Morgunblaðið - 03.11.2008, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. NÓVEMBER 2008
Jólablað Morgunblaðsins
Stórglæsilegt sérblað tileinkað jólunum
fylgir Morgunblaðinu föstudaginn
28. nóvember.
Meðal efnis er:
• Jólafötin á alla fjölskylduna.
• Hátíðarförðun litir og ráðleggingar.
• Uppáhalds jólauppskriftirnar.
• Uppskriftir að ýmsu góðgæti til að borða á
aðventu og jólum.
• Hefðbundnir jólaréttir og jólamatur.
• Smákökur.
• Kökuuppskriftir
• Eftirréttir.
• Jólakonfekt.
• Jólauppskriftir frá kokkum.
• Vín með jólamatnum.
• Laufabrauð.
• Gjafapakkningar.
• Jólagjafir.
• Kertaskreytingar.
• Jól í útlöndum.
• Jólakort.
• Jólabækur og jólatónlist.
• Jólaundirbúningur með börnunum.
• Margar skemmtilegar greinar sem tengjast
þessari hátíð ljóss og friðar.
Allar nánari upplýsingar veitir Katrín Theódórsdóttir
í síma 569 1105 eða kata@mbl.is.
Ásamt fullt af öðru spennandi efni
og fróðleiksmolum.
Auglýsendur!
Pantið fyrir klukkan 16,
föstudaginn 21. nóvember.
LEIKLIST
Borgarleikhúsið
Danssýning
Private Dancer. Höfundar og flytjendur:
Margrét Sara Guðjónsdóttir, Jared Grad-
inger og Sveinbjörg Þórhallsdóttir.
Hljóðmynd: David Kiers. Leikmynd og
búningar: Una Stígsdóttir, Malcolm
James og Paul Todd.Lýsing: Þórður Orri
Pétursson og Rainer Eisenbraun. Hljóð:
Jakob Tryggvason. Sýingarstjórn: Ingi-
björg E. Bjarnadóttir.
Í BORGARLEIKHÚSINU er
gengið upp á stóra sviðið til að horfa
á sýninguna Private Dancer „aftan
frá“. Þegar allir eru sestir lokast
sviðið með tjaldi úr bárujárni og
áhorfendum er bókstaflega „haldið í
gíslingu“. Á sviðinu er eitt rúm,
sjónvarpstæki stillt á „snjó“, nokkrir
stólar og tvö borð. Á öðru þeirra
kaffivél, nokkrir bollar og glös á
frekar lítt glæsilegu heimili. Einhver
liggur í rúminu og kona situr einnig
á stól baksviðs eins og líflaus dúkka.
Sýningin er lengi að komast af stað
og tilgangurinn virðist vera að láta
áhorfendum líða sem verst. Áhorf-
endur hafa reyndar oft séð þessar
„skrítnu“ hreyfingar áður og nenna
tæpast að hlusta á smekklausa
brandara; lélega án þess svo mikið
sem sjokka. Af og til koma nokkur
lög og Jared Gradinger tekst hugs-
anlega að halda athygli sumra með
því að hrista afturenda sinn í takt við
„Proud Mary“ lagið og Margréti
Söru með því að skoppa á milli stóls
og borðs á sínum – en það er fátt
annað sem vekur athygli. Ein-
hverjum kann að líka sálfræðidrama
af þessu tagi, en undirritaður er ald-
eilis ekki í þeim hópi. Persónulega
hef ég takmarkaðan áhuga á „prí-
vat“ tjáningarverkum, þar sem aðal-
áherslan er lögð á einstakling sem
„opnar sig“ í einhverju flippi. Þetta
er hreint ekki „óræð martröð“ eins
og stendur í leikskránni heldur yf-
irborðsleg tjáning á einföldum hlut-
um. Óslípað og hrátt getur stundum
verið gott en ekki hér. Það vantar
hvorki hæfileika hjá Margréti Söru,
Jared eða Sveinbjörgu sem dansara,
en við upplifum ekkert sem uppfyllir
það loforð þeirra að lýsa „djúp-
stæðum ótta mannskepnunnar“.
Eftir að hafa séð frábæra sýningu á
Skekkju eftir Sveinbjörgu á dög-
unum varð ég sérstaklega fyrir von-
brigðum hér.
Martin Stephen Regal
Prívat drama
Morgunblaðið/Golli
Hrátt „Sýningin er lengi af stað og tilgangurinn virðist vera að láta áhorf-
endum líða sem verst,“ segir meðal annars í dómi gagnrýnanda.
