Morgunblaðið - 11.07.2008, Qupperneq 25

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JÚLÍ 2008 25
✝ Halldóra ÁgústaÞorsteinsdóttir
fæddist á Ölvis-
krossi í Hnappadal
á Snæfellsnesi 3.
desember 1928. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Akraness 4. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Þor-
steinn Gunnlaugs-
son bóndi á Ölvis-
krossi, f. á Ytri-
Hrafnabjörgum í
Hörðudalshreppi í
Dalasýslu 11. mars
1885 , d. 14. október 1958, og Þór-
dís Ólafsdóttir húsfreyja á Ölvis-
krossi, f. á Hamri í Borgarhreppi á
Mýrum 26. ágúst 1893 , d. 27. jan-
úar 1970. Systkini Ágústu sem upp
komust eru Olgeir, f. 1917, Arndís,
f. 1918, d. 2006, Inga Jenný, f.
1921, d. 1997, Fríða, f. 1925,
Ólafía, f. 1932, Ásta, f. 1933, d.
2000, Sesselja Þorbjörg, f. 1936 og
Ragnheiður Lilja, f. 1938.
Ágústa giftist 10. júní 1950
Benedikt Haraldssyni bónda, f. 20.
ágúst 1924, d. 17. september 1995.
13.11. 1963, d. 9.9. 1966. 6) Har-
aldur Benediktsson, f. 23.1. 1966,
búsettur á Vestri Reyni, kvæntur
Lilju Guðrúnu Eyþórsdóttur. Börn
þeirra eru Benedikta, Eyþór og
Guðbjörg. 7) Steinunn Fjóla Bene-
diktsdóttir, f. 16.8. 1972, búsett í
Mófellsstaðakoti, gift Jóni E.
Einarssyni. Börn þeirra eru
Ágústa Rós og Einar Benedikt.
Ágústa ólst upp á Ölviskrossi í
Kolbeinsstaðahreppi. Hún fór á
unglingsárum til Reykjavíkur og
vann þar m.a. sem vinnukona og á
saumastofu. Hún fluttist að Reyni
1949 og hóf þar búskap með eigin-
manni sínum og fjölskyldu hans.
Ágústa og Benedikt keyptu Vestri
Reyni árið 1953 og bjuggu þar til
ársins 1995 er Benedikt féll frá.
Eftir lát hans átti Ágústa heimili á
Vestri Reyni til ársins 2005, þá
fluttist hún að Tindaflöt 5 á Akra-
nesi. Ágústa andaðist á Sjúkrahúsi
Akraness eftir stutt veikindi.
Útför Ágústu verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Innra-Hólms-
kirkjugarði.
Börn þeirra eru: 1)
Þórunn Valdís Egg-
ertsdóttir, f. 21.7.
1948, búsett á Akra-
nesi. Var gift Hall-
dóri Halldórssyni,
þau skildu. Börn
hennar eru: Sævar
Már, Kolbrún Harpa,
Inga Dóra og Heimir
Berg. Barnabörn
hennar eru fjögur. 2)
Elísabet Unnur
Benediktsdóttir, f.
28.12. 1949, búsett á
Eystri-Reyni, gift
Benóný Halldórssyni. Börn þeirra
eru Halldóra Lára, Lilja Berglind
og Benedikt Steinar. Barnabörn
þeirra eru sjö. 3) Fríða Benedikts-
dóttir, f. 18.2. 1951, búsett á Akra-
nesi, gift Eymari Einarssyni. Synir
þeirra eru Benedikt Ölver og
Eymar Geir. Barnabörn þeirra eru
tvö. 4) Valný Benediktsdóttir, f.
21.7. 1956, búsett á Akranesi, gift
Ingibergi Jónssyni. Synir þeirra
eru Hjálmar Þór og Elis Veigar,
þau eiga eitt barnabarn. 5) Þor-
steinn Ölver Benediktsson, f.
Hún elsku amma mín er dáin og
minningar frá uppvaxtarárunum í
sveitinni rifjast upp fyrir mér. Ég var
svo lánsöm að alast upp steinsnar frá
heimili ömmu og afa á Vestri-Reyni.
