Morgunblaðið - 17.06.2008, Blaðsíða 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 17. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elskuleg frænka
hefur kvatt.
Í huga okkar systr-
anna hefur Dúa
frænka verið einn af
hornsteinum tilverunnar. Sem litlar
stelpur fylltumst við tilhlökkun þeg-
ar von var á Dúu frænku í heim-
sókn.
Það var alltaf gaman að vera ná-
lægt henni, því Dúa var mikill húm-
oristi, klár, einlæg og skvísa af guðs
náð.
Dúa frænka var alltaf með putt-
ann á púlsinum. Við gátum treyst
því að platan í hinum árlega jóla-
pakka væri sú heitasta þau jólin,
hvort sem það var Minipops, plata
með Michael Jackson eða áritað ein-
tak af Gling Gló. Dúa var heldur
ekki lengi að átta sig á því þegar
tími vasadiskóanna gekk í garð og
breyttust plöturnar þá í kassettur
Sigþrúður
Friðriksdóttir
✝ Sigþrúður Frið-riksdóttir fædd-
ist í Reykjavík 1.
desember 1918. Hún
lést á líknardeild
Landakotsspítala 8.
júní síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 16. júní.
sem mikið var slegist
um og spilaðar voru
upp til agna.
Þegar Dúa mætti á
staðinn fór það ekki
framhjá neinum, hún
hafði einstaka útgeisl-
un og bar sig tignar-
lega. Þegar hún kom í
heimsókn á æsku-
heimili okkar systra í
Heiðargerðinu kynnti
hún sig hins vegar
jafnan sem Grýlu, sér-
staklega þegar hún
var með plast yfir
lagningunni. Gekk það svo langt að
við systurnar vorum farnar að velta
fyrir okkur hvort Dúa hefði e.t.v.
einhver tengsl við hina einu sönnu
Grýlu.
Dúa frænka hafði einstakt lag á
því að tala við fólk á öllum aldri.
Kynslóðabil var varla fyrir hendi og
þótt hún væri komin á háan aldur
þurftum við aldrei að setja okkur í
„gamalmennagír“ þegar við töluð-
um við hana. Hún var ætíð með á
nótunum. Dúa talaði jafnan um sig,
vinkonur sínar og frænkur sem
„stelpurnar“. Hún var ung í anda og
birtist þetta lífsviðhorf hennar oft á
spaugilegan hátt, t.d. þar sem hún
stóð rúmlega áttræð í forstofunni í
Heiðargerðinu, varð litið í spegil og
stundi: „Jesús minn, ég er bara eins
og einhver kerling.“
Dúa og Guðrún Elísabet, móður-
amma okkar, voru systradætur. Það
hve mikilvæg Dúa hefur verið okkur
systrunum skýrist einkum af nánum
og djúpum vinskap þeirra frænkn-
anna, en þær studdu hvor aðra i
gegnum nærri 90 ár og töluðu sam-
an nánast daglega. Okkur systrun-
um þótti einstakt að kynnast djúpri
vináttu og gagnkvæmri virðingu
þessara tveggja kvenna sem voru þó
á margan hátt svo ólíkar. Dúa tók
mjög nærri sér þegar minni Gunnu
ömmu hrakaði skyndilega fyrir
nokkrum árum og hún saknaði
frænku sinnar og vinkonu. En hlýj-
an og væntumþykjan sem ríkti á
milli þeirra var þó alltaf jafn greini-
leg er þær hittust.
Með Dúu er horfin mikil uppá-
haldsfrænka, vinkona, rausnarlegur
gestgjafi og ein mesta skvísa sem
við systurnar höfum kynnst. Frá-
sagnir af Dúu, lífsgleði hennar og
ævintýrum munu lifa í fjölskyldunni
um ókomin ár, og við vonum svo
sannarlega að við fáum að feta í fót-
spor Dúu á efri árum okkar.
Blessuð sé minning Dúu frænku.
Guðrún, Hildur og
Árný Ingvars- og Dísudætur.
Elskuleg frænka mín er látin á ní-
tugasta aldursári.
