Morgunblaðið - 09.06.2007, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. JÚNÍ 2007 39
niður á brjót að kíkja á bátana. Eld-
snemma morguns heyrðist bílhljóð,
bensínið í botni og afi mættur að
sækja Tinnu hundinn okkar og bjóða
henni á rúntinn. Síðan lá leiðin niður í
beitningakrár að segja fólkinu sögur
og brandara.
Það var föst venja hjá afa að kíkja í
kaffi á Bakkana til Möggu systur
sinnar. Einu sinni man ég að ég og
Gunnar Hjörtur sonur minn sátum
aftur í hjá þér, mér stóð nú ekki á
sama þegar bíllinn leitaði skyndilega
heldur mikið á vinstri kantinn eða
þegar hann rúllaði yfir gatnamótin án
þess að þú hægðir á ferðinni og án
þess að þú litir til hægri eða vinstri.
Þá stundi ég upp: „afi, það er að koma
bíll,“ og þú varst fljótur að svara: „Já,
ég var alveg búinn að reikna þetta út
fyrir löngu.“ Amma var aldrei eins
örugg með neinum í bíl eins og þér.
Bílnum var súrrað niður brekkuna,
allar rúður hélaðar en það kom ekki
að sök því að hann þekkti svo vel leið-
ina.
Síðasta eina og hálfa árið dvaldi afi
á Skýlinu og þar var sko dekrað við
hann. Þegar ég kom að heimsækja
afa þegar hann var slappur og lá í
rúminu sá maður varla í hann fyrir
púðum og pullum sem var búið að
raða í kringum hann, til að færi sem
best um hann. Þessa þjónustu kunni
hann afi sko vel að meta. Eitt sinn
sem oftar þegar hann lá frammi í sófa
og var að horfa á sjónvarpið og starfs-
stúlkurnar að stjana við hann sagði
hann: „Sjáið þetta, haldið þið að mað-
ur fari nú að deyja frá þessu strax!“
Ég var alltaf svo fegin þegar ég kom í
heimsókn að sjá hann ekki í herberg-
inu sínu því þá vissi ég að hann átti
góðan dag, að spila billjard við
Gumma Hafsa vin sinn eða eitthvað
annað að bjástra. Já, betri aðbúnað
eða þjónustu eins og afi fékk á Skýl-
inu er ekki hægt að hugsa sér.
Elsku afi, ég veit að þú finnur ekki
til í hálsinum eða fótunum lengur og
þið Tinna eruð örugglega búin að
finna hvort annað og hlaupið létt um
tún og engi.
Takk fyrir samveruna elsku afi.
Þín,
Ragnhildur Helga.
Í dag kveðjum við Gunnar Hjört.
Ég kom inn í fjölskylduna fyrir um
fimm árum. Þá fljótlega hitti ég
Gunnar og Helgu. Ég fann strax
hversu velkomin ég var.
Þegar við komum í Víkina var það
alltaf fyrst á dagskránni að kíkja til
Gunnars og Helgu. Það fannst krökk-
unum nú ekki leiðinlegt því Gabríel
Heiðberg og Eydís Ósk voru mjög
hrifin af langafa sínum og fannst
mjög gaman að spjalla við hann um
hitt og þetta. Ekki fannst honum leið-
inlegt að hlusta á þau. Hann gaf þeim
alltaf nógan tíma enda sóttust þau
mikið í hann. Það fór ekki á milli mála
hversu góður maður hann var. Okkur
þótti mjög vænt um hann.
Það var frábært að fá að hitta hann
um páskana en við áttum þar góðar
stundir með ykkur í Víkinni.
Guð geymi þig.
Ásdís, Gabríel Heiðberg
og Eydís Ósk.
Afi kom oft í sauðburðinn og þá átti
hann sín verk því hann vildi hafa allt í
föstum skorðum. Eitt af hans verkum
var að vera á næturvakt því það átti
vel við hann að vakna um miðjar næt-
ur. Til að hvíla sig og endurnæra lagði
hann sig alltaf eftir matinn og hélt svo
áfram við sín verk en rétt í þann
mund sem hann var að losa svefn var
gott að fara inn í herbergið til hans,
skríða upp í rúmið og fá að heyra eins
og eina sögu. Oftast voru þetta tófu-
sögur, sagt var frá tófum sem höfðu
bitið lömb eða gert eitthvað annað af
sér og enduðu þær ævinlega á því að
tófan narraði og var það hápunktur
sögunnar. Þetta vissi maður vel og
þegar tófan hafði narrað var sagan á
enda og tími til kominn að snúa sér að
öðru og var þetta hans leið til að
kenna manni bæði að njóta augna-
bliksins og að hafa allt í föstum skorð-
um.
