Skinfaxi - 01.01.1929, Blaðsíða 3

SKINFAXI
3
því samviskan lætur fijótt tii sin heyra. Bg er viss um
að hvert einasta okkar á eina eða fieiri endurminning-
ar frá bernsku árunum um sælu trómenskunnar og ílk-
lega lika sársauka ótrúmenskunnar.
Þegar svo æskuárin færast yfir, og allir þurfa að fa.ra
að ganga einir, og velja og hafna á eigin hönd og á
eigin ábyrgð ávöxtunum á skilningstré góðs og ills í
aldingarði æskuáranna, þá er gott að vera orðinn æfður
í trúmensku við sjálfan sig og þau góðu áforin, sem
þegar eru vöknuð í hugunum ungu til þess að vera
leiðarsteinar á lífsins sjó. — Málefni sannleikans verða
liklega að sæta árásuin meðan heimurinn stendur, reynsla
manniifsins á liðnum árum sannar það. En engiun
góður drengur getur staðið hjá aðgerðalaus og séð golt
málefni bíða ósigur. En þá þarf oft á liinni gömlu og
góðu forfeðradygðinni að halda: hugprýðinni. Það eru
ótal dæmi þess að þeir vildu heldur láta lifið, en lifa
við skömm. Hann Þórður Kárason var ekki gamall þeg-
ar hann háttaði ofan í eldinn hjá fóstru sinni á Berg-
þórshvoli, og kvað hana hafa lofað sér þvi, að hann
þyrfti ekki að skilja við hana. — Það þarf hugprýði til
þess að ganga á hólm við vanann og tískuna og þola
dómana sem af þvi leiðir.
Eg sé meiri trúmensku og hugprýði í hóp þeirra
ungmenna, sem setja sér að neyta hvorki tóbaks né
áfengis, en hinna, sem eru svo andlega máttlausir að
falla fyrir þeim nautnarfíknum, þvf í fyrstunni geta þær
ekki verið mjög aflmilkar og því frekar löðurmannlegt
að láta þær fella sig.
Eg sé meiri hugprýði og trúmensku í hópum þeirra
manna, sem sameina krafta sina í félagi, til þess að
vinna að framförum og heill sjálfra sfn og annara, en
hinna, sem rolast einir og aðgerðalitlir og fijóta i hinum
breiða farvegi aldarandans stefnulaust og ósjálfbjarga.
Eu það kostar áreynslu, lifið er starf, og alt starf
krefst áreynslu, likamlegrar og andlegrar. Og þar f er
þroskun og framförin fólgiu. Lífið er vaka, gimsteirtn