Ég minnist hennar sem verslun-
areigenda í Nálinni. Hárri og mynd-
arlegri konu, sem var ákveðin og
sjálfstæð. En glaðværð og glettni
fylgdi henni einnig. Varð ég til
dæmis mjög undrandi þegar hún
fullorðin og móðir tveggja frænd-
systkina minna spurði mig smá-
stelpu á heimili þeirra ömmu í
Mávahlíðinni, hvort mér fyndist hún
of gömul til að gifta sig. Það kom
heldur á mig. Ekki man ég hvað
mér fannst um ráðahaginn, en þorði
ekki annað en að telja það í lagi.
Þannig að lengi taldi ég, að það hafi
verið með mínu samþykki að hún
giftist Arinbirni Kolbeinssyni lækni
og stofnaði með honum heimili. Tel
ég hún hafi fundið sanna ást og lífs-
tíðarförunaut. En ég hef ávallt
dáðst að hugrekki hennar að hefja
nýtt líf og eignast þrjú börn eftir
fertugt.
Dúa frænka hefur dyggilega hald-
ið stórfjölskyldunni saman. Hún og
Arinbjörn tóku við af ömmu að
halda jólaboð, höfðu börnin mín þar
tækifæri til þess að hitta frænd-
systkini sín og eru henni þakklát
fyrir það.
Afmælisboð Dúu 1. desember hef-
ur undanfarin ár verið fastur liður í
upphafi jólamánaðar og gaman að fá
að njóta með henni. Hún var hreyk-
in af því að vera jafngömul íslenska
lýðveldinu, og til hennar hópuðust
ættingjar og vinir til þess að fagna
með henni. Þarna skapaðist hefð um
samverustund með fjölskyldunni og
gátum við glaðst með Dúu. Hafði ég
hlakkað til þess að fagna með henni
er hún hefði náð 90 ára aldri í ár.
Í fyrra veiktist Dúa frænka alvar-
lega, og kom ég tvisvar til hennar á
Landspítala á meðan hún jafnaði sig
eftir aðgerðina. Undraðist ég hve
hress hún var bæði í útliti og anda,
full tilhlökkunar að komast heim og
stefna á frekari heimboð og sigl-
ingar auk reglubundinna ferða í
Kringluna, þar sem oft mátti reikna
með að mæta henni á göngum eða á
kaffihúsi. Nú er hún lögð af stað í
lengri siglingu og óska ég þess að
hún fái góðan byr.
Ég og fjölskylda mín senda sam-
úðarkveðjur til barna Dúu og fjöl-
skyldna þeirra.
Sigrún Ása Sturludóttir.
Lítil telpa gengur suður Laufás-
veginn í hópi krakka af Vesturgöt-
unni sem ætla í berjamó suður í
Öskjuhlíð. Þá var strjálbyggt við
Laufásveginn sunnanverðan enda
var þetta fyrir rúmum áttatíu árum.
Á leiðinni komum við framhjá
stórum hvítum húsum með stórum
garði. Einhver í hópnum sagði að
þetta væru Sturluhallirnar. Litla
telpan hugsaði, þá býr þar lítil
prinsessa!
Ég kynntist prinsessunni henni
Dúu þegar við vorum á fermingar-
aldri. Síðan vorum við saman í MR
og bundumst þar ævilangri vináttu
allar bekkjarsysturnar en hópurinn
hefur þynnst mikið á síðustu árum.
Dúa var afar trygglynd, höfðing-
leg í framkomu og smekkleg í
klæðaburði. Ættgarðurinn var stór
og vinirnir margir enda var hún allt-
af glöð og hrókur alls fagnaðar. Hún
og Arinbjörn ferðuðust mikið um
heiminn og var gaman að heyra
hana segja sögur frá þeim ferðalög-
um. Eftir að Arinbjörn féll frá hélt
hún áfram að ferðast með börnum
sínum og þar var aldurinn engin
fyrirstaða. Við vinkonurnar vorum í
spilaklúbb áratugum saman og oft
var ég með henni í sumarbústaðnum
á Laxfossi sem var hennar sælureit-
ur
Hún var fædd 1. desember 1918
og fæðingardag sinn hélt hún alltaf
hátíðlegan með ættingjum og vinum
og var alltaf tilhlökkunarefni að
hittast þar.