TÓNLIST
Hásalir Tónlistarskóla Hafnarfjarðar
Kórtónleikar bbbnn
Tónlist eftir íslensk tónskáld í flutningi Hljómeykis, Kristjáns
Orra Sigurleifssonar og Kjartans Valdimarssonar. Laugardagur
25. október.
KÓRINN Hljómeyki var í flottum fötum á laug-
ardaginn; þau voru svört, en skreytt rauðum háls-
festum, bindum eða öðru smálegu. Það var bæði stíl-
hreint og glæsilegt; maður naut þess að horfa á
fólkið syngja.
Á efnisskránni voru fjögur verk eftir jafnmörg ís-
lensk tónskáld, og hófust tónleikarnir á tónsmíð sem
ber heitið Utan hringsins og er eftir Þóru Marteins-
dóttur. Þar söng kórinn um hringinn úr samnefndu
ljóði Steins Steinarr, hringinn sem markar landa-
mæri veraldar skáldsins og lesandans, veraldar er
skáldið fær aldrei að komast inn í. Þessi tregafulla
sýn var undirstrikuð með öðru ljóði eftir Stein, Sökn-
uði, sem í meðförum Þóru skaraðist við fyrra ljóðið.
Að miklu leyti einkenndist tónlistin af endurtekn-
ingum og var auðvelt að sjá fyrir sér mann sem
gengur sífellt „í kringum allt sem er“. Því miður var
hálfgerður einleikskafli Kristjáns Orra Sigurleifs-
sonar á kontrabassa ekki eins sannfærandi, og mátti
sennilega kenna um taugaóstyrk, sem olli því að leik-
urinn var ekki alltaf hreinn. Gaman væri að heyra
verkið aftur undir afslappaðri kringumstæðum.
Kontrabassaleikurinn var mun markvissari í næsta
atriði dagskrárinnar, Bakkabræðrum eftir Hildigunni
Rúnarsdóttur við texta Jóhannesar úr Kötlum. Þar
spilaði Kristján skemmtilegan rytma sem smellpass-
aði við einstaklega skemmtilega laglínu, einfalda og
grípandi. Hildigunnur var ekkert að flækja málin,
hún leyfði skondnu ljóði Jóhannesar að njóta sín; tón-
listin var blátt áfram og lifandi, snyrtilega útfærð
fyrir kórinn sem söng af fagmennsku og endirinn var
fullkominn. Þetta var snilld!
Smiðurinn og bakarinn eftir Ríkarð Örn Pálsson
við ljóð eftir Johan Herman Wessel kom ekki eins vel
út. Þéttskrifaður, drekkhlaðinn stíll Ríkarðs er vand-
meðfarinn í flutningi, hann þarf að vera óvenjuná-
kvæmur, styrkleikajafnvægi verður að vera pottþétt,
mismunandi blæbrigði rétt útfærð og dramatískar
andstæður skýrar; annars er hætt við að ólík stíl-
brigði renni saman í graut. Því miður var flutning-
urinn fremur flaumósa og nokkrir einsöngvarar úr
röðum kórsins réðu lítið við hlutverk sín. Raddir
þeirra voru ekki nægilega sterkar og fókuseraðar,
auk þess sem hrjúfur píanóleikur Kjartans Valdi-
marssonar var á köflum of hávær og yfirgnæfði söng-
inn, bæði úr munni einsöngvara og kórsins í heild.
Útkoman var hálfgerður óskapnaður sem er synd því
ég gat ekki betur heyrt en að tónlistin væri vel skrif-
uð.
Síðasta verkið á efnisskránni var These Few
Words eftir Önnu Þorvalds. Textinn er eftir Octavio
Paz og úr fábrotnum línum hans skóp Anna magn-
aðan tónaseið, myrkan og óræðan. Tónlistin var hríf-
andi í mergjaðri túlkun kórsins, síbreytilegir skuggar
liðu um hugskot manns og dökkur kontrabassinn
undirstrikaði sortann. Ef finna má að einhverju er
það helst að kontrabassinn var dálítið ofnotaður, sem
veikti nokkuð heildarmyndina, en að öðru leyti var
tónlistin eftirminnileg og ég hlakka til að heyra hana
fljótt aftur.
Jónas Sen
Rauður og svartur kór
Morgunblaðið/Golli
Kontrabassaleikarinn „Þar spilaði Kristján skemmti-
legan rytma sem smellpassaði við einstaklega skemmti-
lega laglínu, einfalda og grípandi,“ segir m.a. í dómi um
leik Kristjáns Orra Sigurleifssonar.