Morgunblaðið - 11.07.2008, Page 31

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JÚLÍ 2008 31
✝ Arnbjörg Stef-ánsdóttir Jóns-
dóttir fæddist á
Bakkafirði 13. ágúst
1938. Hún lést á
bernskuslóðum á
Vopnafirði hinn 1.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jón Valdimarsson
og Lára Árnadóttir
en þau eru bæði lát-
in. Hálfbróðir Arn-
bjargar sammæðra,
Jóhann E. Árnason,
býr og starfar í Nor-
egi ásamt konu sinni Irene og
börnum, Láru og Einari. Hálf-
bræður Arnbjargar samfeðra,
Garðar og Finnur, eru báðir látn-
ir. Arnbjörg flutti til Vopnafjarðar
á fyrsta ári. Fyrstu æviárin ólst
hún upp á Lýtingsstöðum en flutt-
ist svo, enn á barnsaldri, til þorps-
ins. Fimmtán ára byrjaði hún að
vinna í kaupfélaginu og var orðin
deildarstjóri þar áður en hún hóf
sambúð og fluttist til Reykjavíkur.
Arnbjörg giftist Jóhanni G. Ás-
geirssyni árið 1963.
Börn þeirra eru a)
Ásgeir Bjarni, maki
Sigríður Karen
Lárusdóttir, dætur
þeirra eru Arn-
björg Mist og Ísold
Gunnur og Sigríð-
ur, maki Ásbjörn
Ásgeirsson, börn
þeirra eru Jóhann
Guðni og Ólöf Íris.
Arnbjörg starf-
aði í Ísbirninum í
nokkur ár eftir að
börnin komust á
skólaaldur en hætti þar og fór að
vinna hjá þvottahúsi Landakots-
spítala líklega 1977 og varð fljót-
lega forstöðukona og gegndi því
starfi þar til þvottahúsið var sam-
einað þvottahúsi ríkisspítalanna.
Eftir það fór hún í umönn-
unarstörf á Kleppsspítala og
starfaði þar uns hún veiktist vor-
ið 2000.
Útför Arnbjargar fer fram frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 11.
Þegar ég kynntist tengdamóður
minni henni Öddu fyrir 15 árum, þá
komst ég fljótt að því að hún var
ekki mjög opin persóna og ekki mik-
ið fyrir að halda uppi löngum sam-
ræðum. Eftir að hún fékk hjartaslag
fyrir 8 árum varð hún jafnvel enn
þögulli og man ég eftir tilfelli þar
sem varla var hægt að toga upp úr
henni eitt einasta orð. Nú kannski
var hún að hugsa svona stíft um
formúluna sem framundan var, hver
veit?
Adda bar í sér mikla ró og oft
fylltist ég notalegri værð í kringum
hana, sem getur verið gott í amstri
hversdagsleikans.
Það sem upp úr stendur er ég
hugsa til baka er hversu góð og
traust manneskja hún var og aldrei
sagði hún nei þegar hún var beðin
fyrir barnabörnin. Adda var bráðvel
gefin og vissi ótrúlegustu hluti, en
hafði jafnframt mjög mikinn orða-
forða. Stundum þegar ég talaði við
hana brá hún fyrir sig orðum sem ég
hafði ekki einu sinni hugmynd um
að væru til. Notaði hún oft orða-
tiltæki og hún kunni einnig mikið af
málsháttum.
Þegar við heimsóttum Öddu og
Jóhann í Fjarðarsel sátu þau und-
antekningalaust í stólum hlið við
hlið, alltaf í þeim sömu, svona nota-
leg hefð eins og oft vill skapast á
löngum hjúskaparárum. Sat Adda
yfirleitt með bók, krossgátu eða
handavinnu í höndum, þá ýmist eitt-
hvað sem hún var að hekla, t.d. rúm-
teppi, eða þá útsaum svo eitthvað sé
nefnt. Hins vegar þegar formúlan
var í gangi í sjónvarpinu, þá gat hún
alveg setið með tómt fangið og horft
á hana tímunum saman. Hún átti
alltaf sína uppáhalds keppendur,
kannski ekki alltaf þann sama, en
hún var með þetta allt á hreinu.