Amma rak, ásamt afa, myndarlegt
kúa- og kindabú og við systkinin átt-
um okkar annað heimili hjá þeim.
Amma var mikil handavinnukona
og þegar mann bar að garði og hana
var ekki að finna í eldhúsinu gat mað-
ur oftast gengið að henni vísri í stof-
unni við hannyrðir. Barnabörn og
barnabarnabörn nutu góðs af og í
jóla- og afmælispökkum var oft að
finna fallegar peysur, hlýja vettlinga
og sokka. Ömmu fannst fátt
skemmtilegra en að ferðast. Hún og
afi fóru oft í styttri ferðir á bílnum og
á hverju ári fór hún í nokkurra daga
ferðalag til hinna ýmsu staða á Ís-
landi með húsmæðrum úr nærliggj-
andi sveitum. Þessi ferðalög gáfu
henni mikið og oft kom hún heim með
minjagripi handa okkur krökkunum.
Mér er minnisstæð ferð okkar ömmu
saman norður til Akureyrar að hitta
mömmu og pabba sem þar voru í or-
lofsíbúð. Á leiðinni tók amma að sér
hlutverk leiðsögumannsins og fyrir
mig var þetta sérstaklega upplýsandi
og skemmtileg ferð. Þegar ég og fjöl-
skylda mín bjuggum í Þýskalandi
kom amma í heimsókn. Við ókum til
Heidelberg í Suður-Þýskalandi og
skoðuðum okkur m.a. um í Rínar-
dalnum. Amma naut þessa ferðalags,
var skemmtilegur ferðafélagi og mér
þótti vænt um að hún fengi tækifæri
til að sjá hvernig við byggjum.
Halli, sonur ömmu, og Gunna kona
hans tóku við rekstri búsins á Vestri-
Reyni og síðustu árin bjó amma á
Akranesi. Þá naut hún þess að geta
farið ferða sinna gangandi eða með
strætó og leið vel í íbúðinni sinni að
Tindaflöt.
Amma var æðrulaus og sterk kona
sem alltaf virtist sátt við sjálfa sig og
lífið almennt. Ég er svo þakklát fyrir
allar samverustundirnar með ömmu
Gústu og hún mun lifa í minningu
minni um alla framtíð.
Lilja Berglind Benónýsdóttir.
Elsku amma mín.
Núna ertu komin til afa og fleiri
ættingja, ég veit að þú heldur áfram
að hugsa vel um okkur öll þar sem þú
ert. Mig langar til að skrifa nokkur
orð um minningar mínar af ömmu
Gústu.
Það var svo gaman þegar systurn-
ar hittust hjá afa og ömmu, þá komu
frændur mínir og við áttum góðar
stundir saman. Hollinn skollinn á
ganginum hjá hjá ömmu og afa var
alltaf frábær skemmtun og svo
klettaklifur og snjóhúsagerð. En það
kom fyrir að við stálumst í peru-
brjóstsykurinn sem amma geymdi í
skál í hillusamstæðunni, ekki það að
við værum ekki saddir eftir brúnkök-
una, pönnsurnar eða annað sem var
boðið upp á. Amma átti alltaf eitthvað
gott í búrinu hjá sér.
Svo þegar ég varð eldri þá urðum
ég og amma vinnufélagar, fyrsta
sumarið eftir að afi dó réð ég mig í
vinnu til Halla frænda og amma
kenndi mér að mjólka, þvo beljunum,
þrífa þær og fleira. Svo var fastur lið-
ur hvert ár þegar amma fór í kven-
félagsferðalögin, amma naut þess að
fara í þessi ferðalög og þótti það ein-
staklega gaman, en það var skrýtið
þegar amma var í burtu í 4–5 daga,
það var svo notalegt að vita alltaf af
ömmu á næsta bæ og maður gat alltaf
rölt sér í heimsókn.
Ég á mér fyrirmyndir sem ég lít til
í lífinu og amma mín er svo sannar-
lega ein af þeim, kveinkaði sér aldrei,
dugnaðurinn, ákveðin og hress. Þeg-
ar ég eignaðist Viktor minn þá gleymi
ég því aldrei hvernig amma klappaði
honum svo fallega um hendurnar og
dáðist að hvað hann væri með sterkar
hendur, vinnuhendur eins og þú kall-
aðir þær, varst alltaf að segja þetta
við mig. Ég ætla að segja honum
þetta þegar hann fær meira vit:
vinnuhendurnar hennar langömmu.
