Morgunblaðið - 15.04.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. APRÍL 2008 27
✝ Hörður Bach-mann Loftsson
fæddist í Gröf í
Miðdölum 8. maí
1912. Hann lést
sunnudaginn 6.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jóhanna
Guðný Guðnadóttir
og Loftur Magn-
ússon söðlasmiður.
Hann var næst-
yngstur 12 systkina
sem nú eru öll lát-
in.
Hörður kvæntist Arnbjörgu
Davíðsdóttur frá Gunnarsstöðum
í Þistilfirði, f. 13.5. 1917. Börn
þeirra eru: 1) Örn, f. 14.1. 1937,
kvæntur Höllu Mjöll Hallgríms-
dóttur, þau eiga þrjú börn, Ernu,
Oddnýju Mjöll og Hörð. 2) Þór-
halla, f. 4.4. 1944, gift Braga
Erni Ingólfssyni, látinn, þau eiga
þrjá syni, Ingólf Birgi, Axel Örn
og Davíð Þór. 3) Jóhanna Guðný,
f. 4.3. 1952. Fyrri
maður hennar var
Finnbogi Finn-
bogason, þau eiga
þrjá syni, Sævar
Ara, Guðna Örn og
Finn Trausta. Eig-
inmaður Jóhönnu
er Sigurður Ing-
ólfsson. 4) Ari, f.
20.8. 1957, kvæntur
Hjálmfríði Lilju
Nikulásdóttur, þau
eiga fjögur börn,
Steinunni, Örn Ými,
Sólveigu Önnu og
Andra Þór. Langafabörn Harðar
eru fimmtán.
Hörður var vélstjóri og sigldi
á strandferðaskipum SÍS í rúm
30 ár en einnig starfaði hann hjá
Ríkisskipum, Landhelgisgæsl-
unni og á togurum í siglingum
með afla.
Útför Harðar fer fram frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 11.
Þegar pabbi deyr verður maður
barn í annað sinn og minningarnar
sem hellast yfir mann vekja annars
vegar söknuð en einnig bros og
hlýju.
Djúpt í bernskunni blasir við
mynd af glæsilegum einkennis-
klæddum manni að koma heim af
sjónum og gleðinni sem fylgdi
heimkomunni hjá pabbastelpunni.
Pabbi var ekki bara glæsilegur á
velli, hann var líka skemmtilegur og
uppátækjasamur. Ég elti hann inn
og út meðan hann sýslaði á heim-
ilinu eða í garðinum því hann var
einn af þeim mönnum sem alltaf
voru að vinna. Hann gaf sér líka
tíma fyrir okkur krakkana, sagði
sögur og las fyrir okkur þar sem við
sátum andaktug í fanginu á honum
og hann lék öll hlutverkin í sögunni
með tilþrifum. Seinna fengu barna-
börnin að njóta sagnanna.
Sjálfur átti pabbi erfiða æsku.
Hann var aðeins þriggja ára gamall
og næstyngstur af tólf systkinum
þegar hann missti föður sinn, heim-
ilið að Gröf leystist upp og hann
fluttist með móður sinni í Stykk-
ishólm. Sambandið milli þeirra
systkinanna hélst þó ótrúlega vel
þrátt fyrir aðskilnaðinn og vinátta
þeirra entist ævilangt.
Í byrjun tuttugustu aldarinnar
var lífsbaráttan hörð, litlir drengir
þurftu að vinna fyrir mat sínum og
það gerði pabbi alla tíð og dró aldr-
ei af sér. Það virtist þó ekki bíta á
lífsgleði hans. Hann hafði til að
bera bæði andlegan og líkamlegan
styrk, nærvera hans var einstak-
lega þægileg og hann var styrkur
og vörn þeim sem voru samvistum
við hann. Hann sigldi í gegnum lífið
með því æðruleysi sem einkennir
fólk sem leitar lausna í stað þess að
gefast upp þegar á móti blæs.
Kímnin og gleðin var honum
meðfædd og létti bæði honum og
öllum nærstöddum lífið. Hann
kunni ógrynnin öll af vísum sem
hann lét flakka við öll tækifæri,
hann sagði sögur, flautaði lagstúfa
og hló innilega af minnsta tilefni.
Pabbi var einn af þeim sem hafði
marga hæfileika sem hann nýtti
misvel. Hann var tungumálamaður
og átti gott með að tjá sig sem kom
sér vel á ferðum hans um heiminn.
Hann var íþróttamaður og dansari
og hefði getað orðið góður leikari
og jafnvel listmálari ef hann hefði
lagt stund á það. En umfram allt
var hann sjálfbjarga þúsundþjala-
smiður og náttúrubarn sem unni
útivist og hreyfingu.
