Morgunblaðið - 21.04.2007, Side 38

38 LAUGARDAGUR 21. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Lárus HafsteinnLárusson fædd-
ist á Ísafirði 15.
desember 1940.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Sauðárkróki 11.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Lárus Ingvar
Sigurðsson skip-
stjóri, f. 10.4. 1911,
d. 9.9. 1999 og
Daníela Jóna
Jóhannesdóttir hús-
freyja, f. 14.2. 1914,
d. 8.3. 1981. Systkini Hafsteins
eru: 1) Jón Arinbjörn, f. 3.3. 1937,
d. 5.8. 1991, 2) Sigfríð, f. 11.8.
1938, fyrri maður Stefán Björns-
son, f. 20.8. 1930, d. 21.8. 1963,
gift Finnboga Jóhannssyni, f. 8.5.
1930, 3) Einar Jóhannes, f. 9.7.
1942, d. 22.12. 1966, kvæntur
Finneyju Anítu Finnbogadóttur, f.
19.4. 1944, 4) Sigurgeir Ingi, f.
26.2. 1945, kvæntur Kristbjörgu
Guðjónsdóttur, f. 26.11. 1948 og 5)
kona Sólveig Birna Gísladóttir, f.
6.1. 1973. Dætur Einars og Guð-
rúnar Helgu Harðardóttur, f.
28.6. 1972, eru Rebekka Ýr, f.
28.12. 1992 og Sunneva Eir, f. 7.8.
1996. c) Steinunn Daníela, f. 28.1.
1976, sambýlismaður Sigurjón
Viðar Leifsson, f. 12.1. 1971, dæt-
ur þeirra eru Þóranna Ósk, f.
26.4. 1996 og Hafdís Lind, f.
27.12. 1999.
Hafsteinn ólst upp að mestu í
Hnífsdal en bjó um tíma á Ísafirði
og í Súðavík. Eftir gagnfræðapróf
stundaði Hafsteinn nám í Iðnskól-
anum á Ísafirði en lauk síðan
sveinsprófi í húsasmíði í Fjöl-
brautaskóla N.V. 1985. Hann hóf
sjómennsku um fermingu en
stundaði jafnframt smíðar uns
þau Þóranna hófu búskap á Há-
leggsstöðum í Deildardal 1964.
Hafsteinn stundaði ýmis störf með
búskapnum, s.s. smíðar og akstur
og síðast var hann húsvörður og
smíðakennari við Grunnskólann á
Hofsósi, en lét af störfum vegna
veikinda 1999. Ári seinna fluttu
þau Þóranna að Víðimýri 8 á
Sauðárkróki. Undanfarna mánuði
hefur hann dvalið á Heilbrigðis-
stofnuninni á Sauðárkróki.
Útför Hafsteins verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Bára Björk, f. 24.4.
1948, gift Stefáni
Ólafssyni, f. 16.6.
1945.
Hafsteinn kvæntist
13. apríl 1963 Þór-
önnu Kristínu Hjálm-
arsdóttur, f. 12.4.
1936. Foreldrar
hennar voru Hjálmar
Pálsson, f. 3.3. 1904,
d. 15.4. 1983 og
Steinunn Hjálmars-
dóttir, f. 11.6. 1905,
d. 15.7. 1942. Börn
Hafsteins og Þór-
önnu eru: a) Þórður Steinar, f.
16.8. 1965, kvæntur Þorbjörgu
Bergsdóttur, f. 21.8. 1965. Synir
þeirra eru Þorsteinn Orri, f. 26.2.
1992, Þorbjörn Atli, f. 26.3. 1994
og Þórður Berg, f. 30.3. 2001.
Dætur Þórðar og Brynju Júlíus-
dóttur, f. 19.1. 1967, eru Lára, f.
20.6. 1985, sonur hennar er Haf-
stein Ingi, f. 18.8. 2005 og Sólveig
Anna, f. 20.9. 1988. b) Einar Jó-
hannes, f. 13.6. 1967, sambýlis-
Elsku pabbi minn.