Ég dáðist alltaf að því þegar amma
flutti úr sveitinni og niður á Akranes,
það gerðist einmitt sama ár og ég
flutti sjálfur á Akranes, ég og amma
vorum samstíga í flutningunum úr
sveitinni, ég um vorið en amma um
sumarið. Aftur var amma ekki langt
undan, nágranni manns. Ég og amma
erum búin að vera nágrannar alla
mína ævi. Oft þegar maður ætlaði að
banka upp á hjá henni á Tindaflötinni
þá var hún í heimsókn hjá vinafólki
og það þurfti liggur við að panta tíma
ef maður ætlaði að kíkja í heimsókn.
Henni líkaði frelsið sem fylgdi því að
búa á Akranesi og geta ferðast um
allt sjálf, tala nú ekki um hvað hún
var fljót að tileinka sér strætóferð-
innar, hún reddaði sér sko sjálf, vildi
ekki að fólk væri að vesenast fyrir
hana. Þegar ég verð eldri þá vona ég
að ég verði jafn-hress, jákvæður og
lifandi eins og amma var; amma lifði
fram á seinasta dag, seinasti fimmtu-
dagurinn þinn á röltinu, þegar ég sá
þig bíða eftir strætó í góða veðrinu og
ég á leið upp í sveit að slá tún. Ég er
feginn og þakklátur fyrir að hafa
fengið að kveðja þig og vera hjá þér á
sjúkrahúsinu, þótt það hefði tekið á
að sjá þig svona veika og hjálparvana
en nú ertu komin á betri stað og líður
vel. Takk fyrir allt. Minningin um þig,
Ágústa amma, mun lifa áfram í hjört-
um okkar og í arfleifð þinni sem eru
börnin og barnabörnin þín og barna-
barnabörn. Öll hafa þau erft eitthvað
af þínum góðu eiginleikum.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Benedikt Steinar Benónýsson.
Ég er elsta barnabarn ömmu og er
á milli tveggja yngstu móðursystkina
minna. Amma var því meira í því að
ala mig upp að einhverju leyti en að
vera í sérstöku ömmudekri. Við
amma náðum mjög vel saman,
kannski sumpart út af því að við erum
báðar fæddar í bogamanninum. Við
hefðum báðar átt stórafmæli í desem-
ber. Hún áttræð 3. des. og ég verð
fertug 10 dögum síðar. Við höfum
báðar ýmis einkenni bogamannsins.
Að vera sérlega hreinskilnar og
hugsa ekki alveg nógu vel áður en við
segjum eitthvað hefur hrellt marga
ættingja okkar og vini. Ferðalög er
nokkuð sem við höfum báðar gaman
af. Amma fór tíðum í orlofsferðalög
með borgfirskum konum og skemmti
sér mjög vel. Hún var einmitt nýkom-
in úr einu slíku þegar hún fékk heila-
blóðfallið. Systir mín bjó um tíma í
Þýskalandi og hún sagði mér frá því
þegar amma kom í heimsókn að þá
vildi hún helst vera úti að keyra um
og skoða. Ég kannast vel við þá til-
finningu erlendis. Fals og sýndar-
mennska fer illa í bogamenn og það á
við okkur ömmu. Amma vildi líka
vera sjálfstæð og geta farið sínar eig-
in leiðir. Hún naut sín mjög vel þegar
hún var flutt á Akranes og gat farið
allra sinna ferða með strætó eða fót-
gangandi ef veður leyfði. Fæturnir
voru þó farnir aðeins að bila nú í
seinni tíð og það pirraði ömmu. Hún
vissi að þá gæti hún ekki hreyft sig
eins mikið um og var kannski meira
upp á aðra komin en það vildi hún alls
ekki. Amma átti marga vini sem hún
heimsótti og skemmti sér með.
Hressleiki og félagslyndi eru líka ein-
kenni bogamannsins og við áttum
sameiginlegt. Góður matur og drykk-
ur er nokkuð sem bogamenn njóta
mjög vel og ömmu fannst mjög gam-
an þegar við buðum henni í veislur og
kunni vel að meta.