Trostan og Vilhjálmur.
 Fleiri minningargreinar um Gunn-
ar hjört Halldórsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu á næstu
dögum.
✝ Garðar Sigur-jónsson fæddist
á Borg í Vest-
mannaeyjum 22.
október 1918. Hann
andaðist á Heil-
brigðisstofnuninni í
Vestmannaeyjum 3.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurjón
Högnason frá Selja-
landi, f. í Stóradals-
sókn, Rang. 7. júlí
1891, d. 21. mars
1958, og Kristín
Þórðardóttir frá Tjörnum, f. í
Teigssókn, Rang. 29. febrúar
1888, d. 14. mars 1948. Bræður
Garðars voru Högni Jóhann, f.
1923, d. 1927, og Högni Jóhann, f.
1929, d. 1956.
Garðar kvæntist 10. desember
1949 Ástu Jóhönnu Kristinsdóttur
frá Eystri-Löndum í Vestmanna-
rafvirkjastörf hjá Haraldi Eiríks-
syni 1935-37. Fór til Kaupmanna-
hafnar í iðnnám 1937 og síðan í
Tækniskólann Köbenhavns
Electro Teknikum og útskrifaðist
þaðan árið 1945. Eftir heimkom-
una starfaði hann í hálft ár hjá
Rafmagnseftirliti ríkisins við
virkjanarannsóknir á Vestfjörð-
um.
Árið 1946 réðst hann til Raf-
veitu Vestmannaeyja og byggði
upp nýja riðstraumsveitu. Í eld-
gosinu 1973 fór Rafveitan undir
hraun og 1974 byggði hann nýja
Rafveitu frá grunni. 1. mars 1983
tók hann við tæknilegri fram-
kvæmdastjórn Fjarhitunar og
breyttist þá starfsheiti hans úr
rafveitustjóri í veitustjóri. Hann
hætti störfum 1986, eftir 40 ára
starf.
Garðar gekk í félagið Akóges
tæplega 15 ára gamall og var
virkur félagi til dauðadags, eða í
74 ár.
Útför Garðars verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
eyjum, f. 8. ágúst
1916, d. 29. október
2006. Börn Garðars
og Ástu eru: 1) Þórir,
f. 1950, kvæntur Þór-
unni Einarsdóttur
frá Þingeyri, f. 1941,
dætur þeirra eru: a)
Ásta, f. 1975, gift
Óskari Daða Pálm-
arssyni, f. 1975, son-
ur þeirra Anton
Waagfjörð, f. 2001.
b) Rósa, f. 1978, í
sambúð með Gary
Dadd, f. 1974, sonur
þeirra Tómas Charlie, f. 2006.
Börn Þórunnar frá fyrra hjóna-
bandi eru Guðbjörg, f. 1959, Dag-
bjartur, f. 1960, og Aðalheiður, f.
1964. 2) Kristín, f. 1953.
Garðar ólst upp á Borg og gekk
í Barna- og gagnfræðaskóla Vest-
mannaeyja. Var einnig utanskóla í
Reykholti 1933-34. Hann vann við
Elsku Garðar.
Við viljum þakka fyrir allar góðu
stundirnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafi þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
Hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Við vottum Kristínu, Þóri og fjöl-
skyldu okkar dýpstu samúð.
Kveðja,
Þórunn, Harpa, Dröfn og
Guðlaug.
Nú er lokið ævi eins merkasta raf-
veitumanns Vestmannaeyinga, en
áhrifa hans mun gæta um ókomna
tíð, bæði í verkum hans og minningu
um sterkan persónuleika.
Ég kynntist Garðari fyrst úr fjar-
lægð á uppvaxtarárum mínum í Eyj-
um og bar þá óttablandna virðingu
fyrir honum. Sem rafveitustjóri var
hann allsráðandi og höfuðstjórnandi
raforkumála í Eyjum. Síðar kynntist
ég honum persónulega þegar ég tók
við starfi hans árið 1986. Þá fékk ég
að kynnast annarri hlið, persónunni
og fræðimanninum. Einnig naut ég
þess að kynnast honum sem félaga í
AKÓGES félaginu í Eyjum.
Garðar var vægast sagt sterkur
persónuleiki, grannvaxinn, ljósleit-
ur, meðalmaður á hæð, kvikur í
hreyfingum, glettinn með hrjúfa
rödd. Hann hafði sterka persónu,
sem einkenndi hans framgöngu alla.
Garðar tók við starfi rafveitu-
stjóra í Eyjum árið 1946. Þetta var á
miklum umbrotatímum hjá rafveit-
unni, breytingar úr jafnstraum í rið-
straum og bygging nýrrar rafstöðv-
ar við Heimatorg stóð yfir.