Adda fékk hjartaslag fyrir 8 árum
og var tvísýnt um afdrif hennar
fyrst um sinn. Þegar vitað var að
hún myndi lifa af, vissi enginn
hvernig hún kæmi út úr veikindun-
um enda var hún lengi í endurhæf-
ingu. Hún náði sér ótrúlega vel á
strik þó hún næði aldrei upp fullu
þreki, enda má það teljast krafta-
verk hvað hún komst vel frá þessum
veikindum.
Við erum öll afar þakklát fyrir
þessi 8 ár sem við fengum að njóta í
viðurvist Öddu til viðbótar við árin
fram að veikindunum.
Takk fyrir okkur, Adda mín, en
vonandi sjáumst við aftur síðar.
Þín tengdadóttir,
Karen.
Adda mín.
Mig setti hljóða þegar ég frétti af
andláti þínu. Svo þegar hugurinn fór
að virka aftur fann ég að ég var sátt
við að þú fékkst að kveðja þennan
heim á æskuheimili þínu, Sólbergi í
Vopnafirði, en þar lágu þínar rætur.
Við erum búnar að eiga samleið frá
því ég var sautján ára, í nær fimmtíu
ár. Hafði séð þig kaupstaðardömuna
nokkrum sinnum en kynni okkar
hófust fyrir alvöru þegar ég fór að
vinna í kaupfélagi Vopnfirðinga.
Þetta voru meiriháttar ár og þarna í
kaupfélaginu var lagður grunnur að
ævilöngum vinskap okkar stelpn-
anna sem unnum þar. Þú varst góð-
ur yfirmaður og man ég enn dýr-
indis bragðið af smjörkökunum sem
þú settir á borðið handa okkur þeg-
ar við vorum að vinna yfirvinnu,
stundum langt fram á nótt.
Fyrst ég er farin að rifja upp
kaupfélagsárin okkar, Adda mín,
verð ég að minnast á Grímsstaða-
böllin. Í okkar fínasta pússi, tættar
og túberaðar, tróðum við okkur inní
Fordinn hennar Ástu. Eins gott að
ábyrg manneskja sat undir stýri því
oftar en ekki var illa látið. Man ég
sérstaklega eftir einni slíkri ferð.
Eftir hörku ball, en þannig voru
Grímsstaða-böllin alltaf, ákváðum
við að slá ferðinni uppí menning-
arreisu og taka sunnudaginn í að
skoða Mývatnssveitina. Það var
slegið í klárinn og seinnipart nætur
sjáum við heyhlöðu. Teygðar, tog-
aðar og sofnaðar á öðru auganu
ákváðum við að fá okkur kríu í nota-
legu heyinu. Í stað þess að sofna tók
okkur að klæja illilega og eftir að
hafa velkst þarna og klórað okkur í
dálítinn tíma fengum við óstöðvandi
hláturskast og vorum glaðvaknaðar.
Þegar út úr hlöðunni var komið
fengum við skýringuna. Fínt mal
heyrðist frá súgþurrkuninni sem
hreyfði heyið létt. Uppátæki okkar á
þessum árum voru af ýmsum gerð-
um og toga, en Adda, mikið var
gaman! Svo kemur Jóhann Gunnar
inn í líf þitt, Adda mín, og þú ert
fyrst af okkur vinkonunum að flytja
til Reykjavíkur, en allar áttum við
eftir að búa okkur heimili þar. Ekki
liðu mörg ár þar til við vorum búnar
að þjappa okkur saman aftur og
saumaklúbburinn Vopni var stofn-
aður. Var síðasta bjóðið í Fjarðar-
selinu hjá þér í vor Adda mín. Vor-
um við að vanda í góðum gír og
matglaðar vel. Fyrir utan að vera
skarpgreind varst þú vel lesin og
ekki komið að tómum kofunum hjá
þér. Ef mig vantaði upplýsingar eða
útskýringar á einhverju sló ég
ósjaldan á þráðinn til þín. Þú varst
alltaf svo innilega þú sjálf, Adda
mín, og komst til dyranna eins og þú
varst klædd, traust, heiðarleg og
hreinskiptin. Þú varst einstaklega
barngóð og veit ég að barnabörnin
þín hafa misst mikið en að sama
skapi eiga þau fjársjóð sem er minn-
ingin um þig. Þú varst sterkur póst-
ur í mínu lífi, Adda mín, og ég sakna
þín sárt. Ef ekki tíðkast sauma-
klúbbar þarna hinum megin, þá
störtum við vinkonurnar einum slík-
um þegar við, sem enn erum hér
megin, komum til ykkar Beggu og
Diddu. Og þrjár ferðir verða farnar,
algjört lágmark. Guð blessi minn-
ingu þína. Elsku Jói, Sigga, Ásgeir
og fjölskyldur. Við vottum ykkur
innilega samúð okkar.
