Skinfaxi - 01.07.1916, Blaðsíða 1
7. BLAÐ
REYKJAVÍK, JÚLÍ 1916.
VII. ÁB,.
Miðnætursólin.
(Savage).
Skýin sundrnst. Þau hrekjast til og frá
— eins og þau viti ekki hvað þau eiga af
sér að gera. Þau leysast upp og hjaðna.
— Nú eru þau horfin af norðurloftinu.
Og miðnœtursólin blasir við!
Skip vort rennur fram á rúmsjóinn — út
úr landkreppunni; ekkert má skyggja fyrir
útsjónina á þessari hátíðlegu stund.
Kringum oss liggur útþaninn sjávarflöt-
urinn, svo undur-fagur og glitrandi, sem
væri hann lagður litfögru tígulsteinaskrauti.
Það er eins og að engla-herskarar himins-
ins séu hér allir saman-komnir umhverfis
oss og hreyfist hljóðlaust um skrautlagðan
sæflötinn.
Sólarljóminn ofreynir sjónina; það er
ekki unt að virða fyrir sér hátignina, nema
gegnum skygnt gler. Himininn stendnr í
ljósum logum. Skýin eru eins og risa-
vaxin málverk — með éfdlitum. Þar er
eldlegum hestum beitt fyrir blikandi vagna,
og lestirnar renna gegnum brennandi borgir.
Óviðjafnanlegt meistaraverk hins almátt-
uga á listmyndasafni himinsins: sólarlag
og sólarupprás — sameinað.
Goðafoss í björtu báli!
Undraverða — aðdáanlega — hrífandi
— himneska sýn! Allur jarðneskur un-
aðsljómi hlýtur að fölna fyrir slíku töfr-
andi gfislaglitri!
Tignarleg, rannsakafudi og dýrðleg —
eins og hið alskygna auga hins eilífa guðs,
jsem aldrei blundar eða sefur!
Hvorki árdagssólin, hádegis- né kvöld-
sólin geta jafnast við tignarljóma mið-
nætursólarinnar. — Úr hvaða fegurðar-
uppsprettu hafa þessir litir fengið sitt glitr-
andi skraut ? Slíkt listofið litskrúð á heim-
urinn hvergi til: Glóandi gullslitir og gult
með óendanlegum litbrigðum; konungleg-
ur purpuri og allskonar Iitafjöldi í nafn-
lausri roðamergð; fagurgrænt með blik-
stirndum töfrabjarma, og blátt með ógrein-
anlegum litbreytingum. — Hugsið yður:
hér er litskrúð regnbogans þúsundfaldað,
sameinað í þessum miðdepli jarðneskrar
fegurðar!
Eldrauða geislamagnið glitrar og titrar
eykst og eyðist, til þess að birtast á ný
með glóandi gimsteinaljóma. — Um stund
fær fjólubláminn yfirhöndina; en svo verð-
ur hann aftur að hopa undan græna smar-
agðs-bjarmanum, — uns alt að lokum sam-
einast í meginsafni blóðroðans. — Þetta
er sjón, sem að listfengum breytileik og
mikilfenglegum áhrifum á engan sinn líka
í viðri veröld.
Drotning himinljósanna virðist um stund
hafa í hyggju að ganga til hvífu með venju-
legum hætti. En hún kynokar sér við að
sökkva sér niður í rennvota sængina, sem
henni er búin. Hún hugsar sig um. Eg
stend hugfanginn og starandi, og óttast,
að hún muni þá og þegar leggjast í beð-
inn — og hylja sig undir marflétinum.
En — nei! Hún hefir numið staðar,
eins og hún gerði forðum að boði Jósúa.
Og — — ;— nú fer hún smátt og smátt
að lyfta sér aftur.