hafa hann
ekki bara sem móðurafa, heldur líka
sem mikinn og náinn vin. Ég bjó hjá
honum og ömmu í Fossheiðinni á Sel-
fossi í fjögur ár meðan ég var í fram-
haldsskóla og tvö sumur að auki. Á
sumrin smíðuðum við saman hjá
Samtaki hf. sem var hinum megin við
götuna, þannig að við gátum farið
heim í mat í hádeginu og sofnað yfir
fréttunum.
Við afi áttum sérstaklega vel skap
saman, skröfuðum margt, brölluðum
ýmislegt og ferðuðumst víða. Það var
alltaf gaman þegar afi var í nánd og
verður áfram þegar sögur tengdar
honum verða rifjaðar upp.
Þau hjónin brugðu búi á Kálfhóli á
Skeiðum og fluttust á Selfoss þegar
afi var 66 ára. Það var voguð ákvörð-
un að skipta um starfsvettvang á
þeim aldri, en það var eins og með
allt hans lífshlaup, hann hafði yfirsýn
og stjórn á hlutunum og var ófeiminn
við að taka ákvarðanir þegar tími
þeirra kom. Sama var upp á teningn-
um þegar amma dó og hann hafði
ekkert að gera við húsið á Fossheið-
inni. Hann seldi og keypti íbúðina á
Grænumörk án þess að börnin hefðu
nokkuð um það að segja. Maður gat
alveg greint smágremju í þeim að fá
ekkert að ráðskast með gamla mann-
inn, en hann fór sínu fram, hafði
stjórn á hlutunum.
Það var aðdáunarvert að fylgjast
með því hvernig hann tók breyting-
um. Hann hafði oftast stjórn á hraða
þeirra og stefnu, en brást á jákvæðan
hátt við þeim breytingum sem hann
fékk ekki ráðið við. Hann hafði sinn
þjóðlega grunn að byggja á, mikla
manngæsku, ást á landinu og dýrun-
um og áhuga á öllu mannlegu. Það er
grunnur sem nýttist honum vel og
aflaði honum mikillar virðingar.
Virðing er ekki eitthvað sem mað-
ur getur krafist, heldur nokkuð sem
maður öðlast. Með fasi sínu og lífs-
viðhorfi ávann afi sér virðingu þeirra
sem hann komst í kynni við og veit ég
að þeir lærðu margt af honum um
það hvernig á að lifa lífinu. Hann
kenndi það ekki með predikunum,
heldur með því að vera eins og hann
átti að sér að vera. Fyrir það vil ég
þakka og óska að heimurinn eignist
sem flesta hans líka.
Gestur Guðjónsson.
Elsku afi minn. Nú er komið að
kveðjustund, það er skrítið að hugsa
til þess að þú sért ekki lengur hér
með okkur. Þú hefur alltaf verið stór
hluti af lífi mínu og því eru minning-
arnar um þig margar. Þegar ég var
lítil var ég mikið heima hjá ykkur
ömmu, það má segja að það hafi verið
mitt annað heimili. Það var svo nota-
legt að koma til ykkar, spila við ykk-
ur, spjalla og leika sér. Ferðalögin
sem þið fóruð með okkur fjölskyld-
unni eru mér einnig minnisstæð,
sumarbústaðaferðirnar o.fl. Þótt árin
hafi liðið og við elst minnkaði sam-
bandið milli okkar aldrei og alltaf var
jafn gaman að hitta þig.
Þú hefur ávallt verið mjög gjaf-
mildur og á ég marga fallega hluti
sem þú hefur gefið mér, bæði sem þú
hefur gert sjálfur og keypt. Ég
gleymi því aldrei þegar þú gafst mér
lítið snyrtiborð sem þú keyptir á
antiksölu og einnig þegar þú smíð-
aðir dúkkuhúsið handa mér.
Þú hafðir alltaf svo gaman af börn-
um og spurðir mömmu ósjaldan
hvort ég væri ekkert farin að gildna.