Sigríður Frímanns og
fjölskylda.
Arnbjörg S. Jónsdóttir
Það er sólbjört nótt
og lengsti dagur árs-
ins að nálgast. Ungt
lífsglatt fólk að njóta
lífsins, næturinnar og
að skemmta sér með
vinum. Við þessar aðstæður skellur
ógæfan yfir. Örn, sem er hluti fjöl-
skyldna okkar er hrifinn burt frá
þessu lífi og enginn fær rönd við
reist. Hann er fyrsta barn foreldra
sinna og varð stóri bróðir fjögurra
ára þegar Þorgeir fæddist. Örn var
glaðlegur uppátækjasamur lítill
drengur sem stundum þurfti að leið-
beina. Hann ólst upp í Vesturbænum
á KR svæðinu og stundaði þar íþrótt-
ir, leiki og önnur þroskandi verkefni
í fjölmennum vinahópi. Unglingsárin
komu með margvísleg vandamál eins
og unglingabólur og tannréttinga-
spangir. Ný áhugamál komu og önn-
ur fjöruðu út. Áfram gekk lífið, ból-
urnar löguðust, spangirnar hurfu.
Glæsilegur og vel gerður ungur mað-
ur var tilbúinn að takast á við lífið.
En Örn fékk ekki tíma til að ganga í
þau verkefni sem blöstu við en farinn
að leggja línurnar hvernig þau yrðu
leyst með námi og starfi. Það er erf-
itt að sætta sig við að Örn skuli vera
horfinn úr lífi okkar. Missir foreldra
hans og bróður er auðvitað mestur.
Það er júníbjört nótt, það er jónsmessutíð,
jörðin eitt stundarkorn blundar
en vaxandi kliður með vorljóðin blíð,
vekur það innan stundar.
Leikur sér æskan, létt er um mál,
þar er lífsins ólgandi kraftur.
En vinur úr hópnum með vorið í sál
ei vaknar að morgni aftur.
Lífið er brothætt, lánið er valt,
lítið má út af bera.
Nóttin varð dimm og hún nístir kalt
nóttin, sem kom til að vera.
Engum þú týnir, í augsýn þú hefur
öll þín jarðnesku börn.
Vektu hann, Drottinn, vek þann er sefur,
verndaðu drenginn minn, Örn.
(HJ)
Elsku Siggi, Steinunn og Þorgeir,
megi Guð og góðar minningar
styrkja ykkur í sorg ykkar. Hugur
okkar allra er hjá ykkur á þessum
erfiðu tímum. Guð blessi minningu
Arnar Sigurðarsonar. Fyrir hönd
föðursystkina og maka þeirra.
Birgir.
Það var á laugardaginn fyrir viku
að sonur minn hringdi í mig grátandi
og sagði mér að Örn hefði látist þá
um nóttina.
Við svo sláandi fréttir hellist yfir
mann vanmáttugur doði, hið óhugs-
anlega hefur gerst, ungur maður í
blóma lífsins hefur verið hrifinn á
brott.
Mig langar að segja hér litla sögu
af Erni heitnum sem ég held að hafi
verið lýsandi fyrir hans karakter.
Það var í júní fyrir tíu árum að KR
drengir eru staddir úti Vestmanna-
eyjum á peyjamóti og undirrituð
hafði óvænt verið gerð að liðsstjóra
yfir liði sem í voru Örn, sonur minn
og fleiri góðir kappar. Ég var nokk-
uð stressuð og mikið í mun að mitt lið
stæði sig vel og því var ég með her-
aga á liðinu. Það líkaði Erni illa og
tilkynnti mér það fullum fetum. En
fljótlega lærðum við inn á hvort ann-
að og ég kunni því vel hvað hann var
hreinn og beinn og sagði það sem
honum bjó í brjósti. Og brátt fann
hann að ég stóð með þeim hundrað
prósent þó að ég væri ströng.