Þegar hann hætti til sjós lét hann
gamlan draum rætast og kom sér
upp gróðurhúsi heima í Kópavog-
inum. Þar ræktaði hann sumarblóm
á vorin, gúrkur og tómata, stórkost-
legar rósir og dalíur og vínber sem
voru vinsæl meðal ættingja og vina.
Og hann pabbi minn kenndi mér
það sem mestu máli hefur skipt mig
í lífinu.
Hann fór með mig í ferðalög og
útilegur og kenndi mér að elska
jörðina og landið mitt. Hann kenndi
mér að klóra hundum, tala við
hrafnana, beita maðki og veiða fisk,
þekkja nöfnin á fuglunum, skoða
skýin og hlusta á hljóð náttúrunnar.
Hann opnaði mér leiðina að sam-
bandi mínu við jörðina og fyrir það
verð ég honum þakklát meðan
hjartað slær í brjósti mínu.
Pabbi hét mér því einu sinni að
verða 100 ára eða deyja ella og
hann stóð við orð sín. Við sammælt-
umst seinna um að hittast hinum
megin og ég veit að hann stendur
líka við þau orð sín. Þá verða fagn-
aðarfundir eins og forðum.
Jóhanna Guðný.
Ég vil minnast tengdaföður míns
nokkrum orðum. Ég kynntist hon-
um er hann var kominn á miðjan
aldur og ég kom sem tengdadóttir á
hans heimili. Það var lítið vinalegt
hús á Kársnesinu.
Þarna kynntist ég sjómanni sem
var löngum fjarverandi og eiginkon-
an Arnbjörg stóð fyrir heimilinu
eins og sjómannskonur gera.
Alltaf var hátíð í bæ þegar Hörð-
ur kom af sjónum. Á þeim árum
voru ekki allar búðir fullar af vörum
og ýmislegt góðgæti barst í búið.
Hörður var maður sem hafði lifað
tímana tvenna, misst ungur föður
sinn, brotist til mennta orðinn vél-
stjóri. Hafði lifað kreppuárin á Ís-
landi eins og fólk af hans kynslóð.
Stóð með báða fætur á jörðinni og
hafði búið fjölskyldunni gott heimili.
Þarna ólust börnin fjögur upp, í
frelsinu á frumbýlingsárunum í
Kópavogi.
Hann sigldi um heimsins höf, allt-
af bárust kort og á Arnbjörg merki-
legt safn korta frá þessum ferðum.
Hann var glæsilegur á velli, glett-
inn og spaugsamur.
Árin færðust yfir, Hörður kom í
land og sneri sér að áhugamálinu
garðyrkju. Kom sér upp gróður-
húsi, ræktaði vínber og allskonar
grænmeti og alltaf voru fallegar
rósir með.
Það hallaði undan fæti, þau hjón
fengu inni á Hrafnistu í Laugarási.
Þar naut Hörður frábærrar umönn-
unar í veikindum sínum.
Við fjölskyldan færum starfsfólki
H-2 kærar þakkir.
Ég kveð með þakklæti kæran
tengdaföður minn og ætla að muna
hann koma gangandi niður land-
ganginn, klæddur vélstjórabúningi,
myndarlegur maður með bros á
vör.
Halla M. Hallgrímsdóttir.
Þegar ég var strákur var afi
minn, Hörður Loftsson, vélstjóri
hjá Skipadeild SÍS og sigldi á frakt-
skipum milli landa. Það eru blendn-
ar tilfinningar sem fylgja því að
heyra að nafni minn hafi loksins
fengið hvíld og miskunn eftir erfiða
bið. Hann var eini afinn sem við, ég
og systur mínar Erna og Oddný,
áttum og mér verður hugsað til
þess hvað öllum krökkunum af okk-
ar kynslóð þótti vænt um hann. En
eins og hinir fullkomnu íslensku
sumardagar var afi fágætur og sér-
stakur – eftirminnilegur í hvert
skipti – vegna þess að við fengum
ekki oft að sjá hann.
Ein af mínum bestu minningum
er af afa mínum á fullkomnum ís-
lenskum sumardegi. Afi var nýkom-
inn heim úr siglingu og hann og
Arnbjörg amma voru í heimsókn í
litla sumarbústaðnum okkar við
Meðalfellsvatn. Í sól og hlýju fórum
við að veiða úti á bát; afi, pabbi og
ég, átta ára pjakkur. Þeir voru með
hollenskan bjór sem heitir „Oranj-
eboom“ og pabbi gaf fiskunum í
vatninu sopa til þess að þeir myndu
ruglast og bíta á. Þetta fannst mér
alveg gífurlega fyndið. Pabbi opnaði
nýja dós af ilmandi „Sweet Dublin“-
píputóbaki, og ég fékk útlenskan
brjóstsykur úr annarri dós. Og
næst mér var afi, brosandi út að
eyrum, með ánamaðka í þriðju dós-
inni. Ekki man ég þó hvað við
veiddum þann dag …
Sem ungur maður hélt ég til vest-
urheims í leit að frægð og frama.
