Morgunblaðið - 10.06.2008, Page 20

Morgunblaðið/Jóhanna Ingvarsdóttir
Slökun Gestur og Sigga fá stundum gesti, að þessu sinni Önund Jóhannsson og Sigurveigu Guðmundsdóttur.Sigga mín var í sumarbústaðmeð vinkonunum fyrirtveimur árum þegar ég fékkallt í einu þá hugdettu að
gaman gæti verið að sigla um á skútu
með elskunni sinni í heilt ár. Ég
hringdi í Siggu þetta kvöld og viðraði
þessa snjöllu hugmynd, en stelpurnar
bara hlógu að vitleysunni í mér. Sigga
tók hugmyndinni hins vegar nokkuð
vel og sagði, meira í gríni en alvöru,
að við skyldum bara drífa í þessu og
fara að skipuleggja um leið og hún
kæmi heim úr bústaðnum. Tveimur
mánuðum síðar fórum við í fyrsta
skipti á seglbát og hér erum við nú á
litlu Lóunni og njótum lífsins lysti-
semda,“ segir Gestur Gunnarsson,
sem ásamt spúsu sinni, Sigríði Soffíu
Sigurjónsdóttur, áformar að taka
rúmt ár í að svala ævintýraþorst-
anum í útlöndum.
Með pungaprófið upp á vasann og
bókina „Sailing for Dummies“ héldu
þau af landi brott síðastliðið haust.
Þau héldu fyrst til Shanghai í Kína
með fjögurra daga viðkomu í London.
Í Shanghai bjuggu þau hjá íslenskum
frænda Gests og ferðuðust svo um
Suður-Kína í heila þrjá mánuði. „Kín-
verjar eru mjög vinalegir í garð út-
lendinga, sem eru mjög velkomnir í
landið þeirra. Við komum okkur á
milli staða með næturlestum á al-
mennu farrými og deildum þá gjarn-
an klefum með Kínverjum. Sex kojur
voru í hverjum klefa, þrjár beggja
vegna, og kusum við þá gjarnan efstu
kojur þótt plássið hafi aðeins leyft lá-
rétta stellingu. Það gerðist nefnilega
einu sinni þegar við sváfum værum
blundi í neðstu kojum að Sigga mín
fékk horslummu á sig úr efri kojum
því Kínverjinn, sem þar lá, hitti ekki í
hrákadallinn á gólfinu. Og svo pöss-
uðum við okkur á því að drekka ekki
mikið fyrir lestarferðirnar því það er
ekki góð tilhugsun að þurfa að nota
salerni í kínverskum lestum. Salernið
er nefnilega bara gat í gólfi og það
eru alls ekki allir sem hitta í gatið á
ferð enda er lyktin eftir því.“
Skerið sem synti í burtu
Á jóladag flugu turtildúfurnar til
Ítalíu og voru hjá vinum í Lugano í
Sviss í þrjár vikur. Stoppað var svo í
Róm í viku áður en stefnan var sett á
Istanbúl í Tyrklandi í janúarlok.
Þau dvöldu í mánuð á hóteli í tyrk-
neska bænum Fethyie áður en þau
komu sér fyrir í Alóunni. „Við þekkt-
um ekki hræðu hér í fyrstu, en nú eru
allir orðnir vinir okkar þrátt fyrir að
hafnarstarfsmenn hafi undrast mjög
aðfarir okkar við að leggja bátnum
við bryggju í fyrstu.
Gestur viðurkennir að vissulega
hafi þau stundum lent í kröppum
dansi úti á sjó. „Við höfum lent í mis-
jöfnu vindafari og miklum sjó, en efst
í huganum er skerið góða. Þannig var
að Sigga mín var við stýrið og ég eitt-
hvað að bauka frammi á stafni. Allt í
einu sé ég hvar sker mikið eitt skagar
upp úr sjónum fjórum metrum frá
okkur og ég öskra af lífs og sálar
kröftum til kafteinsins: „Sigga, Sigga,
beygðu, beygðu, sker, sker!“ Sigga
beygir auðvitað hart í bak og allt í
einu syndir skerið í burtu sem reynd-
ist við betri sýn ekki vera sker heldur
risaskjaldbaka,“ segir Gestur og
hlær.
Bækistöðvar Gests og Siggu eru í
Göcek og þaðan sigla þau á milli fal-
legra staða í kring. „Við þurfum auð-
vitað að lifa spart til að geta verið sem
lengst í sælunni, en stefnan er að vera
hér fram í nóvember. Við kaupum
grænmeti sem dugar fyrir vikuna á
sunnudagsmarkaðnum og borgum
um tvö þúsund krónur fyrir það. Þess
á milli er spaghetti með tómatsósu af-
skaplega vinsæll snæðingur,“ segir
Gestur.
Reynir lítið á rifrildin
Gestur og Sigga námu bæði sál-
fræði við Háskóla Íslands þegar þau
hittust fyrst árið 2004. „Hingað til
höfum við aðallega notað sálfræðina
hvort á annað því það tekur auðvitað
á að vera svona saman allan sólar-
hringinn,“ segir Sigga og hlær. „En
svo talað sé í alvöru reynir ákaflega
lítið á rifrildin þótt við höfum ekki
nema úr örfáum fermetrum að spila.
Það er helst að ég pirrist þegar hann
Hvorugt þeirra hafði
migið í saltan sjó þegar
þau fengu þá hugdettu að
leigja sér skútu í útlönd-
um og fara að sigla. Jó-
hanna Ingvarsdóttir fékk
hlýjar móttökur um borð
í litla 27 feta korktapp-
anum í Tyrklandi hjá
skipstjóranum og messa-
guttanum sem nú láta
stjórnast af tómri æv-
intýraþrá.
Nota sálfræðina hvort á
ferðalög
20 ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
SKYNDIBITAMATUR í fínni kantinum hefur undanfarið vaxið
í vinsældum og æ fleiri veitingastaðir bjóða nú upp á slíkan mat
úr sælkerahráefni.
Þegar þeir efnuðu vilja borða eitthvað annað en hefðbundna
pítsu stendur þeim til dæmis til boða að fá ítalska kokkinn Dom-
inico Crolla til að útbúa fyrir sig pítsu með koníakslegnum
humri, Beluga-kavíar, trufflum og gullflögum fyrir 3.000 evrur
eða um 350.000 krónur. Þetta kemur fram á fréttavef Sky, en
þar stendur einnig að pítsan hafi tekið titilinn „heimsins dýr-
asta pítsa“ af hundrað punda pítsu sjónvarpskokksins Gordons
Ramseys sem býðst á veitingastað hans í London.
Þeir sem hafa áhuga á skyndibita í dýrari kantinum geta
brugðið sér á nýopnaðan veitingastað í Álaborg, Brasserie
Mundgott, en heimasíða Jyllands-posten greindi frá því nýlega
að þar væri að finna á matseðlinum gæsalifrarhamborgara.
Hamborgarinn er úr Kobe-nautakjöti í brioche-brauði með
franskri gæsalifur og krydduðu tómatmauki. Hann er heldur
ódýrari en pítsan og kostar um 3.800 kr. Það er því ekki úr vegi
fyrir Íslendinga sem eiga leið um Álaborg að bregða sér á
fyrsta flokks veitingastað sem hefur útsýni yfir hinn fagra
Limafjörð og gæða sér á skyndibitamat sem hæfir kon-
ungbornum.
Snobbaður skyndibiti
REUTERS
Borgari sem borga þarf fyrir Skyldu gullflögurnar vera góð-
ar fyrir meltinguna?