Mótið byrjaði vel hjá mínum
mönnum og fljótlega kom í ljós mikil
samstaða og stemmning í liðinu, þeir
hvöttu hvorn annan og fögnuðu óg-
urlega. Þar lét Örn sitt ekki eftir
liggja hann var mikill liðsmaður og
Örn Sigurðarson
✝ Örn Sigurðar-son fæddist í
Reykjavík 4. desem-
ber 1988. Hann lést
af slysförum 21. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Neskirkju við Haga-
torg 30. júní.
alltaf mættur ef eitt-
hvað skemmtilegt var
í uppsiglingu, hvort
sem var utan vallar
eða innan. Það var
með ólíkindum hvað
hann gat hlaupið alveg
þindarlaust í vörn og
sókn. Oftast var hann í
sókn minnir mig og
skoraði nokkur mörk.
Þeir unnu hvern leik-
inn á fætur öðrum og
þar koma að lokum að
ekkert var eftir nema
leikurinn um gullið
eða silfrið. Silfrið kom í þeirra hlut
sem þýddi auðvitað líka að þeir höfðu
tapað leiknum. Það voru daprir og
niðurlútir leikmenn sem lötruðu af
velli og á ljósmynd sem ég á af vett-
vangi eru þeir meira og minna grát-
andi. En Örn var fyrstur til að taka
gleði sína að nýju og reyndi eins og
hann gat að peppa vini sína og minnti
þá á að silfur er líka verðlaun.
Þannig vil ég minnast hans fullan
af bjartsýni og löngunar til að við-
halda gleðinni.
Þorgeir, Steinunn, Sigurður, aðrir
vandamenn og stóri vinahópurinn úr
Granaskjóli og nágrenni, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Sigrún Einarsdóttir,
KR-mamma.
Elsku Örn, það er svo sárt að
kveðja þig, þú varst rifinn í burt frá
okkur skyndilega og alltof fljótt. Við
sitjum hér og minnumst allra góðu
stundanna með þér. Ég man daginn
sem þú fæddist, lítill ljósgeisli í
svörtu skammdegi. Frumburður
stoltra foreldra sem geisluðu af
gleði. Þú varst alvörugefið lítið barn,
en alltaf var stutt í brosið og stríðn-
islega glottið þitt. Þú varst kappsam-
ur í því sem þú tókst þér fyrir hend-
ur hvort sem það var að safna
flöskum eða slá garða fyrir Vest-
urbæinga. Þú varst KR-ingur í húð
og hár eins og glögglega kom í ljós
þegar þú dvaldist hjá okkur 10 ára
gamall og við stríddum þér á því að
best væri að spila fótbolta með Val.
Okkur er minnisstætt hversu góður
frændi þú varst litlum frænkum sem
kom glögglega í ljós þegar við báðum
þig að hlusta eftir þeim úti í vagni
eitt sinn þegar við brugðum okkur af
bæ; þú stóðst við vagninn allan tím-
ann sem við vorum í burtu. Þú varst
frábær á hjólabretti og línuskautum,
liðugur eins og köttur stökkstu um
loftin blá. Ekki varstu síðri á snjó-
bretti enda dvaldist þú löngum í Blá-
fjöllum á unglingsárum þínum.
Þar sem englarnir syngja sefur þú,
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta, skæra
veki þig með sól að morgni,
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn, faðir, lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert, mín lífsins rós,
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál,
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði, vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni,
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Við munum ætíð sakna þín, sér-
staklega á jólum, í öllum afmælum
og fjölskylduboðum. Við hugsum um
allt sem þú áttir eftir að gera í lífi
þínu og um allt sem hefði getað orð-
ið. Við þökkum fyrir þann tíma sem
við fengum með þér og minning þín
lifir með okkur um ókomin ár.
Elsku Steinunn, Siggi og Þorgeir,
Guð gefi ykkur styrk og þrek.
Ingibjörg og fjölskylda.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu eru frá Njálsgötunni. Hún
kom að passa okkur systkinin og ég
man hvað mér fannst hún smart, á
háum hælum og vel tilhöfð. Jólaboð-
in voru alltaf eftirminnileg hjá
ömmu og afa og þótti mér það oft
heilmikið ferðalag, að fara alla leið
til Hafnarfjarðar í ýmsum veðrum
og ísköldum VW. Þegar unglingsár-
in urðu erfið, heimsótti ég ömmu oft.