Ég áttaði mig ekki á því fyrr en eft-
ir fimmtán ára útlegð, að sonur
minn Ari, sem fæddist í Kaliforníu,
myndi aldrei eiga eins nána fjöl-
skyldu og ég átti þegar við bjugg-
um öll í vesturbæ Kópavogs. Því-
líkur munur fyrir sjö ára hnokka,
sem hleypur niður stigaganginn á
Ásbraut 19 með þau varnaðarorð
ein, að passa sig á bílunum. Yfir
kirkjuholtið og niður Borgarholts-
brautina rambaði ég oft í heimsókn
til afa og ömmu í föðurætt. Þar var
hægt að stóla á bakkelsi og sögur
hjá ömmu í eldhúsinu og klassíska
tónlist og sætindi inni í gróðurhúsi
hjá afa. Síðan myndi ég labba niður
á Kársnesbraut og heimsækja
ömmu mína í móðurætt. Deginum
var oft lokið með heimsókn til
pabba við rennibekkinn á Vitamála-
stofnun og svo komum við feðgarnir
saman heim í kvöldmat. Í saman-
burði við tortryggnina, firringuna
og einangrunina sem Ari sonur
minn elst upp við hér vestra lítur
þessi æska mín í Kópavogi út sem
töfraheimur úr Disney-kvikmynd.
Afi minn fór með mikilvægt hlut-
verk í þeirri mynd.
Afi talaði ekki mikið, en aldrei
heyrðist frá honum neikvætt orð.
Við treystum honum og mér leið
alltaf vel í kring um hann. Frænka
mín, Jóhanna Harðardóttir, lýsti til-
finningum okkar til hans best; það
væri eins og jólasveinninn væri að
koma þegar afi sigldi í höfn.
Kannski er þetta ástæðan fyrir því
að mörg okkar finna til gleði þegar
við sjáum skip koma inn, og trega
þegar þau leggja út á haf. Afi minn
Hörður Loftsson er nú lagður af
stað í lokasiglingu yfir í annan heim
og þar mun hann bíða eftir okkur
öllum í friði eins og hann alltaf var,
rólegur, traustur og vænn.
Hörður Arnarson,
Los Angeles.
Hörður Bachmann
Loftsson
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
✝
Eiginmaður minn og faðir okkar,
EINAR ÞORGEIRSSON
skrúðgarðyrkjumeistari,
Heimalind 28,
Kópavogi,
lést af slysförum föstudaginn 11. apríl.
Sigrún Edvardsdóttir,
Runólfur Einarsson,
Laufey Karitas Einarsdóttir.
✝
Ástkær eiginkona mín,
SVEINLAUG JÚLÍUSDÓTTIR,
Vallargerði 36,
Kópavogi,
andaðist á Landakotsspítala aðfaranótt fimmtu-
dagsins 10. apríl.
Jarðsett verður frá Kópavogskirkju fimmtudaginn
17. apríl kl. 15.00.
Gylfi Hinrik Ásgeirsson.
✝
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
LAUFEY MAGNÚSDÓTTIR
frá Enni í Viðvíkursveit,
lést á Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks föstudaginn
11. apríl.
Sigurberg Hraunar Daníelsson,
Guðný S. Kristjánsdóttir,
Eindís G. Kristjánsdóttir, Haraldur Þór Jóhannsson,
Ragnhildur Kristjánsdóttir, Magnús Antonsson.
✝
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
JÓHANNA KRISTÍN RAGNARSDÓTTIR,
Hjallabraut 37,
Hafnarfirði,
lést föstudaginn 11. apríl.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 25. apríl kl. 13.00.
Hjálmar Kristinsson,
Hjalti Hjálmarsson,
Helga Hjálmarsdóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar og tengda-
móðir,
SIGURLAUG REYNISDÓTTIR,
Melavegi 1a,
Njarðvík,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans, laugardaginn
12. apríl.
Útförin fer fram frá Ytri- Njarðvíkurkirkju,
föstudaginn 18. apríl kl. 14.00.
Sturla Eðvarðsson,
Erla María Sturludóttir, Jónas Guðni Sævarsson,
Svava Rún Sturludóttir.
✝
Okkar ástkæri,
DANÍEL ÁRNASON,
Hátúni 12,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 12. apríl.
Útför hans verður gerð frá Laugarneskirkju
fimmtudaginn 17. apríl kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Sjálfsbjargarheimilið.
Árni Svanur Daníelsson, Guðrún Harðardóttir,
Guðrún María og Elísabet,
Davíð Már Daníelsson, Tinna María Emilsdóttir,
Heiðbjört L. Halldórsdóttir,
Halldór H. Árnason, Guðrún Jónsdóttir,
Bragi Árnason, Svandís Torfadóttir.