Rafstöðvarhúsið við Heimatorg var
stolt bæjarbúa, þar sem vélarnar
möluðu án hvíldar til ársins 1962 er
fyrsti rafstrengurinn var lagður frá
fastalandinu til Eyja. Sama mátti
segja um rafveitustjórann, á fjörutíu
ára starfsævi hjá rafveitunni tók
hann sér aldrei sumarfrí. Hann var
harður húsbóndi sem gerði sömu
kröfur til annarra og sjálfs sín. Hví-
líkur fengur fyrir Eyjamenn að hafa
slíkan mann, hans elju, kraft og
áhuga. Seinustu starfsár hans voru
rafveita og hitaveita reknar sameig-
inlega og gegndi hann þá starfi
veitustjóra. Því hlutverki sinnti
hann af sama áhuga og öðru. Vegna
eðlislægs áhuga á verkfræði og
tækni var honum auðvelt að tileinka
sér tækni og möguleika til þess að
hámarka getu hinnar einstöku
hraunhitaveitu í Eyjum.
Sennilega hafa fáir rafveitustjórar
staði frammi fyrir stærri verkefnum
en Garðar í Heimaeyjargosinu árið
1973. Rafstöðin og starfsstöð raf-
veitunnar fóru undir hraun örlaga-
daginn 26. mars. Áður hafði nánast
allur austurhluti bæjarins orði
hrauni og ösku að bráð. Stutt var þó
í léttu lundina hjá Garðari og þegar
stund gafst til léttara hjals sagði
hann sig vera eina rafveitustjórann á
Íslandi sem ætti allar sínar loftlínur
neðanjarðar.
Hann var mjög virkur og mikils
metinn í samstarfi rafveitumanna,
Sambandi íslenskra rafveitna og var
innan raða þeirra oftast kallaður
Garðar í Eyjum. Hann lagði þar sitt
af mörkum sem félagi og stjórnar-
maður, þar sem hann flutti fjöldann
allan af fyrirlestrum og erindum um
málefni rafveitna og miðlaði til ann-
arra þekkingu sinni og reynslu.
Maður þurfti ekki að kynnast
einkalífi hans til þess að skynja að
hann átti góðan félaga og vin í lífs-
förunauti sínum Ástu Kristinsdótt-
ur. Ásta lést 29. október sl. og var
því ekki nema rúmt hálft ár til end-
urfunda þeirra. Maður komst næst
því að kynnast hans mjúku hlið þeg-
ar hann ræddi um fjölskyldu sína,
það kom glampi í augunum og radd-
blærinn breyttist.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Garðari fyrir mig og kveð hann með
mikilli virðingu, um leið og ég votta
aðstandendum hans mína dýpstu
samúð.
Eiríkur Bogason.
Það síðasta sem ég heyrði frá mín-
um fyrrverandi yfirmanni var að
hann var að forvitnast um gjaldskrá
vatnsveitunnar í Eyjum. Þetta var
honum líkt, enda var hann stöðugt
að afla sér upplýsinga og gaf ekkert
eftir í að fylgjast með því sem var
efst á baugi hvort sem það var á sviði
veiturekstrar, í málefnum bæjarins,
í þjóðmálum og eiginlega lét hann
sér fátt óviðkomandi. Garðar frændi
var reyndar einn fjölfróðasti maður
sem ég hef kynnst um ævina.
Leiðir okkar í atvinnulífinu lágu
fyrst saman þegar ég vann í sum-
arvinnu hjá Rafveitu Vestmanna-
eyja og síðar þegar hann réð mig
sem skrifstofustjóra hjá Rafveitunni
árið 1979. Fyrir ungan mann var það
mikil upplifun að kynnast Garðari.
Hann var nokkuð strangur húsbóndi
og vildi að verkin væru unnin ná-
kvæmlega á þann hátt sem hann
hafði mælt fyrir um. Það var erfitt
að andmæla honum, hann hafði
reynsluna og yfirburða þekkingu á
þeim málum sem snertu rekstur raf-
veitu. Það var því góður skóli að vera
í læri hjá manni eins og Garðari. Það
var sama hvort málin voru stór eða
smá, Garðar var alltaf tilbúinn til að
leiðbeina. Það kom fyrir að þegar
Garðari líkuðu ekki hlutirnir þá gat
hann rokið upp svipað og vindurinn
gerir í Eyjum. Garðar og vindurinn
áttu það hins vegar ekki sameigin-
legt að brælan getur stundum varað
dögum saman en hún stóð ekki nema
andartak þegar Garðar átti í hlut.
Eitt sinn fékk Garðar fréttir af
streng sem hafði verið tekinn sund-
ur vestur í bæ. Hann rauk upp og
bað verkstjóra að keyra sig í snar-
hasti á staðinn. Þegar þeir voru
langt komnir bað Garðar hann að
snúa við því sér væri runnin reiðin.