Það voru því miklar gleðifréttir fyrir
þig þegar ég sagði þér að ég ætti von
á barni. Þú sagðir síðan við mömmu
að þú ætlaðir alla vega að lifa þangað
til barnið mitt væri fætt og það gerð-
ir þú. Litlu stelpunni minni fékkst þú
að kynnast og hafðir alltaf jafn gam-
an af því að hitta hana, sagðir að hún
væri efnilegur „pífari“. Litlan mín á
ekki eftir að muna eftir þér en ég
mun segja henni frá þér og sýna
henni myndir af ykkur saman. Það
veður skrítið að hitta þig ekki lengur
heima hjá mömmu og pabba og geta
ekki heimsótt þig. En ég á margar
góðar minningar um þig sem munu
ylja mér um ókomna tíð.
Vertu sæll, afi minn.
Linda Björk.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“ (Spámaðurinn)
Auðunn Gestsson er látinn og við
hryggjumst, en á sama tíma munum
við allar gleðistundirnar sem hann
gaf okkur og þær eru ófáar. Við för-
um ekki oftar til hans en við hugsum
til hans. Munum sögurnar hans,
brandarana, glottið, blístrið og hlát-
urinn.
Auðunn var sögumaður af Guðs
náð og komst oft skemmtilega að
orði. Það var sumar í kringum 1990
að ég, Auðunn minn, Auðunn heitinn
og Kristín heitin kona hans fórum
saman vestur á Ísafjörð. Kristín réð
ferðatilhögun enda sjálf frá Ísafirði.
Tekið skal þó fram að þangað hafði
hún þá ekki komið síðan 1964 er hún
fór í jarðarför móður sinnar. Þetta
hafði þó engin áhrif á einbeitingu
hennar við fararstjórn í ferðinni.
Gekk ferðin vel framan af eða þar til
Kristín ákveður að farið skuli yfir
Þorskafjarðarheiði. Við lögðum á
heiðina en fljótlega verður leiðin
heldur seinfarin. Oft þurfti að stoppa,
fara út og flytja björg af veginum því
við vorum á óbreyttum Lancer.
Ferðin gekk því hægt en þó örugg-
lega. Löngu seinna þegar yfir heiðina
var komið blasti við okkur skilti og á
því stóð: „Þorskafjarðarheiði er lok-
uð allri umferð“. Þótti víst nóg að
hafa skilti öðrum megin við heið-
ina … Þegar þarna var komið fannst
Auðuni gamla nóg um og sagði: „Það
er MJÖG gaman að vera búinn að
fara þessa leið en hana ætla ég sko
aldrei að fara aftur.“
Auðunn var af þeirri kynslóð Ís-
lendinga sem féll sjaldan verk úr
hendi. Á þeim tíma þótti það held ég
mannkostur að vera vinnusamur. Þá
var ekki búið að finna upp orðið
vinnualki. Þessu græddu margir á
því hann var líka einstaklega bóngóð-
ur. Hver myndi ekki vilja þekkja
vinnusaman, bóngóðan mann sem
getur líka smíðað, því smiður var
hann góður. Þetta kom sér oft vel
fyrir fólkið hans og marga fleiri. Auð-
unn hjálpaði oft til á mínu heimili og
ekki eru mörg ár síðan hann stjórn-
aði pallasmíði hjá okkur hátt á níræð-
isaldri.
Auðunn var líka duglegur að fylgj-
ast með fólkinu sínu, hringdi oft
(stundum kl. 7 á sunnudagsmorgni),
spurði um heilsu, veður og hvernig
verkum miðaði. Ef verk voru ekki
kláruð strax rak hann á eftir – það
var oft góð hjálp. Sérstaklega fyrir
mig, en ekki alltaf fyrir nafna hans
(manninn minn) sem var kannski á
kafi í annarri vinnu en komst ekki
upp með annað en að klára verkið
strax.
Eftir andlát Auðuns hef ég oft leitt
Auðunn Gestsson