Amma var mikil hannyrðakona og
hafði mjög gaman af öllu föndri og
handavinnu. Mínar dætur og við höf-
um svo sannarlega fengið að njóta
þess. Uppáhaldsgjafirnar til dætra
minna voru peysur, sokkar og vett-
lingar sem hún hafði prjónað og mik-
ið notað á veturna, að ógleymdum
ýmsum fallegum skartgripum sem
amma bjó til.
Ég trúi því að amma sé núna hjá
afa og syni sínum Þorsteini.
Halldóra Benónýsdóttir.
Í ömmuhús var gott að koma. Við
amma vorum saman næstum hvern
dag í tæp 10 ár. Alveg þangað til
amma ákvað að flytja í Skagann. Allt-
af var hægt að fara yfir til ömmu.
Hún var fastur punktur í tilveru
minni. Alltaf til staðar, fór með okkur
að versla og í marga bíltúra. Í bílnum
okkar var sérstakt ömmusæti.
Reyndar fann ég að því við foreldra
mína þegar farið var af stað án þess
að taka ömmu með. Síðastliðið sumar
fórum við saman að Ölverskrossi, þar
sem amma var fædd og uppalin. Við
gengum saman og amma sagði mér
frá örnefnum og hvernig hún lék sér.
Ég fann hvað henni þótti vænt um
staðinn. Eftir að amma flutti var allt-
af eitthvað sem vantaði á morgnana
og á kvöldin eða í stuttu máli á fjósa-
tíma. Því fjósatíminn var tíminn þeg-
ar amma kom yfir og passaði okkur
Eyþór á meðan pabbi og mamma
fóru í fjós. Á því byrjaði hún þegar ég
var orðin þriggja ára og gat ómögu-
lega verið ein heima í tvo klukkutíma.
Þó ég væri dugleg að vera með í fjósi
á þeim tíma gat ég það ómögulega á
hverjum degi, kvölds og morgna. Á
þeim tímum man ég að hún kom varla
yfir án þess að hafa með sér bók eða
handavinnu. Ef hún hafði hvorugt
með sér átti hún venjulega von á ein-
hverju í sjónvarpinu. Það var nú lang-
oftast sem handavinnan varð fyrir
valinu, enda var ég nú alltaf á staðn-
um til þess að geta reiknað út hvað
frænkur mínar, sem eru á svipuðu
reki og ég, þurftu stóra vettlinga og
peysur og hvaðeina. En svo var líka
fullkomið að sníða utan á mig. Það er
óhætt að segja að öll barnabörn og
barnabarnabörn hafi einhvern tíma
skartað handavinnu ömmu – eða
ömmu í hinu húsinu, eins og hún kall-
aðist af mínum vörum. Ef ég ætti að
safna saman allri handavinnu sem
hún hefur gert fyrir mig myndi hún
líklega þekja stórt borðstofuborð.
Jólin voru hátíð, eins og hjá flest-
um, en þau voru aldrei hátíð nema
þegar þau voru í ömmuhúsi. Ég mátti
stundum opna einn pakka áður en
pabbi og mamma fóru í fjós kl. 6, en
það vildi ég ekki nema í ömmuhúsi.
Ef ég gat endilega ekki beðið þá varð
amma a.m.k. að vera komin til að vera
hjá mér. Jólatréð var alltaf í ömmu-
húsi og þar opnuðum við pakkana og
lásum jólakortin. Pabbi gat stundum
hrætt mig með því að nú þyrftum við
að halda jólin heima og þá gat ég
næstum farið að skæla. Fyrstu jólin
eftir að amma flutti varð það að veru-
leika og hún kom í heimsókn af Skag-
anum. Enn í dag finnst mér að þau jól
hafi ekki verið eins skemmtileg og
vera vildi í ömmuhúsi. Jólin á eftir
vorum við sjálf flutt yfir í ömmuhús
og við urðum að nefna það gamla hús-
ið eða hitt húsið í staðinn, fyrst amma
bjó þar ekki lengur.