Það er erfitt að trúa því að þú sért
farinn frá okkur fjölskyldunni. En ég
trúi því að nú líði þér vel og sért laus
við þessa löngu baráttu sem var
aðdáunarvert hvernig þú tókst á,
alltaf stutt í fallega brosið þitt og
þinn einstaka húmor.
Alltaf gat ég leitað til þín og
mömmu, sama hvað var.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
farið á sjó með þér á Vestra sem þú
hafðir svo gaman af, og er þakklát
fyrir alla þá hluti sem þú ert búinn að
smíða handa okkur sem ég mun
geyma eins og gull.
Ferðirnar okkar vestur eru
ógleymanlegar, ég get talið enda-
laust því ég á svo margar góðar
minningar um okkar samverustund-
ir sem ég mun ávallt geyma í mínu
hjarta og verð dugleg að viðhalda
þeim fyrir dætur mínar.
Takk fyrir allt.
Ég kveð þig í hinsta sinn, elsku
pabbi og passa mömmu fyrir þig.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín dóttir
Steinunn Daníela.
Ég ætla með nokkrum orðum að
kveðja tengdaföður minn, hann Haf-
stein.
Okkar kynni hófust árið 1992 þeg-
ar ég kynntist Steinunni dóttur hans.
Með okkur Hafsteini tókst strax
mikil vinátta sem ég verð ævinlega
þakklátur fyrir. Hafsteinn hafði
þann mikla mannkost að sjá alltaf
það góða í fólki, þolinmæði og hlý-
hugur var hans kostur. Aldrei kvart-
aði hann, þó erfiðleikar væru miklir.
Alltaf var stutt í glettni og hann
sagði ýmislegt spaugilegt, sem kom
manni í gott skap.
Hafsteinn glímdi við veikindi
meirihlutann af sinni ævi. Sykursýki
hafði hann í áratugi og árið 1999
greindist hann með krabbamein,
sem hann vann bug á. Þessir sjúk-
dómar tóku sinn toll af heilsu og
hreysti Hafsteins uns yfir lauk.
Smíðar voru honum mikið hugð-
arefni og dundaði hann við að smíða
allskonar hluti, renndi vasa, smíðaði
borð og stóla og lagfærði hluti sem
aflaga fóru, kom þá kunnátta hans í
ljós við hin ýmsu verk. Og var hann
ætíð fyrstur að bjóða aðstoð.
Það verður tómlegt að koma í Víði-
mýrina, enginn að brasa eitthvað í
bílskúrnum. Allt kaffispjallið í eld-
húsinu, þar sem þú áttir alltaf þitt
sæti við borðið.
Að lokum vil ég þakka þér, Haf-
steinn, allar samverustundir okkar,
tímann sem þú gafst dætrum mín-
um, allar minningarnar sem ég á um
þig, og þá sérstaklega ferðalag okkar
í Reykjanes sl. sumar.
Hvíl þú í friði. Blessuð sé minning
Hafsteins vinar míns og tengdaföð-
ur.
Sigurjón Viðar Leifsson.
Til ömmu, í minningu afa.
Skoðaðu hug þinn vel, þegar þú ert glaður,
og þú munt sjá, að aðeins það, sem valdið
hefur hryggð þinni, gerir þig glaðan. Þeg-
ar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum)
Elsku afi, við kveðjum þig nú og
þess vegna grátum við, við grátum
tárum og við grátum í hjarta okkar.
En við vitum þó að gleðin var á
undan sorginni og það hjálpar okkur
að brosa aftur vegna minninganna.
Bless elsku afi.
Rebekka Ýr og Sunneva Eir.
Elsku afi.
Við viljum kveðja þig með þessum
orðum
Stundin líður tíminn tekur
toll af öllu hér
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi
viti á minni leið
þú varst skín á dökkum degi
dagleið þín var greið
þú barst tryggð í traustri hendi
tárin straukst af kinn
þér ég mínar þakkir sendi
þú varst afi minn
(Hákon Aðalsteinsson)
Við munum ætíð muna eftir góðu
stundunum okkar saman. Þínar afas-
telpur
Þóranna Ósk og Hafdís Lind.