Hún tók mér opnum örmum,
skammaði mig aldrei, hlustaði, leið-
beindi og svo fékk ég hlýtt faðmlag
að lokum.
Samband afa og ömmu upplifði ég
alltaf sem mikla virðingu og kærleik
þeirra á milli. Ég veit hún saknaði
hans mikið, en hann dó 1990. Við sát-
um oft lengi við eldhúsborðið og
ræddum allt milli himins og jarðar.
Um lífið og dauðann, trúmál og
drauma, vonir og væntingar. Hún
sagði mér frá sínum uppvexti, gleði
og sorgum, sem barn og ung kona.
Oft varð mér hugsað til aðstæðna á
Ströndum í þá daga. Að eignast börn
og missa barn við þær aðstæður,
sem þá voru, hlýtur að hafa verið
mjög erfitt.
Amma var hæg og ljúf kona, ekki
skaplaus en ofurviðkvæm og mikil
dama. Það er blessun að hafa fengið
að lifa með og njóta ömmu sinnar í
næstum fimmtíu ár.
Ástar- og saknaðarkveðjur, amma
mín.
Þín
Guðrún.
Ég hitti Jóhönnu og Óskar fyrst
1985 þegar ég kom á Öldugötuna
með Hrafnkeli syni þeirra. Þessi
góðu hjón, sem síðar urðu tengda-
foreldrar mínir tóku mér strax af
mikilli hlýju. Síðar er dóttir mín
Anna Kristín kynntist þeim komu
þau strax fram við hana eins og hin
barnabörnin og aldrei hægt að
merkja annað en hún hefði ávallt
verið eitt þeirra.
Jóhanna var ákaflega eðlisgreind
kona, myndarleg húsmóðir og mikil
mamma og amma. Þrátt fyrir góðar
gáfur hafði hún aldrei tök á lengri
skólagöngu. Við andlát móður sinnar
þurfti hún að gefa allar slíkar vonir
frá sér, en axla í stað þess ábyrgð á
heimilishaldi á Elliða nýkomin af
fermingaraldri. Hún var þó ótrúlega
vel að sér, ekki síst um ljóð og bók-
menntir og kunni ógrynni ljóða, auk
þess að yrkja sjálf, þó hún hefði ekki
hátt um þá iðju. Mér kom á óvart að
heyra Hrafnkel ræða við hana ekki
bara um ljóð, blóm eða önnur slík
sameiginleg áhugamál heldur jafn-
vel handbolta eða enska fótboltann.
Alltaf var til eitthvað gott með
kaffinu eins og vaninn var í sveitinni,
og fljótlegt að hræra í nokkrar
pönnukökur er gesti bar að garði.
Síðar er barnabörnin vöndu kom-
ur sínar á Öldugötuna átti amma
alltaf eitthvað gott í magann, hafði
tíma til að hlusta og jafnvel kenna
þeim gömul spil eða láta þau taka
eina skák á gamla tafl afa síns.
Það var okkur mikil gleði er
tengdaforeldrarnir dvöldu hjá okkur
í Svíþjóð og gaman að sjá hve vel
þau tóku eftir öllu og glöddust yfir
flestu er fyrir bar. Það er reyndar
erfitt að hugsa um annað hjónanna
án þess að hugsa um bæði, samrýnd-
ari hjón er erfitt að ímynda sér.
Missir hennar var því mikill er Ósk-
ar lést 1990, en áfram hélt hún af
sömu þrautseigju og hún hafði svo
oft þurft að sýna áður.
Í banalegunni birtist vel einlæg
trú hennar og traust á almættinu.
Hún lést í Víðihlíð í Grindavík þar
sem hún dvaldi síðustu árin og seint
fullþökkuð umhyggja og kærleikur
starfsfólks í hennar garð.
Að leiðarlokum kveð ég yndislega
konu með miklum söknuði en trúi
því að hún og Óskar séu nú aftur
saman og fylgist með öllum afkom-
endunum. Hafðu þökk fyrir sam-
fylgdina og allt sem ég hef af þér
lært.
Þórhildur Sigtryggsdóttir.