Garðar var ráðinn rafstöðvarstjóri
í Vestmannaeyjum árið 1946 þegar
mikil uppbygging var framundan í
raforkumálum Eyjanna, bygging
nýrrar rafstöðvar við Heimatorg,
breyting úr jafnstraumi í riðstraum
og rafmagn frá landi um sæstreng
sem var tekinn í notkun árið 1962.
Hann þurfti, eins og margir, að sjá á
eftir hluta af sínu ævistarfi fara fyrir
lítið þegar eldgosið hófst í Eyjum ár-
ið 1973. Þessu öllu tók hann af æðru-
leysi eins og öðru sem fyrir hann
kom í lífinu. Garðar, ásamt sam-
starfsfólki, endurreisti rafveituna á
skömmum tíma og fljótlega fóru íbú-
ar að fá sama traust á rafveitunni og
var fyrir gos.
Garðar lét af störfum fyrir aldurs
sakir árið 1986 og hafði þá, þremur
árum áður, einnig tekið við tækni-
legri framkvæmdastjórn hitaveit-
unnar í Eyjum.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Garðari fyrir allt það sem hann
kenndi mér í okkar samstarfi. Fyrir
hönd fjölskyldu minnar vil ég færa
Kristínu, Þóri og öðru skyldfólki
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Sigurjón Ingi Ingólfsson.
Fallinn er frá einn af okkar virt-
ustu félögum í Akóges í Vestmanna-
eyjum, Garðar á Borg.
Garðar gekk í félagið í mars 1933
og átti því að baki 74 ár sem virkur
þátttakandi í félagsstarfinu. Í 74 ár
hefur Akógesfélagið notið krafta
þessa trausta félaga sem ávallt var
reiðubúinn að starfa fyrir félagið
þrátt fyrir miklar annir, meðal ann-
ars við lofsvert frumkvöðlastarf við
uppbyggingu veitustofnana í Vest-
mannaeyjabæ.
Garðar gegndi stóru hlutverki í ár-
vissum uppákomum í félaginu. Má
þar nefna jólatrésskemmtanir og að-
alfundi félagsins. Fundarsókn Garð-
ars var alla tíð með slíkum ágætum
að eftir var tekið ef hann vantaði á
fund.
Garðar var manna fróðastur um
fundarsköp og félagsmál og ávallt
var hann boðinn og búinn að leið-
beina hinum yngri þegar á þurfti að
halda.
Garðar Sigurjónsson var heiðurs-
félagi í Akóges. Við útför hans kveðj-
um við traustan og góðan félaga, sem
vann félaginu afskaplega vel. Hans
er gott að minnast.
Við félagar í Akóges sendum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur. Minning Garðars á Borg
mun lifa með okkur félögum hans í
Akóges.
Akógesfélagar í
Vestmannaeyjum.
Garðar Sigurjónsson
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi, sonur, tengdasonur og bróðir,
SVEINN STEINDÓR GÍSLASON
húsasmíðameistari,
Arnarheiði 20,
Hveragerði,
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands aðfaranótt fimmtu-
dagsins 7. júní.
Útför verður auglýst síðar.
Magnea Ásdís Árnadóttir,
Árni Steindór Sveinsson, Jóhanna Sigurey Snorradóttir,
Snorri Þór og Eva Björg,
Sigurbjörg Sara Sveinsdóttir, Þorsteinn Karlsson,
Ásdís Erla, Katrín Ósk og Bjarkar Sveinn,
Eva Rós Sveinsdóttir,
Sigurbjörg S. Steindórsdóttir,
Árni St. Hermannsson,
Sigurbjörg Gísladóttir og Svanhvít Gísladóttir.
✝
Okkar elskulega, eiginkona, dóttir, móðir, tengda-
móðir, amma og systir,
ANNA M. VILHJÁLMSDÓTTIR,
Vallengi 4,
áður til heimilis í Lyngholti 15,
Reykjanesbæ,
lést á Landspítalanum við Hringbraut, deild 11-E,
27. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sveinn Sæmundsson,
Sigríður Gísladóttir,
Júlíana Sveinsdóttir, Jón Jóhannesson,
Vilhjálmur Sveinsson, Hulda Fríða Berndsen,
Sveinn Daði Einarsson,
Berglind Anna Einarsdóttir,
Ísak Vilhjálmsson,
Svanlaug Vilhjálmsdóttir.
✝
Okkar ástkæri,
ÞORLEIFUR GUÐFINNUR GUÐNASON
fyrrum bóndi
á Norðureyri við Súgandafjörð,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði, miðviku-
daginn 6. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ævar Einarsson.