Það eina sem við getum gengið
útfrá er að fæðast og deyja en hve-
nær sú stund rennur upp, vitum við
sem betur fer ekki. Ekki erum við
heldur á eitt sátt, þegar stundin
rennur upp. Ekki svo að skilja við
höfum eitthvað um það að segja hve-
nær stundinni er úthlutað, heldur er-
um við sem eftir erum svo bjargar-
laus og máttvana.
Nú hefur enn eitt skarðið verið
höggvið í systkinahópinn. Bróðir
minn, kraftaverkið mikla, er fallinn
eftir langa og stranga baráttu. Bar-
áttan sú hefur staðið árum saman og
alltaf gerðust kraftaverk.
Sæll ertu, minn elskulegur, að
vera laus þrautunum frá. Það er ekki
auðvelt að sjá þér á bak elsku bróðir.
Okkur systkinunum finnst við eiga
svo óendanlega mikið í þér. Mestur
er þó missir Þórönnu, barnanna ykk-
ar og barnabarnanna, sem ætíð
stóðu eins og klettar við hlið þér.
Þó að þú hafir ekki verið elstur,
varstu alltaf stærstur. Og svo varstu
fyrstur til að verða langafi og sagðir
sposkur, ég varð á undan Diddý syst-
ur!
Nú verðum við sem eftir stöndum
að vera dugleg að styðja hópinn okk-
ar og halda honum saman, þó helm-
ingurinn af systkinunum sé horfinn
til annarra starfa. Þrír eru þið bræð-
urnir, sem farnir eruð á vit annarra
heima og í annað ljós til samfunda
við alla hina, sem á undan eru gengn-
ir og eru þeir jú nokkuð margir.
Þú hefur væntanlega knúsað mót-
tökunefndina hjá Guði, frá okkur
hérna megin.
Það gleður mig nú að við áttum
saman stund á Akureyri 3. október í
haust og kvöddum hvort annað, þó
við höfum ekki hugsað kveðjuna svo
endanlega.
Ég mun alltaf muna ljúfmennsk-
una og hógværðina sem þér var í
blóð borin, húmorinn, glettnina og
brosið bjarta, sem náði til augnanna.
Ég bið góðan Guð að vera með
Þórönnu og fjölskyldu ykkar allri.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mighvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyrð höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Minning þín mun lifa, minn elsku-
legi bróðir.
Bára.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Þessi vísa úr Hávamálum á vel við
þegar við minnumst þessa góða
drengs sem hér er kvaddur.
Hafsteinn var fæddur á Ísafirði og
þar bjó fjölskyldan fyrstu árin. 1947
fluttist hún til Súðavíkur og loks til
Hnífsdals 1952. Strax sem barn og
unglingur ólst Hafsteinn upp við
störf tengd sjómennsku og sótti
hann sjó með föður sínum og bræðr-
um á trillum og stærri bátum. Haf-
steinn var alltaf með hugann við sjó-
inn og átti síðast trillu á Hofsósi sem
bar nafnið Vestri.
Hafsteinn kvæntist Þórönnu
Kristínu Hjálmarsdóttur. Hún kom
ung sveitastúlka norðan úr Skaga-
firði til að vinna í Hraðfrystihúsinu í
Hnífsdal. Hann hefur heillað hana
upp úr skónum strax, því Hafsteinn
var glæsilegur maður og hafði fal-
lega útgeislun. Það finnast varla
menn með betra geðslag en hann
hafði en það er kannski kapítuli út af
fyrir sig.
Hafsteinn og Þóranna urðu ábú-
endur á Háleggsstöðum, Deildardal í
Skagafirði árið 1964, ung og ástfang-
in og tilbúin að takast á við lífið.
Hann gerðist ekki bara bóndi, heldur
var hann mjólkurbílstjóri og síðar
smíðakennari við grunnskólann á
Hofsósi.
Stórfjölskyldan mín upplifði mikl-
ar sorgir á þessum árum. Ætla ég
ekki gera það að ritefni hér, en það
var alveg einstakt hvað hún tókst
kröftuglega á við hlutina og stóð
saman í blíðu og stríðu. Það er mikils
vert að eiga slíka að eins og Hafstein.