Ég sendi börnum hennar, tengda-
börnum og afkomendum innilegar
samúðarkveðjur. Heiðurskona er
horfin af sjónarsviðinu. Blessuð sé
minning Dúu vinkonu minnar.
Sigfríður Nieljohníusdóttir.
Mér er kært að minnast með
nokkrum orðum elskulegrar frænku
minnar og vinkonu, Sigþrúðar Frið-
riksdóttur, oftast kölluð Dúa, sem
lést nýverið.
Frændsemi og fjölskyldutengsl
gerðu það að verkum að við Dúa átt-
um samleið þegar frá bernsku og
alla tíð síðan þegar við tók alvara
lífsins og það að taka inntökupróf í
Menntaskólann í Reykjavík. Lásum
við saman fyrir það próf. Þetta var
heilmikið mál því þá var aðeins tutt-
ugu og fimm nemendum hleypt inn í
fyrsta bekk og vorum við Dúa meðal
þeirra sem hnossið hlutu. Við deild-
um svo skólapúlti næstu sex árin og
gengum saman Laufásveginn fjór-
um sinnum á dag því þá var farið í
hádegisverð milli tólf og eitt e.h.
Síðan tóku við aðrir tímar, hver
og einn fór í sína átt, en alltaf héld-
um við Dúa sambandi að undan-
skildum stríðsárunum en þá bjó
Dúa í Svíþjóð með fyrri manni sín-
um, Arne Berman, og ég aftur á
móti í New York, þar sem ég vann á
aðalræðismannsskrifstofu Íslands.
Ef ég ætti að lýsa Dúu þá er fyrst
að nefna mikla hlýju og mikið jafn-
aðargeð. Hún var sérlega þægileg í
allri umgengni enda vinahópurinn
stór. Hún hreinlega laðaði að sér
fólk. Hún átti létt með að bregða
fyrir sig glettni ef svo bar undir.
Seinni maður Dúu var Arinbjörn
Kolbeinsson læknir. Við hittumst þá
oft á glæsilegu heimili þeirra hjóna.
Eitt af áhugamálum þeirra voru
ferðalög utanlands. Við Hans bjugg-
um þá erlendis yfir þrjátíu ára skeið
svo oft var tilefni til heimsókna til
okkar. Heimsóttu þau hjón okkur í
flest þau sendiráð sem við störfuð-
um við, í Frakklandi, Noregi, Wash-
ington DC og New York. Var alltaf
tilhlökkun að fá þau hjón í heimsókn
og áttum við saman margar ógleym-
anlegar stundir.
Margar minningar tengdar Dúu
eru frá Laxfossi í Norðurárdal.
Þangað var yndislegt að koma.
Minnist ég fyrstu heimsóknar minn-
ar þangað. Kom ég þá ríðandi yfir
flóafen frá Grímsstöðum á Mýrum
ásamt ömmu minni, sem þá mun
hafa verið sjötug. Reið hún í söðli
miklum gæðingi afa míns, en þeim
hesti hlotnaðist sá heiður að vinna
til fyrstu verðlauna í skeiði á alþing-
ishátíðinni á Þingvöllum 1930. Á
Laxfossi tóku á móti okkur foreldr-
ar Dúu, þau Friðrik og Marta, og
Sturla, einkabróðir Dúu. Voru mót-
tökur á Laxfossi ógleymanlegar og
miklir fagnaðarfundir. Síðan hef ég
oft komið að Laxfossi til frænda
míns og vinar, Sturlu, og hans góðu
konu Sigrúnar Laxdal og ævinlega
notið sömu hlýju og gestrisni á
þessum yndislega stað.
Dúa átti miklu barnaláni að
fagna. Hún átti alls fimm börn.
Aðdáunarvert var að fylgjast með
hve mikið ástríki börnin sýndu móð-
ur sinni ævinlega.
Marta var einstök og ekki síður
Andri sem tók móður sína með sér í
mörg stórkostleg ferðalög á sjó og
landi og þá var Friðrik henni mikil
stoð og bjó hjá henni síðustu árin.
Reyndar var öll fjölskyldan henni
mjög innan handar og kunni hún
mikið vel að meta það. Ég á eftir að
sakna Dúu mikið, hún var sterkur
persónuleiki og á milli okkar voru
alltaf sterk bönd sem nú eru rofin.