Jólin eftir það vorum við aftur
komin þangað eftir endurbætur sem
stóðu um sumarið. Alltaf sóttum við
ömmu. Við höfum aldrei haldið jól án
ömmu. Amma hafði oft orð á því að
hún eigi stóran hluta af Eyþóri. Hún
kom og passaði okkur frá því að hann
var kornabarn, á hverjum degi. Ég er
nokkuð viss um að með fyrstu minn-
ingum mínum af henni sé hún við eld-
húsborðið í ömmuhúsi að þræða perl-
ur á nál fyrir handavinnuna.
Benedikta
Nú setjumst við niður og förum
stutt ferðalag aftur í tímann.
Í dag er borin til hinstu hvíldar
elskuleg frænka okkar Halldóra
Ágústa Þorsteinsdóttir.
Við rifjum upp minningar um
Gústu á Reyni en það var hún ætíð
kölluð af okkur systkinunum í
Hraunholtum. Gústa var móðursystir
okkar, ein af þessum kjarnorkukon-
um eins og allar þær systur frá Öl-
verskrossi í Hnappadal. Heimsóknir
að Reyni voru virkilega spennandi og
skemmtilegar fyrir okkur systkinin.
Að koma þangað var yndislegt, út-
sýnið til Reykjavíkur var glæsilegt,
enda bæjarstæðið með því fallegasta
sem um getur. Þau Gústa og Bensi
ráku myndarlegt kúabú þar sem
snyrtimennskan var í hávegum höfð
og var einstakt að komast í fjósið og
sjá allar kýrnar og kálfana.
Mikið var hlegið þegar þær systur
hittust og heyrir maður enn óm af
hvellum og smitandi hlátri þeirra,
hláturinn, stríðnin og glettnin hefur
blessunarlega erfst fram í ættir.
Léttleiki og smitandi hlátur reyndist
alltaf til staðar þannig að maður gat
ekki annað en hrifist með. Penninn
getur ekki skilið við hér án þess setja
á blað minningar um þær fallegu rós-
ir og hina margslungnu bergfléttu
sem Gústa nostraði svo vel við en
bergfléttan var svo stór að hún skreið
meðfram loftinu í allri stofunni.
Gústa var mikil handavinnukona,
bæði á prjóna og saumavél svo ekki
sé nú minnst á allt keramikið sem
hún bjó til, málaði og notaði gjarnan
til gjafa. Er ófáar krúsir og skálar
eftir hana að finna í hillum okkar
systkinanna. Börnin okkar fóru held-
ur ekki varhluta af gjafmildi Gústu
því hún prjónaði barnaföt og færði
okkur á sæng, hún var alltaf að hlúa
að öllum og gera vel við alla.
Hjartans þakkir fyrir allt, elsku
Gústa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Við sendum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur. F.h.
systkinanna frá Hraunholtum,
Jódís Sigurðardóttir.
Nú er amma farin frá okkur og far-
in til Guðs að hitta afa. Amma var
alltaf dugleg að prjóna á okkur og
hún var alltaf að sauma. Amma var
góð við okkur og skemmtileg. Hún
gaf okkur oft fallega hluti. Nú er hún
örugglega að hugsa til okkar og
vernda okkur.
Við söknum þín, amma.
Kveðja, Ágústa Rós og
Einar Benedikt.
Halldóra Ágústa Þorsteinsdóttir
✝
Elskuleg systir okkar,
ANNA SIGRÍÐUR ÞÓRHALLSDÓTTIR,
Langholtsvegi 187,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 29. júní.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Bestu þakkir til allra sem tóku þátt í umönnun
hennar síðustu æviárin.
Hulda Þórhallsdóttir,
Nanna Þórhallsdóttir.
✝
Innilegustu þakkir til þeirra sem sýnt hafa okkur
samúð og hlýju við fráfall og útför sonar okkar og
bróður,
LÁRUSAR STEFÁNS ÞRÁINSSONAR,
Stekkjarseli 4,
Reykjavík.
Sú ást, kærleikur og umhyggja sem okkur var sýnd
er ómetanleg og ógleymanleg.
Þráinn Lárusson, Ingibjörg Helga Baldursdóttir,
Þurý Bára Birgisdóttir, Þórhallur Birgisson,
Sigrún Jóhanna Þráinsdóttir,
Kristján Stefán Þráinsson.