Hann var ekki neinn eftirbátur ann-
arra, enda með eindæmum hjarta-
hlýr og góður drengur. Kærleikur á
milli systkina og foreldra er ekki
sjálfgefinn. Hafsteinn stráði fræjum
kærleikans til allra sinna ástvina.
Nokkrar ferðir fór ég með ömmu
og afa norður að Háleggsstöðum og
svo ein með afa eftir að amma dó, það
var bara sérstök upplifun. Bara gleði
og ekkert nema gleði, nesti útbúið og
alltaf lagt snemma í ánn að afa sið.
Ég, bræður mínir og sonur minn,
áttum alltaf skjól á Háleggsstöðum í
mislangan tíma í senn, vorum eins og
farfuglarnir, komum á vorin og hurf-
um svo heim til mömmu þegar haust-
aði. Enginn var þó þar eins lengi og
Hinrik bróðir minn og veit ég að
hans missir er mikill, enda voru þar
bundin bönd sem ryð og mölur fá
ekki grandað. Og þegar maður hugs-
ar til þess í dag, að taka að sér börn
til sumardvalar, þá er það heldur
ekki sjálfgefið. Þá er marga munna
að metta en ég tel að kærleikar milli
Hafsteins og mömmu minnar hafi
orðið til þess að það var auðsótt mál.
Hann var mér og bræðrum mínum
góð fyrirmynd í öllum þeim verkum
sem hann tók sér fyrir hendur, þau
verk voru unnin af mikilli alúð. Hann
var líka rammur að afli og það fóru
ekki allir í fötin hans þegar á þurfti
að taka.
Hafsteinn greindist með krabba-
mein fyrir 8 árum síðan og barátta
hans var hörð og á köflum grimm.
En með einbeittum vilja og þessari
góðu skaphöfn var tekist á við hlut-
ina, það var aðdáunarvert. Eitt síð-
asta verk Hafsteins sem smiðs var að
klæða íbúðarhúsið á Reykjaflöt fyrir
mömmu og fóstra. Allt klætt með
timbri og hann veikur en kveinkaði
sér aldrei né dró af sér.
Þá er komið að leiðarlokum kæri
Hafsteinn. Ég, fyrir hönd móður
minnar, fóstra, bræðra minna og
fjölskyldna okkar, sendum ykkur
elsku Þóranna og fjölskylda okkar
innilegustu samúðarkveðjur, með
það að vissu að minningarnar sem
hann skilur eftir sig muni ylja um
ókomin ár.
Vertu góðum Guði falinn.
Gróa Stefánsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Hann Hafsteinn frændi er nú far-
inn á góðra vina fund, og veit ég að
það hefur verið vel tekið á móti hon-
um og að þeir bræður sitja nú á
spjalli um liðnar stundir.
Þegar ég fékk að vita að Hafsteinn
væri farinn þá kom strax í huga minn
er við sátum uppi á Landspítala
haustið 2005 og spjölluðum um allt
sem okkur datt í hug. Um langafa-
strákinn hans nýfædda og son minn
og hvað okkur þætti það nú
skemmtilegt að þeir heita báðir í höf-
uðið á bræðrum.
Það er greinilega nokkuð til í því
sem amma Dana sagði einhverju
sinni við mömmu að Guð leggur ekki
meira á okkur en hann telur okkur
ráða við. Og það sannar sig svo sann-
arlega í Hafsteini. Hann var mikill
sjúklingur, en hann var líka bóndi
með refarækt og kindur, hann
kenndi smíðar, ég veit varla, hvað
hann gerði ekki. Sama hversu mikl-
um mótbyr hann mætti, alltaf hélt
hann ótrauður áfram. Og enn var
bætt á hann öðrum sjúkdómi
snemma sumars ’99. Þá fór ég upp
eftir til hans og var sigur í augum
hans líka þá.
Hann er og verður hetja, þessi
elska, og ég er strax farin að sakna
hans
Daníela Jóna Stefánsdóttir.
Hetja er fallin.