Að lokum sendi ég allri fjölskyldu
Dúu mínar innilegustu samúðar-
kveðjur, missir þeirra allra er mik-
ill.
Ástríður H. Andersen.
Ég kynntist Dúu fyrir um 10 ár-
um. Við hittumst fyrst í London og
ég kynntist fljótt lífsgleði Dúu sem
varð grundvöllur að ágætum kynn-
um okkar og vináttu. Við áttum
margar góðar stundir í London og
Villars-sur-Ollon, litlum fjallabæ í
svissnesku ölpunum. Ég kom Dúu
og fjölskyldu hennar í kynni við hið
einstaka skemmtiferðaskip Queen
Elizabeth 2. Dúa varð strax yfir sig
hrifin af þessum skemmtilega og
þægilega ferðamáta. Fjölskylda og
vinir sigldu með okkur um heims-
höfin með fjölda viðkomustaða svo
sem Madeira, Trieste, Kusadashi,
Napólí, Kanaríeyjar, Agadir, Lissa-
bon og Palermó. Allt voru þetta sigl-
ingar sem hófust í Southampton í
Suður-Englandi. Dúa varð strax
vinsæl um borð og eignaðist marga
vini bæði meðal farþega og ekki síð-
ur áhafnar. Hún var alltaf boðin í
hanastél hjá yfirmönnum skipsins
og naut þess að hitta skipstjórann
og farþega frá öllum heimshornum.
Ég mun sannarlega sakna Dúu.
Þegar ég heimsótti hana í Efstaleiti
í Reykjavík heilsaði hún mér alltaf
með „Hello Steve“ á sinn hlýja og
brosmilda hátt. Hún var einstakur
gestgjafi og mikill fagurkeri,
smekkkona með fágaða framkomu
sem bar merki um uppeldi frá víð-
sýnu æskuheimili mótað af menn-
ingu fyrri alda. Minningar hennar
og sögur af fjölskyldu og vinum
voru alltaf lifandi og lærdómsríkar.
Þær hafa kennt mér margt. Aldrei
hallaði á neinn hjá Dúu. Jákvætt
hugarfar var hennar aðalsmerki,
hún skildi svo vel að tíminn er ein-
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát elskulegrar eiginkonu, móður, tengda-
móður og ömmu,
HÖNNU RAGNARSDÓTTUR,
Sóltúni 11,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni, 28. maí.
Innilegar þakkir til allra sem önnuðust hana í langvinnum veikindum.
Sérstakar þakkir til Sigurðar Björnssonar yfirlæknis, hjúkrunar-
þjónustunnar Karitas og alls starfsfólks hjúkrunarheimilisins Sóltúns.
Guðmundur Einarsson,
Kristín Guðmundsdóttir, Vignir Einar Thoroddsen,
Ásdís Guðmundsdóttir, Þórarinn V. Þórarinsson,
Árni Guðmundsson, Hrönn Stefánsdóttir,
Hanna Kristín Thoroddsen, Mark Van Daalen,
Arndís Þórarinsdóttir, Haukur Þorgeirsson,
Hildur Þórarinsdóttir, Trausti Þorgeirsson.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hlýju og
hluttekningu við andlát og útför eiginmanns míns,
föður, tengdaföður og afa,
EMILS RAGNARSSONAR
skipaverkfræðings,
Seiðakvísl 29,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á deild 11E á
Landspítala og á líknardeild Landspítalans í
Kópavogi fyrir auðsýnda alúð og umhyggju.
Birna Bergsdóttir,
Kristín Emilsdóttir, Helgi G. Björnsson,
Sólveig Berg Emilsdóttir, Guðmundur Árnason,
Ragnar Þór Emilsson, Hildur Hrólfsdóttir,
Bergur Már Emilsson, Helena Hilmarsdóttir,
Eva María Emilsdóttir, Karl West Karlsson
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GYÐU BÁRÐARDÓTTUR,
Grenivöllum 14,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á dvalarheimilinu
Hlíð.
Böðvar Ingvason, Sigríður Jenný Hrafnsdóttir,
Heimir Ingvason, Guðrún Hulda Heimisdóttir,
Sigurbjörg Ingvadóttir, Vignir Þorgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
SENDUM
MYNDALISTA