Ég kynntist Hafsteini haustið
1967 þegar hann kom suður til að
afla sér tekna. Ef mig misminnir
ekki greindist hann með sykursýki á
næsta ári og stríðið stóð því í nær
fjóra áratugi. En það var hvergi gef-
ið eftir, lífsbaráttan var hörð en
dugnaðurinn og lífsviljinn ódrep-
andi. Allra leiða varð að leita til að
afla tekna fyrir heimilið. Hafsteinn
rak mjólkurbíl um nokkurra ára
skeið og reyndist farsæll en vinnan
var gífurleg. Hvernig maður með
skerta heilsu komst yfir þetta er ill-
skiljanlegt. Yfir hábjargræðistím-
ann byrjaði dagurinn á því að sækja
mjólkina heim á bæi og aka henni út
á Sauðárkrók. Á Króknum var síðan
útréttað fyrir bændurna og heimilin
og síðan var ekið sömu leið til baka
og brúsum og varningi skilað heim á
hlað. Þegar heim var komið tóku bú-
störfin við, fram undir morgun, þeg-
ar þannig stóð á. Og svo byrjaði sami
rúnturinn aftur. Vetur voru snjó-
þungir á þessum árum og iðulega var
margra klukkutíma puð að komast
milli brúsapalla. Þegar Hafsteinn
var orðinn uppgefinn á þessum barn-
ingi og seldi bílinn brá hins vegar svo
við, að sagt var, að það hafi þurfti
aldrei að setja keðjur á Skaníuna
veturinn á eftir.
Nú var komið að þeim kafla sem
reyndist banabiti margra vaskra
bænda, refaræktinni, sem átti að
bjarga íslenskum landbúnaði. Haf-
steinn og Þóranna fóru ekki varhluta
af þeim gæðum. Það er allt of löng
saga að rekja þær raunir sem því
fylgdu. En áfram var haldið og aldrei
gefist upp. Nú sneri Hafsteinn sér að
smíðunum af fullum krafti, enda
kannski ekki margra annarra kosta
völ fyrir kvótalítinn bónda.
Einhvern veginn hélt Hafsteinn
jafnaðargeðinu hvað sem á dundi.
Húmorinn og kímnin var ætíð söm
við sig og aldrei sagði hann hnjóðs-
yrði um nokkurn mann.
Hafsteinn ólst upp á stóru heimili.
Fjölskyldan var samhent og dugleg,
börnin voru sex, fjórir bræður og
tvær systur. Elsti bróðirinn, Jón
Arinbjörn, veiktist á fyrsta ári og var
fjölfatlaður æ síðan. Lárus faðir
þeirra var langdvölum fjarri, á vertíð
eða á síld, en þegar hann var heima
tók hann fullan þátt í uppeldinu og
eldaði jafnvel sunnudagssteikina.
Daníela móðir þeirra var ein þeirra
sem gat gert mikið úr litlu. Og eftir
að þau fluttu í aftur dalinn (Hnífsdal)
voru afi og amma innan seilingar.
Systkinin byrjuðu snemma að
vinna. Sumarið sem Hafsteinn
fermdist var hann á síldarbát en
Daníela var með þrjú barnanna með
sér í síld á Siglufirði. Og þannig var
það nokkur sumur. Um 1960 voru
bræðurnir komnir í útgerð með föð-
ur sínum og mági, ásamt fleirum.
Hafsteinn var síðan meira eða minna
með föður sínum á sjó þar til þau
Þóranna tóku við búi á Háleggsstöð-
um. Löngu seinna eignaðist Haf-
steinn svo bát með sonum sínum og
reri til fiskjar. Má þá kannski segja
að hringnum hafi verið lokað.
Þegar heilsan leyfði smíðaði Haf-
steinn gjarna í bílskúrnum, eða
renndi eitt og annað sem hann gladdi
vini og ættingja með. En nú verða
þeir hlutir ekki fleiri.
Ég þakka Hafsteini samfylgdina
og votta Þórönnu, börnum þeirra
Hafsteins og systkinum og fjölskyld-
um þeirra, mína dýpstu samúð.
Stefán.
Lárus Hafsteinn
Lárusson